We zijn
verheugd u van een aantal onze esbattementen kond te kunnen doen Ze zijn
echter allemaal nogal Moma & Bopa-related (opgepast voor gevoelige
kijkers)
De man die
u (hopelijk) op de hierbijtoegevoegde foto ziet is de heer Gur Shelef. Hij is
keeper bij de Antwerp Sanex Giants, een korfbalploeg die in de Arena speelt.
Let wel
korfbal is de letterlijke vertaling van het Engelse Basketball.
Een hele
ervaring om meen naar den basket te kunnen gaan. Een sfeerbeeld: mannen er
zijn nog chips genoeg zene, dief, dief, dief defense, defense,
Om maar te
zwijgen van de muziek: dedem dedemm, tententendemdem .
Leuk. Een
doener en een blijver.
Ook
verkwikkend is de cantus die we laatst hielden. Tot grote ergernis van
Stinooken, den opstandigen aankopende puber, die zoveel haar heeft (op zijn
kop) dat de bouwvakkers hem beginnen na te fluiten, Stinooken, dus die naar een
tekenfilm aan het zien was en het gekwebbel der gedisgnede figuurtjes niet meer
verstond.
Toen de
heer Bopa zijn Spanish Eyes inzette en de Moma het voortdurend had over haar ietsiepienietsiemieniepolkadotbikini
(wat zou ze daar in kwijt kunnen???) heeft de jonge krijger Stino de 1ste
het opgegeven en is op zijn duivenkot gekropen.
Wij hebben
dan vervolgens tot 1 kot in de nacht onze kelen gesmeerd en geschreeuwd als
gekken (was voor sommigen niet zo veel moeite )
Leuk. Een
doener en een blijver.
Ook leuk is
het voortdurende gestamp van onze aankomende spruit. Gisteren nog viel de Madre
uit de zetel, door een welgemikte trap van onze op-weg-zijnde. Ze/hij is in
plein form.
Leuk. Een
doener en een komer.
Dan maar
naar Mechelen gereden om er een vriend te ontmoeten Neen, helaas naar de
Zuidpool met Puberken en een zwartogige vriendin.Aangezien de twee jonge meiden zich achterin
plaatsten voelde ik me net een welgeplaatste taxichauffeur. De witte lichtbalk
en de klak ontbraken.
Maar het
was een goed stuk (ze zijn naar toneel geweest), de Joris, ne stoot, heeft
nen andere gast gekust op zijn blote voeten Wel Wel Wel!
Zo gaat ie
goed, zo gaat ie beter. As you like it
Zo lieve
kermisgangers, ik ga een beetje luisteren naar de Madre Ze heeft nog wat
klusjes voor me uitgedacht, opdat ik me niet zou gaan vervelen
De Amerikaanse
president George Bush heeft vandaag, op Wereldaidsdag, gezegd dat de
Verenigde Staten zich blijven inzetten in de strijd tegen de
verspreiding van aids. Hij benadrukte dat seksuele onthouding de beste
manier is om te voorkomen dat hiv, het virus dat aids kan veroorzaken,
zich kan verspreiden.
"Op
Wereldaidsdag onderstrepen we onze toewijding om tegen de aids-pandemie
te vechten met mededogen en met besluitvaardig handelen", aldus Bush in
een verklaring. De president zei verder dat de VS samen met andere
landen een alomvattende strategie voorstaat om de verspreiding van aids
tegen te gaan. Volgens Bush hoort daar ook seksuele onthouding bij,
evenals echtelijke trouw en het gebruik van condooms.
Volgens
de Verenigde Naties zijn dit jaar 4,3 miljoen mensen besmet geraakt met
hiv, waarvan 65 procent in Afrika. Sinds het eerste geval van aids 25
jaar geleden bekend werd, zijn 25 miljoen mensen aan de ziekte bezweken
en 40 miljoen mensen geïnfecteerd geraakt met hiv.
De Engelse
voetballer Wayne Rooney produceert al voetballend genoeg energie om een
anderhalf uur lang een volledig huis te verlichten. Dat berekende de
student David James voor zijn eindwerk over energieverbruik.
De
student rekende uit dat de 21-jarige aanvaller Manchester United per
match zo'n 6.700 kilojoules produceert, gelijk aan 1,86 kilowatt per
uur. Genoeg om een televisie zes en een half uur te laten spelen of
vier ketels water te koken.
Hier volgt een waarschuwing in het allergrootste belang:
Op 5 december 2006 mijdt u best alle shoppingcentra in het Vlaamse landsgedeelte.
Reden: Madre en Moma gaan samen een dagje shoppen. Dat is een evenement waar ons gezin (de integrale samenstelling) naar uitkijkt. Een volle dag rust. Tot 's avonds natuurlijk want dan moeten we naar al de winkelverhalen luisteren.
Ik geef u een beknopt overzicht van zo'n dag.
Ze spreken af om 14.00 uur. Ze treffen elkaar +/- een uur later. Ze gaan eerst iets drinken om van de emoties te bekomen en om de planning van de shopbezoeken vast te leggen. Omdat dit niet evident is, drinken ze nog iets. Rond +/- 16.00 uur trekken ze naar de eerste winkel. Daar vinden ze niet wat ze zoeken. Dan maar snel even pauzeren in een café. Zo gaat dat door.
Als ze dan doodvermoeid thuiskomen, drinken ze eerst even iets om op hun plooi te komen en spreken dadelijk een nieuwe datum af, omdat ze toch nog niets gevonden hebben.
Intussen werden wel al plannen gesmeed voor allerhande nevenactiviteiten...
Ach, we zien ze graag...
Ik heb maar één pertinente vraag: 'hoe komen ze in godsnaam toch aan die cadeautjes met Kerstmis?'
Het is stil in huis. Althans, zo zou het moeten zijn. Iedereen loopt op de topjes van zijn tenen door de kamers van onze burcht, want Madre is ziek! Stilte is natuurlijk een grote term. Het is heel moeilijk om een losgeslagen bende kinderen stil te houden. Als ze dan stil zijn, als ze allen slapen bijvoorbeeld, dan is het enige dat ge nog hoort: het geblaf van een roedel honden die binnengebroken zijn in onze woning. Ze moeten met zo een 17 zijn, denk ik. Allez, we hebben die honden nog niet gespot, misschien zijn het gewoon de hoestbuien van Madre.
Ze is ziek, erg ziek...
