Sodom en Gomorra aan de Rode Zee en een gewaarschuwd mens........

Eenzame vrouwen uit Nederland laten zich inpakken en uitkleden door loverboys in de Egyptische badplaats Hurghada. Ze trouwen hun ‘habibie’ via het islamitische ‘orfi’-contract, ook wel bekend als de ‘neukvergunning’.

HURGHADA – Een gezette Europese vrouw op leeftijd staat geëxalteerd te praten met een jonge souvenirverkoper op het strand van deze badplaats aan de Rode Zee. Voor haar postuur draagt de vrouw een nogal onthullende bikini. Na een omhelzing loopt ze kontwiegend het hotel in. Achter haar rug maakt de knaap een obsceen gebaar. Even later gaat hij haar achterna.

Inge ziet het hoofdschuddend aan. “Die gaat spijt krijgen”, zegt ze aan het eind van een ochtendje zonnen. Ze dacht hier ook de liefde van haar leven te hebben gevonden. Vier jaar geleden was ze voor het eerst in Hurghada, onder Europese zonaanbidders een populaire en goedkope vakantiebestemming. “Hij was heel verlegen”, vertelt ze over de toen 25-jarige Mustafa. Zij was vijftig, slecht ter been en woog 135 kilo.

“Ik waarschuwde hem dat het toch niets zou worden, dat het leeftijdsverschil te groot was en dat ik teveel ellende had meegemaakt”, vertelt Inge even later in haar rommelige appartement aan een stoffig achterafstraatje waar nieuwe vakantiewoningen uit de grond worden gestampt. “Maar hij zei dat hij daarom nog meer van me hield. Later realiseerde ik me pas waarom. Ik was natuurlijk het perfecte slachtoffer: eenzaam en verdrietig.”

Inge had een uitgeblust huwelijk in Nederland. Ze geloofde de hartstochtelijke woorden van de jonge Egyptenaar maar al te graag. Hij zou rechten hebben gestudeerd, maar werkte als strandjongen omdat hij geen betere baan kon vinden. Ze had het met hem te doen. “We werden verliefd, maar hij wilde niet met me naar bed zolang we niet getrouwd waren.”

Ze stemde in met een orfi-contract, een volgens islamitische richtlijnen geoorloofd, zij het onvolwaardig, huwelijk, waardoor een man en vrouw samen mogen zijn.
 Het betekende niets, een soort samenlevingscontract, zo drukte Mustafa haar op het hart. In een goedkope wijk huurde ze voor 300 euro per maand een flatje waar ze samen introkken. “Het waren de gelukkigste dagen van mijn leven.”

Al snel kwam Mustafa met de eerste financiele verzoeken. Dan lag zijn moeder op sterven, dan ging zijn zus trouwen. Wanneer ze eens in de drie maanden in Nederland was, vroeg hij per sms om geld.
Inge stuurde 10.000 euro via Western Union omdat er een stuk strand te huur zou zijn. Er was haast bij, want het was een buitenkansje. Toen ze twee weken later weer in Hurghada kwam, bleek Mustafa alles te hebben verbrast.

Geleidelijk ontdekte Inge dat Mustafa er meerdere orfi-vrouwen op nahield. Ook zij stopten hem regelmatig geld toe. Een maand geleden heeft ze hem op straat gezet. “Ik kon al die leugens niet meer aan.” Nog geen week later had ze al weer een nieuwe ‘habibie’. “Ik weet, het is stom, maar ik kan nergens heen”, verontschuldigt ze zich. “In Nederland heb ik niets meer.”

Het wemelt in Hurghada van oudere Europese vrouwen die zich laten inpakken en uitkleden door Egyptische loverboys. Het probleem is zelfs zo groot dat op internet zwarte lijsten worden bijgehouden waar ‘foute mannen’ aan de schandpaal worden genageld (dezy-house.net en kunstkamera.net).
 
