Op de laatste zaterdag van de maand plannen we meestal een foto-wandeling met de leden van onze fotoclub. Dat is geen verplichting maar ondanks het twijfelachtige weer waren we toch met z'n zessen vandaag. Averbode was de plaats die Walter had uitgekozen en hij heeft ons een interessante route voorgeschoteld. Uiteraard was een bezoek aan de abdij een eerste stop, het Mariapark, de Lekdreef en de Kronigskapel lagen vervolgens op de route en dan ging het verder de natuur in. Dik elfduizend stappen verder beëindigden we de tocht met een heerlijk Averbode biertje in het abdijcafé. Je leest het goed: voor mij is Tounee Minerale afgelopen, ik was er een week eerder aan begonnen en ik had, gisteren al, mijn maand vol gemaakt. Dit is een foto van onderweg bij een vlonder-constructie die door het vele water van de laatste tijd redelijk onstabiel leek. Ik had mezelf als vrijwilliger aangeboden om als eerste de oversteek te maken. Als die constructie mijn gewicht kon dragen dan kon iedereen er veilig over. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid mijn vijf gezellen in beeld te nemen tijdens hun activiteiten. Toch ook nog even vermelden dat we het de hele tocht droog gehouden hebben.
Al bij al viel het nog al mee met het weer, het was niet zo slecht als ze voorspeld hadden. We zijn dus maar weer aan de wandel gegaan. En wandelen heeft voor het vrouwke blijkbaar een heel andere betekenis dan voor mij. Van bij de start gaat ze er als een jonge hinde vandoor. Ik moet dan alle zeilen bijzetten om haar te volgen. Nauwelijks enkele honderden meters van onze deur vond de actieve snelheidscontrole dat dit er over was en toen ik uitgeput gilde dat ze nu toch eens moest vertragen deed ze dat ook. De snelheidscontrole vond het toen ook oke.
Het is niet met de bedoeling er ooit een prijs mee te winnen dat ik deze foto gemaakt heb. Ik wilde gewoon dat kleine Sony RX100-je nog eens confronteren met extreme omstandigheden en zien hoe ver ik kon gaan. Het was de hele dag al miezerig, niet echt het weer waar je als fotograaf blij van wordt. Ik had wel al enkele foto's gemaakt door het raam en zo, maar wereldschokkend waren die niet meteen. Toen ik dan rond kwart over tien vanavond thuis kwam van de wekelijkse vergadering van de fotoclub zag ik de maan door de bomen... Nu ja, het was niet zoals in het Sinterklaasliedje, het was maar één boom, geen grote boom maar eerder een sierboompje bij de buren en de maan kwam ook maar heel schuchter piepen omdat het eindelijk een beetje droog en wat minder bewolkt was. Op een straatlantaarn na wat verderop en wat ontsnappend licht van bij enkele buren was het eigenlijk stikdonker en dat leek me een gelegenheid voor de ultieme test. Uit de losse hand met ISO 6400 is dit het resultaat. Ik moet er wel bij vermelden dat de ruisreductie in de recentste Photoshop wel fenomenaal goed is, maar toch... ik ben steeds meer onder de indruk.
Zo maar wat losse gedachten bij deze foto. Fijn toch dat er aan die kleine Sony een kantelbaar scherm zit. Zo kon ik de opname van uit een erg laag standpunt maken zonder plat op de buik te moeten liggen, daar houden mijn oude knoken niet meer zo van. De kerk en delen van het kerkhof aan de andere kant kon ik op die manier alleszins buiten beeld houden. Stel nu dat ik een andere titel gekozen had en de kerk en het kerkhof niet vernoemd had... zou dan het gevoel bij het bekijken niet heel anders zijn? Nu lijkt die oude versleten muur me een beetje eng, creepy en ik moet zelfs onwillekeurig aan zombies denken. Met een andere titel zou het misschien romantiek of nostalgie zijn en de goede oude tijd in plaats van mogelijke zombies...
Je kunt de titel van deze bijdrage op twee manieren interpreteren. In dit geval zijn ze allebei correct. Schoonbroer Dreeke is een erg goede professionele fotograaf en zijn werk mag je gerust kunstfotografie noemen. Anderzijds is de bezigheid van eender welke fotograaf die een kunstwerk fotografeert ook kunstfotografie he... We waren op bezoek bij mijn zus en Dreeke in Langdorp en we hebben van de gelegenheid geprofiteerd om een rondje te wandelen in de buurt. Er woont daar vlakbij blijkbaar een kunstenaar die zo maar op verlaten plekken enkele kunstwerken heeft geplaatst. Dit beeld van uit de sokkel geponste bladeren gedrappeerd op een frame naar de vorm van een zittende mens vonden we alle vier erg bijzonder. Natuurlijk heb ik het langs alle kanten gefotografeerd. Dreeke die geen fototoestel bij had heeft zijn smartphone dan maar gebruikt en dat heb ik als extra beeld ook maar vastgelegd. Uiteindelijk vond ik dit de leukste van de reeks.
Het is weer die tijd van het jaar. In de weiden dartelen de pasgeboren lammetjes. Lief, mooi en een hoog troetelgehalte, toegegeven. Even denken we niet aan rondlopende boze wolven, da's onderdeel van de natuur he. Maar ik denk soms toch ook: “lekker!!!” Tja, ik kan het niet helpen, ik ben een carnivoor. Het water komt me in de mond als ik denk aan een sappige lamsbout. Laten we hopen dat ik hiermee niet al te veel vegetariërs tegen de haren in gestreken heb.
Nauwelijks 10 dagen is het geleden dat Jultje, de huiswoef van zoon Michael en zijn gezinnetje brutaal uit ons leven werd weggerukt. Misschien wel de beste manier om snel over dat verlies heen te komen is meteen een nieuwe pup in huis nemen. Vandaag kwam kleindochter Julie met Gustje, een chocoladekleurige 10 weken oude baby labrador, op bezoek om de nieuwe troetel al eens kennis te laten maken met de plek waar hij binnenkort regelmatig zal worden ge-honden-sit. Morgen komt ie al, het zou wel eens een portie gezonde stress kunnen meebrengen...