Ze heeft geen pretoogjes, maar wallen waar ze in Amsterdam nog een puntje aan kunnen zuigen. Ze is een schilderij dat in de regen gestaan heeft. Ze dartelt rond als een manke papegaai, met aambeien. Ze kronkelt als een schildpad die haar huis verloor in volle zee. Ze produceert meer slijm dan een slakkenkolonie van 10.000 stuks. Ze kreunt zoals Sharapova, Henin en al die anderen samen. Ze heeft nog andere ongemakken maar die kan (mag) ik hier niet opsommen, op straffe van kwade blikken en uitspraken zoals (met raspende stem en een licht gerochel) 'wacht maar tot ik beter ben'.
Arme Madre...
Zelfs de grog (wereldvermaarde samenstelling van Padre) heeft niet geholpen. Ik probeerde massages, strelingen, kusjes en al die trukken van de foor, niets hielp! Ik kookte zachte eitjes voor haar, zodat ze op krachten kon komen. Lebbeke serveerde zelfgemaakt wortelsap. Puberken heeft een liedje gezongen, Stinoke heeft een dansje gedaan, Rambo, zelf, heeft een tekening gemaakt... Niets hielp.
Toe we haar bijna wilden opgeven en haar lichaam doneren aan de wetenschap, hoorde ze plots iets rinkelen... Puberken verzette de glazen van het rode stierenbloed om haar brooddoos te pakken.
'Wat is dat?' schraapte ze haar keel... 'Wat is ...dat'. We hebben toen een glaasje ingeschonken, als ultieme reddingspoging en we hebben gebeden tot Bennie 16.
MIRAKEL
Marde dronk met volle teugen. Ze fleurde al gelegans op. Stinoke is dadelijk naar de winkel gespurt (in 48", een plaatselijk record) (proficiat jongen) en heeft een grote voorraad ingeslagen.
Madre is al wat beter, nu... Of het aan Bennie 16 ligt of aan de rode inhoud heurs glas, zullen we nooit met zekerheid weten. Maar als ze Bennie 16 later heilig willen verklaren (wat een geluk dat ik geen westvlaming ben), hebben ze hun eerste mirakel al binnen. Thanks yo Bennie 16.
Ik ga nu stoppen want ik moet Madre even terug rechthelpen. Ze is een half uurtje geleden omgevallen. Ja, die mirakels doen wat met een mens.
PS de film van de betere Madre is binnenkort misschien te zien in Flanders funniest home videos, als we het halen natuurlijk.
Gisteren had Rambo een vrije dag op school. Omdat niets leuker is dan een jong kind wat kunst aan te leren, trok ik met hem naar het museum. Hij vond het prachtig. Al die eigenzinnige en hedendaagse kunstvoorwerpen... Met de naam Panamarenko ging het niet zo eenvoudig. Hij noemt hem afwisselend paranko, panemko en soms gewoon die rare meneer...
Allez een leuke dag gehad.
Bovendien mocht Rambo zijn nieuwe rugzak uitproberen, die dient om zijn knuffels en autootjes in weg te bergen en ook voor zijn huiswerk (een kleuter heeft geen huiswerk maar als je opgroeit tussen tieners en bijnatieners die allemaal huiswerk hebben werkt dat frustrerend. Dus Rambooken heeft ook huiswerk, het klieren met stiften op papier) Hij was heel blij met zijn rugzakje. In volle museum haalt hij het idee op om zijn rugzakje even volledig leeg te kiepen. De cipiers van het museum hebben me uitgebreid geholpen alles in een draagtasje te doen, zodat onze jonge kornuit zo geen zware rugzak diende te torsen.
's avonds legde Madre de Rambo in zijn bedje. Hij vertelde honderduit over zijn dagervaring. Madre vertelde me dat ze me zeer dankbaar was dat ik voor onze voorlopig jongste een cadeautje had gekocht. Ik dacht dat hij het kwijt was, ik had hem nl een 'fluitje van een cent' gekocht een imitatie van een vroeg werk van Pieter Breughel de erg jonge, waarop hij heel even naar hartelust op floot, in de tram op de terugweg naar de burcht. Hij moest stoppen, een oude dame vroeg hem gedessideerd op te houden met zijn ergerlijk gejangel. Oude mensen hebben minder en minder voeling met ontluikende kunst.
Deze morgen schrok ik me een hoedje. Rambooken zat aan de korrelfleeks (zijn benaming) met een raar ding te spelen. Groot was mijn schok toen ik op de voorpagina van mijn krant een foto zag staan van dat zelfde rare ding. Het bleek om de meikever van Panamarenko te gaan.... Daarom moest dus alles uit die rugzak. En terwijl die mensen me hielpen heeft onze kleine vingervlugge snel dat beest in zijn rugzak gestoken... Dat was dus het cadeautje dat ik gekocht had.
Ach, we zouden het moeten teruggeven...
Maar omdat het zo lelijk is en Rambooken zo inventief was, mag hij het houden.
Ik overwoog eerst nog om losgeld te vragen en zo, maar dat verhaal bestaat al en ik wil graag vernieuwend zijn...
Dag liefhebbers van goedkope lectuur (anders zat u dit niet te lezen, maar nam u Couperus of Elsschot ter hand)
Op een druilerige maandagochtend een vrolijk blogje schrijven is een uitdaging! Ik ga er voor! Je zal zeggen: je hebt toch een leuk weekend gehad? Ik antwoord: Teuten Gérard! Ik heb het gehele weekend (hard) gewerkt. De financiële directeur van ons bedrijf: mevrouw De Madre had het aangekondigd. "Je zal hard moeten werken, lieve schat" Ja het gaat er bij ons soms intiem aan toe...De Directeur operaties (diezelfde mevrouw) voegde er aan toe: "en rap een beetje, lieveling" (alweer een gewenste intimitiet) (neen, ik heb dat echt per ongeluk verkeerd geschreven maar wel expres laten staan).
Ik dus aan de slag!
Immers: De Rambo was naar zijn papa, Lebbeke met wie naar Geel. De Stino moest wijn verkopen voor zijn zomerkamp en de puber had een deeltijdse betrekking als wijnverkoopster en lezeres van verplichte schoolliteratuur. Dus: Tijd genoeg voor vertier. Niets daarvan: de Directeur Audit (de zwangere mevrouw De Madre) had een paar onvolkomenheden ontdekt in mijn werk (nou ja) schema en heeft een beetje wijzigingen aangebracht. Schemas zijn haar eigen geworden na een vijf jaar durende opleiding ter zake.
