22-12-2007 om 11:27 geschreven door kunta kinte

Shania Twain (oorspronkelijke naam Eilleen Regina Edwards, 28 augustus 1965) is een Canadese zangeres.

Biografie:

Twain werd geboren in Windsor als tweede van vijf kinderen. Ze groeide op in Timmins, Ontario.
Toen Twain 2 jaar was gingen haar ouders scheiden. Haar moeder hertrouwde met Jerry Twain, een Ojibwa-indiaan. Hij adopteerde Eilleen en voedde haar op. Later nam ze zijn achternaam aan. Toen ze 21 jaar was verloor ze beide ouders door een auto-ongeluk. Ze kreeg een jongere zus en twee jongere broers (13 en 14 jaar) om voor te zorgen. Ze kocht een huis en vervulde haar zuster/moederrol totdat haar broers en zus op eigen benen kwamen te staan.

Jonge jaren:

Shania Twain begon haar carrière als country-zangeres. Shania betekent Ik ben onderweg/op weg in de taal van de Ojibwa-indianen. Ze ging inderdaad al vroeg op weg, want vanaf haar achtste jaar trad ze op in allerlei clubs, gemeenschapshuizen en voor radiostations. Vader en moeder Twain leefden in uiterste armoede en verkeerden niet in de luxe om haar kinderjaren met spelen te vullen. Soms werd ze om 1 uur 's nachts van haar bed gelicht om enkele songs te zingen in één of andere club, want op haar leeftijd mocht ze niet in zo'n club komen. Vanaf 1 uur werd er geen drank meer geschonken. Diezelfde harde jeugd leerde haar ook de houthakkersvaardigheden zoals het omgaan met een bijl en kettingzaag.

Eerste opname:

Door haar manager kwam Shania Twain in contact met Norro Wilson en Buddy Canon van Mercury Records. De door haar opgenomen demo was redelijk overtuigend en leidde rechtstreeks tot de verschijning van haar eerste album in 1993. Haar eerste album kende weinig succes. In datzelfde jaar ontmoette ze Robert John "Mutt" Lange, onder andere de producer van Bryan Adams. Samen met hem schreef ze verschillende nummers voor haar tweede album "The woman in me".

Doorbraak:

Na haar huwelijk met rock-producer Robert John "Mutt" Lange ging ze meer in de richting van de popmuziek. Haar tweede album The woman in me was een schot in de roos (wereldwijd 12 miljoen verkochte exemplaren). Het zorgde voor verschillende nummer 1-hits in de VS en Canada. Ze ontving hiervoor in 1996 een Grammy. Haar derde album Come on over verkocht nog beter (36 miljoen exemplaren) en was dé grote doorbraak in 1997. Het is het vijfde best verkochte album aller tijden. In Nederland stond het album tussen 1998 en 2000 132 weken in de Album Top 100, waarmee het op twee na het langst genoteerde album aller tijden (aan één stuk) in de lijst is. Het was de grote doorbraak met hits als "You're still the one", "That don't impress me much" en "Man! I feel like a woman!".
In 2001 schonk ze het leven aan een zoon Eja (spreek uit Asia) en verhuisde ze naar Zwitserland, nabij Montreux. In 2002 kwam ze met een nieuw album (Up), dat in verschillende edities uitgebracht werd. In 2004 werd er een greatest hits-album gelanceerd en heeft Shania Twain samen met haar man een ranch (met schapen) gekocht in Nieuw-Zeeland. De ranch ligt bij Lake Wanaka. Het echtpaar wil hier met name tijdens vakanties verblijven.

