16. Serpa – Martin Longo dag 13 maandag 26-05-2008

We bespreken de af te leggen weg voor vandaag aan de ontbijttafel. We hebben in totaal nog 170km voor de boeg eer we in Faro zijn. Vandaag hebben we slechts 60km voorzien tot Mértola. Doordat we morgen in Faro willen toekomen, moeten we op onze laatste fietsdag dan nog 110km afleggen. Een zeer zware opdracht op erg bergachtige wegen. Veel beter zou zijn, zowel vandaag als morgen 85km af te leggen. Dit betekent echter dat we onze voorziene overnachtingstad Mértola voorbij moeten. Martin Longo ligt op ongeveer 85km. Van thuis uit heb ik geen gegevens opgezocht in verband met overnachtingen in dit dorp. Bij het afrekenen vragen we aan de receptionist om in Martin Longo een slaapplaats te zoeken via zijn PC. Er zouden privé kamers zijn maar hij krijgt geen telefonische aansluiting. We zullen het er dan maar wagen zeker!

Na een laatste foto, verlaten we het stadje via een van de poorten. Zoals elke ochtend, zijn we ook nu weer heel stil bij het achter ons laten van het liefelijk dorp Serpa. We dalen af naar São Bras langs een smal baantje. Op de Alto de São Gens, heeft Robert in de zijberm een dood gereden vos opgemerkt. Wat een mooi exemplaar zeg!

In Pulo de Lobo kunnen we brood kopen. Een eenzaam bakkerswinkeltje wordt juist bevoorraad. In Montaivo geraken we aan tomaten, kaas, hesp, fruit en drank. Het wordt warmer en we beslissen, ook al is het nog wat te vroeg, hier te picknicken.

Bij een kapelletje vleien we ons in het zonnetje, de toegangstreden vormen onze tafel en zitbank. Tot onze verwondering merken wij, bij het opruimen, dat het kapelletje eigenlijk een dodenhuisje is.

Bij het uitrijden van dit wat langgerekt dorp worden we, zij het wat verlegen, uitgewuifd door rustende senioren.

We rijden op een golvend plateau tussen olijfbomen waartussen schaapskudden vrij rondlopen. Plots komt een van de herdershonden dreigend op ons af. Gelukkig is er juist een afdaling. Een paar hardere trappen en we kunnen de hond voorblijven.

Opvallend zijn de ooievaarsnesten op elke telefoonpaal. Het oud kopermijndorp Mina de São Domingos ligt er echter verlaten bij. We hebben dorst. Gelukkig vinden we buiten het dorp, bij een benzinestation, een bar.

Na een lange maar gezapige beklimming door een bebost gebied zien we in de verte het witte stadje Mértola liggen. Ineens moeten we via enkele lange bochten afdalen naar de Guadiana om over een indrukwekkende boogbrug Mértola binnen te vliegen. We hebben 57km op ons tellertje. We gaan absoluut door tot het volgende dorp. We nemen enkele foto’s en komen op een beschaduwd plein. We trachten een taxichauffeur te benaderen, zonder veel nadenken verzekert hij ons dat er overnachtingsmogelijkheden zijn in Martin Longo. We geloven hem en vertrekken gerustgesteld.

Het is, hoe kan het ook anders, een zware dobber om uit het Guadianadal omhoog te klauteren. De weg is omzoomd door eucalyptusbomen. We blijven bij elkaar tot we door het spookdorp Moinhos de Vento rijden. Vanaf dit dorpje is het, gelukkig, weer afdalen naar Ribeira do Vascão. Deze rivier vormt de grens tussen Alentejo en de Algarve, hier houden we een korte fruitpauze en nemen ondertussen wat foto’s van een mooie boogbrug.

Na het dorp Giões klimmen we geleidelijk tot aan de N124 en komen heel vlug in Martin Longo. Eerst willen we onze dorst lessen in het café op de hoek. Als we hier echter naar een overnachtingplaats informeren valt er een algemene stilte in het café. De baas negeert de vraag. Na wat aandringen, gaat hij de keuken binnen en komt terug met zijn dochter. De senhorita spreekt wat Duits en maakt duidelijk dat er geen kamers meer verhuurd worden in het dorp. Ik kan haar overtuigen om te telefoneren naar een Hotel in Cachopo (een dorp 15km verder). Alles is daar bezet, beweert ze, nadat ze de telefoon neerlegt.

