Alles in dit blog-online-boek is waar gebeurd, ik, Lu, weet het zeker.., want ik was er bij. Mijn levensverhaal is geschreven naar mijn beleven van mijn herrinneringen. Sommige data kan ik terug vinden dankzij gedateerde oude foto's.De meeste namen en plaatsen zijn fictief, want ik wil annoniem blijven. Op deze manier kan ik mijn levensverhaal puur vanuit mijn hart neerschrijven. Gelijkenis met personen of vergelijkbare verhalen is puur toeval. Alvast bedankt voor het lezen van mijn levensverhaal. De tittel die ik mijn boek wil meegeven is 'Koeien En Vlaaien' een doordenkertje... Ok, ik zal een tip geven, door één letter in de tittel te veranderen is het hmmm lekker! Mag ik hier mijn vlaai deponeren?

Voorwoord:

Toen ik een tijdje geleden van Pascal Vyncke een e-mail toegestuurd kreeg met de vraag, waarom ik in maanden niet meer op het forum hier op SeniorenNet geweest was, schrok ik wel even van mezelf dat mijn burn-out zolang geduurt had. Tegelijkertijd was er toevallig de vraag om via SeniorenNet een stukje te schrijven voor het nieuwe maandblad van SeniorenNet genaamd Pasc@l... PLots kreeg ik er terug zin in, om over de opdracht 'je eerste geurherinnering' een verhaaltje te schrijven. Ook de positieve verhalen uit het spikplinternieuwe maandblad Pasc@L die naar m'n zielletje straalden, deden me er terug veel zin in krijgen om er terug tegenaan te gaan! En.., eigenlijk had ik nu tevens al een hoofdstukje geschreven, de aanzet voor mijn toekomstige boek dat ik al jaren in gedachten had, dus..! Dank zij Blog-SeniorenNet is er nu voor mij een nieuwe uitdaging weggelegd, mijn allereerste blog-boek schrijven en dan nog met een prachtig instrument, m'n computer. Vroeger schreef ik reeds van mijn negen jaar alle negatieve ervaringen op een vodje papier dat ik een paar jaar bewaarde, voor het in de vuilbak belande. Blijkbaar zitten ze daardoor nu nog beter in mijn geheugen. Mijn ocasie-computer heb ik nog maar enkele jaren. Ik moest het allemaal nog leren... Stilaan ging er voor mij een nieuwe wereld open. Eigenlijk wist ik een paar jaren geleden niet eens wat bloggen was... Ook van back up en uploaden en brontekst had ik nog nooit gehoord... Toen ben ik een computeropleiding gaan volgen. Want ik wou in de toekomst beginnen schrijven. Hopelijk houdt mijn oude computer stand want hij durft wel eens tegen te sputteren. Ik zou nu voor geen geld mijn oud computertje meer kunnen missen!! Gelukkig kon ik vroeger en nu nog altijd negatieve gebeurtenissen via mijn creative aanleg een plaats geven, of van me afzetten, tenminste zo goed als mogelijk. In een vorig leven zeg maar, heb ik in mijn vrije tijd nog wat gefotografeerd en geschilderd, maar ook koken is één mijn hobby's. Maar nu heb ik de tijd. Na 45 jaren op de arbeidsmarkt ben ik kersvers op pensioen. Stilzitten kan ik niet. En nu is er dan mijn nieuwe droom, als witte raaf een boek beginnen te schrijven. Gelukkig is er nu de technologie en het entoesiasme! Waar wachten we nu nog op, ====>GO >naar deel -1- van -Koeien En Vlaaien- ====>

18-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

 

-1-

Oops.. , daar gaan we dan.., noem me maar Lu, de hoofdrolspeelster. Niet zo lang na de tweede wereldoorlog bijna zestig jaar geleden ergens in het twaalfde huis als mijn Pluto in Kreeft stond, mijn Ascendant in Leeuw, mijn Uranus in Tweelingen en mijn Saturnus in sextiel aspect met mijn Neptunus, uch..dan ben ik geboren. Ik was de tweede want mijn tweelingsbroertje was reeds een dik half uur daarvoor op de wereld gekomen (...en het zou precies veertig jaar duren eer ik hem voor het eerst zou ontmoeten...). Mijn moeder wist gewoon niet dat het een tweeling was die ze droeg en mijn ouders hadden daar dan ook helemaal niet op gerekend. En pas na de oorlog hadden ze als zo velen te weinig geld om de flinterdunne eindjes aan mekaar te knopen..dus..straf, maar zoals dat meer gebeurde kort na de oorlog, ééntje moest weg! Vermits ik het meisje was mocht ik blijven. mijn tweelingbroer Toontje moest weg naar een soort opvanggezin... Eigenlijk liep het hier al fout! Later heb dit ook nooit begrepen! Ik heb Toontje mijn ganse leven verschrikkelijk gemist. Het was alsof er een stuk ontbrak. Met geen woord werdt er nog over gerept! Erger nog, mijn moeder beweerde dat Toontje gestorven was. Alleen zij deed dat, vader heb ik dit nooit of ter nooit horen vertellen.. Vragen die ik me nu nog altijd stel: 'waarom hebben ze ons dan in godsnaam niet allebei weggedaan naar die bewuste pleegouders?' 'waarom ons die pijn aandoen?' 'waarom het nooit vertellen dat mijn tweelingsbroer in vogelvlucht maar tien kilometer verderop woonde?' 'waarom hebben ze ons op latere leeftijd niet in contakt gebracht met mekaar?'. Je voelde gewoon dat ze met een groot geheim zaten. Maar tweelingen hebben een zevende zintuig, en ik voelde en wist, dat er iets niet klopte, maar moest me er me gewoon bij neer leggen. Maar binnenin kon me er niet bij neerleggen, dat was juist mijn grote probleem en verdriet. Gelukkig had ik mijn drie jaar oudere zus Nelly nog. Ook zij besefte dat ik een stuk van een tweeling was, en kon er geen touw aan vastknopen. Nelly en ik kwamen gedurende onze jeugd overigens wel goed overeen al hield ze zich wat afzijdig en als puber zijn we maar twee keer uitgeweest. Ze viel op meisjes kon ik toen al merken. Toen ze 22 jaar was geworden verdween ze in alle stilte met de noorderzon. Ze woont momenteel nog altijd in Duitsland, ook al is ze is lesbisch, toch ze heeft drie schatten van kinderen. Haar vriendin Kathy is een schat van een vrouw, een warme persoonlijkheid. Je zag gewoon dat dit een gelukkig stel is en dat is voor mij het voornaamste. Zelfs 35 jaar geleden had ik daar geen moeite mee, kon ik dit goed plaatsen en relativeren. Liefde overwint alles. Het laatste kontakt met haar is nu ruim 15 jaar geleden. Tot tien jaar geleden schreven we wel nog eens een brief naar mekaar maar dat verwaterde. Zeer recent blijken ze verhuisd.. Van haar drie zonen heb ik ook niets meer gehoord, die zullen hun eigen leven opgebouwd hebben..soit, c'est la vie... Tot zover deze korte schets van mijn zus Nelly...

