Dat is hij/zij in de buik van de Madre. Na enig zoekwerk (de buik van de Madre is een waar hotel voor de op-weg-zijnde) heeft de dokter met zijn ingewikkeld toestel de spruit-in-aantocht gevonden. Hij/zij lag op de rug, duidelijk te genieten van de portie porto van gisteren (komt binnen via de Madre in een rechtstreekse leiding). Plots zijn de schijnwerpers gericht op het boeleke en hij/zij schiet in aktie. Er werd zelfs duidelijk gewuifd naar de camera...
Nu zijn we wel wat gewoon. Als de lens van een camera op Lebbeke gericht wordt neemt ze poses aan waar madam Parijs Hilton nog veel van kan bijleren. De Rambo moet nog maar een zakske van een fototoestel ontwaren of zijn gezicht gaat in een plooi die de tronie van menig Hollywoodlegende evenaart...
Onze nieuwe ster aan het firmament (de hemel, Lebbeke, de hemel) is not born maar maakt zich duidelijk op voor zijn/haar eerste fotoshoot, enkele seconden na de geboorte.
Op een gegeven moment prikte de dokter een naald door de buik van Madre (ze is geen fascistoïde type, noch een liefhebster van sadisme) Neen, de dokter voerde gewoon een punctie uit. Dat is om na te zien of ons fotomodel-in-spe geen problemen heeft die we zo niet kunnen zien. Mijn oog (piep voor Madre)! Die kleine blaakt van de kernenergie. Hij/zij is kerngezond! Maar ja, ge kent die doktoors, ze kunnen wat bijverdienen en dat laten ze niet liggen...
Toen die naald binnendrong in kamer 47 van het hotel der op-weg-zijnde, schrok hij/zij zich een hoedje. Hij/zij wuifde de naald weg... Zou ik ook gedaan hebben. Nadat de verpleegster twee volle pinten vruchtwater (dieprode kleur?!) had weggenomen mocht de camera uit en de Madre mocht nog wat rusten.
Wat blijkt nu: de Madre mag de eerste dagen NIETS doen! NIETS! Dus de huidige situatie is als volgt: - Madre doet NIETS (ze luistert altijd goed naar de doktoors) - Puberken zit met heure vinger naar den plafond te wijzen (hoewel het verband eraf mocht - den doktoor (nen andere dan die van de Madre) heeft echt niets meer gevonden (lap 30,- EUR voor niks te vinden)) - Stinooke doet nooit niks (grapje Stinooke- het moest gewoon voor mijn tekst) - Lebbeke en Rambo doen vanalles maar niks dat goed is en ik, lezer dezes, ik verbijt de pijn!
Een beetje zelfkennis
Door de enorme pijn ben ik genoodzaakt pillen te pakken. Volgens de hypotheker (Moma denkt dat ze een apotheek op een huis heeft) zijn het de zwaarste die er zijn (en ik mag al niks heffen). De doktoor (nen andere dan die van de Madre en dien van puberken (ja ze hebben er ineens een heel serie gemaakt)) heeft gezegd: "ge kunt er wel wat dizzie van zijn"
Het schijnt dat ik er regelmatig neffenklop! (zoek maar op in Van Dale Neffenkloppen, neffengeklopt, klopteneffen). Voorbeeld (niet voor gevoelige lezers): Toen gisterenavond rond elf uur Puberken ineens volledig gekleed in ons slaapkamer staat, zeg ik: "waarom ligt gij niet in uw bed?" Zegt zij: "omdat ik juist van toneel kom, pa" Voila ik klopteerneffest (vervoeging in de verleden tijd)
Kzal blij zijn als ik er vanaf ben, van al die miserie.
Bericht voor de lezers van andere blogs, zoals die scherprechterskrant van puber_Annelies: Lebbeke heeft er zelf voor gezorgd dat ze kan gaan slapen en niet de Madre of de Padre. Al moet ik bekennen dat het wel goed uitkomt? Wilt u ook weten bij wie ze gaat slapen? Inderdaad bij wie!
Ik ga er mee stoppen en er nog wa neffeskloppen... En de Madre aansporen om vooral NIETS te doen.
Een blogger verwacht reacties op zijn blog. Toegegeven. Niet alle reacties gebeuren via het gastenboek. Vaak (meestal) zijn reacties mondeling gegeven, aan tafel (de kinderen), bij een glas porto (moma en bopa), op straat (vrouw facteuse, laat me gerust uw avances gaan niet op), in de winkel (mag het een beetje meer zijn) of per sms (het interesseert ons niet...).
Wat ik gisteren meemaakte tartte echter mijn toch niet zo beperkte verbeelding: mijn allerliefste Madre sprak niet tegen me. Ik had zoals menig Antwerps havenarbeider wel eens schalt: "wel beeld gene klank".