We zijn wat verbouwereerd, maar voelen duidelijk dat er spanning hangt in het café. Na een paar minuten komt er plots een man naar mij en zegt in gebroken Frans dat hij voor overnachting voor ons zal zorgen. Hij stelt zich voor als “Manil l’Espagnol”, is aannemer en verzoekt mij in zijn lichte vrachtwagen te stappen. Vol vertrouwen en zonder nadenken rijd ik met hem mee het dorp binnen. Iets verder stopt hij bij een woning naast bar-restaurant “Palmira”, klopt aan en wacht. Alles blijft gesloten er is niemand thuis. Aan de overzijde van de straat verschijnen enkele buurvrouwen en schreeuwen iets, wat ik als schelden ervaar. Manil negeert de vrouwen en we rijden weg uit de blijkbaar vijandige straat……….Mijn nieuwe vriend vertelt mij dat er daar kamers verhuurd worden. We kunnen souperen en ontbijten in het naastliggende café. We gaan op zoek naar de eigenaar. Over onmogelijke zandpaadjes rijdt hij de bergen in. Na 10minuten stoppen we aan een eenzaam vervallen huis, waar een man op een stukje land werkt. Manil loopt naar hem toe en komt terug en stuift verder omhoog. De eigenaar zou nog enkele kilometer verder bij zijn dieren zijn.

De man van de kamereigenares bezit grote kudden schapen en is daar te vinden. L’Espagnol heeft inderdaad iemand opgemerkt, we hebben geluk, zegt hij, het is “Miguel” de man wie hij zoekt. Na een kort gesprek tussen beide mannen, komt Manil blijgezind terug…….De kamers zijn vrij, maar de vrouw des huize, het is zij die verhuurt blijkbaar, komt slechts om 21h00 thuis…..Hij heeft haar gsm-nummer.…….Hij krijgt geen aansluiting we moeten terug naar het dorp. Het café is nu wel open, hij stapt binnen en legt de vrouw alles uit. Zij zal voor ons eten klaar maken en we kunnen daar wachten tot de buurvrouw terug komt. Ik vraag hem bevestiging te krijgen via gsm, maar er is geen verbinding mogelijk.

Wanneer ik terugkom bij mijn vrienden ontstaat er een hoog oplopende commotie in ’t café…….Plots zijn er cafégangers die ons met een taxi naar het volgende dorp willen voeren. Iedereen weet nu precies ineens wel waar we zouden kunnen overnachten! Terwijl we nog een biertje drinken vertel ik alles aan mijn vrienden en we rijden naar het eerder aangewezen café-restaurant Palmira.  De vrouw zal eten klaar maken maar we moeten wat geduld oefenen. We hadden ons graag gedoucht en verkleed natuurlijk. Om 20h00 kunnen we aan tafel in een achterliggend zaaltje. Na een ½ uurtje komt onze vriend Manil ons opzoeken hij laat ons weten dat de buurvrouw thuisgekomen is. We kunnen over de kamers beschikken. Algemene opluchting natuurlijk. We rekenen af met de gedienstige bazin en maken een afspraak om morgen om 8h00 te komen ontbijten. Senhora Martins toont fier haar twee ruime nette kamers en we mogen onze fietsen in haar keuken stallen. Na een zalige en deugddoende warme douche kruipen we onder de dekens. Eind goed al goed! Wat een bewogen dag vol verrassingen. We kunnen er straks van dromen………

Start:            Serpa 9h15

Aankomst    Martin Longo 16h30

Afstand        88km

Totale km:  914km

Weer:         Goed aangenaam fietsweer

Soms zwaar bewolkt

Soms zonnige perioden 20C

15-12-2008 om 10:03 geschreven door Via de la Plata

17. Martin Longo – Faro  dag 14  dinsdag 27-05-2008

Om 9h00 starten we onze laatste fietsdag in Portugal. We verlaten voor het eerst onze overnachtingplaats zonder spijt. Hoe kan het ook anders na die memorabele dag van gisteren. We zullen voor eeuwig Martin Longo als een mysterieus dorp blijven gedenken. Gelukkig is de zon ons vandaag gunstig gezin! Enkele kilometers afdalen naar Ribeira da Foupana. Voorbij deze rivier komt er een zeer zware beklimming met enkele heel steile stukken…………. Het is niet van de poes en dit voor onze laatste fietsdag, ze hebben geen medelijden met ons!

