De titel van dit berichtje lijkt gegerepen uit de persartikels betreffende een onopgeloste moordzaak uit de krant. De meute sensatiejagers zal ik moeten teleurstellen: het betrof gewoon een avondje uit van Madre en Padre. Gewoon een pintje drinken in de Keaton, een wat ongewoon cafeetje om de hoek. Brullende rockmuziek uit 'onzen' tijd, bollekes en dansende lieden, variererend in teewaterniveau van dronken tot zat. Wij niet, we zijn pas laat vertrokken, toen de allerjongsten de bedstee hadden opgezocht en de oudsten ons eindelijk buitenjoegen. We hebben rustig gebabbeld aan den toog, wat gelachen en herinneringen opgehaald aan vroeger, voor de samenstelling hadden we immers ook een leven...
Verhalen leren een mens beter kennen zegt men wel eens... Misschien is het gewoner dan we denken. We praten met mekaar, we lachen, we treuren, we genieten van elkaar.
Het was prof. em. Jaques Claes, geen grote vriend van mij, maar dat terzijde, die in zijn boek "de dubbele geboorte" herhaaldelijk aanduidt dat iets maar betekenis krijgt als je het kan delen met iemand die je lief is. Of zoals het kleine kind voortdurend zegt: "kijk eens, mama, een koe..."
Zonder de goedkeurende blik van mama is die koe geen koe. Ze krijgt pas betekenis als we ze kunnen aanwijzen, tonen...
Verhalen vertellen is net hetzelfde. Wat ben je ermee van in jezelf te denken hoe je vroeger plezier maakte door bellekentrek te doen bij een bekend voetballer waar je stiekem verliefd op was? Dat vertellen, op een geestige manier en nagenieten van je 'tour-de-force' is zalig in het bijzijn van een appreciërende metgezel.
Ik las vanmorgen in de krant dat de Leuvense stoof weer in opgang komt: zegt GVA: "het komt door de olieprijzen..." Zeg ik: "het komt omdat mensen beginnen te beseffen dat ze van mekaar vervreemden en ze willen terug dichter bij elkaar kruipen..."
Ik wilde dat ik plaats had voor zo'n stoof. Ik zou ze mijn huisgenoten ten geschenke geven. Geld is geen probleem: ik verkoop gewoon drie van onze tv's en we hebben een stoof. Eens we die hebben, hebben we geen tv meer nodig... tenzij misschien om er wekelijks het stof af te halen...
Als ik president was, zou ik 4 september uitroepen tot gewone mensen vertel eens wat dag!
Zo stilaan druppelt het door... Onze Kevin is stralend bij de gedachte. Rambooke klapt er 'ne kier' of 'gonderd' per dag hover (erg die allochtonen) Iedereen in het samengestelde rijk der zwangeren hebben het over de-op-weg-zijnde...
Maar wie er niet zo heel vaak over spreekt (denk ik toch) is ondergetekende... Misschien is het besef nog aan het groeien. En toch... ik kan er ook niet over zwijgen. Ik vertel het aan klanten; ik zie de mensen dan denken van amaai die is er rap bij om het te zeggen... Madre is verdorie al zes weken ver. Wanneer moet ik het dan wel zeggen? Als de kleine trouwt???
