Vrij - zinnige gedachten,gedichten, verhalen en berichten
17-09-2005
De vrees voor de dood en het hiernamaals
De vrees voor de dood en het hiernamaals
Aangaande de dood zei mijn moeder ongeveer het volgende: Als de mens geboren wordt huilt hij, moet hij huilen om het leven te houden; een kwalijk voorteken voor de pas begonnen levensreis. Maar terwijl de nieuwgeboren mens huilt, lachen de omstanders en wensen elkaar geluk. Bij z'n dood daarentegen huilen de omstanders, terwijl de gestorvene er zo vredig bij ligt. Zou dat soms ook een voorteken zijn voor de reis die dan begonnen is? Tot zover de boerenwijsheid van moeder. Ikzelf denk over deze dingen als volgt. Ik vergelijk de mens tijdens zijn leven met de mens voor zijn geboorte. Wanneer -zo denk ik dan- de ongeboren vrucht zou weten dat hem straks een bestaan te wachten staat buiten de veilige geborgenheid van de baarmoeder en dat aan dit veilige verblijf in die beschuttende plaats op een ruwe, heel pijnlijke wijze een einde gemaakt zal worden, zou hij dan niet angstig zijn voor dit leven na de geboorte? En zou hij zich dan niet allerlei spookbeelden in z'n hoofd halen over alles wat hem daar mogelijk te wachten staat? Welnu -zo denk ik dan verder-, evenmin als de ongeboren vrucht zich voor kan stellen wat het leven na de geboorte betekent, kan de levende mens weten wat hem na de dood te wachten staat. We weten dat sterven vaak pijnlijk is, een worsteling. en we weten niet waarom we worstelen. Maar dit betekent niets voor wat dan volgt. En waarom heeft deze pijn, deze worsteling niets te maken met wat daarop volgt? Dat betekent niets voor wat dan volgt, omdat het een losmaken van het leven is, net zoals de vrucht zich losmaakt van de moeder, opdat hij leven zal. Mijn geloof is heel eenvoudig en vrij van vrees, ook op dit punt. Bt. (Uit Vrijzinnig Maandblad, Stemmen van en voor Vrijzinnigen, sept. '92)