Aan km 15 komen we in Cachopo.

Het lijkt ons aangewezen nu inkopen te doen. We stallen onze fietsen aan het “Café Restaurant Retiro dos Caçadores” toevallig het hotelletje, waar naartoe ik gisteren de senhorita van het onrustige café liet naar bellen. De bazin verwijst ons naar het steegje naast haar café, daar is een primitief winkeltje. Grote verwondering…..al wat we nodig hebben kunnen we hier kopen. Het is nog wel veel te vroeg, toch beslissen we, na ons karig ontbijt van heden morgen, ook iets te eten. De senhora maakt voor ons boterhammen met hesp, terwijl haar dochter koffie brengt. Zij vraagt ons in goed verstaanbaar Engels waar we vandaan komen en welke tocht we ondernemen. Ik maak haar duidelijk wat wij gisteren beleefd hebben en dat de kamers hier volzet waren. Tot onze verbazing zegt ze dat er in dagen geen mensen meer gelogeerd hebben. Gisteren is er helemaal geen oproep geweest, ook de moeder knikt bevestigend. Wat hebben ze ons gisteren toch allemaal voorgelogen ?????

Na Cachopo blijft het maar stijgen. Het is lang geleden dat we zo’n moeilijke beklimming deden. Als we in Feiteira, een gehucht met enkele huizen komen, blijven we op een plateau rijden tot Montes Novos en duiken we opnieuw naar beneden om over de Ribeira de Odeleite te vliegen. We fietsen, in absolute rust, door een prachtig groen gebied. Zonder ook maar iets of iemand tegen te komen.

Plots zijn we in Baranco Velha en moeten een drukke weg de N2 kruisen. Op het terras van Café Ponto de Encontro mogen we van de bazin picknicken. Zware beklimmingen zouden we niet meer mogen krijgen. We zijn 500m boven zeeniveau. We vertrekken opnieuw met veel moed, de eerste kilometers gaan langzaam in dalende lijn tot Querença. Doch dan krijgen we een onverwachte stortbui. We kunnen gelukkig schuilen in een café-winkel-feestzaal………….de koffie is welkom.

Nog een tweetal korte hellingen en we rijden Loulé binnen. We ervaren opnieuw het drukke verkeer dat we kunnen verwachten aan de Algarvekust. In dit, ooit door de Romeinen bewoonde plaatsje, zijn nog overblijfselen te vinden van de muren van een Moors kasteel. Op de markt staat eveneens een Moors marktgebouw. Loulé is een centrum van tuinbouw. We zien hier zeer vele amandel, olijf- en vijgenbomen. We maken ons vlug uit de voeten…….Toeterende automobilisten houden helemaal niet van zoekende fietsers. Met wat moeite vinden we de N270 richting São Bras de Alportel.

5Km verder plots opnieuw een stortbui, wanneer we schuilen, komt de garagehouder een praatje slaan. Hij spreekt behoorlijk Frans, zijn grootouders woonden jaren geleden in Brussel, daar heeft hij een hele tijd verbleven en de taal geleerd. Na 2km, bij de helihaven, moeten we rechtsaf naar Sta Barbara de Nexe. Op een zeer slechte weg vol putten, dalen we met grote snelheid naar het dorp, vanwaar we in de verte de Oceaan zien.

Aan de grens met Faro, hebben we precies 1000km op ons tellertje staan! Daar moeten we toch eentje op drinken! Jawel, een straat verder vinden we een bar met terras. In een lekker zonnetje genieten we van een paar heerlijke drankjes.

