Toen ik terugging naar Holland had ik mijn koffers vol met foto-apparatuur zitten omdat die in Duitsland zo goedkoop waren. Het aantal keren dat ik de grens was gepasseerd is niet meer te tellen en nooit heb ik controle gehad.

Deze laatste reis werd ik echter wel gecontroleerd en ik dacht : “Nou ben ik het haasje.”

Voor de zekerheid had ik twee koffers boven in het rek gelegd en een, vol met de aspparatuur onder de bank gelegd.

Ik moest mijn koffers openen en dat was ngoed alleen dacht ik” Als hij maar niet vraagt of ik nog meer bagage heb .”

Gelukkig deed hij dat niet en dus had ik mazzel. Een mijnheer die tegenover mij zat, begon te lichen en zei: “U had het knap benauwd, he ? “

Ik vertelde hem wat er in de koffers zat en toen zei hij dat hij blij was dat alle aandacht naar mij ging want hij had ook een koffer onder bank liggen met allerlei spullen erin.

De rest van de reis hebben we doorgebracht in de restauratie-wagen en hebben er maar een kopstoot (glas bier een een borreltje) op genomen . Toen ik in Den Haag kwam was ik opgelucht dat ik er was. Eerst naar mijn logeeradres bij een vriend totdat ik eigen woonruimte had.

De volgende dag heb ik een kamer gehuurd bij een Indische familie en kon me weer een beetje settelen.

Nu nog even werk zoeken en dan ging het lieve leventje weer beginnen.

Eerst ben ik ‘s avonds eens lekker gaan stappen om Scheveningen weer te ontdekken Daar was inmiddels een hoop verander.Er waren gebouwen afgeb roken waar weer nieuwe voor in de plaats waren gekomen en ik moest weer even wennen aan de nieuw situatie.

 .

18-02-2013 om 04:34 geschreven door Pieter1936

Ruzie met de vakbond.

Augustus 1967 kreeg ik ruzie met een vakbondsman. Deze kerel was gewoon werknemer bij ons en tevens lid van Gewerkschaftsrat. Iedere keer viel hij me lastig om mij lid te maken van de vakbond. Reeds enkele malen had ik hem gezegd dat hij me met rust moest laten omdat ik niet geinterresseerd was. Hij bleef echter aan de gang totdat ik hem pal in zijn gezicht vertelde dat ik niets voor een vakbond voelde. Het enige wat jullie willen is veel vrije dagen, veel geld en zo weinig mogelijk werken. Ik ben toen weggegaan en heb er niet meer aan gedacht. Later in de middag werd ik verzocht om op de peroneelsafdeling te komen en daar hoorde ik dat ik een vakbondsman had beledigd en daarmee ook de vakbond. Daar stond gevangenisstraf op. Ze vroegen mij om het te ontkennen, maar zo ben ik niet, ik had het gezegd dus stond ik er voor.

Van het bedrijf uit kreeg ik twee advocaten die mijn zaak zouden behandelen. Ik heb hun verteld wat er gebeurd was en zij noteerden alles. Ze gingen kijken wat ze doen  konden. Hoogst waarschijnlijk zou ik een celstraf kunnen oplopen. Toch bleef ik bij mij uitspraak.

De dag daarna hadden we weer een gesprek en toen vroeg een van de advocaten of het in de pause was of tijdens het werk. Nee, zei het was tijdens het werk. Zijn ogen begonnen op te lichten en hij “Dan bent U gered, want zij mogen geen leden werven tijdens de diensttijd “

Enfin ik kon gewoon weer naar mijn werk gaan en kreeg nog een compliment voor mijn karakter omdat ik zelfs met een gevangenisstraf voor ogen ik geen leugens wilde vertellen. Ik ben daar nog tot aan het einde van het jaar gebleven en toen ben ik weggegaan omdat de economische situatie steeds slechter werd. Ik ben toen weer teruggegaan naar Nederland.

Toen ik afscheid nam, hadden ze voor mij een feest aangericht en de voltallige directie heeft mijn hand geschut. Ze vonden het jammer dat ik wegging en deelde mij mede dat ik altijd terug kon komen als ik dat wilde.

De vakbondsman werd later eerst uit de Gewerkschaftsrat gegooid en daarna werd hij ontslagen.

Ze hadden vaker moeilijkheden met hem gehad en dit was de druppel die de emmer deed overlopen.