Dan maar aan de slag! Een brief ontwerpen, 7.000 folders drukken, een website aanmaken, prospectie voorbereiden... De hele dag aan 't werk. 's avonds nog Stinoke zijn huiswerk gemaakt. Voor Lebbeke nog een uitstap gemaakt richting Geel (ze moest opgehaald worden). En weet u wie in de wagen zat toen we terug reden? Wie? Wie! U let steeds beter op.
Heeft dit nu pijn gedaan? Neen, 's avonds kwam ik van mijn werk en de Madre (mijn vrouwke) had enkel een paar eenvoudige huistaken voorzien. Later mocht ik zelfs haar aperitief brengen. Ze zijn zo lief mijnheer...
Maar alle gekheid op een stokje (niet dat van tussen de wielen en ook niet dat van ervoor - waar blijft de porto, puberken?) Het deed waarempel deugd nog eens goed te kunnen werken. De rug is beter, de moraal is goed en de klanten zijn gul (behalve in 't betalen).
Zonder ontspanning gewerkt? Niet helemaal. Zaterdag zijn we naar de Giants geweest. Dit is geen fastfoodketen, geen Engelse pub. Het zijn allemaal lange jongens die mekaar de bal afpakken en hem dan naast een korf mikken (die van Antwerpen toch). Sommigen (die van Bree) konden beter mikken. Ze wonnen dan ook.
Na afloop stelde een voetbaldeskundige, de heer Jos L. uit M. dat Shelef steeds een aanwinst zal blijven en een vaste waarde in het team, wat anderen ook mogen beweren. Toen een van de omstaanders, mevrouw Denise S. uit M. hem scheef bekeek voor deze boude gedachte, trok hij zijn verklaringen in.
We trokken het ons lekker niet aan en gingen bij één van de musketiers een duveltje nuttigen.
Al bij al een hele toffe uitstap. Een aanrader!
Quote van de week: "Ik ben een echte Antwerpsupporter, al heel mijn leven. Ik ken trouwens niets van voetbal" (om de persoon in kwestie niet te schaden, zal ik deze quote anoniem plaatsten. Naam en adres bij de redactie bekend)
Afsluiter van de week: De directeur IT van ons bedrijf (mevrouw De Madre) klaagt over het feit dat ik te hard op het toetsenbord van mijn PC klop en dat dan bovendien nog met zweetpollen...
Mijn leven is als een roos (vul de rest zelf maar in)
Een blije en opgewekte Padre (ah, ja, ik moest wel)
Gisterenavond (deze nacht) zijn Madre en Padre in debat gegaan over de doodstraf. Da's eens wat anders! Blijkbaar hebben we allebei een andere mening, we praten netjes, geven elkaar de kans argumenten aan te halen en drinken samen een lekker glas. (Na het bekijken van een andermaal mislukte Aspe werd het voor mij een Duvel, de Madre hield op een wisjie) Heel prettig om vast te stellen is dat we zelfs naar elkaar toegroeien in het debat. Er ontstaat een coalitie, een consensus zowaar... Morgen lossen we de probelemen in het Midden-Oosten op. Overmorgen zullen we beslissen wat we met Bush doen...
Door al dat gepraat krijgen onze kinderen slimme ouders...
Vroeger, in een ver verleden dat ik door mijn te hoog gehalte van stierenbloed amper nog voor de geest kan halen, was ik altijd de best-wetende in zo'n gesprek. De dame (andere termen zouden mijn blog kunnen doen verwijderen van het net) die een tijd aanwezig was, toen ik mijn levenspad bewandelde had niet de interesses of zeker niet de kennis die Madre heeft. Ze weet ook niet alles, wel zeer veel.
Soms weet ze niet waar het zout staat, ze twijfelt aan de exacte vindplaats van een groen T-shirt, ze kan het spoor bijster zijn van een lullige brooddoos... Maar dat Schwarzenneger een Republikein is, dat weet ze verrekt goed. Ik heb mijn weddingschap verloren (de inzet was dezelfde) en geef met graagte toe dat ik fout was. Dat heb ik van mijn grootvader... die was ook fout - maar dat is een ander verhaal!
Overigens heb ik bij het opzoekwerk over de zwarteneger nog weer wat nieuwe elementen geleerd. Zo leerde ik dat deze man een goede vriend is van George double-u, een feit dat Madre met een aplomb verkondigde alsof ze minstens de lakens gedeeld had met beide heren tegelijk. (ik kan u gerust stellen, het was met elk afzonderlijk) Nochtans heeft deze goeverneur het Kyoto-akkoord op zijn eentje getekend. De i'll-be-back-man zette me hier op het verkeerde been. Touché!
Zo'n goeverneur is toch wel speciaal vind ik. Op zijn website staat geen enkele verwijzing naar George, noch naar de partij... Wil hij hier dan niet mee geassocieerd worden. De ervaring van Madre is te oud om op dit vlak nog relevant te zijn. Ze wilde het hem wel eens gaan vragen... Ik verkoos het zo te laten.
Bon, nog leuk nieuws: het Brabantse trekpaard blijft trekker number one in Vilvoorde. Onze Schwarzenegger aldaar verkoos ook niet met iedereen op de foto te gaan. Wel met een occasionele zeehond en met zijn vrouw.
Ik zou niet aan politiek doen. Welnu zij zijn begonnen!
Aan politiek in ons huis geen gebrek. Iedereen heeft wel ergens een mening over en maakt die graag kond (neen, Lebbeke, niet wat ge denkt, dat is met een T) Zo kan een tafelgesprek evolueren van doodstraf voor Sadam, naar de nieuwe truiencollectie van ene Victoria (voetbaldelletje met veel centjes) naar de inspanningen voor het milieu tot de nieuwste van Shakira (neen puberken, ik betaal geen kaarten voor dat concert).
Sommige mensen denken dat wij een saai bestaan hebben met zoveel 'joeng' in huis: vergeet het!
Een afsluiter (geen prettige): Gisteren zag ik nogmaals de beelden op TV van de gifgasaanval op Koerdistan. Al die mensen en vooral die kindjes die daar overal met getrokken gelaat, op de grond liggen. Longen waar de levensnoodzakelijke zuurstof vervangen werd door een of ander monstrueus product... Laat dit toch nooit meer gebeuren! Laat dit nooit, nooit meer gebeuren.
Ik nodig u uit, van welk geloof ge ook zijt, even stil te staan bij deze mensen en hun afwezigheid met een kleine stilte op te vullen. 't zal niet helpen maar wellicht ook geen kwaad doen.