Maar die lijsten zijn vooral bekend bij vrouwen die door schade en schande wijs zijn geworden. “Nieuwkomers willen het niet weten”, zegt Janneke een Belgische van 58 die een vermogen heeft verloren aan ene Ali. “Elke dag stappen er weer nieuwe prooien van het vliegtuig. Ze zijn op zoek naar seks en genegenheid en laten hun verstand achter.”

Hurghada staat onder Egyptenaren bekend als de poel des verderf, het Sodom en Gomora aan de Rode Zee. Jonge mannen die nergens werk kunnen vinden, komen uit het hele land naar deze kustplaats in de hoop op een baantje in een van de talloze hotels, restaurants, bazaarwinkels, theehuizen en strandtenten, om vervolgens te bezwijken voor de financiele en vleselijke verleidingen van de Westerse bezoekers.

“Het heet niet voor niets ‘Hoer’-ghada”, zegt Janneke. Ze zit op Fayrouz beach, een publiek strand waar je voor anderhalve euro een ligbed kan huren. Europese vrouwen in bikini liggen in de zon te bakken.
 Egyptische vrouwen in zwart gewaad en gezichtssluier luieren in de schaduw van een parasol. Jonge mannen proberen de aandacht op zich te vestigen door opzichtig tussen de ligbedden te slenteren.
Op de achtergrond klinkt vanaf de moskee de oproep voor het middaggebed.

Ze kennen vijftig woorden uit het Engelse woordenboek en kunnen daarmee precies zeggen wat een oude eenzame vrouw wil horen”, zegt Janneke. Ze ontmoette Ali vijf jaar geleden in de discotheek op de laatste avond van haar vakantie. Het was een welkome afwisseling want ze was al zes jaar eenzaam gescheiden. Nog geen maand later reisde ze weer naar Hurghada. “Hij haalde me van het vliegveld af en we reden meteen naar een advocaat om orfi te trouwen. Daar scheurden ze een 1-pond biljet doormidden, schreven er een liefdesverklaring op en wisselden het uit. ‘Je bent de liefde van mijn leven’, had hij geschreven. Niet veel later begon hij haar te mishandelen. “Het ging altijd over geld.”

Telkens gaf Janneke hem zijn zin. Ze kocht een bazaarwinkeltje om hem aan het werk te zetten, maar hij haalde alleen de kas leeg. Ze betaalde voor de schoenen voor zijn broers, de kleren voor zijn moeder en het ziekenhuis voor zijn vader. Ze bezocht Ali’s familie in Luxor en liet een nieuw huis voor hen bouwen. “Dat was voor het ‘goede doel’, want ze woonden in een lemen hut.” Uiteindelijk is ze aan Ali meer dan 50.000 euro kwijtgeraakt.

Ze heeft het net uitgemaakt, maar hij is nog altijd welkom, ook al weet ze dat hij talloze – vooral Russische - vriendinnen erop nahoudt. “Het gaat me niet om de seks, het gaat me om de aandacht, om het samenzijn.”

Janneke geeft vooral zichzelf de schuld. “Ik heb hem verslaafd gemaakt aan mijn portemonnee”, zegt ze uitkijkend op de azuurblauwe zee. “In het begin willen ze geen geld van je. In tegendeel. Ze betalen alles. Anders krenk je hun eer. Maar echt lang houden ze dat niet vol. Vroeger of later komen ze met zielige verhalen. Uiteindelijk plukken ze je helemaal kaal.”

Ze staat op om te vertrekken: “Ze verzamelen orfi-contracten alsof ze aan het kwartetten zijn. Als ze meer dan vier papieren hebben scheuren ze er een door, want ze mogen volgens de islam niet met meer dan vier vrouwen tegelijk getrouwd zijn.”