Na lang aandringen kreeg ik van Rambo een enveloppe met daarop de boodschap: "voor da bloggerke van niks". Ik zei nog tegen de bijtgrage Rambo: "dat is niet voor mij jongen maar voor je stiefzusje Annelies" Maar een stem bereikte me vanuit de kelders van onze burcht: "neeje veur aa, joenge, veur aa"
De omslag opende ik met trillende hand en er stond volgende boodschap in, ik geef ze u letterlijk: " als ge nu denkt dat ge me plezier gedaan hebt met uw blogske over de fantastische madre, dan ben je verkeerd. Je lult over vanalles en nog wat en je zegt niets over mij." Bleek weggetrokken zakte ik in elkaar. Mijn rug deed plots geen pijn meer, mijn endorfines joegen door mijn lichaam tegen het tempo van een raket op kruissnelheid. De PS was nog krachtiger: "ik ben uwen eigendom niet!"
Ai, ai, ai!
Ik heb madre verwaarloosd. Totaal ten onrechte... Ze verdient absoluut beter. Verwacht vandaag geen reclameboodschappen, geen ode aan overheidsinstanties, geen weet ik veel... Vandaag uitsluitend the madre in the picture!
Waarom zie ik madre zo graag, ik zal daar mee beginnen: ze is buitengewoon lief en attent, ze regelt het huishouden als een ervaren agent het kruispunt op het Schumanplein in Brussel. Ze volgt het huiswerk op, runt de volledige administratie van ons bedrijf en zet zich bovendien belangeloos in voor de commerciële kant ervan. Madre is een genie in het oplossen van materiële problemen, ze volgt kledingstukken op van wasmand tot kast. Een enkele keer verliest ze de opvolging (van een scoutshemd) maar dat lag aan anderen die het in een verkeerde kast gelegd hadden.
Madre slaapt nooit overdag, zoals vele lallebellen tegenwoordig wel doen en zeker als ze zwanger zijn. Hoogstens zal Madre eens 5 minuutjes gaan liggen om op krachten te komen.
Madre speelt nooit, ze is daarvoor een veel te bezige bij. Een enkele keer vult ze een sudoku in om haar afstompend huishoudelijk werk te onderbreken en zodoende haar intelligentieniveau (zeer hoog) op peil te houden. Wie daar geen begrip voor kan opbrengen is zelf zo dom als koperlood.
Madre doet onmogelijke dingen. Heden ochtend lost ze even een taak op voor puber_Annelies; hou us vast: de prijselasticiteit van het aanbod in een unitaire verhouding van de oligopolistische economie in een colchose. U begrijpt er niets van: Annelies en ikzelf ook niet.
Sommigen denken dat Madre een ochtendhumeur heeft. Fout! Madre is zo intens geconcentreerd haar dag aan het inplannen dat ze gewoon niet hoort dat iemand iets vraagt. Tegelijk lost ze wereldproblemen op, zoals 'er is geen melk meer'.
Toen ik heden in een krant (ik ga dus geen reclame maken) las dat een fotograaf (weer geen reclame) schreef dat de mooiste vrouiwen pas de mooiste zijn als ze 's ochtends wakker worden, heb ik dat artikel voorgelezen. Madre bekeek me alsof ik van een secte afkomstig was en haar voorstelde om lid te worden (zo argwanend, dus) Maar ik voegde er dadelijk aan toe. Ik ben daar volstrekt mee akkoord. Ze bekeek me nog argwanenderderder. "En jij, lieve schat" scoort op dat vlak het hoogst" voegde ik er nog aan toe. Al mijn vooroverleden grootouders nog aan toe, ik meende het heel erg.
Madre haar blik klaarde op, ze sprong recht en gaf me een tedere kus op mijn wang. Naar oeroude Christelijke traditie bood ik spontaan en snel mijn andere wang aan. Ze negeerde ze en kuste me innig en lief op de mond.
Zo komen er dus kindjes van...
En dat is natuurlijk een van de topredenen waarom de Madre de fantastische Madre is: ze draagt ons kindje... Dat is gewoon een wonder.
Ze is niet mijn eigendom, dat wil ik nog even rechtzetten. Maar wees gewaarschuwd: den dienen die van plan zou zijn om zet te komen afpakken: die zal in Italiaanse stijl worden afgemaakt, met de blote colt.
Voila Madre... Dat is mijn antwoord op uw briefken van gisteren.
Ik zie u graag, i love you, te quiro, ich liebe dich, je t'aime ... EN HEEL DE WERELD MAG HET WETEN ! ! ! !
Ja hoor, jullie zijn regelmatig onlaain om naar mijn saait te komen gluren... Doet me dat een plezier, zeg...