Ik deed vanmorgen iets geks: ik ging op de stoep staan rond 11.00 uur. Mijn burchtgenoten vroegen me naar mijn drijfveren om me deze inspanning te getroosten, ik liet hen in het ongewisse. Eindelijk, 10 minuten geleden was hij er: de postbode. Hij is gemakkelijk te herkennen aan zijn fiets. Ik herkende hem gemakkelijk en zei: "dag postman". Hij keek me erg verbaasd aan en na enige aarzeling zijnerzijds zegde hij stilletjes: "dag meneer". Sinds de post als overheidsbedrijf gerede inspanningen doet om GEO en andere routes in te leggen is de zelfzekerheid bij vele van hun personeelsleden licht aangetast. Geen erg, ik wilde hem toch niet interpelleren over de nieuwe aanpak en voor de nieuwjaarsfooi is het wat vroeg. "ik heb u een uiterst belangwekkende mededeling te doen" zei ik, nadat ik me nog wat rechter zette en mijn buik wat introk (zover als enigzins mogelijk was). Hij keek me nog verbaasder aan en stamelde: "ah ja..." Zijn intonatie verborg het vraagteken. Het deed me overkomen alsof hij al lang wist wat ik hem ging vertellen. Dit deed mij op mijn beurt erg schrikken. Ik bekeek 's mans postuur van kop tot teen en verbaasde me innerlijk over enig welbehagen dat deze mens aan mijn vrouw had kunnen toebedelen, zowat een maand en een half geleden... Ik zette deze wrange gedachte op de grond, net als de postbode trouwens, die ik spontaan enige tientallen centimeters had opgetild. "u zal binnenkort extra werklast krijgen" zegde ik, zijn kraag opnieuw fatsoenerend. Het rode biesje hing wat los. "hoe zo?" deze keer vergat hij geenzins het vraagteken, de laatste keer dat hij zulks vergeten was groeide hij een halve meter per seconde en die herinnering was hem nog steeds dichtbij. "Er komt een nieuw lid in dit gezin, mijn vrouw is namelijk drachtig..." Om zo formeel mogelijk te spreken verkoos ik iets anders te zeggen dan het platte zwanger of het volkse in verwachting. Ik besefte te laat dat deze al te formele uitdrukking niet echt flatterend was... "Zo ..." zei hij. "vraagteken" voegde hij er snel aan toe... "De kleine zal zeker veel post krijgen, u kan ze best in de daartoe voorziene brievenbus deponeren... De naam staat nog niet op de bel, dat regel ik ten spoedigste..." De postman fleurde helemaal op. "Komt voor mekaar en euh ... proficiat". Fluitend ging hij zijn 's weegs verder, allang blij dat het dat maar was. Tevreden over deze communictatie ga ik nu al op de brievenbus toevoegen: "ook voor de op-weg-zijnde".
U ziet dat een goede, efficiënte en vooral vlugge communicatie echt belangrijk is in het leven.
's morgens op vier voeten 's middags op twee 's avonds op drie
wie of wat zoeken we?
Padre
De mens !
aan jet begin van zijn leven kruipt hij rond op handen en knieën. In de loop van zijn leven op twee benen en speciaal voor Seniorennet: in de avond van zijn leven op twee benen en gesteund op een wandelstok.
Hallo lieve fans van de bond van grote en luidruchtige gezinnen,
Met nooit versagende moed draaien we weeral op volle toeren. Weet u, een Padre en een Madre die thuis werken heeft veel voordelen (voor de kinderen). Zo kan je eender wanneer binnenlopen en dringende kwesties aankaarten (ik moet pipi doen, Lebbeke heeft mijn auto afgepakt, Kevin is omgevallen en er was niemand in de buurt, weetegollesoems waardamijne cd is? de pille van mijne empeedrei zen plat, ik haan nu haan spheele). Je kan eveneens helpen met werken - wat voor elk kind een leuke bezigheid is, behalve als ze het moeten doen- je kan overal nietjes inkloppen, je kan leuke gaatjes maken, lekker kleuren op die mooie stapel documenten die binnen een half uur naar de klant moeten of in extremis is er ook die mooie machine waar je een papier kan induwen en er komt confetti uit.
Het liefst van al werken kinderen in je bureau als je er zelf niet bent, dan kunnen ze ongestoord aan de slag. Een waar feest!
Gelukkig zijn er ook oudere werknemerskinderen: Annelies die keurig boekjes maakt, Stinooke die de ganse tijd helpt nadenken en zich vervolgens opoffert om langdurig de tv-stations af te zappen om voor ons nieuwe ideeën op te doen.
Maar dan... 's avonds... is er een aangenaam moment: den aperitief!
Dan vleien Madre en Padre zich aan de tafel en overdenken in stilte den dag en den noesten arbeid. Ze keuvelen nog wat na over de gebeurtenissen en bedenken hoe ze een aantal werkjes kunnen herstellen, al dan niet volledig opnieuw doen.
En hier geschiedt een wonder: nooit wordt dan gezegd: "uw kind, zus of zo..." 't zijn die van ONS.
Dit is een geschenk van diverse goden, waarvoor we heel dankbaar zijn. De op-weg-zijnde kan gerust zijn...