21-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

-2-

Juni 1948. Dus dank zij onze moeder Amanda, die ons het leven geschonken heeft, waren we dan op onze planeet..; samen enkele uurtjes oud... Het was (naar me dikwijls werd verteld) een pijnlijke bevalling geweest om ons, de tweeling, via de normale weg op de wereld te brengen. En vader Achiel zou in de buurt geweest zijn...  Een prestatie voor in die tijd! Samen wogen we amper vier kilogram... Doordat we zo'n lichte boelekes waren moesten we beiden op krachten komen en vlug in gewicht toenemen. Hoeveel dagen, weken of maanden we hierdoor nog samen doorbrachten in de kliniek, daar heb ik niet het minste idee van. Maar op een dag gebeurde het dan. We werden gescheiden, nog zo jong en al gescheiden!! Normaal dat ik daar compleet niets van weet natuurlijk... Tussen haakjes, alles wat ik hier nu vertel kon ik maar veertig jaar later aan mekaar knopen. Zo was geschied.., de klok kun je eenmaal niet meer terug draaien...
Als peuter kan ik me enkel een vredige sfeer herinneren, en de liefde van moeder, tenminste zover mijn herinneringen reiken. Dit is een vage herinnering. Sommige dingen die me erg moeten aangegrepen hebben toen ik amper drie jaar was weet ik nu nog altijd. Denk dat ik zelfs nog geen drie was toen moeder per ongeluk een kokende waterketel omstootte over mijn kleine poepke wanneer ze me waste. Het waren lelijke brandwonden en later behoorlijke lidtekens. Maanden heeft het geduurt eer de brandwonden genezen waren.., ja dat weet ik nog!! Hihi, ook heb ik nog de herinnering uit diezelfde jaartjes dat we een gezinswandeling maakten via een wegel langs de wei, vol met koeien. Want we woonden op de boeren-buiten. Plots kwam er een koe naar ons toegestapt. Ik had een panische angst want als kleine peuter dacht ik dat dit o, zo, grote beest me ging opvreten, ook al stond ze gewoon achter de omheiningsdraad! Hahaha, nu valt me ook ineens te binnen dat we, vader, moeder en zus in een meubelwinkel, slaapkamers aan het bezichtigen waren, tot daar plots een reklamepop helemaal rechtop klapte!!! Een techisch stuntje in die tijd. Als een gek ben ik toen naar buiten gerend. Mijn vader rende achter mij aan en ik was toch zo'n tweehonderd meter ver eer hij me te pakken kreeg. Wat moet ik toen hard gelopen hebben met mijn kleine beentjes... In geen drie jaren kregen ze me nog voorbij die winkel. 
Dom, maar  moeder maakte ons op die prille leeftijd bang voor honden en katten.., als vierjarige ben ik toen eens in paniek weggelopen voor een hond tot ik helemaal verloren liep. Als klein meisje wist ik gewoon niet meer waar ik was. Het heeft uren geduurt eer ze me terug gevonden hebben. Blijkt dat ik nog een onbewaakte spoorweg gepasseerd was ook. Toen heb ik wel geluk gehad!!

Ook was het in die tijd altijd feest wanneer we op bezoek gingen bij Paula en Pieter, onze grootouders. Bompa kon wel eens nors zijn, maar boma was zo lief! Want Nelly en Lu waren haar hoogste goed op aard! Ze kon trouwens goed koken en leerde ons toen al wat geheimpjes van de keuken. Natuurlijk snapte Nelly er veel meer van omdat ze ouder was. Maar zelfs als vierjarige was dit ook voor mij een feest. Vooral het smullen van haar lekkere rijstpap hihi... Ja, het klikte goed met ons drietjes. En bompa? Die zat meestal in zijn prachtige bloemen en groententuin...