Ze is weer goed op dreef, ons puberken. Haar pennetje (virtueel) draait weer mooi rond in haar vingertjes.Uw petitie- en smeekactie is hier wellicht niet vreemd aan. Het feit dat ze wat uitgedaagd werd niet minder. Feit is: ze is terug en ze blijft (hopelijk)! Welcome back, puberken.
Madre speelt niet dat ze zwanger is. Ze is het! Dat is aan veel uiterlijkheden, eenvoudig vast te stellen: - ze heeft een toenemende ophoping ter hoogte van de navel - ze stapt of schrijdt niet meer zoals voorheen, ze heeft meer een waggelende pas aangenomen die voorbijgangers het passeren vaak bemoeilijkt - ze legt zich bij gelegenheid eens 5 minuutjes neer - ze mag bepaalde gerechten niet - ze droomt 's nachts luidop. - maar vooral: ze weent soms om onverklaarbare dingen. Dit is een duidelijk teken van zwangerschap. Ik geef u een aantal recente voorbeelden die tot bewijs dienen te strekken van stelling mijnens:
- toen Annelies een paar uien schilde, weende Madre (ze kon het niet aanzien dat die lieve knolgewassen hun jasje verloren in deze koude tijd) - Madre weende toen ze in de krant las dat Tom Boonen zoveel succes had op de boekenbeurs (die mens is die drukte niet gewoon, snikte ze) - tranen met tuiten bij de verkiezingsuitslag - tranen met goten bij de overwinning van haren Antwerp. Vooral toen ze las dat er één van de laatste supporters onlangs ziek geworden was en bezweek aan zijn ziekte (toen waren ze nog met zeven) - tranen van geluk bij het weerzien van de Rambo - een weenpartij van jewelste bij het lezen van het laatste boek van Laura Lynn (dat kan ook nog aan die uien gelegen hebben - dat is niet zeker)
Bewijzen ten overvloede: Madre is zwanger! Ze draagt voorwaar een kind in haar schoot.
Nog even een leuke quote van de Rambo:
"papa, mijn papa zegt dat ik maar één papa heb, papa, dat is waar hé papa"
Tot binnenkort lieve schatten. Volgend jaar zal ik tussen 1/11 en 11/11 niet beschikbaar zijn. Ik zal dan naast Brusselmans, Lynn en Boonen mijn werk signeren: 'verzamelde blogjes ener samengestelden vader". Om met recht en rede naast Brusselmans te mogen zetelen, hier snel een paar woordjes om mijn nog te maken boek op te frissen: kut, beffen, kotsen, flamoes, koffie verkeerd, een rechtse hoek op zijn bakkes, kut (voor de zekerheid)
Wat weten meisjes toch weinig als het over een bal gaat.
Ziehier een aantal liveteksten uit het wedstrijdverslag van de wedstrijd Portugal vs Engeland.
"De Engelsen verschijnen gehavend aan de aftrap. Verschillende topspelers gekwetst" " Portugal vertrekt met het sterkste team ooit aan de aftrap..." " ... duidelijk vinden de portugezen geen antwoord op het gevatte Engelse voetbal. Schitterende trap op doel van Rooney..." "De Portugezen zoeken hun heil, bij gebrek aan beter kunnen in het neerhallen van spelers en het jennen van de tegenstander..." "Rooney wordt schandelijk onderuit gehaald... "alweer trapt de onervaren Ronaldo tegen Rooney's scheen" "Ai Rooney valt per ongeluk over een Portugese speler die zich op de grond werpt voor Rooney's voeten, hij probeert hem te ontwijken, de Portugees mikt met zijn kruis naar Rooneys' voet, die het niet meer kan ontwijken" "Rooney kijkt verrast en beteutert... zoveel geweld is deze brave Engelse jongen niet gewoon... de andere spelers halen zakdoekn boven en wenen (buiten beeld)..." "De matennaaier en bankzitter in Engeland: Ronaldo gaat naar de scheidsrechter en zegt: 'denk aan de premie die we beloofd hebben' en hij laat het fotootje zien van het kindje van de scheids dat al drie dagen vermist is... op het fotootje staat een mes getekend onder het keeltje van het kindje..." "De scheids trekt de rode kaart voor Rooney, wat een schande" "Bij het einde van de wedstrijd is een zwaar aangeslagen Engels team, met 10 nog... niet te pakken. De portugezen, die al alles probeerden, zelfs voetballen, ja... worden nu woest... Engeland blijft overeind." "Bij het trappen van de penaltys gaat de scheids naar de resterende Engelse spelers en vraagt aan zijn kindje te denken... De Engelsen die wel weten wat liefde voor een kind betekent, missen dan ook bewust de penaltys" Zo mag Engeland naar huis, Portugal gaat door.
Uit een gezaghebbende portugese krant. Met als titel: SHOEME ON UU ROENALDOE
1. De scheidsrechter heeft zijn kindje terug, al zal het nooit meer correct plassen 2. de Scheidsrechter tegen Frankrijk was een single-homo (hahaha) 3. Puberken kent niks van voetbal.
By the way...
Waar is ROENALDOE nu? en FIGOE? Rooney weet ik wel, die scoorde vorige week een hatrick (drie goals in één speelhelft, zonder tussenscoorder - puberken)
Tot hier het westerngehalte van deze blog. Een mens wil wel eens wat anders... Daar voldoe ik met graagte aan. Ik belde Noël Slangen en vroeg hem hoe ik mijn blog populairder kon maken? Wel, je moet een eigen stijl ontwikkelen, zei hij. Ik vroeg hem welke? Hij zegde: ik denk dat je een westers type bent, die houdt van koeien... Dus de westernstijl. Mijn samenwerking met Slangen is echter vroegtijdig opgezegd: hij zegde ook dat ik meer naar links moest neigen en de Madre ook. Resultaat: de linkerspiegel van de auto heeft Madre eraf gereden, met redelijk veel schade aan een tram, een boom en een politieagent in functie tot gevolg. Bovendien is die linkse houding slecht voor mijn rug... Dus exit Slangen.