Zes hoog in een afgeleefde flat achter Sheraton Street - de hoofdstraat van Hurghada - houdt advocaat Kamel Sherif kantoor. Hij gaat gekleed in een versleten broek, smoezelig hemd en slippers. Op zijn bureau staat een asbak vol met smeulende peuken. Het is heet en het stikt van de vliegen. Sherif kan in mum van tijd een orfi-contract opstellen. A raison van omgerekend nog geen 50 euro. “Meestal laten die jongens hun nieuwe liefde dat nog betalen ook”, lacht hij. Hij trekt een la open en laat een stapel concepten zien. Inclusief de handtekeningen van fictieve getuigen. Alleen de namen van het bruidspaar hoeven nog ingevuld.

Waarom is zo’n orfi-contract nodig? “Omdat wij moslim zijn”, klinkt het ernstig. “Het is voor ons verboden om seks te hebben voor het huwelijk.” Maar met vroomheid of gewetensbezwaren heeft het weinig te maken. Omdat toeristen in Hurghada zoveel worden lastiggevallen, houdt de politie geregeld razzia’s. Egyptische mannen lopen het risico te worden opgepakt wanneer ze met een Europese vrouw over straat gaan of een hotelkamer of appartement delen. “Met een orfi kan je aantonen dat je bij elkaar hoort”, aldus Sherif.

Het orfi-contract geldt zolang het origineel in handen is van een van de partners. Als die het vernietigt, is het huwelijk ontbonden.
Maar het papier is veel gevaarlijker dan de meeste loverboys willen doen geloven. Talloze vrouwen hebben zich laten oplichten. Zo ook Laura (54) die jarenlang met haar Nederlandse man naar Hurghada kwam om te duiken. Hij overleed vier jaar geleden.
Nadat ze zijn as over de Rode Zee had uitgestrooid, is ze orfi-getrouwd met hun beste Egyptische vriend. “Dat was handig om zaken te kunnen doen, had hij me wijsgemaakt”, vertelt ze aan een hibiscussapje op een terras. Ze wilde investeren in een winkel, opende een bankrekening en stortte 25.000 euro. Binnen enkele dagen was het geld weg.
 Ze bleek met de orfi ook een machtiging te hebben getekend. Laura begon een rechtzaak, maar haar advocaat spande samen met haar minnaar. Inmiddels heeft ze een ton verloren.

’s Avonds op de Mamsha, een boulevard waaraan vijfsterren-resorts zijn gelegen, worden de hordes toeristen belaagd door souvenirverkopers.
 Ze bieden allemaal hetzelfde aan: zelfgemengde parfum, faraonische beeldjes, flesjes gekleurd zand, kettingen, zonnebrillen en t-shirts. Telkens klinkt dezelfde tekst: “Where are you from? What is your name?”
 Het is moeilijk lang vriendelijk te blijven. De toeristen die stoicijns doorlopen worden in het Arabisch uitgescholden. De Egyptische charme waar veel Europese vrouwen voor zeggen te vallen, is hier ver te zoeken.
 Een wulps geklede Russische wordt door twee jongemannen met de ogen uitgekleed. De een graait wat in zijn kruis, de ander maakt een schunnige opmerking. Dan geven ze elkaar luid lachend de hand.

In het drukbezochte Cafe Harafisch zit doktor Amr (48), een huisarts in Hurghada, thee te drinken. Ook hij heeft een paar Europese vriendinnen, onder wie een Nederlandse. “Maar ik ben ouder, dat is anders”, zegt hij.
Tegelijkertijd is hij getrouwd met een Egyptische en heeft vier kinderen.

Schuin achter hem zit een bink in strak T-shirt en zonnebril een oudere vrouw op te vrijen. Aan een ander tafeltje zitten twee jonge blondines geadoreerd te kijken hoe hun Egyptische vriendjes de waterpijp roken en backgammon spelen. “Ik zie die knullen van het platteland hier allemaal kapot gaan”, zegt Amr.
 “Ze vergooien zich aan die mooie Russinnen voor de seks en prostitueren zich voor het geld aan oude vrouwen uit Holland.”