18-02-2013 om 04:32 geschreven door Pieter1936

18-02-2013 om 04:30 geschreven door Pieter1936

Rosenmontag

Alles was vreemd voor mij. Al die verklede mensen, jong of oud, ik vond het maar raar. Tijdens het bekijken van de optocht begon ik me toch een beetje onbehaaglijk te voelen  Ik stond daar in mijn colbertje met wit overhemd en stropdas terwijl iedereen verkleed was en dacht : “Zij zijn niet gek, maar ik “

Het jaar daarop heb ik me volledig in de feestgewoel gestort en was net zo gek als al die anderen. Verschil ?

Wel als je als buitenstaander er ineens mee geconfronteerd wordt, kan je je niet zo inleven. Nadat de feestelijkheden afgelopen waren, begon iedereen zich al weer voor te bereiden op het volgende carnavalsgebeuren en dat is het nu juist. Je groeit er langzaam naartoe en ten slotte ben je net zo gek als al die anderen. Inmiddels was ik voorgedragen als lid van de  Mainzer Carnavals Verein (MCV) en vanaf dat moment was ik net zo gek als de rest. Het hoogtepunt was het opbouwen van de wagens. Een paar avonden per week hielp ik met het meebouwen van de wagens. Heel erg leuk, vooral na afloop want dan gingen we met zijn allen op stap en maakten de boel even goed nat. Vaak werd het dan heel laat.

18-02-2013 om 04:24 geschreven door Pieter1936

Woonsituatie

Ik kreeg een kamer in het Jugenddorf, dat door Jenaer Glass gesponserd werd. De kamer met eigen bad incl. schoonmaken en eten kostte me DM 185 per maand en ik verdiende toen DM 2450. Dus ik hield een hoop geld over om te stappen en dat heb ik dan ook gedaan.

Toen ik in Mainz aankwam (6 februari) viel ik midden in de carnavalsviering. Voor mij was dat nieuw, ik had nog nooit carnival gevierd. De eerste dagen was het dan ook wennen. Inmiddels was ik lid geworden van het Carl Dusberg Gesellschaft en had me in laten schrijven bij de universiteit van Mainz.

Hierdoor kwam ik in aanraking met medestudenten en die sleepten me overal naar toe.

Zo heb ik een pyama party meege-maakt die grandioos was. Lid zijn van die club betekende ook dat je eens in de maand de boel moest runnen en achter de bar moest staan.

Verder was het gewoonte dat ieder lid op een gegeven moment iets over zijn land moest vertellen.Ik heb daarvoor weer het consulaat ingeschakeld en kreeg films en foldermateriaal.

Ik wilde niet over tulpen, molens of klompen praten maar over onze trots, de waterwerken die wij uitvoerden over de hekle wereld,

Zo is beijvoorbeel de haven van Aden door ons aangelegd. Het waterloopkundig laboratorium in Delft had daar een grote rol in gespeeld. Ze hebben veel metingen gedaan en in het la. Hebben ze de hele boel op schaal nagemaakt. Nadat uiteindelijk alle gegevens beschikbaar waren hebben zij de haven mogen aanleggen. Dit was het begin van de internationale faam die wij daardoor kregen. En nu leggen wij overal ter wereld groet waterprojecten aan.

Waarin een klein landje gtoot kan zijn !!

18-02-2013 om 00:00 geschreven door Pieter1936

17-02-2013 om 16:54 geschreven door Pieter1936

1966 ben ik naar Duitsland gegaan en omdat ik Jenaer Glass kende, ben ik daar gewoon naar toe gegaan en heb gesollici-teerd. Ik werd onder gebracht in een hotel dat van de fabriek was en kon de maandag daarop al in dienst treden als Auslandskorrespondent. Ik moet daar alle handelingen veriichten die voor de Engels sprekende landen nodig waren.

Dat heb ik enkele weken gedaan tot er op een dag een delegatie uit Australie op bezoek was en ze mij vroegen om ze te begelei-den en als tolk/vertaler op te treden.

Ik moest een aantal fabrieken met ze bezoeken, zorgen voor het onderkomen etc. Ik had de beschikking over twee auto’s met chauffeur en reisde zo met ze rond. Veel in restaurants gegeten en ‘s avonds borrelen in de bar.

In het begin vond ik het leuk en toch gaat het op den duur vervelen omdat je geen tijd voor jezelf hebt. Je bent konstant bezig met je gasten.

Regelmatig moest ik met allerlei delegaties rondreizen met als gevolg dat mijn werk op kantoor bleef liggen. Ik heb ze toen wel voorgesteld om mij of als korrespondent of als tolk/vertaler aan te stellen. Uiteindelijk werd het tolk/vertaler. In die tijd groeide mijn gewicht naar een respectabel volume van 125 kilo. Alleen maar in de auto zitten, veel dineren dat had zijn tol geeist.