Dag lieve mensen,
Zo voel ik me al veel beter in mijn vel, zie.... Dat van die linkerspiegel is een grapje, het is namelijk de rechter. Maar het staat chiquer linkse neigingen te hebben dan rechtse, dus! Vandaag is een historische dag: Luis Figo wordt namelijk 34 jaar! Morgen wordt Uwe Seeler 70 jaar! Waarom vertel ik u dit? Welnu het gaat over generatieverschillen:
Puberken is zot van Portugezen en andere getaande voetballende jongetjes. Ze houdt van hun benen, hun buikje (met vierkantjes????), hun lange haarsnit en ongeschoren kinnebak. Uwe Seeler is een rond bolleke, geschoren, kort haar en ... Duitser. Ik hield van zijn passes, zijn zwierigheid, zijn tackels, zijn buitenspelvallen en vooral van zijn natuurlijk leiderschap op het veld (het blijft een Duitser!)
Ziedaar een generatiekloofje. Als je aan puberken vraagt wat buitenspel is, antwoordt ze: 'daar is het nu te koud voor, ik speel wel binnen' Als je haar vraagt wat een strafschop is, antwoordt ze: "ik denk dat wij nu straf schrijven op school en jullie vroeger een schop kregen" Als je haar vertelt dat Uwe Seeler vroeger de kapitein was, zegt ze dadelijk: "ik denkt dat Figo nog Kolonel geweest is..."
U ziet er zit verschil in de leeftijd!
Erger wordt het als ze mij vragen stelt over voetbalkennis in de jaren 2000, de zeroties. Ik kan ze niet oplossen. Misschien kunt u mij helpen? Ziehier haar prangende quiz: 1. Welke lotion gebruikt Figo na de douche op verplaatsing? 2. Waarom spelen sommige Paraguyaanse jongens met een gele string? 3. Hoe heet het liefje van Daniel Cruz? 4. Scheert Beckham zich nat of droog?
Wat ik wel weet, maar dat vroeg ze niet, is waarom Zulte-Waregem er nooit zal komen: Ze hebben alleen Belgen en een enkele Fransman. Ze zijn niet modern. Ze willen dat de spelers hun publiek verstaan als ze iets toegeroepen worden. Ze hebben geen respect voor de gekleurde voetballers, die veel meer verdienen dan die witte (ze zijn gierig - maar ja westvlamingen zijn de Schotten van Vlaanderen) Bovendien heeft ZW geen internationale uitstraling. Ze spelen zelfs niet op hun eigen veld maar op dat van Gent. Het staat toch veel chiquer van spelers van Manjoe op te stellen (dat weet Antwerp zelfs) of Ivorianen of andere importspelers uit Argentinië (ja ik weet het zelf-kritiek).
En toch was puberken aangenaam verrast dat de Deense ploeg Zulte-Waregem (ik heb het haar al uitgelegd) zo goed speelde tegen die anderen, zoals Wenen en Praag, ondanks het ontbreken van al dat duur materiaal. Tim Matthys is niet zo knap als Cruz, toegegeven maar hij scoort wel! Dikke proficiat aan de Vlaamse boerekes en schoenenverkopers van deze competitie. Madre, notoire bosuil en Padre, diepgewortelde rat, hebben er een plogje bij: Zulte-Waregem. Hier komen we prachtig in overeen.
Is da niet schoon?
Antwerpen, kijk eens naar die boeren!
Allez, ik ga mijn gras afrijden en witte strepen trekken. Als de Rambo dan thuis komt, geef ik hem meteen zijn eerste training. Met welke lotion hij zich scheert is niet relevant. Hij sprekt Vloms, a verstaget oek en ... a ee karakter!
Tip: Fusieploeg Naam: Antwerpen Kleur: Paars -wit met een rode sachoche Officiële drank: Rood stierenbloed Clublied: Antwaaarepe gij ze gaai veur maai... Trainer: Bopa Voorzitter: Eddy Wauters (wie anders?) Speelveld: Konijnenwei naast de fritzakskes Sponsor: P-magazine (Padre en Stinoke hebben ook hun rechten en het is weer wat extra rood) Spindoctor: Slangen Supportersclub: de kasseistampers (vroeger van Tom Boonen, nu zonder idool) Favoriet café: 't Mestputteke (met mijn rug kan ik niet ver lopen, dus dat komt goed uit) Kapitein van de ploeg: Onze Rambo Keeper: Puberken (die pakt alles waar ze aan kan) Spits: Stinoke (met zo'n goed rapport kan die nu alles) Cheerleader: Lebbeke (heeft veel vriendinnen, dus potentiële supporters) Buffetverantwoordelijke: Madre (alles wordt voorgeproefd) Middenveld: Moma (heeft haar passes geleerd bij de Zilveren passer!!!) Stadionomroeper: Padre: als die ne micro in zijn pollen krijgt zijt ge niet rap klaar
Bel niet dadelijk naar Child Focus, begin geen affiches op te hangen in Rotterdam, Erps-Kwerps en Milaan-San Remo. We weten waar hij uithangt....
Maar toch missen we de jonge kapoen!
Het is merkwaardig stil in de burcht. De 'samenstelling' is niet compleet. Het lijkt wel alsof de aanwezigen treuren om de afwezige. Wat missen we: - geanimeerde discussies over het al dan niet opeten van groenten. (Koffie Anaan heeft een weekje vrijaf kunnen nemen) - kilometers treinsporen door de living (de NMBS maakt kans op een herstel) - klaagzangen over de afwezige mama (lees MAAAAAAMMMAAAAAAAA!) die net ging plassen of zoiets (De Vlaamsche slagers maken weer kans) - werken met gejoel op de achtergrond (misschien maken wij wel een kans?)
Maar we missen ook: - de ontwapenende glimlach - de lieve kusjes als Padre pijn heeft aan zijn rug - de onverwachte knuffels (al komen die soms hard aan - Rambo weet nog niet dat bij een volwassen man, ter hoogte van het kruis, aan de voorzijde een paar toestellen hangen die verrekt veel pijn kunnen doen als ge ze benut als imitatie-boksbal) - de inspirerende tekeningen - de ... de Rambo kortom.
Dat gaat zo in het leven, soms ben je boos op iemand, maar als die er niet is, mis je hem vreselijk. Ik merk dat geregeld aan de kiddies in onze burcht. Vooral Lebbeke en Rambooke spelen graag samen. Vaak gaat dat uitstekend. Ze joelen, rennen, springen, lopen, dansen en vallen en ... dan begint de miserie. Dat vallen is ALTIJD de schuld van iemand anders. Bopa trok onlangs zijn kemelharen sloefen aan, dronk wat rood stierenbloed en rechtte zijn rug en sprak de wijze woorden: "onlangs liep de Ram (Bopa kort graag namen in, dat maakt hem jonger, denkt hij) tegen de tafel en hij riep dat Stin (weerom die afkorting) het gedaan had, terwijl hij helemaal niet thuis was."
