|
Vandaag 2 oktober ..10 jaar geleden dat ik een salto "fatalé" maakte
Is het niet pijnlijk om te schrijven over zo'n aangrijpende gebeurtenis in je leven ?
Neen, integendeel , het werkt zelfs bevrijdend : ik moest iets met m'n ongeluk doen.
Na 13 maanden ziekenhuis, na de dood in de ogen te hebben gekeken, wil ik aan iedereen vertellen dat er, ondanks alle miserie, altijd hoop is. Dit hier schrijven is eigenlijk voorgoed afsluiten van mijn oude en opstarten van mijn nieuw leven. Nu ben ik een mens met een handicap, maar niettemin een vrouw met even veel hoop en kansen op geluk.
Hoop en geluk zijn nu twee sleutelwoorden van je leven ?
Ja want ik ben altijd optimistisch geweest want ik moest mezelf terug uitvinden. Mijn leven lag letterlijk aan duigen. Met de scherven moest ik mijn leven weer gestalte geven, inhoud geven en zoeken. Dat ging met vallen en opstaan maar toch besefte ik pas hoe mooi en rijk en diep het leven kan zijn, ik hoop dat de mensen met dit schrijven inzien hoe schitterend het leven wel is zonder dat zij door zo'n traumatische ervaring moeten.
Vele mensen vragen zich af hoe je liefdesleven er uitziet nu je verlamd bent...
Seks voor mensen met een handicap is in onze maatschappij taboe. Daar praat men liever niet over. Mensen met een handicap kunnen immers wel degelijk seks beleven en even goed van seks genieten als mensen die niks mankeren. Meer zelfs zij beleven het vaak nog op een intensievere manier dan valide mensen. Je gaat er gewoon op een andere manier mee om, en seks blijft nog belangrijk en mogelijk.
Voor en na je ongeval ben je nu veranderd?
Ja vroeger was ik veel met mezelf bezig;mijn vriendschappen waar leeg, ze betekenden niks. Het waren soms mensen om mee te feesten, niet om een ernstig gesprek mee te hebben, niet om emoties mee te delen. Tijdens verblijf in ziekenhuis leerde ik mensen kennen uit alle lagen v/d bevolking, stuk voor stuk mensen met een eigen, soms schrijnend verhaal, veel mensen die ondanks hun toestand bleven hopen, bleven vechten voor een zinvol leven. Mijn ongeval leerde me anders denken over liefde en relaties.
Hoopt ge dat ge ooit nog zult kunnen lopen ?
Een mens moet altijd blijven hopen, voorlopig zijn er nog geen technieken gevonden om mijn ruggewervels te genezen; Ik ga wel naar kinesisterapie om mijn spieren te versterken en kan nu toch wel al op benen steunen, en zo zal ik verder werken. Opnieuw kunnen lopen is een doel, maar ik lig er niet elke nacht wakker van. Ik leef en dat is het allerbelangrijkste .
Weet je nog hoe die val gekomen is?
Neen ik weet het niet, ik denk dat ik afwezig was, dat ik aan andere dingen zat te denken toen ik van dat platform viel, het regende , ik gleed uit en lag een verdiep lager op de beton, ik weet nog alleen dat ik het gevoel had dat mijn benen niet meer bij mij hoorden en ergens verderop van me weg lagen.
Dit ongeval heeft mij in staat gesteld en mij tijd gegeven om dingen te doen die ik vroeger nooit deed en deze ervaring heeft mij gelukkiger gemaakt dan ik ooit ben geweest.
Prullemieke
|
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