Nieuwe plannen:

Eind 2006 heeft Shania haar riante Chateau "de Sully" in La Tour-de-Peilz verkocht. Ze heeft een aantal kilometer verderop in Corseaux (eveneens aan het meer van Genève) een kleiner huis gekocht en blijft met haar man en zoontje Eja in Zwitserland wonen. Als reden voor de verkoop worden rust, privacy en de zo door Shania geliefde paardensport genoemd. Tijdens de Academy of Country Music Awards (mei 2007) in Las Vegas (waar Shania aanwezig was) werd haar gevraagd naar de plannen van een geheel nieuw album. Eerder werd er gemeld dat een nieuwe cd in november 2006 zou uitkomen. Shania zelf kondigde aan dat ze momenteel werkt aan nieuwe nummers, maar dat fans tot begin 2008 geen nieuw materiaal kunnnen verwachten.

22-12-2007 om 11:14 geschreven door kunta kinte

Ik ging vandaag boodschappen doen in de supermarkt.
Bij de boodschappenkarretjes stond een man verkleed als de Kerstman...
tenminste dat veronderstelde ik.

Na wat onderzoekende vragen van mijn kant,
bleek dat ik stond te praten met de echte Kerstman!

"Kerstman," zei ik, "Realiseer u zich dat er heel wat onechte Kerstmannen rondlopen?
Mensen verkleed in Kerstmannenpakken die proberen geld bijeen te krijgen vanwege uw succes?
Waar gaat het naar toe in deze wereld?"

De Kerstman lachte en streek over zijn baard.
"Ik ben blij als mensen dat doen wegens de juiste redenen.
Ik heb begrepen dat tijdens de laatste Kerstmis
in Londen 200 mensen zich hadden verkleed als Kerstman.
Ik weet zeker dat ze weten wat ze doen."

"Maar ik heb gehoord dat er speciale Kerstmannenscholen zijn
waar gewone mensen worden getraind om te zijn zoals u," hield ik vol.

"Ja, daar heb ik over gelezen," zei de Kerstman.
Mensen plakken een valse baard aan,
verkleden zich in rode kostuums.
Stoppen kussens onder hun verkleedpak om ze dikker te doen lijken.
Lopen vervolgens rond met een vrolijk gezicht en oefenen het roepen van 'Ho Ho Ho.'
Het klinkt als pure pret!"

De Kerstman pauzeerde, keek wat rond, bijna schrikachtig
en vervolgde toen met een gedempte stem:
"In werkelijkheid, mijn baan is helemaal niet zo leuk.
We werken het hele jaar hard om kadootjes te maken voor kleine kinderen
om hun Kerstfeest zo blij mogelijk te maken.
Ik doe mijn uiterste best om de juiste kadootjes bij de juiste kinderen te krijgen.
Maar zij krijgen ze niet altijd.
Dat is niet mijn schuld! Het is een grote zorg.
Een beetje verwonderd vroeg ik:
"Maar kadootjes geven met Kerstmis is toch zeker ontzettend leuk?"

"Het probleem is," legde de Kerstman uit, "veel kinderen wonen niet meer thuis.
En in het bijzonder...zij wonen niet meer met hun vaders (moeders) samen.
Ik lever de kadootjes af, maar de kinderen zijn er gewoon niet.
Elk jaar in januari krijg ik duizenden brieven van kinderen
die vragen wat er met hun kadootjes is gebeurd
en waarom zij met Kerstmis hun vaders (moeders) niet mochten zien.
Het is allemaal erg deprimerend.
Je zou mijn baan niet willen hebben, geloof me... Maar het is nu eenmaal de tijd van opgewektheid en vreugde.
Hier, neem een lolly."

"Dankjewel Kerstman," zei ik, "Fijne Kerst."

"En een fijne Kerst voor jou ook," zei de Kerstman treurig.

Verbeeldde ik het me
of zag ik werkelijk een traan rollen over de wang van de Kerstman, richting zijn baard?
Ik wachtte niet af of dat werkelijk zo was.
Ik pakte mijn boodschappen en liep richting de auto



Ik vond dat zo zielig
dat ik het niet kon laten
om dit op mijn blogje te zetten.
Groetjes, Hugo.