Het voorval werd uitgebreid geanalyseerd. De uitkomst weet ik niet meer, ik liet me meevoeren in het vuur van de strijd en nuttigde mee het stierenbloed, teneinde me beter te integreren in mijn schoonfamilie. Die integratie lukt aardig, moet ik bekennen. Alleen, weet ik nadien niet altijd meer wat er precies allemaal afgesproken of bedisseld werd. Dat neem ik er evenwel graag bij.
Tussen haakjes () Bopa: Ik heb nog eens goesting in Chinees! Komen jullie nog eens? Dinsdag of zo?
De Rambo is dus weg!
Dan maar wat over de binnenkant van de Madre schrijven, zeker? Weet u, lieve en aandachtige lezer, dat de op-weg-zijnde-waarvan-we-het-geslacht-al-kennen nu nageltjes heeft aan tenen en vingers. Dan kan hij/zij zich krabben. Maar! Maar hij/zij krabt ook aan de Madre haaren binnenkant.Regelmatig zitten we samen iets te doen, te schaken, te jatsen, TV te kijken of wie weet misschien nog wat anders en dan zegt Madre plots, aha!
Ik denk dan dat ze een nieuwe opening wil voorstellen (in 't schaken, viespeuken) of dat ze ter zake eindelijk begrepen heeft (ahaha). Neen, driewerf neen! Ze voelde de kleine krabben aan haar ingewanden. Bovendien durft hij/zij ook wel eens de beentjes strekken, dat herkennen we aan de uitspraak "'tstampt". Dat Zij/hij er vroeg bij is, mag duidelijk zijn. Ze/hij (trek geen conclusies uit de volgorde) is dan ook de zoon/dochter van zijn/haar vader. Die is er ook vroeg bij. (geweest)
Als dat maar goedkomt, hoor ik u denken...
Maar ja! Zo'n kind krijgt alle kansen. Alles wordt hem/haar vergeven. Eén ding is zeker: Madre en Padre zijn gedoemd om eeuwig bij elkaar te blijven. We zijn het immers grondig beu onze kinderen een periode te moeten missen. Let wel: Mogen missen is wel leuk/ vanavond hebben Madre en Padre het kot vrij. Alle burchtprinsen en -prinsessen zijn weg: als daar maar geen kindjes van komen.
KNIPOOG
Zo tot binnenkort. Ik ga me voorbereiden op de vrije avond die komt...
Kussen voor Madre en een handgebaar in uw richting....
(((Ik had mijn werkzaamheden onderbroken omdat ik niet langer kon zitten)))
Florence
Er zijn verschillende soorten verpleegkundigen:
1. de echte Florence (Nightingale) die erg begaan is met haar taak, zorg draagt voor elk welzijn van haar patient en die het verblijf in een hospitaal dragelijk maakt. Zij moet opboksen tegen de flauwe grapjes van een zieke Padre maar neemt die er met graagte bij. Ze weet immers dat ze ontstaan in een door opiaten omfloerst brein en gestoeld zijn op ongemak en gebrek aan zorg van haar collega's (zie verder).
Deze real nurse krijgt mijn volle waardering, ze was er!
2. De wood-be Florence: ze doet alles wat ze kan, ze is echter beperkt in haar mogelijkheden. Ze snapt niet dat als je een urinereservoir vraagt (de Fles!) je dat ook vult met een inhoud die compatibel is met het recipient en dus dient geledigd. Ze denkt dat het goedje vanzelf verdampt. Deze dame is over het algemeen wat jonger en steeds bereid tot een lekkere sociale babbel (met haar collega's) en verbreekt dagelijks enkele records, zoals o.m. - snel eten brengen aan een tafel bij een patient die niet uit bed kan - snel een thee wisselen voor koffie en citroen en suiker achterlaten, melk en suiker vergeten (maar dan in hoog tempo) - zeer snel de bedden verschonen (zo snel dat het lijkt alsof ze nooit in de kamer geweest is - nadien bleek het ook zo te zijn) - ...
Deze mensen verdienen te weinig! daarom hebben ze voor hen de witte woede bedacht, iets waar een door opiaten beneveld patient enkel begrip voor moet opbrengen.
3. de Florence van Marokko
Lekker geïntegreerd maar met voldoende bewaarde eigenheid. Ze sluipt onderdanig de kamer binnen van de bange blanke man. Ze biedt spontaan en ongevraagd een extra potje koffie aan "omdat ik weet dat u dat graag lust". Ze kent niet veel van de westerse geneeskunde "ik zal het eens gaan vragen" MAAR ze compenseert dit schijnbare gebrek met een onaardse glimlach uit haar donkere oogjes. Een blik die veel betekent: ik dien en ben daar blij mee, ik neem wat pijn weg en daarom slaap ik lekker... O Fatima, zoals jij mogen er meer rondlopen...
4. het schaap
Schaap, zegt u? Ja, schaap! Ze kijkt u zo aan telkens ge een vraag formuleert. Ze overdenkt geen mogelijkheden maar holt nietszeggend weg om hulp te halen. Ze hoort wel, maar luistert niet. Ze is behulpzaam maar nooit té. Ze rookt niet in de ziekenkamer, wat onmiskenbaar een pluspunt is. Gelukkig ben ik met dit lagere zoogdier weinig geconfronteerd. Het ziekenhuis voert wel een positief diversiteitsbeleid, ze hebben er van elke soort minstens één!
5. Helga ! ! !
Deze spontane meesteres in de edele kunsten van de SM laten ze enkel los op patienten die net uit hun kunstmatige coma komen (de verdoving). Ze houden u wakker terwijl u liefst slaapt. Ze zetten uw tv af omdat ge even uw ogen sloot. Ze zetten uw drinken veel te ver weg en tot overmatige ergernis: ze geven geen eten als je erom vraagt. Ik denk er dan ook stevig over om een klacht in te dienen bij 11.11.11 omdat een patient in hongersnood voedsel geweigerd wordt. Ze werkt natuurlijk volstrekt in dienst van haar oversten: ik ken dat, ze rekenen een volle dag aan, aan de volle pot maar ze geven niets eten en drinken om zo het gat in de begroting van het Riziv aan te vullen. Daarvoor nemen ze Helga in dienst.
