Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Verleden jaar eerste zondag van april hadden we een familiebijeenkomst bij mij thuis. Omdat er dan 4 kleine meisjes rondlopen zetten we de honden Pim en Mischa voor alle veiligheid in de garage ,met kinderhekje zodat ze niet bij het gezelschap kunnen. Ik heb ook nog een poes Prutske een vondelingetje die mee met de honden is opgegroeid en elke maand haar pilletje neemt om geen kleintjes te krijgen. Het was me al opgevallen dat ze wat ronder geworden was maar omdat ze héél goed eet dacht ik gewoon dat ze verdikt was. Die zondag zat iedereen aan tafel de kleintjes liepen rond en gingen af en toe eens kijken aan het hekje naar de honden en naar Prutske die daar ook bij lag wat niet haar gewoonte was. Ze was al de hele dag onrustig en lag tegen Pim geplakt (de kleinste hond). "Oma , kijk eens, Mischa heeft precies iets in haar mond, ze heeft zeker een muisje gepakt "riep een van de kleintjes... ik was zo druk bezig dat het me niet onmiddelijk doordrong wat er aan het gebeuren was, toen viel ineens mijne frank(euro) Prutske was drachtig en was bezig haar jongen te werpen bij Pim en Mischa die altijd zeer behulpzaam is nam de rol van verpleegster over om de kleintjes weg te dragen naar de tuin. Pruts kon geen beter moment uitgekozen hebben om haar kleintjes op de wereld te zetten, ik kon van geen kanten weg uit de living, en kon ook niet naar de tuin om te kijken . Rond 18u toen iedereen weg was kon ik eindelijk gaan kijken , er lagen 2 kleine poesjes in het gras, ze bewogen niet... ze waren dood. Mischa had ze zo goed vastgehouden dat ze ze gewoon had doodgeknepen.
s'Avonds liep Prutske nog altijd rond op een moment legde ze zich naast me en ja...er kwam nog een kleintje het derde en laatste. Ik was zo blij er was dan toch nog eentje overgebleven. Ik legde Pruts en haar kleintje in een wasmandje en zette het hoog op de tafel en hield Mischa uit de buurt.Ik verloor die mand geen moment uit het oog vooral als het kleintje er alleen in lag, Mischa kwam wel eens snuffelen en daar bleef het bij.
Een week leek alles goed te gaan tot ik 2 minuutjes naar de keuken moest rap iets halen, hoorde ik iets héél hard piepen, haastte me naar de mand ..leeg..het kleintje lag naast Mischa in zijn mand..dood. Pruts deed niks anders als zoeken naar dat kleintje, at niet meer kortom ze was gewoon verdrietig, wat nu ?
Ik belde naar de veearts en deed m'n hele verhaal en zegde" ze heeft nog melk, dus...als ik nu een ander kleintje zou hebben en erbij leggen zou ze dat misschien kunnen aanvaarden en grootbrengen" aan de andere kant van de telefoon hoorde ik" ja , dat kan je proberen is al meermaals gelukt, maar kan ook anders ,indien ze het verstoot". Ik wist dat mijn buurman drie dagen tervoren ook kleine poesjes had en er zeker eentje kon missen, en ja ik mocht er eentje halen . Ik koos er eentje uit en legde het bij Pruts in de mand , ze begon direct het kleintje te likken en liet het ook drinken , ze legde haar poot erop al wilde ze het nu extra beschermen, kwam niet meer uit de mand zelfs niet om te eten .
Ik had mijn les nu wel gehad en zette de mand héél hoog op een kast ver weg van Mischa. We waren nu al een week verder en alles verliep prima. Mooie liedjes duren niet lang, Pruts liet het kleintje van de ene dag op de andere gewoon in de steek, daar stond ik met mijn handen in het haar, het kleintje schreeuwde v/d honger en kroop rond in de mand op zoek naar haar mama(pleegmama). Ik nam het op het was nog zo klein, oogjes nog dicht, legde het in mijn arm streelde het tot het sliep en reed vlug naar de apotheek, legde alles uit en kwam terug met speciale poedermelk voor kittens , kleine tutterfes, speentjes, alles wat de kleine nodig had, en werd gepromoveerd tot "nieuwe mama". Mijn dag bestond uit: flesjes geven, in slaap wiegen, in mandje leggen, s'nachts opstaan om de drie uur om flesje te geven , boertjes laten , ik sleurde de kleine overal mee in een zakje rond mijn hals dat ik zelf gehaakt had. Je zag haar met de dag groeien haar oogjes waren al mooi open , ze kreeg scherpe tandjes beet al haar speentjes kapot," nu zou ze toch moeten beginnen met vast voedsel" zei de veearts, alles wat er bestond voor kittens haalde ik in huis maar ze wilde alleen maar haar fles , die ik ondertussen al sterker gemaakt had met "bambix". Ze hield haar fles zelf vast met voorste pootjes en droeg een slabbetje omdat ze zoveel morstte en die melk plaktte in haar pelsje, echt schattig, de buren kwamen kijken, namen foto's (die ik spijtig genoeg nog moet krijgen) ze was echt een vedette geworden.