20-12-2007 om 01:47 geschreven door kunta kinte

Elvis Aaron Presley (Tupelo (Mississippi), 8 januari 1935 – Memphis (Tennessee), 16 augustus 1977) was een Amerikaans popzanger en acteur. Hij wordt voornamelijk gezien als de pionier van de rock-&-rollmuziek. Hij veranderde het landschap van de populaire muziek door countrymuziek, gospel en rhythm and blues te vermengen. Hij geldt als een van de meest populaire en invloedrijke artiesten van de 20e eeuw. Vele artiesten, zoals Eddie Cochran, Cliff Richard, The Beatles, Bob Dylan, U2 en Bruce Springsteen zijn schatplichtig aan hem. Zijn manager was Colonel Tom Parker, een Nederlander (uit Breda) van geboorte, die eigenlijk Dries van Kuijk heette.

Biografie:

Elvis Aaron Presley, de zoon van Gladys Love Smith en Vernon Elvis Presley, werd op 8 januari 1935 in Tupelo (Mississippi) geboren. Elvis was een deel van een tweeling, maar zijn broer Jesse Garon Presley kwam levenloos ter wereld. Het gezin leefde een zeer armoedig bestaan. De omgeving waarin de Presley's leefden was zeer religieus en was van grote invloed tijdens de opvoeding van Elvis. Meerdere keren per week was het gezin te vinden in de kerkgemeenschap First Assembly of God, daar waar Elvis kennismaakte met de vele spirituals en gospelsongs waarbij de predikanten luidkeels en stampvoetend het woord van God predikten.
Elvis krijgt een gitaar als verjaardagscadeau van zijn moeder, maar hij kan niet eens spelen. Uiteindelijk krijgt de jonge Elvis les van zijn oom: uncle Vester, Vernons broer. Nog steeds is de Tupelo Hardware Company waar Gladys (zijn moeder) die gitaar kocht een drukbezochte toeristische trekpleister in Tupelo.
Als hij tien is neemt Elvis Presley deel aan de allereerste muziekwedstrijd in z'n leven. Z'n ouders vinden, dat hun jongen een gouden stem heeft, en regelen voor hem een plaatsje op de kandidatenlijst. Ook de jury wordt gecharmeerd door het schuchtere jongetje met z'n veel te grote broek die foutloos het kinderliedje "Old Shep" van Red Foley brengt. Radio WELO is ter plaatse en brengt, toen al, rechtstreeks verslag uit van de zangwedstrijd. De radio-uitzending werd echter niet opgenomen.

Beginperiode:

Elvis werkte na het eind van zijn schooltijd als vrachtwagenchauffeur. In 1953 besloot hij om een plaatje te maken bij de (inmiddels legendarische) Sun Studio, waar iedereen voor een paar dollar een liedje kon laten opnemen.
Elvis zong het nummer My Happiness en maakte hiermee zo'n indruk op de studiosecretaresse Marion Keisker, dat die onmiddellijk zijn naam noteerde. Volgens haar had Elvis iets bijzonders. Na veel aandringen van Keisker, besloot Sun Records-eigenaar Sam Phillips Elvis uit te nodigen. In juli 1954 nam Elvis bij Sun Records zijn eerste plaat op. De eerste radio-exposure van zijn eerste single That's all Right Mama had zo'n impact, dat Elvis plaatselijk meteen een groot succes was. Met liveoptredens (in de regio) nam zijn populariteit alleen maar toe. Dit onderkende ook ene Tom Parker, beter bekend als 'The Colonel', die Elvis kon overtuigen om hem als manager te nemen.
Het eerste wapenfeit van Elvis' nieuwe manager was om Elvis onder te brengen bij RCA Victor. Elvis ondertekende een platencontract voor $35.000, destijds een recordbedrag, waarmee RCA ook de rechten voor alle Sun-opnamen overnam. In januari 1956 trad hij voor het eerst op in een landelijke televisieshow, de Stage Show van Jimmy en Tommy Dorsey. Elvis zou daarna nog veelvuldig van het medium televisie gebruikmaken om zijn populariteit te behouden.
In datzelfde jaar mocht hij zijn eerste gouden plaat in ontvangst nemen voor zijn eerste RCA-plaat, die nr. 1 stond in drie verschillende hitlijsten: Heartbreak Hotel. Nummers als Money Honey en I Got a Woman waren oorspronkelijk van andere zangers, maar de manier waarop Elvis ze uitvoerde sprak de tieners van die tijd aan en werden alle rockklassiekers. Nummers als Love Me Tender, Hound Dog, Don't Be Cruel, All Shook Up, Teddy Bear, Jailhouse Rock waren zeer grote hits. Tot in 1958 nam hij de ene na de nadere plaat op, in totaal 14, die alle ongehoord veel succes hadden.
Vooral Elvis' optredens deden veel stof opwaaien. Veel mensen vonden de snelle bekkenbewegingen waarmee hij zijn podiumoptredens begeleidde schandalig en immoreel. Hij werd al gauw 'Elvis the Pelvis' genoemd (pelvis=bekken), een bijnaam die Elvis zelf niet al te leuk vond. Zijn invloedrijke manager wist Elvis op onnavolgbare wijze te vermarkten. Colonel Parker zou later 'ontmaskerd' worden als de illegaal geëmigreerde Nederlander Dries van Kuijk.

