Mijn over, over, over grootmoeder langs vaders kant . RIRORKE
Je moet maar durven. RIRORKE
Mijn oom Louis
blijf positief denken
blijf optimistisch kijk vooruit, nooit achteruit.
06-05-2007
DE FOOR VAN BRUSSEL
Met drie koppels waren wij op een zaterdag avond naar Brussel afgezakt, om er wat lol te scheppen. Wij deden eerst een filmpje. Gingen lekker tafelen met aangepaste wijnen alvorens het nachtleven in te duiken. Het viel mee want het was er juist de Brusselse foor. Overal een macht aan volk. Konden ons uitleven op allerhande molens, gokautomaten, schietkramen en dergelijke.
Hier en daar aten wij " escargots "en " pekelharing " en vermaakten ons kostelijk.
Aan de bokstent gekomen, zocht men kandidaten om tegen hun wereldkampioen te boksen. Om indruk te maken op mijn gezelschap stak ik mijn arm in de hoogte. Ik werd onder luid applaus naar achteren geleid om mij te ontkleden en klaar te maken voor de match van de eeuw.
Hun kampioen was een boom van een vent met spieren die liepen als koorden over zijn armen en lichaam. Hij had een lelijke lange onverzorgde snor, grote flaporen, een kromme neus, een scheve mond en zijn linker oog zag nog wat paars, groen en donker grijs, heelwaarschijnlijk van de vorige match. Voorts was hij normaal.
De eerste ronde was nog geen vijf seconden bezig. Hij gaf mij daar een uppercut vertrekkende uit de arm, pal op mijn neus. Ik hing meteen te spartelen in de touwen met een bloedneus, een gezwollen kaak, een blauw purperen oog en mijn twee voortse tanden stonden los.
De match werd stil gelegd en mijn tegenstrever werd uitgeroepen tot overwinnaar op K.O.
't Was gedaan met de lol. Wij zijn direct naar huis gereden. Ik heb nooit meer geboxt. 't Was over en out.
Het gebeurde in Sandham, een van de kleinste eilandjes in Zweden, niet zo ver van Stockholm, dat zich dit verhaal werkelijk heeft afgespeeld.
Vertrokken met een zeilboot van mijn zweedse vriend, kwamen wij na enkele uren varen in de baai van dit prachtig eilandje aan.
Het bestond uit rotsen en nog eens rotsen, groene, rode, oranje, licht grijse, blauwe, van alle kleuren, dewelke zodanig in elkaar vloeiden, dat het spektakel één groot geheel vormde.
Terwijl mijn zweedse vriend het middageten klaarstoomde, ging ik op verkenning. De natuur was zo mooi, dat ik mijn honger vergat. Ik trok steeds verder en verder het binnenland in.
Plots kwam ik bij een purperen rots, met een tamelijke grote opening.
Heel voorzichtig sloop ik naar binnen maar zag geen steek voor mijn ogen, zodat ik mijn pillamp moest gebruiken.
De lichtstraal van mijn lamp gaf vreemde schaduwen op de rotswanden.
In de verte hoorde ik het doorsijpelen van druppels water weergalmen, met tussendoor akelige kreten van vreemde beesten, of waren het vreemde wezens.
Het angstzweet brak mij uit, mijn lichaam begon te bibberen. Mijn knieën knikten tegen elkaar. Voetje voor voetje daalde ik verder in deze akelige grot, tot wanneer ik aan mijn linker kant een fakkel zag branden, met daaronder een ijzeren hendel.
Zou ik durven of niet ? Met één ruk trok ik hem naar beneden. Een kolosale rotsblok kwam in beweging en werd met oorverdovend gekraak naar omhoog getrokken.
Wat ik toen ontdekte, grenst aan het ongelooflijke, zij lag helemaal vol met koffers goudstukken, juwelen, diamanten, robijnen, smaragden, dukaten, tien keer meer dan in de grot van Alibaba.
Maar door al dat lawaai, kwamen de rovers toegesneld.
Zij namen mij gevangen. Boeiden mij vast aan handen en voeten en ik werd aan een rotsblok vast geknoopt. De leider van de bende nam zijn geweer, richte naar mijn hoofd en schoot.
Op het zelfde ogenblik, nat van het zweet en van de emoties, werd ik uit mijn nare droom gerukt en was het verhaal ook voorbij.