In een conservatief land waar vrouwen hun maagdelijkheid voor het huwelijk dienen te bewaren, zijn de mannen niet gewend aan de losbandigheid van Westerse toeristen, legt hij uit. “De verleiding van geld en makkelijke seks is te groot.” Hij noemt Hurghada het afvoerputje van Egypte.

“Het zijn die oude vrouwen die hier alles hebben verziekt”, zegt hij boos. “Je denkt toch niet dat zo’n gezonde knul voor zijn lol het bed induikt met een bejaarde? Om hun weerzin te overwinnen, gebruiken ze alles wat Allah verboden heeft: verdovende middelen, alcohol en Viagra.”

Miranda (49) denkt er hetzelfde over. Ze ligt de volgende dag op de Old Vic, een van de eerste strandjes waar Europese vrouwen twintig jaar geleden hun heil zochten. Ze heeft haar relatie met Gamal, een duikinstructeur, onlangs verbroken. “Hij begon me te slaan”, zegt ze droog. Hij zou door haar een minderwaardigheidscomplex hebben gekregen.

In zee wordt een oudere vrouw op een luchtbed door een jonge Egyptenaar voortgeduwd. “Het is onze eigen schuld”, zegt Miranda. “Het is wanstaltig, vrouwen van vijftig die hier naar een massagehuis gaan om een beurt te krijgen van een twintigjarige jongen uit een boerendorp. Die is voor zijn leven verziekt.”

De meeste werknemers in de toeristenindustrie krijgen slecht betaald. “Dus een suikertante is dan heel verleidelijk”, aldus Miranda. Nieuwkomers worden zo snel mogelijk gecorrumpeerd door hun collega’s. “Ze krijgen een afgeragd oud wijf toegeschoven die aandacht nodig heeft. Anderen hebben haar al leeggemolken, maar dat weet hij natuurlijk nog niet.” Toos, een weduwe van 69, is daar misschien het meest bekende voorbeeld van.
Ze heeft in drie jaar tijd vijf orfi-huwelijken versleten: parfumverkoper Bob (37), matroos Mohamed (34), kapitein Mustafa (48), schoonmaker Ahmed (28) en toen weer terug bij Bob.

Geen wonder dat veel Egyptenaren Westerse vrouwen losbandig vinden. Veel respect dwingt dat hier niet af. “De meeste zijn seksverslaafd en gebruiken ons als hoeren”, zegt Emad (26), een continu toeterende taxichauffeur die vorig jaar met een Nederlandse was getrouwd. “Ze maken misbruik van onze armoede.”

Ook homoseksuele mannen bezoeken Hurghada om aan hun trekken te komen, weet Emad te vertellen. Hij kent jongens die hun lichaam voor een habbekrats aan buitenlandse mannen verkopen.
“De meeste zijn doorgedraaid aan de drugs en bestelen hun klanten.” Twee jaar geleden werd een Nederlandse homo gekneveld aangetroffen in zijn appartement. Hij was door zware mishandeling om het leven gebracht.

Emad bestrijdt dat de ‘habibies van Hurghada’ bedriegers zijn. “Ik was echt verliefd op haar, maar zij wilde alleen seks”, vertelt hij over zijn Nederlandse orfi die drie weken duurde.
 Hij zegt haar nooit om geld te hebben gevraagd, behalve een keer omdat hij de huur niet kon betalen. Dat was 70 euro.

Op een terras met uitzicht op de onontkoombare souvenirstalletjes, drinkt Simone (59) een glas bier. Ze schat dat driekwart van de bazaarwinkels wordt gefinancierd door vrouwen uit Europa. “Dat is verkeerd”, zegt ze beslist. “Die man is niet jouw Derde Wereldproject. In hun cultuur moet de man voor de vrouw zorgen, niet andersom. Zodra ze om geld vragen, moet je de benen nemen.”