Dienstplicht:
 
Elvis Presley door Carlos BotelhoToen Elvis werd opgeroepen voor de militaire dienst (1958 - 1960) waren veel critici van mening, dat aan de carrière van Elvis nu een eind was gekomen. Elvis maakte het zichzelf niet makkelijk door de gewone dienstplicht als soldaat te doorlopen in plaats van gebruik te maken van zijn populariteit. Hij begon zijn dienstplicht in Fort Hood in Texas. Later zou hij worden uitgezonden naar Duitsland. Hier heeft hij een tijdje gewoond (Bad Nauheim) met zijn familie. In die tijd heeft hij ook o.a. een uitstapje naar Parijs gemaakt. Op de terugvlucht naar Amerika heeft het vliegtuig een tussenlanding in Schotland gemaakt. Dit is de enige keer, dat Elvis in Groot-Brittannië is geweest.

De Europese fans hebben Elvis nooit live mogen zien optreden in Europa. Dit had mogelijkerwijs te maken met Colonel Tom Parker. Doordat deze in het Amerikaanse leger op Hawaï had gediend, was hij zijn Nederlands staatsburgerschap kwijtgeraakt. Parker heeft nooit het Amerikaans staatsburgerschap aangevraagd, en kon bij gebrek aan paspoort dus niet naar het buitenland. Zijn gedachtegang was: zolang ik niet in aanraking kom met justitie, en mijn belastingen betaal, zal er geen haan naar kraaien dat ik illegaal in de VS verblijf. Ook Elvis heeft nooit gepoogd enig belastingvoordeel te behalen, en heeft zijn leven lang het volle pond betaald. Wellicht op aanraden van Parker, om ook indirect niet in diskrediet te geraken met de overheid. Daarnaast heeft Elvis het als 'redblooded American' als zijn plicht gezien iets terug te doen voor zijn land, en ook hierom zal hij zonder morren zijn belasting hebben betaald. Ook om deze reden onderging hij de dienstplicht als enig willekeurige andere dienstplichtige, zonder voorkeursbehandeling.

Acteur:

In 1956 speelde Elvis de hoofdrol in zijn eerste film, Love me Tender. In totaal speelde hij in 33 bioscoopfilms, waaronder ook Jailhouse Rock (1957). Zijn laatste twee bioscoopvoorstellingen stonden in het kader van een documentaire namelijk: Elvis: that's the way it is en Elvis on tour.
Dat Elvis over een redelijk acteertalent beschikte, bleek onder andere uit zijn prestaties in de film King Creole uit 1958. Hollywood en zowel de Colonel hadden andere plannen met Elvis' talent en bonden hem vast aan massieve contracten waardoor Elvis jaren aaneen enkel in aanmerking kwam voor jodelende, blije films zonder sterk karakter. Zowel vriend als jaloerse vijand hebben opgemerkt dat Elvis altijd beleefd en professioneel was, en andere acteurs wist te vermaken met zijn spontane gevoel voor humor. De enige actrice van (later) formaat die voor Elvis' charmes viel was de jonge Ann-Margret.