We beslissen eerst een kijkje te nemen op het vliegveld van Faro. Een kwestie om te weten hoe en waar we onze fietsen kunnen inpakken. Zoals op alle luchthavens is het ook hier weer niet anders, om bij de airport te geraken moeten we langs een enorm drukke expresweg .We ontmoeten de bagageverantwoordelijke, de man belooft ons, fietsdozen ter beschikking te hebben en aanwezig te zijn als we overmorgen moeten inpakken.

Nu we hier zijn vragen we bij het informatiekantoor een hotellijst van Faro.

We riskeren ons leven en rijden heel behoedzaam op de pechstrook naar de stad. 20minuten bang op een lintje, met de fluorvestjes aan, goed uitkijkend en doordrammen tot in het centrum van Faro. De Portugese automobilisten rijden als gekken, we zijn echt blij als we halt kunnen houden bij het station.

Hotels genoeg, zo menen we toch. Ik stap een receptie binnen. Even vlug ben ik echter weer buiten…..fietsers zijn hier niet welkom.

Wanneer ik mijn maatjes inlicht, zie ik een dame nieuwsgierig luisteren. Ze trekt mijn aandacht, ik spreek haar in het Engels aan.  Onmiddellijk maakt ze mij duidelijk dat ze van Wels afkomstig is en hier al enkele jaren woont. Als ik haar antwoord dat wij “Flemish” zijn en op zoek naar een hotel………..is het ijs gebroken. Ze stuurt ons enkele straten verder de stad binnen. Wanneer haar familie op bezoek komt logeren ze altijd in Pensão Residncial Adelaide”. Iedereen is steeds vol lof over het verblijf in dit hotel, beweert ze. We krijgen het adres met een tekeningetje………de dame moet zich plots reppen, haar bus staat te wachten.

Enkele minuten later hebben we een kamer voor vier personen op de dakverdieping. Vanop het zeer ruime terras hebben we zicht over de stad, tot aan de zee. Adeaide, de kranige bazin, spreekt Frans doet ons de fietsen meenemen tot op het terras. We kunnen 2 nachten blijven aan 60€ per nacht voor ons vieren, wat neerkomt op slechts 15€ de man, ontbijt inbegrepen. Wat geluk mag toch ook eens zeker!

Na een deugddoende douche staan we te trappelen om Faro te bezoeken. Bij het verlaten van het hotel moeten we onze sleutel afgeven. Na een kort praatje met de madam weten we eveneens waar we kunnen souperen. Adelaide vraagt ons ook om tegen 23h00 binnen te zijn. We verzekeren haar dat dit geen probleem zal zijn…. We wandelen van pleintje naar pleintje tot we ons op een terrasje neervlijen. Lang duurt het niet, grote honger doet ons verhuizen naar een van de aangewezen restaurants. Met alles erop en eraan genieten we van het souper. We overlopen onze tocht en moeten echt toegeven dat we er deftig van genoten hebben.

De vermoeidheid drijft ons terug naar het hotel, we nemen nog een slaapmutsje op een hoekterrasje. Morgen willen we fit en goed uitgeslapen de stad als echte toeristen bezoeken. Wanneer we om 22h30 onze sleutel vragen is onze hotelmadam zichtbaar tevreden ………Slaapwel, wat zal het worden dromen of snurken……….met vier op één kamer!

Start:            Martin Longo 9h00

Aankomst    Faro      17h00

Afstand        90km

Totale km:  1004km

Weer:         Goed aangenaam fietsweer

Soms stortbuien

Soms zonnige perioden 22C

16-12-2008 om 09:10 geschreven door Via de la Plata

18.  Faro – Faro dag 15 woensdag 28-05-2008

Onze gastvrouw Doña Adelaide verwent haar hotelgasten. Na het ontbijtbuffet wandelen we om 10h00 de stad in. Faro is niet zo groot, we vinden snel het “Posto de Turismo” vlak bij de jachthaven. We krijgen uitvoerige uitleg van een vriendelijke dame. Ze wil ook weten waar wij vandaan komen en we moeten een lijstje invullen. Nu ze weet dat we Belgen zijn, krijgen we in uitstekend Frans, nog meer wetenswaardigheden voorgeschoteld.

