Zotte Louis woonde twee huizen verder dan mijn ouders.

Hij was een beetje simpel van geest en woonde alleen in zijn ouderlijk huis. Zijn ouders waren gestorven.

Had broers noch zussen noch familie. Hij deed maar voor èèn persoon de deur open en dat was voor mij.(Waarom weet ik niet).

Iemand anders bedrijgde hij met een grote bijl of een vlijmscherp beenhauwersmes.

De hele dag door werkte hij in zijn huis, hij kapte alles in stukken, deuren, ramen, stoelen, tafels, houten trappen en dergelijke meer.

Gisteren had hij de tegels van zijn keuken opgebroken, omdat hij een tuin ging aanleggen van tomaten en druiven . Later liep hij iedere dag poedelnaakt een uur of drie tussen zijn planten. Hij deed dit  om zijn tomaten te doen blozen. Zo worden ze vlugger rijp zij hij telkens.

Louis was nooit ziek. Ik heb hem nooit zien eten noch drinken. Hij bezat een fenominaal geheugen.

De namen, de geboortes tot zelfs de nummerplaten van auto's kende hij van buiten.

Het werd winter. De verwarming had hij afgebroken. Dag en nacht liep hij rond gekleed zoals een eskimo. Slapen deed hij nauwelijks. 

Tot op een koude morgen bij mij kwam aanbellen. Met tranen in zij ogen smeekte hij: vader ( hij noemde mij vader waarom weet ik niet ) vader zij hij ik kan niet meer. Mag ik bij u sterven. Ik kon Louis overtuigen mee te gaan naar een instelling, waar hij iedere dag de beste zorgen kreeg. 

Zijn krotwoning werd afgebroken en vier jaar later is hij gestorven.

De herinnering aan zotte Louis zal altijd blijven.

Pipopke