Familie:

In 1967 trouwde hij met Priscilla Ann Beaulieu, die hij in Duitsland had ontmoet tijdens zijn militaire dienst. Begin jaren '60 kwam Priscilla naar Graceland om samen te wonen met Elvis. Dit leidde uiteindelijk tot hun huwelijk. Precies 9 maanden later werd hun enig kind geboren: dochter Lisa Marie. Het huwelijk zou standhouden tot 1973. Het stel groeide uit elkaar door Elvis' vele afwezigheid door het maken van films en later de optredens. Priscilla kreeg een relatie met haar karateleraar. Elvis kon dit zeer moeizaam verwerken. Lisa Marie (geboren op 1 februari 1968), zou later een kortstondig huwelijk hebben met Michael Jackson. De moeder van Priscilla Ann Beaulieu heette Anne Lillian Iversen.

Comeback:

In 1968 maakte hij een televisieshow voor NBC, die met kerst uitgezonden werd, en alle kijkrecords verbrak. Deze show werd vanaf die tijd wel de comebackshow genoemd. Elvis trad er op met zijn oude muzikanten en was voor het grootste deel van de show gekleed in een zwartleren pak.
Vanaf 1969 trad hij voornamelijk op in Las Vegas. Hiervan is de documentaire Elvis: that's the way it is (1970) gemaakt. Daarna ging Elvis weer op tournee in de VS. Hiervan wordt een documentaire Elvis on tour (1972) gemaakt. Priscilla maakte aan Elvis kenbaar, dat zij hun relatie wilde beëindigen. Een scheiding was het gevolg. Hierna ging het langzaam bergafwaarts met de King of Rock and Roll. Ongezonde leef- en eetgewoontes, excessief pillengebruik, Elvis was bijzonder goed op de hoogte van de medicatie (uppers en downers), die hij tot zich nam. Hij had te kampen met vele lichamelijke beperkingen, ongemakken, ziektes en afwijkingen (welke mogelijk het gevolg waren van een jarenlange uitputtende levensstijl). De druk van het 'Elvis-zijn' en de stress van het artiestenleven sloopten zijn gezondheid.
In 1973 had hij nog één keer een primeur: het eerste live via een satelliet over de hele wereld uitgezonden concert, met de naam Aloha from Hawaii. Met deze show bereikte hij het grootste televisiepubliek die hij ooit had: een tot anderhalf miljard mensen hebben deze show gezien, dat was in 1973 een derde van de wereldbevolking.
Elvis' vrouwelijke fans stonden erom bekend niet weg te willen gaan uit de zaal als Elvis zijn optreden had afgerond. De presentatoren zeiden dan "Ladies and gentlemen, Elvis has left the building" (Dames en heren, Elvis heeft het gebouw verlaten) wat tot zijn dood gebruikt werd als standaardzin na optredens, en later uitgroeide tot gezegde om uit te drukken dat iets is afgerond of gestopt is.

Jumpsuits:

Elvis bleef optredens in Las Vegas verzorgen en vloog dwars door de Verenigde Staten, in een hoog tempo met letterlijk honderden concerten per jaar. Tijdens deze concerten (totale carrière ruim 1.100 concerten) droeg hij kostuums, zogenaamde jumpsuits, die waren afgeleid van een karatepak, voorzien van een hoge kraag en vaak een brede riem. Deze jumpsuits waren voorzien van motieven. De meeste kostuums, die overigens maar een- of tweemaal werden gedragen, kregen namen mee als Sundail of Bold Eagle suit.

