Lawaai

Lawaai is Eén van de ergste milieuproblemenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Lawaai is asociaal

Lawaai tiranniseert en terroriseert

Dit zijn woorden van “De bond zonder naam “. Misschien is het de moeite waard wat dieper op deze problematiek in te gaan. Laten we het niet hebben over de algemeen aanvaarde lawaaihinder van het verkeer, de bouwwerken, de muziekfestivals, kermissen en andere eenmalige festiviteiten maar laten we vooral ingaan op de hinder die veroorzaakt wordt door individuen die al dan niet bewust zich het recht toe-eigenen hun medeburgers te hinderen met volledig nutteloze lawaaihinder zoals schetterende muziek uit radio’s terwijl ze de auto kuisen op de straat of zelf aan het werk zijn in of rond hun huis of op een of andere bouwwerf, dikwijls tijdens activiteiten waarbij ze zelf van die muziek niets kunnen horen.

Het lijkt erop dat deze mensen schrik hebben van de stilte. Misschien hebben ze angst dat de stilte hen zal dwingen na te denken over de vele problemen waar ze al mee zitten. Het lawaai beheerst hun leven al grotendeels. Ratelende drilboren, knetterende motoren, oorverdovende machines, de verkeersdrukte, en thuisgekomen zijn er misschien de huilende kinderen en de luidruchtige televisie met zijn vele gewelddadige feuilletons. Muziek is voor hen een vluchtweg, een reactie tegen, en als ze hard genoeg staat, tegen al dat andere lawaai. De muziek wordt stilaan hun tiran. Deze tiran vraagt steeds meer decibels en gewillig draaien ze de volumeknop wat hoger. Ten slotte sleuren ze hun tiran overal met zich mee, het wordt hun enige vriend, de stilte wordt hun vijand en dus ook de mensen die van stilte houden en zeker zij die voor hun rechten durven op te komen. Ze merken zelf niet meer dat ze al maar agressiever worden. De muziek is hun drug en ze hebben er alles voor over. Deze drug tiranniseert hen en zo terroriseren zij op hun beurt hun medeburgers die nog van de stilte houden. Tirannen zijn niet alleen mensen, het kunnen ook gewoontes zijn, die stilaan uitgroeien tot obsessies...ze kunnen ten slotte niet meer zonder...het is een stuk van hun leven geworden. De hardrock of andere banale zgn. muziek kleeft als het ware aan hun lijf. Ze sleuren ze overal mee, ja zelfs op bus en trein zetten sommigen het geluid nog hard genoeg op de koptelefoon om hun buren nog te storen.