Faro is de hoofdstad van het district Algarve. Er is een haven voor export van landbouwproducten uit de omgeving, zoals vis, groenten, wijn en fruit. De internationale luchthaven van Faro is heel belangrijk vooral voor het massatoerisme van de Algarve.

De oude stad zelf is omgeven door een verdedigingsmuur. Deze muur is genoemd naar koning Afonso III die de Moren uit Faro verdreef. Er zijn drie stadspoorten, waarvan de Arco da Vila de mooiste is. Vanaf het hoofdplein aan de haven, Praça  Francisco Gomes, kan men via de stadspoort, Arco da Vila, richting oude stad en kathedraal gaan.

De kathedraal is, na de aardbeving van 1755 herbouwd, heeft diverse stijlen en is versierd met azuleos. In Museum Arquelogico valt een Romeinse mozaïek uit de 3de eeuw op. Het museum is gevestigd in het voormalige klooster Santa Clara uit de 16de eeuw. Het heeft een mooie voorgevel met twee verdiepingen, gebouwd in renaissance- stijl. In de Rua Largo de São Francisco aan de poort Arco do Repouso is er een 16°eeuwse kerk met dezelfde naam. Iets verderop ligt de barokke Igreja do Carmo met een mooie façade.

Voor de kust liggen moerassige eilandjes. Het Parque Natural da Ria Formosa is een natuurreservaat van 270 km2 dat zich uitstrekt van Quinta do Lago tot net voor Monte Gordo.  De moerasgebieden vormen een barrière tussen de kust en de oceaan. Het water aan de kustzijde is kalm waar kanalen zich tussen zandbanken doorslingeren. Door de openingen tussen de eilanden is het getij in de lagune goed merkbaar. Onder invloed van zee en wind veranderen de eilanden voortdurend van vorm. Het reservaat is een toevluchtsoord voor trekvogels uit Noord-Europa. Ze overwinteren hier of maken een tussenstop op hun tocht naar Afrika.

Faro kennen de meeste Algarvetoeristen enkel en alleen van naam, omdat er een luchthaven is. Wij zijn heel tevreden dat we er een dag kunnen in rondwandelen. We zijn geen echte musea- of kerkfanaten en toch is het de moeite om deze Zuid-Portugese stad te leren kennen.

Grote dorst krijgen we van al die cultuur…..We moeten niet zoeken, er zijn hier rond het jachthaventje terrasjes genoeg. We hebben tijd genoeg om er meer dan eentje te snoepen………..in volle zon is het genieten. We nemen de tijd om onze fietstocht te overlopen en moeten besluiten dat we er echt van genoten hebben.

Het is etenstijd, iets verder van het toeristisch centrum, duiken we een grillbar binnen. Er heerst een gezellige sfeer. De baas grilt en de senhora speelt dienster. We wensen dat Manuel voor ons sardienen grilt. Als opener krijgen we natuurlijk een fris slaatje. Zoals gewoonlijk overgieten we alles met Portugese witte en rode wijn. We beloven Manuel deze avond terug te komen, hij zal ons speciaal te verzorgen.

We slenteren door de smalle straatjes terug naar ons hotel. Hugo en Robert nemen contact met het thuisfront en regelen de terugkeer vanaf Charleroi, morgen. Op ons terras, geven wij onze fietsen een poetsbeurt……een kwestie om ons morgenvroeg niet al te vuil te maken bij het inpakken. Nadat we de fietstassen gevuld en geschikt hebben, nemen we nog een Porto op ons zonnig kamerterras.

Stilzitten is niets voor ons, we trekken opnieuw de stad in. We wandelen in de richting van het binnenland door een wirwar van aantrekkelijke straatje. Hier en daar zijn er typische pleintjes met rustbanken onder de palmbomen. Op een van die pleintjes zien we ook een “azulejos-atelier” waar men de muurtegeltjes maakt. Azulejos is een Portugees-Andalusische kunstvorm. Het zijn keramiek tegels waarop verschillende soorten taferelen geschilderd zijn. Meestal gebeurt dit met blauwe verf. De tegels worden zowel op de binnenmuren als op de buitenmuren van huizen, kerken en andere gebouwen aangebracht.