Zit ik gisteren met ons uitgebreid samengesteld gezinnetje op de tram. Met name Rambooke en Lebbeke namen nogal wat plaats in op de zitbanken, ik had er geen erg in maar alle plaatsen waren inmiddels bezet. Er stapt een wat oudere man met een wandelstok op en stelt zich naast mij in het gangpad. Hij tikt herhaaldelijk met zijn stok op de tramvloer wat een vervelend tikkend geluid maakt. Ik zeg, behulpzaam als altijd: "misschien moet u er een rubbertje overschuiven dan maakt het niet zoveel lawaai" Waarop die man zegt: "had u er vroeger een rubbertje overgeschoven, had ik nu kunnen zitten"...
Ons kindje de onderweg-zijnde - heeft volgens tinternet al zowaar peddeltjes (waaruit de handjes zullen groeien). Als vader ben ik trots dat hij/zij al goed met de kano overweg zal kunnen.
Verder groeit er nu een hart (tenzij het meer weg heeft van vader dan zal het een steen zijn) en ontwikkelt de borstkas zich
Wat ben ik trots op die kleine, die al zowaar 140 slagen per minuut haalt. Met het hartje, niet met de peddeltjes
We zijn zo gelukkig (allemaal) met de komst van de spruit dat we het aan iedereen zouden uitschreeuwen.
De Madre zou volgens tinternet ook nog wat kwaaltjes krijgen Amaai dat wordt afzien voor Padre (denk ik dan stilletjes ze leest dit toch niet).
Verwarrend zeggen ze op de saait. Vooral voor vader tzalwel!!! Ze schrijven dat de moeder nu absoluut geen zin meer heeft in sex, of juist heel veel Kunt daar maar aan uit.
Dat tesamen met de wijze raad die Godfather mij in de wieg meegaf: als ze neen zegt bedoelt ze ja Wat moet ik nu als ze neen zegt? Of stel dat ze ja zegt? Arme Padre, volledig het noorden kwijt en het zuiden en de andere minder belangrijke windstreken eveneens
Verwarring alom!
Volgens Madre zal er nog veel veranderen in haar buikje, ik kijk reikhalzend uit naar elke move die ze maakt
Intussen ten huize samenstelling: Lebbeke is naar wie. Rambooke gaat samen met Madre naar de Boterhammerij, Stinooke en Puber_Annelies zijn net verrezen (zoek hier geen geloofsprobleem achter ze slapen lang) en Padre zit te werken (dit niet meegerekend).
Madre heeft me net een colaatje gebracht en als blijk van mijn diepste waardering heb ik haar een voorzichtig knuffeltje gegeven, terwijl bespeurend of er nu zeer grote of absoluut geen reactie op komt. (zie hoger) De scène kunt u zich inbeelden (slechte geesten), net op het moment dat ik er meende te zullen gaan achterkomen, stormt de heer Rambo de kamer binnen met een levensgroot probleem, zijnerzijds: ik moet kaka doen.
Mijn queeste blijft voorlopig onopgelost.
Ik kan de lezer dezes met groot hart voor realiteit geruststellen: het kaka doen is vlekkeloos verlopen. Dit in tegenstelling met eerdere prestaties onzer jongste aanwinst.
Bij dit alles dwaalt mijn samengestelde vadergeest naar de tijd dat ik op kot zat en kinderloos het leven doorging en verlangde naar een kroostrijke omgeving. Ik had toen kunnen kiezen voor een job als opvoeder of schoolmeester of badmeester of zo. Dan was ik de ganse dag met kindjes bezig en kon s nachts rustig slapen
Terug aan 't werk, na de zware inspanning van gisteren... een reeks moeders vieren zit snel in je kleren...
We hebben weer heel wat bijgeleerd: Istrië ligt gedeeltelijk in Kroatië, Slovenië en Italië (en als 't op internet staat is 't waar). Verdere discussies hierover zijn zinloos. Wat sommigen ook mogen beweren...
Ook minder prettig nieuws, de cyberoma ligt plat (haar cybergedeelte toch) want ze is tegen een bliksem gelopen. Een noodelectricien heeft gisteren al bijna 4 uur gewerkt om het euvel te verhelpen, vandaag komen er nog een pak bij... We steken Cyberoma een hart onder de riem met een éclaireke.
Onze Kevin (zie gisteren) doet het uitstekend, hij staat daar te staan met een gratie van royale betekenis. Madre is zielsgelukkig. Waarom ze voor zichzelf gisteren een klein roosje kocht is me nog niet heel duidelijk... Ze ziet toch niet graag bloemen? Of heeft Padre weer iets niet goed begrepen. Vrouwen... Ze zijn zijn niet gemaakt om te doorgronden!