Nog een week verder waggelde ze door de living op verkenning, eindelijk liet Mischa haar met rust, en kleine Pim liktte haar proper dat was het enige wat ik niet kon. Ik leerde haar op haar bakje gaan, ritselde er eens met mijn vingers in en van de eerste keer lukte het en bleef ze op haar bakje gaan. Ze wilde ook vast voedsel maar nam daarna nog altijd haar fles met bambix. Ik noemde haar "Micky" ze is nu 1,5 jaar en beschouwt me nog altijd als haar mama, ze is constant bij me, geeft likskes met haar ruwe tongske,ze is nu een flink katje geworden , maar is abnormaal klein voor haar leeftijd. Pruts heeft haar nu aanvaard als speelkameraadje . Ik hoef U niet te vertellen dat ze mijn kleine lieveling is, ik had nooit gedacht dat ze het overleefd zou hebben, maar we hebben het gehaald . Prullemieke
Reacties op bericht (7)
16-10-2006
kattenmoeder
Beste,
ik heb eindelijk eens de tijd gevonden verder je blog te bezoeken en inderdad een ontroerend verhaal en heel mooi geschreven, recht uit het hart! En ja, inderdaad eens iets anders dan zware filosofie! danke!
16-10-2006 om 10:20
geschreven door maarten
15-10-2006
Hallo
Dag poezemoederke, na al die zorgen van die kleine katjes heb jij dat toch weten op te lossen; erg voor de overleden katjes maar het buur katje zal zich overgelukkig voelen bij jullie in de familie kring. Nog een fijne zondag verder.
15-10-2006 om 16:26
geschreven door May
14-10-2006
..
Je weet toch nooit hoe een dier gaat reageren. De natuur kan soms hard zijn. Je hebt dat goed opgevangen "Mama Poes". Naast ons loopt een schaap dat ik voor vijf jaar mee heb helpen geboren worden. Het was Nieuwjaar avond en we hoorden hevig geblaat, toen we gingen kijken liep de moeder met het lam er een stuk uit. De pootjes zaten verkeerd en beiden zouden gestorven zijn. Met een emmer warm water en zeep aan mijn handen ben ik er in kunnen gaan en de pootjes recht trekken en plots ploep en het lag eruit. Maar moeder wilde er niets van weten. Dus dag en nacht gevoederd. Gelukkig had ik veel hulp van de buren.
14-10-2006 om 17:56
geschreven door Ludovikus
Papjes
Mooi! Dit is nu de reden dat ik hier ook graag kom, een blogje zoals dat van jou, en mijn andere blogmaatjes, dragen mijn voorkeur weg. Verhalen uit het leven gegrepen, zonder veel poespas. Duidelijk en klaar geschreven. I love it!Van papjes geven aan pupy's weet ik ook wat af. Enkele jaren terug, onze mini malthezer Fieke, vuile manieren gedaan met een yorkshire in een onbewaakt ogenblik. Resultaat; vijf pupy's. Maar zij had geen melk genoeg om ze allemaal te blijven voeden, dus ik die rol overgenomen. Elke twee uur alstublieft, tegen dat ik rond was moest ik bijna opnieuw beginnen. Maar ik heb ze ook allemaal gezond en wel groto gekregen, en gelukkig werden ze zeer begeerd door kennissen, buren en vrienden.
14-10-2006 om 16:27
geschreven door huismusje/troubadoerke
Leuk verteld...
Een heel mooi verhaal! Maar die arme kittens, was dat jachtinstinct van Mischa of behulpzaamheid? Ook lief van Pim dat hij de wasbeurt voor zijn rekening nam. Maar eind goed al goed, het ziet er gezellig uit zo'n dierenfamilie...
Zelf heb ik wat te stellen met onze geadopteerde Noewi, een kater van ruim een jaar oud. Deze heeft het namelijk op mijn bonsaï gemunt. Telkens ik denk dat hij zijn leven gebeterd heeft, vind ik een afgeknakte tak. Er rest hem weinig meer om te slopen.
Naast zijn Don-Quichote-manieren is hij natuurlijk ook lief en aanhankelijk en vergast hij ons gewillig op een ronkconcert...
14-10-2006 om 12:07
geschreven door Lieve
..
wat een prachtig verhaal Nida en zo mooi verteld. Ik hou ook van katten en onze tuin zit vol met die van de buren, ze vinden het bij ons gezelliger denk ik. Maar ik kan er geen binnennemen want mijn jongste zoon is vreselijk allergisch, hij krijgt onmiddellijk ademnood en hij komt nog steeds op de eerste plaats. Vroeger hadden we thuis altijd allebei, katten en honden. Het zijn wel ongelooflijk sierlijke dieren, ik kan er lang bewonderd naar zitten kijken.
Fijne dag nog en de groetjes,
14-10-2006 om 10:35
geschreven door bojako
Kitten
Wat een prachtig verhaal over Micky... spijtig van die andere 3 sukkeltjes... ik heb verleden jaar ook als pleegmoeder moeten fungeren voor een 2-weken oud katje dat m'n zoon had gevonden... hij woont alleen en moet werken... dus trok ik 2 x per dag naar zijn flat om dat prutske de fles te geven en wat te vertroetelen... ze is nu een flinke meid geworden genaamd Chita... het is een hele opgave he maar wel de moeite waard... dikke kus van mij
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