We krijgen honger, het kost heel wat zoekwerk om het restaurantje van Manuel terug te vinden. Op naar de jachthaven, van hieruit vinden we onmiddellijk “Casa de Pedro”. Er zijn heel wat gasten, we zullen wat geduld moeten oefenen. De baas ontvangt ons heel uitbundig, we krijgen een gereserveerd tafeltje…..

Manuel maakt voor ons een onvergetelijk avondmaal met uitstekende wijnen. Hij blijft van alles grillen. Verwonderlijk hoe weinig we moeten betalen voor dit toch wat overladen souper. Na het uitbundige afscheid willen we onder de dekens……..morgen moeten we er vroeg terug uit.

Wanneer we terugkeren in het hotel, heeft onze hotelmadam voor elk van ons een lunchpakket klaargemaakt. Bedankt Adelaide je bent een zeer attente gastvrouw.

Slaap wel……de nacht zal kort zijn!

17-12-2008 om 10:09 geschreven door Via de la Plata

19. Faro – Airport – Charleroi/Brugge dag 16  donderdag 29-05-08

We liggen alle vier al een tijdje te woelen…..één voor één gebruiken we de badkamer en stipt om 5h00 zijn we klaar. We eten een kleinigheid en vertrekken. Het verlangen naar het thuisfront is groot……..

Een half uurtje later zijn we op het vliegveld van Faro. Het is 6h00 als we bij de bagagedienst belanden. Onmiddellijk kopen we ons een fietsdoos. De bagageverantwoordelijke heeft woord gehouden. Het inpakken van de fietsen gaat in sneltempo. Groot probleem echter bij de controledienst, de fietsen kunnen niet worden gescand ……..

Na een poosje moeten we naar de andere zijde van het gebouw…..waar het scannen wel lukt. Hopelijk komen onze fietsen ongeschonden aan in Charleroi! Om 8h00 wordt het heel druk in de luchthavenhal. De ene bus na de andere brengen honderden rood verbrande zonnekloppers, meestal Engelstaligen. Gedaan met hun Algarve-vakantie.

We genieten nog van een koffie en daar gaan we dan. Met spijt in het hart vertrekken we uit Portugal. Om 9h00 stijgen we op en om 12h45 landen we in Charleroi.

Heel vlug beschikken we over onze ingepakte fietsen. Frederick, de schoonzoon van Hugo, helpt ons met het laden van de aanhangwagen en brengt ons huiswaarts.

Als we de autosnelweg in Brugge verlaten hebben we prijs. De bereden politie houdt ons tegen, de aanhangwagen blijkt, volgens hen, te zwaar geladen …..en er valt met hen niet te praten. Toch… hebben we geluk, er gebeurt een ongeval op de afrit en daar moeten deze vervelende mannen onmiddellijk naartoe.

Bij Robert drinken we onze eerste Leffe op Vlaamse bodem.

Het wordt voor iedereen een heerlijk en hartstochtelijk weerzien………we hebben onze geliefden gemist! Zij ook blijkbaar……….

Eind goed al goed, we zijn terug op onze vertrouwde stek……….

Tot volgend jaar jongens………dan gaan we bij leven en welzijn naar de Elzas.

Maanden later volgt mijn verslag en de epiloog!

18-12-2008 om 09:43 geschreven door Via de la Plata

EPILOOG

Beste vrienden, Hugo, Robert en Pol, weten jullie nog, met veel spijt hebben we Portugal verlaten.

Andermaal waren jullie mijn formidabele fietsmakkers.

De weersomstandigheden waren verre van zuiders, veel te koud voor de maand mei. We hebben echter zalig afgezien en uitzonderlijk genoten.

Portugal werd ons als fietsonvriendelijk land aangekondigd. Met verbazing moesten wij vaststellen dat dit onjuist is. Enkel de verbindingswegen tussen de luchthavens en de steden Porto en Faro waren levensgevaarlijk.