Concerten:

Zijn optredens kenden hoogte- en dieptepunten, hetgeen bijvoorbeeld het drukke concertjaar 1976 duidelijk aantoonde: de concerten van de zomer van dat jaar getuigen van een weinig alerte Elvis: hij vergat zijn teksten en compenseerde dit met grappige uithalen en opmerkingen. Aan de andere kant worden de eindejaarsconcerten in Dallas en Pittsburgh tot de beste van zijn latere carrière gerekend. Het laatste optreden vond plaats op 26 juni 1977. Elvis werd tijdens de concerten begeleid door een vaste band bestaande uit James Burton (gitaar), John Wilkinson (gitaar), Ronnie Tutt (drums), Glen Hardin (piano), Jerry Scheff (bas) en Charley Hodge (tweede stem), een oude vriend uit zijn diensttijd. Als achtergrondstemmen traden verder op Kathy Westmoreland, the Sweet Inspirations en J.D Sumner Quartet. Aangevuld met het Joe Guercio Orchestra. Een aantal van de bandleden zijn de later de wereld rondgegaan met Elvis The Concert, dat ook een aantal keren in Nederland (2000, 2003 en 2005) met heel veel succes op de planken heeft gestaan. Voor deze concerten waren beelden uit "Elvis on Tour", "That's the way it is" en "Aloha from Hawaii" aan elkaar geplakt tot een concert. Vervolgens was het geluid van de muzikanten verwijderd, zodat alleen de stem van Elvis overbleef. Tijdens Elvis the Concert werden de beelden van Elvis op grote schermen geprojecteerd en speelden de oorspronkelijke muzikanten mee. Tijdens een van deze concerten heeft dochter Lisa Marie Presley samen met haar vader 'Don't Cry Daddy' gezongen.

Het naderende einde:

In een hoog tempo vloog Elvis van staat naar staat en verzorgde tientallen shows per maand. Om zijn dag-nachtritme te controleren gebruikte hij veelvuldig "uppers" en "downers". Hij was volgens velen afhankelijk geworden van medicatie, welke onder meer was voorgeschreven door zijn lijfarts, George Nichopoulos.
Vaak sliep hij overdag, nadat hij hiervoor wat had ingenomen. Nadat hij eenmaal was ontwaakt, tegen het avonduur (ook hiervoor had hij diverse medicamenten), gaf Elvis de keuken de opdracht een maaltijd voor hem klaar te maken. Meestal bestonden dergelijke maaltijden uit sterke koffie, toast met gebakken bananen, spek, pindakaas and banana-sandwiches, aansluitend brood met warm vlees, sorbetijs en hij voegde daar soms nog gehaktbrood aan toe.
Meestal bestonden de dagen voor Elvis in deze periode uit niet meer dan de gehele ontwaakte tijd in een ochtendjas doorbrengen, zittend op het toilet, lezend in religieuze en diep filosofische boeken, wat televisie kijken en opdrachten geven voor het organiseren van nieuwe optredens, alhoewel dat maar mondjesmaat was, omdat Elvis feitelijk geen echte behoefte meer had om de deur nog uit te gaan. Ging Elvis de deur uit dan was het vooral om op te treden.
De kritische uitspraken van Sonny en Red West (Memphis Mafia), de auteurs van het boek "Elvis what happened ?" vormden de nagel aan Elvis' doodskist. Elvis begreep niet, dat zijn (in juli 1976 door zijn vader Vernon) ontslagen personeel hem na al die jaren zo bruut kon afschilderen.

Overlijden:

Elvis overleed op 16 augustus 1977 in Memphis, in de badkamer van zijn huis, officieel door een hartstilstand, maar later zal na autopsie blijken dat zijn lichaam sporen van meerdere soorten pillen (poly-farmacy) bevat. Vermoedelijk is er sprake van een overdosis van door zijn arts voorgeschreven medicijnen.