22-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Augustus 1953. En ondertussen, amaai.., ikke al vijf jaar groot geworden! De maand was bijna ten einde. Dit weet ik doordat de eerste dalia's gingen gaan bloeien in de tuin van bompa. Toen was ik al gefacineerd door bloemen. En de dalia , die prachtige bloem, was er één van. Alleen mochten we geen bloemen plukken want toen ging bompa net niet uit de bol, kwaad als hij toen kon zijn. Dat was het werk van boma. Zorgvuldig en selectief knipte ze toen met haar schaar in de bloeiende struiken van de weelderige bloementuin tot ze een mooie boeket bloemen verzameld had. Hihi, ik weet nog dat ik haar dan volgde toen ze terug naar binnen ging, want ik wou voor geen geld missen hoe ze de vershillende bloemen met liefde in een grote vaas schikte, om ze daarna op tafel te zetten. Ook Nelly wou dit graag zien. Hmm, en toen mochten we van haar aan de bloemen ruiken.., wat een heerlijk ritueel... Overgelukkig waren we toen! Ook dank zij bompa natuurlijk, want die deed tenslotte al het werk in hun grote lange hof! Ja ons vader in die tijd had alleen een groententuin.., vandaar waarschijnlijk... Twee of drie maal per week gingen we met moeder naar onze grootouders. We woonden toen in Geel. Onze ouders en grootouders woonden toen zo'n driehonderd meter van elkaar in dezelfde lange straat. Vader bleef liever thuis. Waarom weet ik niet. Op een dag waren we er weer en zaten we allemaal van het zonnetje te genieten. Moeder, boma, bompa, m'n zus en ik. Zàààlig! Het was toen voor het eerst dat ik zo'n raar gevoel had dat er nog iemand op die bank zou moeten zitten hebben.., er was precies iets niet.., ondanks de zalige gezelligheid... Boma had koffie gemaakt die we buiten uitdronken. Natuurlijk waren er ook de koekjes met chocolade, hmm... Bompa zat duidelijk te genieten van al de bloemen. Ik denk dat hij niet zoveel rookte. Moeder en boma zaten te kletsen. En wij zaten mee te luisteren of te schateren... We snapten er trouwens niet zoveel van. Soms hoorde we moeder zeggen: 'ssst, er zijn kinderen bij..!' Dat supper-lange-zalige moment op die grote houten bank die bompa zelf gemaakt had, zal ik nooit vergeten!!! We moeten daar allemaal een hele tijd gezeten hebben... Toen ging moeder naar huis nog wat verder werken in het huishouden. En wij? Wij mochten achter in de grote achtertuin gaan spelen, want achter de grote groententuin was er nog een onbewerkt stuk grond. Nu lag er ook nog eens een grote berg zand op. Joepie! Hoe die daar kon geraken dat weet ik nog altijd niet maar hij was er plots. Helemaal aan het einde lag er een grote brede gracht . Naar ik me kan herinneren was er achter die brede gracht een klein fabriekje of zoiets. Maar dat konden we niet meer zien door de struiken en de hoge bomen die er rond stonden. Rechts van de achtertuin was er nog een stukje wei met helemaal in de verte een paar koeien. Plots stelde Nelly voor om stekelbaarsjes te vangen want in die gracht krioelde het van de stekelbaarsjes! Wij dus vlug de bijna tachtig meter lange hof afgelopen, richting houten bank. We wisten het gerief daarvoor wel staan, maar we moesten het toch eerst telkens gaan vragen. Boma en bompa zaten nog steeds op de bank die nog net in een straaltje zon stond. 'Asjeblief, mogen we gaan vissen' riepen we beiden enthousiast! Dat mocht. Bompa ging met ons naar de tweede stal (zoals die genoemd werdt...) en nam daar de twee schepnetten en twee grote lege glazen bokalen van pekelharing en gaf ze ons mee. 'Voorzichtig dat jullie nu niet vallen' riep hij ons nog na 'en.., dat jullie niet in de gracht glijden!' brulde hij ons nog na... Wat hebben we daar toen nog een plezier gehad aan de gracht! En de vangst was redelijk groot. Maar de grootste stekelbaarsjes, die waren onze trofee! De rest hadden we samen met het water in de pot terug in de gracht gegoten toen boma ons kwam halen. Ze was al een paar keer komen kijken trouwens... Zo fier als een gieter lieten we onze trofee zien. Die éne grote bokaal met visjes mochten we houden op voorwaarde dat we op tijd het grachtwater verversten! Voorzichtig plaatsten we hem in de tweede stal. Ondertussen moeten we ook daar reeds een paar uur geweest zijn. Voor ons leek het maar een kwartier... Aan de zon te zien was het reeds avond. Het was tijd om naar huis te gaan. Wat een prachtige onvergetelijke dag was dit geweest! Ik zal deze nooit vergeten want deze dag want deze dag staat in mijn geheugen gegrift als: 'de supper-lange-zalige-houten-bank dag!'...       
 

