Intussen zijn we al dag 3, zonder speciale gebeurtenissen, maar daar kwam die dag verandering in.
Die dag gingen we namelijk terug op weg, richting Positano, nog vele kilometers te gaan dus. De wegen waren vrij wel allemaal bergop, en slecht begaanbaar, buiten hier en daar een weg op stenen. Met volle waterzakken (4 à 5 liter)  gingen we dus op weg, de andere kant van de berg op.
Met een kabelliftje gingen we de berg op, van plan om vanboven, nog wat hoger te stappen, en dan verder te gaan richting Positano (naar beneden), onderweg waren we al een man tegengekomen die ons had gewaarschuwd voor de gevaarlijke weg. Maar als echte scouts gingen we toch verder. Ten eerste omdat dit deel van het kamp was, en ten tweede om dat we geen andere keus hadden, want geld om de bus e.d te pakken, hadden we gewoon niet. Vol goede moed gingen we dus verder naar beneden. Ondertussen werd het nog warmer (naarmate de dag vorderde) en het peil van de waterzakken daalde ook aanzienlijk door het warme weer. Het dalen deed goed aan onze voeten, maar de kuiten kregen  hier dan weer last, en niet te vergeten onze rug, want je moet continu een enorm zware rugzak tegenhouden. Moest je dit niet doen, denk ik dat je gewoon naar beneden zou rollen.
De weg werd alsmaar moeilijker natuurlijk, wat niet echt abnormaal is, als je in de bergen zit, maar toen waren we nog niet ongerust.
Het was pas wanneer we echt zwaar moesten afdalen, dat we zagen dat er iets niet klopte. Een rots blokkeerde onze weg, dus we moesten onze rugzakken naar beneden smijten, en bijna letterlijk naar beneden springen (onmogelijk om terug naar boven te gaan dus.) Wanneer iedereen naar beneden was gekomen, wilden we verder, tot we ontdekten, dat de weg een paar meter eindigde in een ravijn. Geen enkele weg meer naar beneden dus.
U begrijpt dat we toen trilden op onze benen. Bovendien hadden we geen water meer, en geen eten. Zelfs de leiding zag het op die moment niet meer zitten. Verschillende meisjes én jongens begonnen wit weg te trekken, en enkele begonnen te wenen. Natuurlijk was er daar geen enkel huis, of mensen te bespeuren. Het enige dat we wisten, was dat we dicht bij ons dorpje waren (niet Positano, maar een tussendorpje), maar dat we er onmogelijk geraakten. Op een gegeven moment was het zo erg, dat een meisje uit de groep gewoon flauw viel.
Maar er moest nu echt dringend iets gebeuren, dus de mannelijke leiding maakte zich klaar om toch af te dalen. Levensgevaarlijk natuurlijk, maar de enige optie.
Met behulp van veel handen, is hij dan toch moeizaam beneden gekomen, en heeft mensen uit het dorp kunnen verwittigen. Het dorp intussen, was helemaal in de ban van ons avontuur en was zelfs met verrekijkers aan de voet van de berg naar ons aan het zien. Ze leefden helemaal met ons mee, waarschijnlijk het spectaculairste dat ze in jaren hadden meegemaakt.
Terwijl zaten wij daar natuurlijk nog altijd dood te gaan van de zenuwen. Al goed kwamen er niet veel later een paar mannen  met touwen en veiligheidsgordels die we dan aandeden, en waarmee we veilig beneden geraakten. Daar stond dan een busje, waarmee we naar beneden werden gereden, helemaal van ons melk. Beneden aangekomen werden we ontvangen als helden, we werden omhelsd door de vrouwen, en de mannen gaven ons allerlei eten en drinken.
Een echt feest dus, alleen konden wij er niet echt van genieten, allé, achteraf wel natuurlijk.
Alleen ik niet, want niet veel later deelden ze mij mee, dat Portugal verloren was van Frankrijk, maar ja, als ik dan huilde, staken ze het op de schok...

Wat staat ons nog allemaal te wachten?
Wait and see....


Annelies