Ze is voor de Nederlandse wet getrouwd met Ashraf, bediende in een hotel. Waarom? “Omdat ik anders toch maar voor zo’n snolletje wordt aangezien.” Ze heeft alles tot in de details vastgelegd: “Dat ik geen moslim wordt, dat hij me niet kan vertellen hoe ik me moet kleden of gedragen, dat ik alcohol mag blijven drinken, dat ik een echtscheiding kan aanvragen en dat ik mijn bezittingen houd.”

“Iedereen zegt: die van mij is anders, maar ik houd mezelf niet voor de gek”, zegt Simone. “Als hij zijn nicht wil trouwen, dan kan ik hem niet tegenhouden. Ik mag hem het recht niet ontnemen kinderen te krijgen. Zo gaat dat nu eenmaal hier.”

Ze woont nu vijf jaar in Hurghada en heeft veel Europese vrouwen kapot zien gaan. Ze vertelt over een Nederlandse die zich eerst liet overreden een gezichtssluier om te doen en daarna twee jaar gegijzeld in een flatje leefde. Haar orfi-echtgenoot had haar paspoort afgenomen. Vorig jaar is ze met hulp van Simone het land ontvlucht. “Laatst belde ze dat ze weer bij hem terug is.”

In een nieuwe wijk buiten de stad is Jos (53) samen met de dertigjarige snorkelgids Ayman haar appartement aan het inrichten. De container met haar spullen is deze week aangekomen. In Nederland heeft ze haar baan opgezegd en het huis verkocht. Ze leeft van een weduwepensioen. Ayman heeft haar nooit om geld gevraagd. “Daar is hij te trots voor”, vertelt ze in haar tuin vol paarse bougainvilles. Wel heeft ze zijn rijbewijs betaald en twee auto’s voor hem gekocht.

Jos geeft taalles aan Egyptenaren in Hurghada die naar Nederland willen emigreren. Haar Ayman heeft geen belangstelling, maar Ahmed wel. De 27-jarige verkoper van woestijnsafari’s is ook getrouwd met een Nederlandse. Hij moet over drie maanden inburgeringexamen doen op de ambassade in Kairo. Zijn ouders zijn er op tegen, maar hij wil hier weg. Waarom? “Hurghada is haram.”

(Geen van de geïnterviewde vrouwen wilde met hun volledige naam en foto in de krant.)

Het orfi-contract is sinds 2000 weliswaar erkend maar zeer omstreden in Egypte omdat het voorhuwelijkse seks zou aanmoedigen. De door het islamitische recht geoorloofde constructie was oorspronkelijk bedoeld om weduwen in staat te stellen te hertrouwen zonder hun pensioen of erfenis te verliezen.
Nu wordt het vooral gebruikt door jonge stellen die zich geen volwaardig huwelijk kunnen veroorloven en als dekmantel voor prostitutie voor mannelijke toeristen uit het Arabische Golfgebied die naar Egypte komen om legaal seks te hebben met dochters uit arme gezinnen die door hun ouders als ‘huwbaar’ worden aangeboden. Een orfi-huwelijk wordt niet geregistreerd en kan door beide partijen worden ontbonden zonder financiele verplichtingen aan elkaar door het originele contract te vernietigen. In de praktijk is het meestal de man die het document bewaart, waardoor de vrouw niet in staat is te scheiden. Terwijl de moslim geoorloofd is met vier vrouwen tegelijk gehuwd te zijn, is het voor een vrouw verboden een andere man te trouwen wanneer zij nog in de echt verbonden is. In Egypte is dat strafbaar tot zeven jaar gevangenis. Buitenlandse vrouwen zijn daar veelal niet van doordrongen wanneer zij een orfi-contract tekenen.

Vanwege het groeiende sekstoerisme naar Hurghada heeft de gouverneur van het Rode Zee-gebied hoteliers en makelaars geboden gemengde stelletjes met orfi-contracten te weigeren.