23-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

-4-

Eigenlijk was de prachtige grote hof van onze grootouders altijd een feest en een zegen voor ons als peuters. Het gebeurde dan ook wel eens af en toe, dat daar een vriendje en twee vriendinnetjes kwamen kwamen meespelen. De ouders van dat vriendje, Jantje was zijn naam, hadden een zaak waar ze zelf hun ijskreem gereidden die zijn vader dan met paard en ijskar ging verkopen. Jos de ijsventer is daar in die tijd rijk op geworden. Omgekeerd ben ik bij Jantje in dat grote magazijn maar een vijftal keer gaan spelen... Trouwens we liepen daan zowat in de weg. Dus kwam Jante af en toe bij onze grootouders in de grote tuin spelen. Katrien was eigenlijk het vriendinnetje van Nelly, en Susane was dan mijn vriendinnetje in die tijd. Met ons viertjes hebben we dan ook supper toffe tijden beleefd in de grote hof, zoals hij genoemd werdt. Bij mijn ouders thuis kwamen namelijk geen vriendjes, ik weet niet hoe dat kwam... mijn ouders waren er niet zo tuk op zeker... Ook hadden we daar maar een een klein koertje aan de achterdeur. Aan de achterzijde van dat koertje was dan een poortje dat toegang gaf tot het klein wegeltje naar de groententuin van vader. Er waren daar zo twaalf van die tuintjes. Een soort gezamelijke tuin dus, die tussen haakjes alle twaalf samen maar even groot waren dan de grote tuin van onze grootouders. In die groententuintjes mochten we al helemaal niet spelen en in de wegeltjes ook niet. Want dan kregen we last met de buren. En geloof me af en toe was het daar tussen de buren wel eens Bal-Populaire!!! Dus moesten we op het koertje blijven en mochten we maar alleen langs de wegeltjes passeren om helemaal achteraan naar het toilet te gaan. Nouw ja toilet.., een plank met een gat erin.., en.., stinken dat het daar deed. Ik had dan als klein meisje nog schrik ook, om in dat stinkende hok met mijn kleine poepje op die viese plank met dat grote gat te gaan zitten. Gewoon het gedacht dat al, dat ik door dat grote gat in die diepe stinkende beerput zou vallen... Eek, wat heb ik daar uren versleten met een kloppend hartje van de schrik.., eek. En dan vlug langs het wegeltje naar het koertje want de buren konden daar, mekaar niet luchten! Alleen Celestine en Jef, drie huizen verder en Marie en Door vier huizen verder. Door had daar in zijn groententuintje enkel aardappelen staan. Trouwens zo'n acht op de twaalf hadden daar aardappelen staan. De rest waaronder mijn vader hadden een groententuin. Terwijl ik dit nu aan het schrijven ben.., is er nu echt een zeer duidelijke herinnering die in mijn geheugen gegrift staat bij de categorie 'allermooiste peuter-jeugdherinnerringen'!! Ik moet toen zo'n drie jaar-en half geweest zijn... De geur van de zoete pijptabak van Door! Wat was ik toen gefacineerd door Door, met zijn rokende krome pijp! Later wist ik dat hij feitelijk Isidoor heette en zijn vrouw was dus Marie. Er hing tussen de doordringende tabaksrook altijd een vrolijke sfeer! Ze moeten rond de achtenzeventig jaar geweest zijn in die tijd. En zelfs na zesenvijftig jaar wordt deze herinnering als maar levendiger en is er terug die lach om mijn mond.., als zat ik terug bij Door met zijn schoorsteenpijp... Door en Marie waren altijd goed gezind. Marie vertelde aan mij heel dikwijls wel eens een verhaaltje. Ondertussen trok Door aan zijn pijp en knikte en lachte goedkeurend. Er was ook wel eens bezoek en telkens had Marie het hoge woord en de grootste lach. Het enige wat Door vertelde was af en toe een korte mop. Door vertelde niet veel, hij was eerder een genieter! Tot...ik...hem op een keer eens vroeg waar hij die tabak voor zijn pijp haalde... Toen moest ik zo tussen de vierenhalf en vijf jaar geweest zijn. Hij legde zijn pijp opzij en begon met zijn verhaal, en zelfs nu kan ik me nog herinneren hoe gefacineerd ik was. Hij kweekte namelijk zijn tabak zelf! 'Kom' zei hij 'ik zal het je tonen, we gaan naar de stallingen' Toen hij de deur opentrok viel me dirrekt een zoete aangename geur op. De ganse zoldering van die grote stal hing propensvol met iets wat op bladeren leek, sommige bussels waren nog groen, anderen waren geel tot bruin. 'Waw' dacht ik 'hopelijk valt er zo geen ding op mijn hoofd'. Maar voor de rest was het heus wel ordelijk in die grote stal. Opzij in een hoek stond een oude kast vol met gerief dat ik niet kende. Daar tegenover aan de andere kant stond een zeer grote houten tafel met een blijkbaar ongebruikte houten bankvijs. Op die tafel stond een ding dat ik niet kende... 'Hé Door wat is dat?' vroeg ik toen nieuwgierig. 'Hèwel dat is een tabaksnijder' antwoorde hij 'dat is om die bladeren in te snijden...' 'Snij je dan de steel van die bladeren hierboven?' vroeg ik weerom leergierig als ik was. 'Hahaha.., nee hoor Lutje...' lachtte hij. Toen legde hij me eerst nog eens uit, dat zijn pattatten hier op het hofje stonden, maar dat hij de straat hier tegenover, zoals hij het zelf noemde, nog een grote hof had. Hij nam me even mee naar die hof, waarachter een grote wei was vol met koeien. 'Voila.., hier staat nu mijne mais en tabak' zei hij fier. 'Mais en tabak???' prevelde ik vragend, nog steeds geboeid. Hihi, ik moet toen grote ogen getrokken hebben. Mais kweekte hij dus ook zelf voor zijn duiven.., maar de tabaksplanten, daar hingen er nu een deel van te drogen boven ons hoofd. Hij legde verder op een boeiende manier uit dat hij de droge bruine bladeren uit zo'n bussel plukte en deze allemaal sorteerde op die tafel. Ze moesten echt wel zeer droog zijn, dus werden ze nog een halve dag gedroogd in de hete zon op de stenen waarop eerst krantenpapier gelegd werdt. Het was volgens hem de kunst dat ze net lang genoeg in de zon lagen, dus geen twee dagen. 's Avonds deed hij dan die zeer droge tabaksbladeren in een grote kartonnen doos. De dag daarna was hij vrij vroeg uit de veren en begon met het versnijden van zijn zongedroogde tabaksbladeren. Ze mochten niet te fijn versneden worden maar ook zeker niet te grof. En zowaar deed hij het me voor hoe hij met zijn snijmachine enkele bladeren, die eigenlijk nog niet droog genoeg waren versneed. Hij vervolgde dat hij een paar speciale daarvoor kleinere jute zakken had die onmiddelijk gevuld werden met de juist versneden tabaksbladeren. Zo'n zak hing hij dan bij droog weer nog een dag aan de balk, bij wat vochtiger weer twee of drie dagen . Hij wees met zijn vinger naar omhoog naar een jute zak die daar hing vol met tabak die hij de dag daarvoor versneden had. Deze zak ging hij 's avonds rond negen uur binnen in huis halen en de dag daarna werden dan de bruine papieren zakjes gevuld. Toen gingen we terug binnen en hij toonde me zijn tabakskast die voor een deel gevuld was met de bruine zakjes. Fier deed hij zo een zakje open en liet er me aan ruiken. Klein als ik was vond ik het zowel een vreemde, als heerlijke geur. 'Moet je een ook boterham?' vroeg Marie die er plots was. We hebben toen met zijn drieën gegeten als waren we een gezinnetje. Na de maaltijd begon Marie de krant voor te lezen, en Door.., die vulde glimlachend zijn pijp met de tabak uit z'n bruin papieren zakje en dampte al gauw als een schoorsteen, maar luisterde geboeid. Als ik in die tijd mijn ouders had kunnen kiezen dan waren het Door en Marie!!!! Plots hoorde ik mijn moeder kwaad roepen op de hof, waar ik al die tijd wel gezeten had...!! Nog altijd is deze dag één van de mooiste uit mijn leven, een herrinnering die ik koester, ook al was het lang geleden dat ik me in gedachten naar die fijne dag verplaatste.., duizend maal dank Isidoor en Marie!!! Zelf rook ik niet, maar als ik zoete tabak ruik.., hm.., hééerlijk !!!! En nu.., terwijl ik dit schrijf.., moet ik een traantje wegpinken! Tijd voor een tas thee...