Van de onderweg-zijnde geen nieuws maar dat is ook normaal, zijn/haar draadloze internetverbinding is nog niet aangesloten... Daar verwachten we pas op 4/9 iets meer van...
Onze Rambo heeft zijn taalkamp in de farwest goed doorgemaakt hij spreekt er al helemaal naar... Dit is niet tot eenieders blijdschap maar in een samengesteld gezin heb je nu eenmaal van alles en nog wat. De allochtone invloeden moeten we er bij nemen. Als we hem niet verstaan roept hij het wel eventjes. Gelukkig heeft hij nog voldoende autochtone mazelen in zijn genen. Anders was het gewoon Spaaitig...
Weet u wie er roept?
Het werk... dan houden we het hier voorlopi bij... Tot binnenkort,
Op aanraden van onze puber (Annelies voor de intimi) en om haar beter te kunnen doorgronden heb ik een lijvig boek gelezen van de voor mij totaal onbekende auteur Tom Wolfe. Ziehier mijn bevindingen:
Tom Wolfe is een iewat exentriek schrijver en publicist van Amerikaanse origine, die al een heel leven in New York City woont met zijn gezin. Zijn (voorlopig) laatste werk is "i am Charlotte Simmons", vertaald naar "ik ben Charlotte Simmons" (slecht) vertaald in het Nederlands en uitgegeven door Prometheus. Het boek verscheen voor het eerst in 2004.
Het verhaal: Boerenmeisje, slim en beste van de klas, in haar bergdorpje Sparta, lokaal superster enzoverder, verdient een beurs aan de prestigevolle universiteit 'Dupont', voortbrenger van diverse Nobelprijzen en bekend om zijn uitstekende wetenschappelijke background. Ze vertekt met angst om te slagen, ze heeft amper geld en een 'fout' jurkje is zowat haar enige bagage. Haar roommate Beverly is een verwaande snob die haar amper ziet staan...
In de lessen vergaat het haar goed, ze haalt tienen en is hongerig naar wetenschap en studeert vlijtig. Op de campus wordt ze aangezogen door het liederrijke studentenleven wat ze zo verafschuwt... Ze maakt kennis met de 'jockstraps' (slecht vertaald naar corpsballen) en alle 'geneugten' van het leven. Zal ze volhouden of zwichten?
Bespreking
Wolfe (74) is een begenadigd verhalenverteller. Zou ik een Leuvense stoof hebben hij was geïnviteerd. Intrige en psychologische ontwikkeling van zijn personnages zijn hem zeer eigen. Hij blijft echter steken in het ééndimensionale. Zo is de sociale armoede van Charlotte te verklaren door haar afkomst uit het bergdorpje en haar geldelijke vermogen. Bekrompenheid opgelegd door de lokale godsdiensten, gebrek aan kennisniveau aan de lokale scholen, eenzijdig televisieverslag, Amerikaanse oppervlakkigheid zijn zeker geen oorzaken. Zelfs The old American Dream is geen punt voor Wolfe.
Diverse werledauteurs hebben in het verleden al andere oorzaken geschetst van dergelijke naïviteit.
Recent in de krant gelezen dat madam Paris Hilton dacht dat Tony Blair een voetballer was (ze heeft nochtans wat centen en komt niet uit Sparta...
Zijn beschrijvingen komen je na een paar honderd bladzijden de strot uit. Je hebt de neiging een blad om te slaan en een pagina verder te lezen. Een foto (geschreven) meegeven is noodzakelijk, voor de 25ste keer de lambrisering van de bibliotheek uit de doeken doen, vervelend...
Afgezien van deze mankementen - elke auteur heeft wel iets - is dit boek een zeer leesbaar en aangenaam werk, een roman voor aan het strand, om in bed wat lectuur te hebben voor het slapengaan of wellicht zelfs in de trein... Het is geen literatuur, daarvoor weegt het te licht (ligt ook aan de manke vertaling), het is geen psychologisch, sociaal of maatschappelijk relevant werk, daarvoor is het te simpel en te oppervlakkig. Wie meer wil weten over wat een puber bezighoudt is er aan voor zijn moeite.
Wolfe schrijft teveel met zijn pik in plaats van met zijn pen. Hij verplaatst zich te weinig in het persoontje Simmons, hij werkt eerder zijn eigen fantasieën uit. Maar nu ben ik wel erg streng.