De titel suggereert van alles. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat bij gebrek aan de klassieke inspiratie, noodzakelijk om zo een blog levend te houden, ik vroeg aan Madre waarover zal ik vandaag eens schrijven? Haar antwoord deed me plots een liedje neurieën: 't is moeilijk bescheiden te blijven..." u kent deze rockenrollhit wellicht nog? Ze zei immers, zonder dralen, gestotter of ingetogenheid: "over Madre de fantastische".
Bouche bée zeggen de fransen. Mound full of teeth denken de Engelsen. Wir haben es nicht gewusst zeggen de Duitsers (zeggen ze al jaaaaaren) Ik had geen pasklaar antwoord klaar. Ik was als van de hand God's geslagen, deemoedig begon ik dan maar aan dit epistel. Ik zal het dus hebben over Madre de fantastische.
Maar eerst even een blok reclame:
Bruin zeep kan uw leven redden (of toch zoiets). Onze emminente poetshulp: Lady Confetti (zal later een extra editie weiden aan deze dame) is het meer dan zat om met allerhande merkprodukten die verwijzen naar Antwerpse Schepenen of Hollandse voetbalploegen, te werken dat ze ons aanroed (ik twijfel altijd aan het voltooid deelwoord van aanraden - dit neologisme is humorvole en cacheert (verbergt Lebbeke, verbergt) mijn onvermogen) (dubbele haakjes zijn oervervelend in een tekst (behalve als ik ze aanwend (wat ik wel eens meer durf doen(om u te treiteren(maar dat wist u al))))) Bruin zeep, dus. Te koop in de betere Aldi of andere Colruyt, zal het uw leven veranderen. Lady C. haar grootmoe kuischte al met dezen grooten product, dus wat toen goed was, is het nog. Alle nieuwlichters ten spijt! Ze vraagt, ze krijgt!
Gazet van Antwerpen (elk reclameblok heeft een aantal verschillende spotjes - dit dus evenzozeer) GVA helpt in de opvoeding van ons keitof, sprankelend samengesteld gezin, waarvoor ongemeende dank. In de zaterdageditie stond een artikel over op te voeden pubers. Ze schijnen een vreemde taal te bezigen waar wij ouderlingen soms moeilijk hoogte van krijgen. Evenzozeer krijgen we wel een bepaalde hoogte van woorden als: en ik citeer: "kutwijf, slet, Annelies, klootzak, hoerenjong, Antwerpsupporter en sos" Er zijn er nog veel meer, maar in dezelfde krant van heden staat dat dikke mensen een minder groot geheugen hebben als hun plankachtige soortgenoten - vergeef me ik kan er niet meer opkomen. GVA heeft echter een gouden tip (ze hebben er geen andere): vraag aan de puber in kwesti: "waar haalt u dat verhaal vandaan" en later zeg je bij enig recidivisme (het opnieuw doen, Lebbeke, het opnieuw doen) "ik zal nu even niet meer luisteren, naar jou" let op het klankvolle jou dat in een ruziesfeertje ongelooflijk bekakt en dus zeer onwaarachtig klinkt. Maar Maar dus, laat ons eerlijk zijn: dankzij GVA, deze zondag geen zwarte zondag, geen rode zondag maar een stille zondag. Dank u.
Gedaan met de commerciële boodschappen. Wat gebeurde er na het lezen dezer opvoedkundigen artikelenblok? Padre steeds bereid wat bij te leren, bespeurde aan de zaterdagtafel plots volgende conversatie: "eej geft de chocolat is deur!" "zoe vrogde da ni ee slet" "joenge, zieverer geft na diej chocolat of kslog oep a bakkes" "seg trut..."
Hier was de maat vol.
"Zeg jongeren" verbrak ik het gewouwel, "waar halen jullie dat verhaal vandaan?" "Goddoe ni aan en moeidoe me oeweige zoke, ouwe" was het antwoord. Ik heb toen al mijn moed verzameld en zei met trillende stem (mijn kinderen zijn groot geworden) "ik ga nu even niet meer luisteren" (toen heb ik dat dus gedaan - mijn MP3speler ingestoken en op volle kracht naar de twaalfde van Beethoven geluisterd) Voor mij was het dus stille zaterdag en stille zondag (ja die twaalfde duurt erg lang)
Oei, mijn blog is vol en ik heb nog niets geschreven over de fantastische Madre. Wel dat doe ik nu: ZE IS GEWOON FANTASTISCH en neen, ik leen ze niet uit, ze is niet te koop en ik doe ze ook niet weg wegens dubbel gebruik. Ze is van mij! Na
Het ga u goed volhoudertjes,
Oh ja, ik zou u graag willen oproepen een petitie te starten vi het blog van puber_Annelies om deze liefdevolle meid terug aan 't schrijven te zetten. Dus graag allen daarheen en zet in haar gastenboek: SCHRIJF PUBER SCHRIJF. U kan dan tekenen, al dan niet met uw echte naam.