27-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

29-11-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Doordat er in ons huisje op de zolderverdieping maar twee slaapkamers waren sliepen Nelly en ik samen in een groot ijzeren bed. Moeder had ons blijkbaar laten uitslapen want normaal moesten we altijd op tijd uit de veren... Ik weet dat ze op tijd wel eens zal komen piepen hebben... Maar eigenlijk was het Nelly die me wakker maakte. 'Hey Lu, luister eens!' fluisterde ze enthoesiast. Plots was ik klaarwakker want inderdaad onder ons hoorde je duidelijk een typische New Orleans-blues muziek van éne 'Guitar Slim'.., of iets wat er op leek..! Hey ons vader was de nieuwe radio aan het uittesten!! Het was een zeer stijle trap om naar beneden te komen maar het leek wel of we deze keer naar beneden zweefden, en de prachtige muziek werdt steeds luider. Vader en moeder stonden voor het nieuwe prachtstuk. Het immer ernstige gezicht van vader had plaats gemaakt voor een zeer blij gezicht met een brede lach en lachende oogjes. Moeder keek deze keer zeer ernstig. 'Ja kinderen amaai.., het is bijna tien uur.., das goe voor éne keer hééé' zei moeder streng. 'Ach voor dienen éénen keer' zei vader, met alle aandacht gericht op dat technisch vernuft. De oude radio stond niet meer op het hangschab. Maar de nieuwe ook niet.., want deze was er te groot voor. Voorlopig stond de nieuwe radio dan maar op een houten bak of zoiets. Vader was al helemaal thuis in het bedienen van onze spikspinternieuwe aanwinst. Voor moeder was het allemaal wat wennen. En wij? Als we het ook maar eens zouden gewaagd hebben een vinger uit te steken naar de nieuwe radio, die plots wel heilig leek, dan moesten we van moeder drie dagen zonder avondeten naar bed! Soit, vader ging straks ergens een groter schab op de kop tikken. We kregen enkel nog een koek van moeder omdat het volgens haar reeds veel te laat was en binnen anderhalf uur zou ze toch al de tafel gaan dekken voor het middageten. 'Achiel, als je nu nog om dat schab wil gaan zul je je moeten gaan haasten' zei moeder op een commanderende toon. Dus vader spoeide zich met het oude schab vlug weg! Eigenlijk had ik nu een dubbel gevoel... Dolblij voor onze nieuwe aanwinst, maar anderzijds rammelde ik van de honger! En dat werdt er niet minder op toen het begon te ruiken naar de soep... Gelukkig was vader nog op tijd terug. Hij had nu een veel groter schab onder de arm met twee étages. Ik weet niet waar hij het zo vlug vandaan gehaald had... Wat ik wel nog weet is dat het tweedehands was. Terwijl we aten luisterden mijn ouders naar het nieuws. Deze keer kwam de zender 'Brussel' zoals vader hem noemde zeer sterk door, en zonder het minste gekraak! Hmmm, wat smaakte het middageten! Moeder ruimde de tafel af en vader ging even in de krant lezen. Een paar uur later nam vader zijn handboor terwijl wij wat verbaasd toekeken hoe dat ding marcheerde... Ja ik kan me niet herinneren dat er in die tijd al electrische boren zouden bestaan hebben. Ondertussen ging moeder met de fiets nog een boodschap doen. Het gebeurde niet zo veel dat ze met de fiets reed. Die gebruikte ze enkel voor boodschappen. Eigenlijk wandelde ze veel liever. Maar wat stond vader daar toch te vloeken en te sukkelen om een gat in de muur geboord te krijgen! Doordat we zoiets nog nooit gezien hadden bleven we staan kijken, hihi.., leergierig als we waren. Maar vader begon zich echt wel lastig te maken. Zo hadden we vader nog niet veel meegemaakt... Hij wou namelijk deze keer de radio een stuk lager hangen. Maar.., daar was de muur te rot. Dus was er blijkbaar geen andere keuze dan waar het vorige kleine schab had gehangen, daar dan terug maar een gat te boren... Op de duur was het dan toch gelukt en net toen moeder terug was, was het nieuwe schab gevestigd. Het zinde moeder helemaal niet dat het weer te hoog hing maar soit.., dan zouden we er zeker niet aangekund hebben was haar stelling. Moeder hielp vader de radio op het schab zetten. Bijkomend voordeel was nu dat onderaan ook nog de kranten konden gelegd worden. We werden het allemaal wat beu nu en mochten op het koertje gaan spelen met de ballen. Nelly kon goed jongeleren trouwens! Maar na en tijd, hoelang weet ik niet meer, kwam er plots een damp opzij uit de achterdeur die op een spleet blijven staan was! De Leuvense stoof was ondertussen uitgedoofd en mijn ouders hadden ze blijkbaar niet op een zo goeie manier terug aangestoken... Dus dat ding stond daar te roken. De voor en achterdeur werden wagewijd open gezet. En moeder zette zelfs een raam open. Zo was het al spoedig ook binnenshuis berekoud. Gelukkig stond bij het avondeten de stoofpot roodgloeiend! Spijtig dat de vieze stank toen nog niet helemaal verdwenen was... Na het avondeten plaatste vader zijn stoel dicht bij de radio en ging er op staan. Het was namelijk klasieke muziek en hij wou naar een andere zender zoeken waar er bleus of jazz op het programma stond. Deze keer was er geen slappe lach......hihi.., of toch maar een kleintje... Vader maakte zich lastig omdat dit nu ineens zo moeilijk bleek. Er zaten namelijk een paar draaiknoppen bovenaan en dat was verre van praktisch, nu die radio weer maar eens te hoog geplaatst was! Maar hij had er al vlug iets op gevonden en ging onze kleine ladder halen. Ondanks dat we deze keer niet zo goed durfden, konden we aan onze lach niet meer weerstaan. Deze keer lachte vader mee... Alleen moeder kon er helemaal niet om lachen!! 'Ge gaat da nu toch nie menen Achiel!' riep ze kwaad: 'Wat moeten de mensen denken....., met een ladder..!?' 'En kijk daar eens naar het behang!' Nelly en ik keken mekaar aan want we wisten dat er ruzie ging van komen. Toen we even later met een bonzend hart in ons bed lagen, hoorden we onze ouders nog een hele tijd kibbelen en ruzie maken. Om een lang verhaal kort te maken, werdt drie dagen later onze nieuwe radio omgewisselt voor een andere, waarvan wel alle be- dieningsknoppen vooraan stonden. Deze was een beetje duurder en had reeds FM! Het was een 'Blaupunkt' en vijftig jaar later deed die bak het nog altijd...

06-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Dit is dus onze bewuste suppermoderne radio, de Blaupunkt, die ons vader einde 1954 gekocht had bij Den Electrieker van Geel. Omdat de eerste exemplaren nog maar pas van de band gerold waren was Den Electrieker er zelf enkele gaan ophalen in Duitsland met zijnen automobiel!

Doordat zowel ons moeder als ons vader (spijtig genoeg) weinig babbelden met ons, leer je als klein kind dan ook niet wat een echt (hecht) gesprek is. (Vandaar waarschijnlijk dat we zo in de zevende hemel waren als er eens bezoek langskwam...) Dus was deze radio onze voornaamste communicatiebron. Nelly en ik waren zeer verknocht aan deze radio. Ikzelf luisterde niet alleen naar de muziek, maar ook aandachtig naar de gesproken taal. Dit ervaarde ik als zeer leerzaam..! Het zou duren tot mijn veertien jaar, en Nelly (17) eer we onze afgod van onze ouders mochten aanraken!