Wolfe die in de States bekend staat als de vader van de 'new journalism' maakt op mij enkel een vermoeide indruk. Hij bewijst elke dertig pagina's de jeugd niet te kennen. Jongeren van vandaag zijn echt in meer geïntresseerd dan zuipen en neuken. Ik ben er stellig van overtuigd dat het in de States net zo is... (getuige de verslagen van mensen die ginder een BA gingen halen enz) Wie Wolfe gelooft verliest al zijn vertouwen in de jeugd, hoeksteen van de beschaving van morgen.
De typering van de millenniummutanten, een stel 'linkse' en 'kritische' rakkers is zo oubollig en onjuist dat je betwijfelt of Wolfe ooit met zijn eigen verleden in het reine zal komen. Als hetero met een bord gaan demonstreren op een rally voor 'potten en flikkers' (sic) om op een goed blaadje te komen bij zijn vrienden is het tegenovergestelde van wat je van deze mensen mag verwachten.
Wel boeiend is de wijze waarop Charlotte's ontwikkeling (nu ja) wordt geschetst en je gaat al na een paar hoofdstukken symphatie of antipathie voelen voor een aantal rollen in Charlotte's leven aan Dupont. Je dwaalt wel eens af naar je iegen herinneringen en beseft dat een of ander persoon je wel heel dicht benaderd... Dat is het leuke aan een dergelijke roman.
Het einde en het verloop van het boek waren voor mij geen verrassing, allemaal nogal voorspelbaar... Maar dat maakt het werk niet minder prettig.
Ik heb mijn dochter niet beter leren kennen, ook het campusleven aan de universiteit van de USA niet, allemaal nogal vlak...
We hebben Madre vanmorgen met de (voorlopig) voltallige crew van kids uit de nest gezongen met het alom gekende chanson: happy mamaday toe joe, gevolgd door het luidkeels verwoorde hip, hip, hip HOERAAAAAA !!!
Een stralende Madre (alle verhoudingen in acht genomen, als ge lekker ligt te maffen en de voltallige spionkop van Manchester United staat te roepen) ontving de eerste wensen. De eropvolgende 'vleeshoop', dit is een uniforme beweging waarbij alle aanwezige lijven zich letterlijk storten bovenop een zorgvuldig geselcteerd slachtoffer, was een nooit gezien succes. Vooral omdat de driejarige Rambooke als tweede in de rij onder de wat gevuldere Padre, Annelies en ons aller gewichtig zoontje Stinooke zat. Toen hij purper werd en dus de juiste kleur van de ploeg kreeg, zijn we uiteengegaan...
Wat een fun!
Nadien kreeg Madre de enige twee eitjes, een grote plant (bijgenaamd onze Kevin), en een paar gevulde pistolets van de kenner. Was Padre dan te lui om meer eitjes te halen? Helemaal niet maar alle zelfstandigen in de omtrek van 50 Km van onze burcht waren vandaag niet zinnens uit hun bed te komen... dus de laatste twee eitjes waren voor de Madre, die ze met smaak verorberde. Het speeksel dat uit ons aller mondhoek droop heeft ze gelukkig niet opgemerkt...
Wie ik nog niet vernoemde is onze jongste dochter: Lebbeke (zo werd ze al genoemd door de onbezonnen puber vooraleer ze puber was). Dit lieve meisje, mooi, braaf en gedienstig is een droom voor alle vaders, dus ook voor mij... Soms word ik wakker en is ze net iets anders dan de liederrijke beschrijving laat vermoeden... Ach ze is pas 9... En we houden ook van haar...
De volledige cast kent u nog niet, er komen nog figuren aan te pas... U leert ze al lezend kennen. Straks brengen we een bezoek aan de oermoeders... De stamvrouwen van onze gemeenschap. In onze Kibboets werd de afgelopen maanden druk geplant, verpot en gesnoeid zodat we met een deftige struik kunnen aandraven bij de Cyberoma en de Moma (volia weer een brandnew member of the cast). Hierbij zullen ze respectievelijk worden bijgestaan door de Godfather en de Bopa (toe maar, het kan werkelijk niet op...) Eens ontdaan van onze gewassen zullen we met onze bus nog ergens heen gaan, hoewel met dit ....... weer er niet heel veel te doen valt.