6. Madre
De mantelzorgster, thuisverpleging van de bovenste plank, ziekenbezoekster (top of the shelf) Zij heeft het niet begrepen op de Helga's van deze wereld, ze smeert boterhammen met kaas, neemt koekjes van eigen deeg mee en verstopt een fles whisky in een thermos koffie die ze speciaal daarvoor heeft uitgeboord. Ze wordt in deze wereld vakkundig bijgestaan door haar opleidster en steun en toeverlaat: de Moma, die ook aan de vleselijke problemen ener patient denkt en een volstrekt nieuwe kalender van een vooraanstaand konijnenfabriek meebrengt. Later bleek dat ze haar verjaardag al had aangeduid op de kalender - dank! (Overigens vond de Rambo die kalender ook een mooi en leuk idee. Na de vakantie zal hij in zijn biggetjesklas een studieweek rond de biologische differentiatie van naakte konijnen voorleggen aan zijn juf. - De kalender krijgt hij echter niet mee, anders verliest ondegetekende misschien de verjaardag zijns schoonma uit het oog!)
Voor deze mensen mijn allerhoogste appreciaties....
Zoals u ziet valt er heel wat te beleven in een hospitaal. Over de dokters vertel ik een andere keer wel.
Nieuws
De op-weg-zijnde-waarvan-we-het-geslacht-reeds-kennen STAMPT tegen de ingewanden zijns/haars moeder. Nogal fors, zo blijkt want deze nacht werd ik bijna uit het echtelijke (nou ja) bed gesjot. Er is discussie over het feit dat het een Antwerp- dan wel Beerschotsupporter zal worden. Gelet op het feit dat ik in bed bleef en er dus niet gescoord werd, ga ik voor de juiste ploeg: (de enige van 't stad, dus)
Zo ik heb mijn rug weeral naar de testikelen gewerkt, voor u lieve lezer, en ga nu uitgebreid wat liggen denken aan de konijnen van de Moma. (eat your hart out - Rambo)
Dag lieve kijkbuisvrienden (naar de oude Den Uil),
Het eerste wat ik doe als ik iets beter ben, is communiceren met de buitenwereld via deze blog. Wees vereerd! Hoe het gaat? Traag, moeizaam, veel pijn en ... jammer genoeg opnieuw dezelfde pijn als voor de operatie. Op 14/11 moet ik op consult bij de wonderdokter. Dan pas zal ik weten hoe het er werkelijk voorstaat. Gelukkiger ben ik er niet om geworden. Maar ach, we hebben al zoveel doorgemaakt, waarom dit niet?
Ander en beter!
We kennen het geslacht, ttz de ingewijden. De buitenwereld die ons enkel kent of wil kennen via dit blogje, moet nog wat wachten. Op de teller naast deze tekst, rechts, kan u aflezen hoe lang precies nog! Het feit dat we het weten of er tussen de kriele beentjes van de op-weg-zijnde een spleetje dan wel piemeltje zit, is in feite een verschrikkelijke denkfout van het labo. Hoewel deze mensen zo goed waren zelf telefonisch contact op te nemen met de Madre, verklapten ze zonder omwegen het geslacht. Het is overigens geen wonder, want ik hoor u denken, dat Madre de telefoon überhaubt afnam. Ooorzaak hiervan is dat bij het opgeven van het contactnummer ik voor alle zekerheid mijn nummer naarvoordouwde (Madre kennende) en ik toen ik lusteloos en platgespoten in mijn ziekenhotel was, zij min of meer 'verplicht' werd deze gsm op een andere wijze te behandelen dan de hare. Zelfs de pestberichten van onze huisstalkster kwamen nu vlotter binnen, alsook dit bericht.
We vinden het jammer, zoveel is zeker! We hadden liever gewacht toto op het laatste om het geslacht te kennen maar ach, het goede nieuws is wel dat het er tot nu toe nog allemaal erg goed uitziet, wat dons dan weer verheugt!
Als opperhoofd van dit riante samengestelde gezin heb ik al een offerte gevraagd aan busbouwer Van Hool, wat zo'n schoon gelede bus moet kosten? Bovendien heb ik dan altijd parkeerplaats voor mijn deur, want voor mijn deur is toevallig zo'n bushalte.
We zoeken nog een gepast 'lijnnummer'. Ik dacht aan '36', het maatje van Madre na de bevalling! Het schijnt dat deze 'lijn' al in gebuik is, dus hebben we de keuze: of Madre neemt een ander maatje (opgelet 34 en 38 bestaan ook al) of we vragen De Lijn gewoon een aanpassing door te voeren in hun net.
Florence
Neen, geen tip ivm het geslacht, ook geen nieuwe potentiële roepnaam voor de op-weg-zijnde, wel een geschreven ode aan de dames en heer die mij de afgelopen week 'verzorgden' in het ziekenhuis. Ik begrijp nu waarom de witte sector de naam 'gasthuis' heeft laten schrappen, gast ben je er zeker niet. Maar hierover later meer!
Een zware titel past bij mijn stemming van het moment. Een mens moet weten wanneer het tijd is om afscheid te nemen. Welnu die tijd is nu gekomen... Zoals u wellicht nog weet moet ik me morgenochtend zeer vroeg aanmelden bij de vriendelijke hostessen van het ziekenhuis. Niet voor een rondleiding maar voor een hospitalisatie met operatie inbegrepen. Dat is niet zoiets als kamer met zicht op zee. Dat is geen bezoek aan de zoo met een blik achter de schermen... Neen, dit is pure ernst!
Tijd dus voor afscheid, want u gaat me een tijdje missen. En... ik u!
Afscheid nemen valt altijd zwaar. Ik heb in mijn leven al vaak afscheid moeten nemen en ik ken dus dat gevoel maar al te goed.
Ik neem afscheid van mijn eigen warm bedje, waar een zacht ronkende Madre geregeld naar me toe kruipt en zich embryonaal tegen me aan vleidt. De warmte van deze twee zacht kloppende hartjes zal ik voorwaar erg missen in mijn kille ziekenhuisbed.
Ik neem afscheid van de geanimeerde tafelgesprekken, over van alles en nog wat. Altijd actief, altijd met veel, nooit volstrekt eensgezind... Dit afscheid valt me zwaar, ik ruil dit dagelijks terugkerend evenement voor een koele plaat met een of andere goedkope boterham met een plak onbeduidende ham, aangevuld met een kop koffie, waarvan de sterkte overeenkomt met die van een slappe vaatdoek.