07-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

 Bron: marcelstvmuseum

PHILIPS 14TX113 -1953-

Kostprijs einde 1954 van bovenstaande televisie; zomaar eventjes:
925 Gulden of 18.800 Belgische frank!

In 1954-1955 stonden ze bij Den Electrieker van Geel, voor deze televisie van het merk Philips PHILIPS 14TX113, met een beeldscherm van zo'n 28 cm diameter, ondanks de vele storingen, zowel tijdens de uitzendingen als voor de ontvangst van de zwartwit beelden, stonden ze in lange rijen voor het winkelraam als er één van de weinige uitzendingen te zien was!!!!! Waar ook wij in die tijd (1954) dit voor het eerst zagen en onze ogen niet konden geloven!!!!! Waar ik toen als peuter er zelfs van dacht dat het een soort radio was met bewegende beelden...

Dit gebeurde in 1954-1955 trouwens niet alleen hier in Geel natuurlijk dat lange rijën mensen voor de winkelramen verbaast stonden te kijken, MAAR IN GANS BELGIÊ!

 Bron: marcelstvmuseum

08-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Ondertussen had het al en paar weken goed gevroren. Het was tenslotte al begin december. Maar vandaag was de vorst voorbij en was het een zonnige dag. Allemaal goed ingeduffeld ging moeder met ons een flinke middagwandeling maken. In de weiën waren geen koeien meer te zien. Hier en daar lagen er nog lange plekken ijs waar we lekker konden op schuiven. Nelly kon er maar niet mee stoppen. Ikzelf was dat vlugger beu omdat ik eigenlijk een beetje bang ben met zo'n spekgladde laag ijs onder m'n voeten. Maar deze keer wachte moeder geduldig en ze leek er wel van mee te genieten, al liet ze dat niet zo zien, en zei ze ook niet zoveel tegen ons... Maar na zo'n half uur schuiven op de ijslpekken, moesten nu toch mee naar huis, want het begon al aardig te schemeren en om vijf uur kwamen Door en Marie bij ons op bezoek. Ze hadden ervan gehoord dat we een nieuwe moderne radio hadden en ze waren zeer benieuw naar dat technisch vernuft. Ja het gebeurde niet veel dat er buren bij ons op bezoek kwamen, waarom weet ik niet. Eigenlijk waren we nog maar pas thuis of ze stonden al te kloppen op de deur. Ja, een bel hadden we namelijk nog niet in die tijd. Vader die was nog niet thuis van zijn werk. Moeder toonde hun fier ons nieuwe pronkstuk! Deze radio kon ze wel goed bedienen en onze bezoekers waren zeer verrast door de mooie klank en de vele zenders die er op deze bak te horen waren! Door zei tegen Marie dat ze met nieuwjaar er ook zo één wilden kopen.., juist dezelfde. Moeder bood een tas koffie aan en plots begon ze nu wel te babbelen terwijl we met ons vijven gezellig aan de tafel zaten... Door en Marie waren echte kindervrienden! Wat was het plots reuzegezellig... Stoort het dat ik mijn pijp opsteek vroeg Door aan moeder. Nee hoor zei ze en ze stak zelf een sigaret op. Ze rolde ze zelf, maar eigenlijk rookte ze niet veel, en vader rookte helemaal niet. Ik vond dat haar sigaretten stonken als de pest. Ondertussen had Door ook al zijn pijp gevuld en stak z'n bruine zakje terug weg in zijn broekzak. Het begon al vlug te ruiken naar Door 'zijnen zelfgemaakte tabak' zoals ik dat toen noemde. 'Tof hé..!' zei Nelly tegen mij. Ze genoot er duiderlijk ook van. Wij zetten vooral onze oren open want er werden op tijd vele moppen getapt aan ons tafel. Voor ons was dit een uitzonderlijk moment. Weer zo'n heerlijke gebeurtenis die ik nooit zal vergeten...

Voor Nelly en mij leek dit nu plots allemaal meer op een wonder, ineens al dat bezoek... Twee dagen later 's avonds kwamen Jos de ijsventer met zijn vrouw en Jantje op bezoek. Blijkbaar wist de hele straat ervan dat we een nieuwe moderne radio hadden... Toevallig stonden Jantjes ouders al een tijd op het punt een nieuwe radio te kopen. Hierdoor kwamen ze toch vlug maar eens langs met de vraag of we tevreden waren van onze nieuwe aanwinst. Moeder vertelde dan ook dat onze radio nog maar een paar weken op de markt was en dat Den Electrieker hem zelf naar Duitsland gaan halen was, en.., dat we voor het eerst een televisie gezien hadden waar bewegende beelden op te zien waren. Ze konden het nauwelijks geloven! Door hun zaak hadden ze pas overmorgen de tijd om ook naar Den Electrieker van Geel te gaan en dan ook eens naar dat wonder der techniek te gaan kijken... Jantje kwam er gauw even tussen met de vraag wanneer hij nog eens mocht komen spelen met ons in de groten hof van onze grootouders? Overmorgen zou moeder met ons toch naar haar ouders gaan en dat kwam dan prima uit, dan konden Jos met zijn vrouw naar Den Electrieker! Dus werd de afspraak gemaakt dat Jantje overmorgen om drie uur naar de groten hof mocht komen spelen met ons '...nu het nog kon, want..,' vulde zijn moeder nog aan: 'na nieuwjaar gaat Jantje naar een andere school...' Ondertussen kwam vader thuis van zijn werk want het was al bijna half zeven. Dit zou de enige keer zijn dat Jantje, samen met zijn ouders bij ons op bezoek geweest waren...

