Hier volgt een waarschuwing in het allergrootste belang:
Op 5 december 2006 mijdt u best alle shoppingcentra in het Vlaamse landsgedeelte.
Reden: Madre en Moma gaan samen een dagje shoppen. Dat is een evenement waar ons gezin (de integrale samenstelling) naar uitkijkt. Een volle dag rust. Tot 's avonds natuurlijk want dan moeten we naar al de winkelverhalen luisteren.
Ik geef u een beknopt overzicht van zo'n dag.
Ze spreken af om 14.00 uur. Ze treffen elkaar +/- een uur later. Ze gaan eerst iets drinken om van de emoties te bekomen en om de planning van de shopbezoeken vast te leggen. Omdat dit niet evident is, drinken ze nog iets. Rond +/- 16.00 uur trekken ze naar de eerste winkel. Daar vinden ze niet wat ze zoeken. Dan maar snel even pauzeren in een café. Zo gaat dat door.
Als ze dan doodvermoeid thuiskomen, drinken ze eerst even iets om op hun plooi te komen en spreken dadelijk een nieuwe datum af, omdat ze toch nog niets gevonden hebben.
Intussen werden wel al plannen gesmeed voor allerhande nevenactiviteiten...
Ach, we zien ze graag...
Ik heb maar één pertinente vraag: 'hoe komen ze in godsnaam toch aan die cadeautjes met Kerstmis?'
Het is stil in huis. Althans, zo zou het moeten zijn. Iedereen loopt op de topjes van zijn tenen door de kamers van onze burcht, want Madre is ziek! Stilte is natuurlijk een grote term. Het is heel moeilijk om een losgeslagen bende kinderen stil te houden. Als ze dan stil zijn, als ze allen slapen bijvoorbeeld, dan is het enige dat ge nog hoort: het geblaf van een roedel honden die binnengebroken zijn in onze woning. Ze moeten met zo een 17 zijn, denk ik. Allez, we hebben die honden nog niet gespot, misschien zijn het gewoon de hoestbuien van Madre.
Ze is ziek, erg ziek...
Ze heeft geen pretoogjes, maar wallen waar ze in Amsterdam nog een puntje aan kunnen zuigen. Ze is een schilderij dat in de regen gestaan heeft. Ze dartelt rond als een manke papegaai, met aambeien. Ze kronkelt als een schildpad die haar huis verloor in volle zee. Ze produceert meer slijm dan een slakkenkolonie van 10.000 stuks. Ze kreunt zoals Sharapova, Henin en al die anderen samen. Ze heeft nog andere ongemakken maar die kan (mag) ik hier niet opsommen, op straffe van kwade blikken en uitspraken zoals (met raspende stem en een licht gerochel) 'wacht maar tot ik beter ben'.
Arme Madre...
Zelfs de grog (wereldvermaarde samenstelling van Padre) heeft niet geholpen. Ik probeerde massages, strelingen, kusjes en al die trukken van de foor, niets hielp! Ik kookte zachte eitjes voor haar, zodat ze op krachten kon komen. Lebbeke serveerde zelfgemaakt wortelsap. Puberken heeft een liedje gezongen, Stinoke heeft een dansje gedaan, Rambo, zelf, heeft een tekening gemaakt... Niets hielp.
Toe we haar bijna wilden opgeven en haar lichaam doneren aan de wetenschap, hoorde ze plots iets rinkelen... Puberken verzette de glazen van het rode stierenbloed om haar brooddoos te pakken.
'Wat is dat?' schraapte ze haar keel... 'Wat is ...dat'. We hebben toen een glaasje ingeschonken, als ultieme reddingspoging en we hebben gebeden tot Bennie 16.
MIRAKEL
Marde dronk met volle teugen. Ze fleurde al gelegans op. Stinoke is dadelijk naar de winkel gespurt (in 48", een plaatselijk record) (proficiat jongen) en heeft een grote voorraad ingeslagen.
Madre is al wat beter, nu... Of het aan Bennie 16 ligt of aan de rode inhoud heurs glas, zullen we nooit met zekerheid weten. Maar als ze Bennie 16 later heilig willen verklaren (wat een geluk dat ik geen westvlaming ben), hebben ze hun eerste mirakel al binnen. Thanks yo Bennie 16.
Ik ga nu stoppen want ik moet Madre even terug rechthelpen. Ze is een half uurtje geleden omgevallen. Ja, die mirakels doen wat met een mens.
PS de film van de betere Madre is binnenkort misschien te zien in Flanders funniest home videos, als we het halen natuurlijk.
