“Ik kies dit deel, omdat de jammerkreet
 des levens en van ’t scheps’lenheir mijn oor
 verscheurt en deernis met de bitt’re smart
 der lijdende aard’ geheel mijn ziel vervult.
 Ik wil genezing brengen, voor zoover
 in zelfverzaking en in kloeken kamp
 nog heil te vinden is.

Want wie der Goôn heeft macht of meêlij?
  Wie heeft ze ooit aanschouwd?
 Waar hebben zij den vromen hulp verleend?
 Wat baatte ’t ooit den mensch, of hij al bad
 óf tooverzangen zong, of tienden gaf
 van koorn en olie, ’t blatend offerdier
 het leven roofde, trotsche tempels schiep,
 aan priesters spijs verschafte
 of smeekend riep tot Wishnu, Çiwa, Sûrya?
 Ach, niet een,  die werd bevrijd van ’t leed,
 ofschoon hij steeds, nu vleiend,
 vreezend straks,  zijn smeeklied zong,
 geprevel, dat als rookwalm
 dag aan dag ten hemel steeg.
Is ooit een broeder soms
aldus ontkomen aan des levens smart,
 aan ’t wee van liefde en scheiding,
 aan den gloed  en aan de huivering
 der koorts,  aan ’t staâg  en droef verval
 der grijsheid, aan den dood,
 zoo schrikbaar donker, en wat daarna volgt
 als bij een nieuwe went’ling van het rad
nieuw leven nieuwe moeiten baart, de droom
 van ’t nieuw geslacht vannieuws in rook vervliegt?”