Twee jaar geleden, vroeg men mij of ik wilde meewerken aan een goed doel. Er werd een benifit avond op touw gezet voor mijn buurmeisje, die in AMERIKA een zware operatie moest ondergaan. Heel enthoesiast gaf ik mijn ja woord, want zoiets kan je gewoon niet wijgeren. Een week later vroeg men mij of ik het aandurfde, twintig meter over een gespannen kabel te lopen met een evenwichtstok van ongeveer vijf meter vijftig. Ik ben wel niet van een kleintje vervaart maar dit ging me toch wat te ver. Na lang aandringen en zekere afspraken met de organisatoren, kon ik niet meer wijgeren. Mijn training en de voorberijdingen konden beginnen. Weken had ik getraind van 's morgens tot 's avonds. Bijna zonder eten noch drinken. Mijn stok woog meer dan mijzelf en eindelijk was DE DROTE DAG aangebroken. Daar stond ik dan, in strakke training en op turnsloffen. Het gebeurde op het kerkplein, het was ongeveer negen uur 's avonds. Iedereen was aanwezig. Fotos werden genomen. Gesprekken werden uitgezonden. De locale T.V. was ter plaatse. Burgemeester en schepenen waren op post. Een halve kliniek stond klaar in geval van nood. Door een ganse menigte werd ik aangemoedigd. Opgepept door uitbundig lawaai, werd er menig mandje geld opgehaald. Voetje voor voetje schoof ik verder over mijn dikke koord. De eerste meters liepen perfect maar toen begon de miserie. Ik kreeg krampen in mijn linker been en ook de wind kwam meer en meer opzetten. Ik had alle moeite van de wereld om mij met mijn stok in evenwicht te houden. Omdat ik stil stond werd de pijn in mijn been ondraaglijk. Het werd muisstil, niemand durfde nog bewegen, laat staan te roepen. Met zijn allen bleven ze stokstijf en met open gesperde mond naar hun super held ( ik dus ) kijken. En toen gebeurde het, een felle windstoot blies mij even omhoog, ik verloor mijn evenwicht en kwakte met stok en al tegen de begane grond. Sommigen begonnen hysterisch te schreeuwen en te huilen. Anderen raakten in paniek. Met tientallen tegelijk riepen zij de ziekenwagen, de brandweer, de politie, de arts en de verpleegster. Zelfs een poetsvrouw kwam er aan te pas. Tot ik weer rechtstond en langs de parlefoon ( zo een grote toeter, dat je tegen je mond moet houden ) hen meedeelde dat alles in kannen en kruiken was. Gelukkig hadden de organisatoren op mijn aanvraag de kabel over de grond gespannen en ernaast vol met matrassen gelegd.
Mijn oma was een zeer sterke vrouw, letterlijk en figuurlijk. Zij was niet zo groot van gestalte, maar had geweldig veel kracht in armen en benen.
Aangezien mijn opa niet goed meer te been was, deed zij alles in haar eentje. Zij waste en plaste. Maakte eten. Deed de strijk, werkte in de tuin, enz... enz... Zij wist veel, vond telkens een oplossing en kwam steeds met haar bijde voetjes op de grond terecht.
Zij huppelde van hier naar ginder. Sprong met twee treden tegelijk de trappen op. Liep van voor naar achter. Van links naar rechts en sprong terug met twee treden tegelijk de trappen af.
Tegen een ding kon zij niet. Dat was verliezen met de kaarten. Als ik haar twee keer na elkaar afdroogde was zij niet meer om aan te spreken. Zij liep dan de ganse dag te ijsberen en opa mocht het uitzweten.
En toch was er iets dat mij intrigeerde. Zij had namelijk steeds een wandelstok in haar hand.
Op een keer vroeg ik aan oma waarvoor die wandelstok diende.
Met een frele glimlach op haar gelaat vertelde zij mij het volgende.
Die wandelstok mijn beste jongen dient voor opa zijn sigaren aan te steken. Voor paraplu als het regent. Voor vislijn om te vissen hier rechtover in de beek. Voor geweer om ons tegen indringers te verdedigen. Voor antenne om te seinen en te ontvangen. Voor aardappelschiller om te eten. Voor te spuiten bij medicatie en voor opa op zijn bil te geven als hij te veel aan de jenever zit.
In vroegere tijden, zaaide mijn moeder, allerhande bloemzaadjes in kleine potjes, om ze later over te planten in grote bloempotten of buiten in de tuin.
Nu had zij van een leurder zaadjes gekocht aan een zeer maatschappelijk prijsje.
Het waren meestal zaadjes van zonnebloemen, geraniums, violen, rozen, lilas, blauwe salvias enz...enz...
Die stonden allemaal in onze kleine keuken.
Op de kasten, op de vensterbank, op de " leuvense stoof " ( want die brandde toch niet ) ,op de tafel en enkele potjes zelfs tot op de stoelen.
Na enkele weken werden de kleine plantjes overgepot in grotere, zodanig dat nu ook de vloer er van vol stond.
Wij aten dan maar rechtstaande, kwasi onbeweeglijk met onze voeten in het water, want moeder goot meer water naast de potten dan er in.
Het viel mij op, dat die planten zo vlug groeiden, kwam dat door de warmte of door het water, ik weet het niet.
In ieder geval, ze waren goed voorzien van steel , stam en stengel.
Rond die tijd werden wij ieder jaar uitgenodigd door tante Meentje en haar man, om enkele dagen op hun boerderij te komen logeren.
Met pak en zak namen wij 's morgens vroeg de eerste trein, tram, autobus en uiteindelijk nog enkele kilometers te voet, vooralleer wij ter plaatse waren.
De dagen vlogen voorbij, gezelligheid alom, maar moesten terug naar huis.
Toen mijn moeder de achterdeur opende liet ze een luide kreet.
De tomaten vielen met trossen rond haar oren, een lange komkommer stak in haar mond , op haar hoofd lag een grote rijpe pompoen , rond haar hals hingen vier bananen, haar schouders staken vol stekelbezen, haar armen waren bedekt met braambessen en op haar voeten lagen twee gerijpte peren.
Planten tot tegen het plafond, lianen om mee te slingeren. Wortels en pezen over de vloer. Gebroken potten her en der. Tafel, stoelen, stoof, vensterbank en kasten besmeurd met slijk en mest. De keuken was juist een wildernis.
't Was voor een goed maatschappelijk prijsje, weet je nog.
Twee jaar geleden, vroeg men mij of ik wilde meewerken aan een goed doel.