Na zijn dood

Oorspronkelijk werd Elvis begraven in een familie mausoleum op Forest Hill Cemetery, maar na een kidnappoging werd zijn lichaam, en dat van zijn moeder, verplaatst naar zijn landgoed. Elvis' graf werd al snel een bedevaartsoord voor Elvisfans. In 1982 werd Graceland opengesteld voor publiek. Graceland is het meestbezochte woonhuis dat als museum fungeert in de VS, na het Witte Huis. Per jaar komen er meer dan 600.000 mensen op bezoek. Naast het huis, aan de andere kant van de 'Elvis Presley Boulevard', is een groot complex gebouwd, bestaande uit een hotel (Heartbreak Hotel), het Graceland winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop en diverse tentoonstellingen en Elvis' Automuseum. Bovendien zijn Elvis' privé-vliegtuigen Hound Dog II en Lisa-Marie er te bewonderen. Er ontstond een cultus rond de overleden ster.
In 2006 is Graceland door de Amerikaanse overheid benoemd tot National Landmark. Dit gebeurt normaal gesproken alleen met huizen van (ex)presidenten van de VS en overige gebouwen en locaties die een bepaalde culturele betekenis hebben voor de Amerikanen. De benoeming van Graceland is uniek doordat het het eerste private woonhuis is dat op de lijst van National Landmarks is terechtgekomen.
25 jaar na zijn dood was de muziek van Elvis nog steeds in de belangstelling. Het destijds minder bekende nummer A little less conversation kreeg ten behoeve van een reclamespot een remix van Junkie XL (JXL) en in grote delen van de wereld stond dit nummer hoog in de hitlijsten. Een jaar later werd dit succes bevestigd met een bewerking van een ander minder bekend nummer Rubberneckin.
Op het moment van overlijden had hij een vermogen van 4,9 miljoen dollar. In 1993 was dat bedrag gegroeid tussen de 50 en 100 miljoen dollar.
In 2004 slaagde Elvis erin opnieuw de Britse hitlijsten te veroveren met de heruitgave van 17 hitsingles (aangevuld met de JXL remix) die ook tijdens zijn leven reeds de hoogste plaats in de lijsten verwierven. Elvis bereikte opnieuw meermaals de top van de hitparade.
In 2005 werd Elvis door het Amerikaanse volk verkozen tot de top tien van de "Greatest Americans". Hij was de eerste niet-politicus in de rangschikking. Slechts Martin Luther King en zeven Amerikaanse presidenten (waaronder de Founding Fathers en Elvis-fan Bill Clinton) moest hij laten voorgaan.

Records:

Tijdens zijn leven verkocht hij in totaal 500 miljoen platen. In de week na zijn dood kwamen daar nog eens 8 miljoen bij. Hij brak en houdt nog altijd een aantal records in de muziekindustrie:

hij had meer nummers in de hitparades dan enig andere artiest: 149
hij stond langer no. 1 in de hitlijsten dan wie ook: 81 weken
hij had de meeste no.1 hits achter elkaar: 10.
hij verdiende meer gouden en platina platen dan welke andere artiest ook.
hij heeft tot nu toe meer dan een miljard platen wereldwijd verkocht, meer dan welke andere artiest ook.
hij heeft het grootste aantal kijkers in de hele televisiegeschiedenis op zijn naam staan. 1 tot 1,5 miljard mensen hebben zijn show "Aloha from Hawaii" in 1973 gezien.
hij heeft de 1000ste UK no1 hit gehaald met het nummer "One Night" in 2005

Bandleden:

Bill Black was Elvis' bassist tussen 1954 en 1958. In het bijzonder speelde hij mee in het nummer That's all right Mama en Don't be cruel. De staande bas waarop Bill de legendarische intro van het lied speelt, is inmiddels in bezit van Paul McCartney. In datzelfde nummer deden ook zijn eerste gitarist Scotty Moore en drummer DJ Fontana. Moore bleef aan tot 1968, net als D.J. Fontana. Tot 1958 als onderdeel van Elvis Presley and the Blue Moon boys, daarna als ingehuurde sessiemuzikanten. Scotty Moore speelde met een elektrische jazzgitaar, zijn jazzy rock and roll speelstijl is nog steeds geroemd. Hij leeft nog steeds (2007) en treedt ook nog steeds op

20-12-2007 om 01:26 geschreven door kunta kinte

2008,wat ga je ons brengen?
Wordt het vreugde of verdriet?
Krijgen we oorlog of wordt het vrede?
Niemand weet het antwoord,ook ik niet.
Mensen staan elkaar soms naar het leven.
Denken niet na,krijgen van hun dadenspijt.
Maak het goed,het leven gaat verder.
Want voor je het weet is het de tijd.
Vrede voor alle mensen, dat is toch ieders wens?
Blijf toch voor alles een weldenkend mens.

18-12-2007 om 17:57 geschreven door kunta kinte

The Archies is een garage band opgericht door Archie Andrews, Reggie Mantle en Jughead Jones. Het was een groep van fictieve tiener karakters uit het "Archie universum", in te context van de tekenfilmreeks The Archie Show uit eind jaren '60 begin jaren '70. In België en Nederland scoorden ze in 1969 een grote hit met het nummer "Sugar, Sugar".

De fictieve groep:

The Archies spelen gewone hendedaagse muziek uit de periode waarin de tekefilmreeks werd uitgezonden op televisie. Ze hebben wel een lichte voorkeur voor rock & roll.
Betty Cooper en Veronica Lodge voegden zich later ook bij de groep. Elk lid zong en Jughead deed de bass-stem in enkele nummers.
De rollen die de bandleden in de serie spelen zijn:

Archie - hoofdgitaar
Reggie - basgitaar
Jughead - drums
Betty - tambourine/percussie/gitaar
Veronica - orgel/toetsen
Hot Dog - mascotte
The Archies hadden een vreemde manier om hun platen te verspreiden. Hun muziek werd rechtstreeks op de kartonnen doos van ontbijtgranen geperst. De plaat moest dus eerst uitgeknipt worden en kon dan op een gewone platendraaier afgespeeld worden.

De echte groep:

Een groep studiomuzikanten werd samengesteld door Don Kirshner in 1968. Ze namen heel wat song op waarvan "Sugar, Sugar" (geschreven door Jeff Barry en Andy Kim) de bekendste is. Dat nummer werd een wereldhit en stond weken lang op 1 in de Amerikaanse Hot 100, waarvoor ze ook een gouden plaat ontvingen. Andere hits van The Archies zijn "Who's Your Baby?", "Bang-Shang-A-Lang" en "Jingle Jangle".
De meeste mannelijke stemmen werden vertolkt door Ron Dante en de vrouwelijke door Toni Wine. Wine werd in 1970 opgevolgd door Donna Marie, die aan het einde op haar beurt vervangen werd door Merle Miller. Het enige nummer waarin Ron Dante niet zingt is het nummer "Love Is Living In You" uit 1971. Volgens bepaalde bronnen werd dat nummer gezongen door Phil Cody.
Achtergrondstemmen waren Jeff Barry, Susan Morse, Joey Levine, Maeretha Stewart, Ellie Greenwich, [[Bobby Bloom] en Leslie Miller. Barry zong de basstem (die in de tekenfilm zogezegd die van Jughead was) op onder meer "Jingle Jangle", "Rock 'n' Roll Music" en "You Little Angel, You".
Muzikanten waren onder meer gitarist Hugh McCracken, bassisten Chuck Rainey en Joey Macho, toetsenist Ron Frangipane en drummers Buddy Saltzman en Gary Chester.
De meeste van de nummers van The Archies werden geproduceerd en geschreven door Jeff Barry.

18-12-2007 om 17:08 geschreven door kunta kinte