Het klimwerk was zwaar, nergens was het vlak, de beklimmingen volgden elkaar razend snel op, ze waren lang en doorgaans steil. Zware kost, te zwaar soms voor onze revaliderende vriend Robert. Maar ’t is een taaien, opgeven kwam bij hem niet aan de orde.

Porto de wondermooie miskende stad.

De portoproeverij bij Taylors was overheerlijk.

De Dourovallei volgen, met zijn bloemenpracht, was genieten.

Verder stroomopwaarts voorbij Peso da Regua hebben wij de oogstrelende groene wijngaardterrassen meermaals moeten bewonderen.

Na Vila Nova de Foz Cõa kwamen wij in het godvergeten dorp Almendra. De belevenis op de straatmarkt, overgoten met melancholische Fadomuziek, was onvergetelijk.

Op weg naar Guarda door de Serra da Estrela, waar we bij de té zware beklimmingen werden geteisterd door regen, koude en stofhagel. Dààr hebben wij ondervonden waarom Guarda als koudste stad van Portugal wordt beschreven. .

Covilhã, waar we de Torre, de hoogste berg van Portugal, wegens het slechte weer niet konden beklimmen, zelfs niet zien.

Op weg naar Castello Branco, de goed verzorgde stad, beleefden we in Cafede nostalgische gesprekken met teruggekeerde gastarbeiders die in Duitsland en Frankrijk de kost gingen verdienen. Het kruisen van de Taag en de ontmoeting in Nisa, met de Nederlandse echtparen, waren een verademing.

De rit door de Norte Alentejo, het bezoek aan het charmante dorp Castelo de Vide en de loodzware beklimming naar het versterkte minidorp Marvão zullen we ook nooit vergeten.

Het zoeken naar overnachting in Portalegre en het hemels verblijf in de Quinta Castanheiro da Penha van Alegrete was een nerveuze en avontuurlijke belevenis.

Elvas was een complete verrassing, wat hier allemaal behouden bleef aan patrimonium was ongezien.

Op weg naar het onaantastbare Monsaraz reden we over de Rio Guadiana.

We aten in Rosario een uniek barbecuemiddagmaal, onvergetelijk hoe het bijna mensenschuwe echtpaar ons liet ervaren hoe melancholisch Portugezen kunnen zijn.

Het verlijf bij Doña Modesta in Monsaraz en het rondslenteren in dit arendsnest was eveneens onvergetelijk.

We beleefden een uitbundige ontmoeting met Franse wielertoeristen in Mourão.

We vergeten ook nooit het heerlijk streekgerechtensouper in Serpa.

De rit met de bloemenbermen door het Parque Natural do Vale do Guadiana waar we in Mértola de rivier Guadiana, moesten kruisen.

De memorabele overnachtingperikelen in het mysterieuze dorp Martin Longo met onze reddende engel Manil l’Espagnol waren bijna mythisch te noemen.

De onverwachte beklimmingen in de Algarve bij Cachopo en Baranco Velha deden ons nog stevig afzien.

Na Loulé was er de razendsnelle afdaling naar Faro en het terugzien van de Oceaan met een staalblauwe hemel zalig.

Een dag rondslenteren in Faro, met een heerlijk zonnetje en het diner en souper bij Manuel van het restaurant Casa Pedro zullen we niet vlug vergeten.

Het afscheid van Faro en Portugal na het tweedaagse verblijf bij Madame Adelaide viel ons echter zwaar.

De bevolking hebben we ervaren als een weerspiegeling van de melancholische Fadomuziek. Vriendelijk, behulpzaam, gelaten ja soms schuw en achterdochtig.

We misten de zuiderse uitbundigheid van hun fiere Spaanse buren.

Toch waren we graag in Portugal, het was een wondermooie culturele natuurtocht, overgoten met culinaire verrassingen.

Het voornaamste echter was het bewegen door te fietsen, plezier maken en genieten. Ze kunnen het ons nooit of nooit meer afnemen.

’t Was heerlijk……….Jongens tot volgend jaar, hopelijk naar de Elzas en de Vogezen!

Nog een speciale dank aan onze vrouwtjes, dat wij dat allemaal mochten meemaken.

November 2008

Bob

19-12-2008 om 11:19 geschreven door Via de la Plata