Ach misschien verbeiden we de dag wel met een spelletje van niveau zoals zwarte pieten, Antoinette wie heet den bal of schipper mag ik overvaren? Toen ik vroeger jongeling was en eenmalige spruit droomde ik ervan eens op zondag naar de scouts te kunnen gaan... Nu wonen de scouts allemaal bij mij, geweeeeeldigggg zou de heer Wally uitkramen...
Onze kleinste telg, de nog-onderweg-zijnde, heeft zich nog niet geroerd. Hij/zij wacht zijn/haar moment rustig af. Zo te horen aan de jolige drukte achter mij staat hem/haar een rustige woonomgeving te wachten...
Er rest me nog een woord van dank voor de blogger van het eerste uur: puber_annelies, die op haar gevierde webstek recentelijk veel reclame maakte voor mijn debuut. De eerste gasten door haar verwezen zijn dan ook warm welkom geheten.
We gaan nu door... en zoals de Mancunians (de spionkop van Manchester United - zie hierboven - )het letterlijk verwoorden : You'll never walk alone...
Daarvoor is het nog wat vroeg, zo snel gaat een blog nu ook weer niet... Ik heb het hier over mijn eigen eerste stapjes in deze nieuwe wereld... Aanmoedigingen van alle kanten. Ons anders zo rustige huishouden staat op zijn kop!!!
PADRE BLOGT !
Wel dat doet me nu veel plezier dat den ouwe ook bij de jeugd aanslaat.
De uitdaging wordt nu: volhouden en blijven boeien...
Ik zal mijn uiterste best doen, zo tussen het werk door.
Heel knap is de lay-out aangeboden door Seniorennet, je maakt een blog op een minuutje en je krijgt een professioneel uiterlijk (op het scherm toch) zonder dat je er iets van kan.
Een klein woordeke over ons gezinnetje:
Rambooke is back and kicking!!! Welcome home kerel, we hebben je gemist.
Toen ik een aantal jaar geleden voor het eerst met 'blogs' geconfronteerd werd, dacht ik er in de verste verte niet aan hier ooit aan mee te doen.
Maar u weet wat Bredero zei: 'het kan verkeren...'
Een oude Chinese spreuk zegt: 'een man is pas een man als hij drie belangrijke zaken realiseert: een boek schrijven, een boom planten en een kind verwekken.'
Van dat laatste heb ik al 3 streepjes, van de bomen een veelvoud maar dat boek... Vermits het om een oud Chinees gezegde gaat zal de bedenker ervan ook wel 'blog' bedoeld hebben, zeker?
Op weg naar de man dus!
Mijn oudste streepje: Annelies (onbezonnen puber) in de gelijknamige categorie blogs van deze unieke site, zette me aan het denken. Ik verneem soms meer van haar via de blog, dan van haar zelf. We zitten dagelijks enkele malen samen aan tafel, ze vertelt duizenduit maar gevoelens brengt ze soms nog iets meer genuanceerd over in haar gedichten en andere pennevruchten.
Zit er iemand op mijn relaas te wachten: NEEN driewerf Neen! Is het therapeutisch? Is het eigenwaan? Is het massavolgen?
Ik moet u heel eerlijk het antwoord schuldig blijven. Ik wil gewoon aan wie het lezen wil mijn ervaringen, wetenswaardigheden en gevoelens delen. Misschien kunnen mijn ouders, die niet meer dagelijks aan tafel zitten, mij zo ook beter begrijpen. U zal ze herkennen in Cyberoma en Godfather, de terminologie is van Annelies.
Waar gaat het over?
Over alles en niets. Alles: ik deel met u mijn vreugde over een nieuw leven dat groet in de schoot van mijn geliefde. Wellicht zal u meegenieten van vreugdemomenten en van droeve tijdingen (het kindje hoest, of zoiets). Misschien ventileer ik ook wel eens gevoelens of opninies over andere wetenswaardigheden... Wie weet?
Het gaat allezins over leven, gewoon dus. Hoewel gewoon? Leven is wonderlijk mooi, een dagelijks mirakel. Daar zal ik het over hebben.
Wat mag u niet verwachten?
Verwacht geen intimiteiten die niet voor u bestemd zijn, geen politieke, ideologische of andere standpunten.
Vindt u er iets van, het treft u, u vindt het belachelijk, u amuseert zich of u verveelt zich, laat het me weten via mijn gastenboek.
Mijn hersenspinsels en uw reacties maken een Blog pas echt compleet.