17-02-2013 om 16:51 geschreven door Pieter1936

Letterbox en Litterbox

Londen had veel last van de zogenaamde “Fogg” een dikke mist, veroorzaakt door de rook uit de vele schoorstenen van de industriele bedrijven die toen nog met steenkolen stookten.. Zij veroorzaakten daarmee een dikke vettige walm die in de mist bleef hangen. Deze kon zo dik zijn dat je nog geen meter voor je uit kon kijken.

Op een avond wilde ik een brief posten en juist toen was er “Fogg” Bij het verlaten van het hotel vroeg een van de gasten wat ik ging doen.

“Een brief posten” zei ik.

Maar je kunt haast niets zien en straks verdwaal je. In ieder geval, ik waagde de gok want op de hoek van de straat had ik een rode box zien staan en ik dacht als ik nu links langs de huizen loop, de brief post en dan een de rechterkant weer terug ga, red ik het wel. Enfin, alles ging goed en na een kwartier was ik terug. De eerder genoemde gast zei : “Ben je nu al terug ?”

“Ja, zei ik, de bus is vlakbij, hier op de hoek. Toen barstte de man in lachen uit en zei: “Dat is geen letterbox maar een litterbox!””Ja”, zei ik en wat is dan het verschil ?

“Nou’zei hij “ in een litterbox gooien ze ouwe kranten en tijdschriften en de brieven gaan in een letterbox.:”

Goed, later bleek dat na veertien dagen de brief toch was aangekomen en ik had wat geleerd.

17-02-2013 om 15:53 geschreven door Pieter1936

In 1964 heb ik in Londen gewoond en gewerkt. Ik ontmoette een Engelse ondernemer die een export kantoor had.. Hij was onder de indruk van mijn talenkennis en mijn  bekendheid met de exportwerkzaamheden.

Aanvankelijk zou ik bij hem op kantoor werken en hij zou zorgen voor een workingpermit. In die tijd kon je in Engeland alleen een workingpermit krijgen als je domestic work (huishoudelijk werk) dee. Hij bezwoer me echter dat dat geen probleem zou zijn want hij had relaties.

Enfin, ik ben begonnen en na drie weken kwamen ze van de vreemdelingenpolitie om mij mee te delen dat ik daar niet meer mocht werken.

Probleem dus ! Nu woonde ik in een hotel in Seven Sisters Road en de eigenaar was een Hollander. Ik vertelde hem dat ik nog een maand zou blijven en dat ik weer terug moest naar Holland omdat mijn geld dan op was.

Nu had ik al diverse malen bijgesprongen in de receptie als tolk en hij stelde voor dat ik bij hem kwam werken als receptionist, maar op de vergunning zou zetten dat ik als hulpkok fungeerde.

Zo gezegd zo gedaan. Ik heb daar twee jaar gewerkt met plezier en zo kon ik ‘s avonds naar school gaan om mijn taal te perfectioneren.

‘s Morgens bij het ontbijt kregen we altijd “bacon and eggs “De bacon was altijd slap en niet echt lekker. Op een morgen vroeg ik aan Lilly, het dienstmeisje of de kok het spek eens goed kon uitbakken. Ze ging het vragen en de kok wist niet hoe dat moest. Toen heb ik aangeboden om het hem voor te doen. Bij mijn tafeltje aangekomen begon ik te eten. Een andere gast die alles gevolgd had, wilde dat ook wel. Ik heb toen voor hem ook zo’n ontbijtje gemaakt. En vanaf die dag heb ik elke morgen de ontbijten klaar-gemaakt voor die stijve Engelsen.

Op een gegeven moment heb ik voorgestgeldm om een Hollandse week te organiseren. Dat zag hij wel zitte, dus ik heb een week lang Hollands gekookt en op woensdagavond een lezing gehouden over de Deltawerken. Ik kreeg daar veel hulp bij van het Nederlandse consulaat. Ik heb die Engelsen nog nooit zo zien eten. Eindelijk kregen ze eens een goeie prak. Boerenkool, zuurkool, nasi en Hollandse pudding erbij. Ze hebben genote en ik kreeg  veel complimentjes.            Leuke tijd geweest.

In 1966 ben ik daar weggegaan en na een paar weken Holland, ging ik op de bonnefooi naar Duitsland waar ik direct kon werken als tolk vertaler. Dat vertel ik later.

17-02-2013 om 15:51 geschreven door Pieter1936

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Pieter1936