Ik neem afscheid van mijn computer, mijn bureau, mijn uitzicht. Dagelijks breng ik vele uurtjes door in deze leefwereld, met mijn blik op de straat, mensen die voorbijgaan, mooie, lelijke, dikke en dunne, allen met een voor mij onbekemde bestemming, een onbekend doel nastrevend. Ik neem afscheid van de trams, die klokvast door hun nieuwe rails schuren en me er immer doen bij stilstaan dat weerom zeven minuten van ons aardse leven weggetikt zijn. Ik neem afscheid van mijn blik op de wereld, het toestel waar ik nu op rammel om er letters in te geven en deze een vorm te geven die voor sommigen onder u genietbaar is, voor anderen misschien niet maar daar maal ik niet om. Ik ruil dit alles voor een uitzicht op een witgekalkte venster, een uitzicht op een witte muur met vegen, een uitzicht op een bekrompen tv-station waar zich taferelen afspelen waar ik mij gewoonlijk ver van weg hou maar de mede kamergenoten hebben nu eenmaal meer recht dan ik om te kiezen, waarom? daarom.
Ik neem afscheid ...
Ik neem afscheid van die afschuwelijke pijn in mijn rug, in mijn benen en in mijn hals. Die pijn die me 's nachts wakker houdt en de pillen die mij 's middags doen slapen. De pijn die me nors maakt, zegt Madre en ik geloof haar graag... (sorry Madre) De pijn die nu al weken mijn leven beïnvloedt. Ik neem graag afscheid van die rotzooi en neem er al de rest dan maar graag bij. ... Hoewel...
Genoeg getreurd! Gedaan!
Binnen een paar dagen ben ik er weer (met een andere pijn, wellicht) om u te berichten over mijn wedervaren in dit prachtige samengestelde gezin. Over de laaiende emoties, de sprankelende woordgevechten, de buizen van Annelies (vijf als ik me goed herinner), de teruggevonden boekentassen, de vriendjes van Lebbeke, de rampen die Rambo aanricht...
Binnen een paar dagen sta ik (figuurlijk) te springen om jullie van dit alles verslag te maken. Jullie zijn dus van mij niet af!
Dat is hij/zij in de buik van de Madre. Na enig zoekwerk (de buik van de Madre is een waar hotel voor de op-weg-zijnde) heeft de dokter met zijn ingewikkeld toestel de spruit-in-aantocht gevonden. Hij/zij lag op de rug, duidelijk te genieten van de portie porto van gisteren (komt binnen via de Madre in een rechtstreekse leiding). Plots zijn de schijnwerpers gericht op het boeleke en hij/zij schiet in aktie. Er werd zelfs duidelijk gewuifd naar de camera...
Nu zijn we wel wat gewoon. Als de lens van een camera op Lebbeke gericht wordt neemt ze poses aan waar madam Parijs Hilton nog veel van kan bijleren. De Rambo moet nog maar een zakske van een fototoestel ontwaren of zijn gezicht gaat in een plooi die de tronie van menig Hollywoodlegende evenaart...
Onze nieuwe ster aan het firmament (de hemel, Lebbeke, de hemel) is not born maar maakt zich duidelijk op voor zijn/haar eerste fotoshoot, enkele seconden na de geboorte.
Op een gegeven moment prikte de dokter een naald door de buik van Madre (ze is geen fascistoïde type, noch een liefhebster van sadisme) Neen, de dokter voerde gewoon een punctie uit. Dat is om na te zien of ons fotomodel-in-spe geen problemen heeft die we zo niet kunnen zien. Mijn oog (piep voor Madre)! Die kleine blaakt van de kernenergie. Hij/zij is kerngezond! Maar ja, ge kent die doktoors, ze kunnen wat bijverdienen en dat laten ze niet liggen...
Toen die naald binnendrong in kamer 47 van het hotel der op-weg-zijnde, schrok hij/zij zich een hoedje. Hij/zij wuifde de naald weg... Zou ik ook gedaan hebben. Nadat de verpleegster twee volle pinten vruchtwater (dieprode kleur?!) had weggenomen mocht de camera uit en de Madre mocht nog wat rusten.
Wat blijkt nu: de Madre mag de eerste dagen NIETS doen! NIETS! Dus de huidige situatie is als volgt: - Madre doet NIETS (ze luistert altijd goed naar de doktoors) - Puberken zit met heure vinger naar den plafond te wijzen (hoewel het verband eraf mocht - den doktoor (nen andere dan die van de Madre) heeft echt niets meer gevonden (lap 30,- EUR voor niks te vinden)) - Stinooke doet nooit niks (grapje Stinooke- het moest gewoon voor mijn tekst) - Lebbeke en Rambo doen vanalles maar niks dat goed is en ik, lezer dezes, ik verbijt de pijn!
Een beetje zelfkennis
Door de enorme pijn ben ik genoodzaakt pillen te pakken. Volgens de hypotheker (Moma denkt dat ze een apotheek op een huis heeft) zijn het de zwaarste die er zijn (en ik mag al niks heffen). De doktoor (nen andere dan die van de Madre en dien van puberken (ja ze hebben er ineens een heel serie gemaakt)) heeft gezegd: "ge kunt er wel wat dizzie van zijn"
Het schijnt dat ik er regelmatig neffenklop! (zoek maar op in Van Dale Neffenkloppen, neffengeklopt, klopteneffen). Voorbeeld (niet voor gevoelige lezers): Toen gisterenavond rond elf uur Puberken ineens volledig gekleed in ons slaapkamer staat, zeg ik: "waarom ligt gij niet in uw bed?" Zegt zij: "omdat ik juist van toneel kom, pa" Voila ik klopteerneffest (vervoeging in de verleden tijd)
Kzal blij zijn als ik er vanaf ben, van al die miserie.
Bericht voor de lezers van andere blogs, zoals die scherprechterskrant van puber_Annelies: Lebbeke heeft er zelf voor gezorgd dat ze kan gaan slapen en niet de Madre of de Padre. Al moet ik bekennen dat het wel goed uitkomt? Wilt u ook weten bij wie ze gaat slapen? Inderdaad bij wie!
Ik ga er mee stoppen en er nog wa neffeskloppen... En de Madre aansporen om vooral NIETS te doen.
Toen Stinooken nog klein was hebben we ook fotootjes gemaakt,
In primeur, met mijn cameraatje in madre gekropen en ziehier:
 "Laughing"){kind=icon}