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Precies om drie uur twee dagen later, was Jantje op de afspraak bij onze grootouders om in de groten hof te komen spelen. Hij had een zak ijskreemkoekjes en hoorntjes meegekregen. In hun bedrijfje bakten ze die namelijk zelf. Maar nu in de wintermaanden schakelden ze meer over op het bakken van wafels... Hey.., en hoe kon ze het passen mijn boma.., het was juist koffietijd! Dus waren die koekjes welgekomen! Bompa lag op dat moment te slapen op de sofa, of hij deed alsof... Maar na een kwartier stonden we al te poppelen om in de groten hof te gaan spelen. Het weer was nog verzacht vandaag. Het was nu zelfs rond de 8 graden en verleden week vroor het nog stenen uit de aarde! Terwijl we ons dik induffelden vroeg Jantje aan mij of de berg zand nog achter in de hof lag. Hij had namelijk nog een ander klein zakje bij zich en ik kon al raden wat er in zat... Tuurlijk.., het waren knikkers. 'Knikkers..?!' vroeg Nelly verbaast... Ja dat was zo ook niet mijn ding... Dat was meer iets voor jongetjes!? Maar toen Jantje zijn plan uitlegde waren we plots enthoesiast! 'Alé!' zei moeder: 'haast jullie nu maar buiten met die dikke kleren aan en wees wat voorzichtig!' Boma waarschuwde ons ook nog om zeker niet op het ijs van de gracht te gaan, want het was veel te dun aan het worden! Het ijs was nu trouwens al een paar dagen aan het smelten! 'Jaja tis goe, we zullen nie op het ijs gaan...' schaterden we popelend van ongeduld. Bompa werdt wakker en wij zweefden zowat naar buiten. De grote berg zand in de groten hof was maar een klein bergje meer... 'Waw....goe jong!' zei Janje. De schopjes wisten we staan. Gelukkig was de bovenste laag van de berg zand terug ontdooit en idiaal om Jantje's plan uit te voeren. Hij wou er een reuzegrote knikkerbaan van maken!! We gingen Rondeke Van Frankrijk spelen met de knikkers Waw, dit zou nu eens tof zijn schaterden we allemaal! Dus we gingen aan de slag en begonnen de gootjes te maken van boven naar beneden. Waar het zand nog wat bevroren was maakte Jantje een tunnel. Hij had dat duidelijk nog gedaan. Na ongeveer een half uur was de lange baan klaar.Amaai en onze piste had zowaar drie tunnels! IK weet zelfs nog dat ik de groene knikkers had, Nelly de blauwe en Jantje de rode. Elk hadden we zes knikkers. Deze deed Janje in een potje en zou ze bovenaan de toch nog hoge berg naar beneden laten rollen. Maar brrr, we gingen ons eerst nog eens warmen aan de stoof want onze handjes waren zowat bevroren van het koude zand. Boma heeft altijd warm water op de stoof staan en dat deed ze in een teiltje. Ziezo, nu konden we onze vieze handen wassen en warmen tegelijk! Wat was ze toch een schat en bewees ze telkens weer ook wel een kindervriend te zijn! Bompa was weeral nors... Moeder stond het ook al niet aan dat we al vuile zandplekken hadden op onze broekkousen. 'Maar Amanda toch...' zei ons boma tegen moeder: '...het zijn toch kinderen, laat ze nu toch eens hun hart ophalen!' Na een kwartierje stukjes ijskreemkoekjes eten konden we er terug weer tegen en mochten we beginnen aan ons Rondeken Van Frankrijk.., hihi, in de winter... Straks zou iedereen zelfs eens komen kijken naar onze grote piste! Daar terug aangekomen schudde Jantje nog even met het potje knikkers dat al gereed stond en liet ze van de berg rollen. Wie eerst beneden was kreeg de gele trui, dus dan werdt er een knikker omgewisseld voor een gele. En wie tweede was had de oragne trui. Wie drie keer laatste was, was zijn trui kwijt... Raar, maar ik weet het nog als gisteren..! Eigenlijk was er niet echt een winnaar maar een supperplezant spel dat tussen haakjes niets kostte! Bezeten van ons pistespel hadden helemaal niet in de gaten dat boma, bompa en moeder al een tijdje stonden mee te kijken. En zowaar bompa begon mee te spelen terwijl de rest al naar binnen ging. Hij had de witte knikkers geloof ik, want die waren er ook nog! Nog nooit had ik bompa samen met ons zo in zijn element gezien. Hij heeft echt wel een hele tijd meegespeeld maar dan hieldt hij het toch ook voor bekeken. 'Nog drie kwartiertjes en dan is het tijd om naar huis te gaan' zei hij nog en ging ook hij naar binnen. Plots bebeurde er een ramp! Er storte een tunnel in!!! Jantje maakte er voozichtig een goot van want we mochten onze handen nu niet meer zo vies maken. Wat was hij toch een krak! Ik denk dat ik in stilte wat verliefd was op hem... Ughh, ik moet gaan plassen zei Jantje onverwacht. 'IK zal gauw aan de gracht gaan pissen' zei hij. Dat was het dichtste bij. 'Voor jongetjes is dat toch gemakkelijk hé...' zei Nelly tegen mij, die eigenlijk een beetje begon te bibberen van de kou. Plots hoorde we een krak?! 'Help, hèèèèèèlp...!!!' hoorden we Jantje roepen. We sprongen recht van 't verschiet. Hij was door het ijs van de gracht gezakt! De gracht was behoorlijk diep en Jantje stond bijna tot aan zijn borst in het ijskoude water. We dachten niet na en schoten ter hulp. We zouden vanaf de kant ieder een hand geven. Zelf hielden we er maar kletsnatte voeten aan over maar gelukkig kregen we hem aan de kant terwijl hij werkelijk naar adem snakte van de kou! We gaven hem beiden een hand. Allemaal bibberden we vreselijk van de kou... Maar Jantje zag werkelijk bijna blauw! IK zal dat nooit vergeten! Als we uiteindelijk na een weg die eindeloos leek, dan toch binnen kwamen schrok iedereen (bompa was er even niet) zich een hoedje! Hmmm, het leek nu wel een sauna binnen, zo koud hadden we het! Om te beginnen kregen wij al een pak voor ons broek van moeder die razend was. 'Maar Amanda toch...' hoorde ik boma met verheven stem nog zeggen: '...nu sta je daar te slaan op die kinderen en voor hetzelfde geld was Jantje verdronken of had hij iets gekregen, je zou fier moeten zijn op ze..!' Ze gaf Jantje droge klederen die ze nog liggen had . Ze waren wel te groot maar soit... Wij kregen droge broekkousen. Terwijl we ons warmden aan de kolenstoof, was dit mijn laatste moment en herinnering samen met Jantje... Daarna heb ik hem van gans mijn leven niet meer weer gezien.... De zes groene knikkers van het spel, die ik toen gekregen heb van hem, heb ik steeds bewaard... Ze zitten in een porseleinen Duits mini-bierkruikje dat nog steeds op mijn kast staat... Zie je nu dat ik nog wist dat ikke bij het Rondeken Van Frankrijk-spel de groene knikkers had...

