Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Waarom is is en blijft dit liedje zo belangrijk voor mij?
Toen ik twee jaar oud was, ging mijn papa even een pakje sigaretten kopen ...en kwam nooit meer terug. We bleven onder ons tweetjes achter , mijn moeder was een héél bijzondere vrouw , ze was opgegroeid in de oorlogsjaren en had allesbehalve een mooie jeugd gehad, ze was enig kind ; haar jongere broertje (4 maanden) was gestorven aan een of andere ziekte eigen aan die tijd. Ze had zich steeds voorgenomen als ze ooit zelf kinderen zou hebben , ze deze héél veel liefde zou geven hetgene wat zij zo gemist had. Ik was haar oogappel, en was overbeschermd omdat mij toch maar niks zou overkomen.In die tijd was het zeker niet gebruikelijk dat een vrouw alleen op café ging dus ze ging werken en daarna was er niks meer, geen vriendinnen, alleen ik. Ze moest haar verdriet helemaal alleen verwerken , ze hield héél veel van muziek en als ze dan thuis kwam zette ze steeds die plaat op "smile" terwijl ze stilletjes zat te huilen...Ik was nog veel te klein om te beseffen wat er gaande was , maar de melodie stond in mijn kleine hoofdje gebrand . Ik kende de woorden niet maar ging op haar schoot zitten met mijn armpjes om haar heen en wiegde mee met de muziek en zong stilletjes mee, woordjes die dezelfde klanken hadden maar natuurlijk overstaanbaar.Hoe ons leven verder verliep is nog een ander verhaal wat ik ook op mijn blog wel ten gepastte tijd zal schrijven. In elk geval dit lied is mij bijgebleven voor altijd, als ik ouder werd en ik had het moeilijk , deed mama mij denken aan dat lied, dit heeft ze gedaan tot op het einde van haar leven , ze is maar 73 geworden en overleed aan leukemie, ik wilde het liedje spelen voor haar begrafenis, maar omdat ze ondanks alles daarna nog héél gelukkig geworden was, had ze een ander liedje van Louis Mariano iets van "Oh la la c'est magnifique " het was wel niet gebruikelijk zo'n liedje op een begrafenis te spelen , maar de Deken van Leuven vond dat het moest kunnen en het werd dus gespeeld. Na haar dood toen ik haar zo heel hard mistte vond ik tussen al haar platen , boeken enz een cd van Natalie Cole en ja, het stond erop ik had er zo naar gezocht... Toen ik het de eerste keer opzette zat ik alleen aan de grote tafel en huilde als een klein kind , die dag heb ik het zeker tien keer opnieuw laten spelen. Daarna als ik het liedje terug opzette kwamen er geen tranen meer , maar een warm gevoel vanbinnen, en nu telkens als ik het een beetje moeilijk heb zet ik dat liedje op en komt er een kleine smile op mijn gezicht die steeds breder en breder wordt , het helpt echt , en ik ben mama nog altijd dankbaar dat zij mij zo een mooie herinnering naliet . Het spijtige is dat mijn geluid weg is zo ineens van mijn pc en dat ik het liedje er niet kan opzetten, maar dat komt wel, Prullemieke
Reacties op bericht (6)
19-10-2006
Blij!!!!!!!!!
Ik ben blij dat ik n piepklein beetje heb kunnen bijdragen aan je wens dit liedje eindelijk op je blogje te kunnen plaatsen!!!!!!Ik weet hoe erg belangrijk zoiets kan zijn !!!!!Ik verloor mijn allerliefste pa toen k pas 28 was......en heb er nog dagelijks hartzeer van!!!Alles van waarde is weerloos helaas!!!Ik wens je n prettige dag en tot gauw.Lieve knuffels van mij,Elou!!!!doegies he!!!!Mooie site heb je!!!!!!Nu extra mooi door dat prachtlied!!!!!
19-10-2006 om 09:51
geschreven door elou
13-10-2006
bezoekje uit Zarren
Hallo Nicole, na het lezen van je levensverhaal, wat heel mooi is , doet je een mens eens nadenken over zijn eigen leven . ik kan geloven dat jouw beroep mensen blij maken is. Verder nog een fijne dag en tot nog eens.
13-10-2006 om 11:47
geschreven door Franske
12-10-2006
smile
het is waar Nida dat een lied plots een goed gevoel kan geven ondanks de verdrietige herinneringen. Op de begrafenis van mijn beide ouders hebben we Unforgettable gespeeld van Natalie en Nat King Cole. In het begin begon ik te wenen en als ik het nu hoor word ik ook warm van binnen en denk ik met liefde terug aan mijn lieve ouders.
hoe kom je erbij dat ik ooit zou durven iets zeggen over je engels Nida? Ik ben al blij dat ik mijn nederlands er wat deftig op krijg. Vroeger werkte mijn spellchecker op mijn PC maar die doet het niet meer sinds ik windows XP erop gezet heb. Jij bent je geluid kwijt, en ik moet nu op goed gevoel nederlands én engels schrijven. Ik ben maar drie jaar in engeland op school geweest hoor, dus van mij zal je nooit een opmerking horen! Trouwens ik zal nooit een negatieve opmerking op een blog zetten, 't is tenslotte maar een hobby van ons allemaal hé en we hebben allemaal geen universiteit gedaan, ikke toch niet hoor.
Slaap lekker,
12-10-2006 om 21:25
geschreven door bojako
***
Weer iets dat we gemeen hebben, al is het vanuit een ander perspectief. Ik heb het liedje 'Smile', al enkele maanden op mijn blogje staan. Niet door NKC, maar van een andere zanger. Ook mij heeft het al heel mijn leven troost gebracht, en ook bij mij speelt mijn moeder hierbij een rol. Maar een hele andere rol dan de jouwe. Maar in feite bij elk triest moment bracht dit lied mij wat soelaas.
Muziek heeft altijd een grote rol gespeelt in mijn gemoedstoestand. Het was ook vaak het enige dat ik kon doen, een plaatje opzetten, en eens goed janken, of net omgekeert. Groetjes...
12-10-2006 om 18:10
geschreven door huismusje/troubadoerke
Verleden
Met veel aandacht je verhaal gelezen. Een heel mooi aandenken aan je moeder: dit lied "Smile". Hoe muziek je zo in het verleden kan werpen, vind ik verbazingwekkend.
12-10-2006 om 15:14
geschreven door Lieve
..
Het is dan ook nog altijd een van mijn favorieten. Een lied dat je raakt. De woorden zijn voor iedereen toepasselijk. King Cole bracht het prachtig. Samen met zijn dochter is geloof ik niet het origineel, maar een technisch trukje na zijn dood of ik zou al erg mis zijn.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