09-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Het was kerstfeest vandaag in mijn kleuterschool! Het begon om twee uur. De familieleden mochten ook meekomen. Volgend schooljaar moest ik trouwens naar de grote school dus was dit hier mijn laatste feestje. Mijn zus Nelly kon er niet bij zijn omdat ze naar een andere ging waar ik haar volgend jaar ging vervoegen. Vader kreeg je daar niet mee naartoe dus was ik alleen met moeder. Ze had haar mooi gemaakt! We waren te vroeg. De familieleden kregen iets aangeboden, dus mochten ze al binnen in het grote lokaal terwijl wij allemaal tot halfdrie mochten buitenspelen. En dat was supperleuk want het had gisteren gesneeuwd! Onder het afdak konden we nog touwtje springen. Hihi, natuurlijk werden we daar met sneeuwballen bekogeld door de jongens. Behalve die éne zwarte krullebol. Die had een boon voor mij. Ja het was best een toffe vriend... Later werdt hij de baas van een grote garage, dus ik heb daar iets laten schieten... Ja ik had daar best wat vriendjes en vriendinnetjes. Volgend jaar zou de grote school niet gemengd zijn. Het voordeel was dan wel dat ik van een paar lastpakken verlost zou zijn... Ondertussen zal het reeds na halfdrie geweest zijn en we moesten allemaal naar binnen. We hadden al bijna twee maanden gerepeteerd om een toneelstukje op te voeren. Maar eerst was er nu een stoelenspel waaraan voor de drie eersten een prijs verbonden was. Hihi, het wordt zelfs nu nog gespeeld zo eenvoudig is het... Er stonden (zo'n) dertig stoelen rug aan rug op twee rijen. Maar er waren ééndertig spelers die eerst geloott werden.! Er werdt een liedje gezongen dat plots ergens stopte terwijl wij in een cirkel rond de stoelen huppelden. Dan moesten we vliegensvlug gaan zitten. Wie geen stoel meer had viel af. De laatste drie moesten dus knokken want de eerste (degene die als allerlaatste op een stoel zat) had natuurlijk de mooiste prijs. Hoe ik dat allemaal nog zo goed weet? Ik viel als eerste af... 'Ge zijt gij vuel te troag héé!' zei moeder spottend toen ik beteuterd afdruipte... Hèwel da was nie leuk nèèèéj... Hihi, maar eigenlijk was het ook grappig om het spel als toeschouwer(ke) gade te slaan... Wie er uiteindelijk gewonnen had weet ik niet meer, maar het was o, zo leuk! Ook van onze toneelopvoering heb ik geen herinneringen meer, behalve dat we een zelfgemaakt hoedje droegen dat ik fier aan vader en Nelly liet zien toen we later thuis kwamen... Moeder had al op voorhand het eten klaargemaakt. Al een geluk want ik had honger! In die tijd kreeg je namelijk niet veel te eten op dergelijke feestjes... Terwijl we met zijn viertjes aten aan tafel, luisterden we naar onze moderne radio waar o.a. Elvis Presley furore maakte. Praten gedurende de maaltijd dat mocht eigenlijk niet, want moeder vondt dat dat niet samenging. Maar de enige die die regel doorbrak was zij... De dag daarna mochten we naar de groten hof omdat we braaf geweest waren! Het water van de gracht helemaal achteraan was terug bevroren en er lag reeds sneeuw op het dunne laagje ijs. Rechts waren de koeien terug op stal gezet van de boer, nogthans waren ze een goeie week geleden toen het warmer was, nog eens te grazen gezet in de wei. Ze zullen nu wel een hele tijd niet meer te zien zijn in deze wintermaanden... "Maar hoe eten die beesten dan?" vroeg ik me indertijd af. Waw.., en er was vannacht nog een laag bijgesneeuwd! Dus zal het dikke sneeuwpret worden! We besloten om een grote sneeuwman te maken. 'Hihi, willen we hem bovenop de berg bouwen?' Vroeg ik aan Nelly 'dan is hij suppergroot...' Ze zag dat direct zitten.., van de piste bleef er toch niets meer over.., vandaar! Uren zijn we daar zoet mee geweest. Toen eindelijk alle grote sneeuwbollen op mekaar stonden en ons sneeuw-boetseerwerk klaar was, staken we er vooraan een verticale rij steenkolen in voor de knopen. Een wortel was zijn neus. Nog eens twee kolen voor de ogen en nog wat kleine kooltjes voor de tanden. En zowaar werkte bompa hem af met een oude bruine hoed, stak er opzij een oude bezem in, en nam er daarna een foto van!! Samen met boma en moeder, die onze sneeuwman natuurlijk ook kwamen bekijken, doopten we hem Antoine..! Wat waren we toen fier op onze suppergrote sneeuwman!! De foto moet zowat in tienvoud bijgemaakt geweest zijn denk ik.., want de helft van de familie had in die tijd de foto van onze Antoine, de grote sneeuwman! Telkens ik naar die foto kijk denk ik automatisch terug aan ons dolle kinderpret van die dag...

11-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

De dag daarna kwam 's namiddags de dokter nog eens langs. Nelly en ik waren dan ook reeds thuis van de school. Moeder lag nog in bed... De dokter deed een paar testen met haar maar het was al vlug duidelijk dat ze voor verder onderzoek een paar dagen naar de kliniek moest. De dokter nam haar onmiddelijk mee met zijn automobiel. Gelukkig was er nog de buurvrouw Simone die toen voor ons meekookte. En Marie had speciaal voor ons een lekkere appeltaart gebakken! Na een paar dagen werdt moeder ontslagen uit de kliniek. Vader ging haar ophalen met de taxi want in die tijd hadden we nog geen auto. Ze zou nooit meer dezelfde lieve blik in haar ogen hebben... Hoe dat kwam weet ik niet. Nelly die ouder was heeft me altijd gezegd dat er van toen af iets veranderd was met moeder... Mischien had ze in die tijd niet de juiste behandeling gekregen.., we zullen het nooit weten...

13-12-2007 om 00:00 geschreven door Vrolukolow

Momenteel zijn we het volgende hoofdstuk aan het schrijven. Tot later. Dank

23-12-2007 om 23:59 geschreven door Vrolukolow