Ze is er al eventjes, we hebben moeten wennen, maar de allerliefste baby van het hele universum is bij ons aangekomen! Haar naam is voor ons bekend, maar aangezien iedereen van ons een codenaam heeft, zal zij vanaf nu : 'Henriette' zijn. Ik moet het toegeven, het leven verandert als er een baby in huis is. (Hoe doe je dat weer, een pamper verversen? Wat is de voor en achterkant? Is het normaal dat ze na een paar weken nog altijd niet kan lopen?) U ziet, het was voor ons allemaal wel een beetje moeilijk soms. Henriette is al 2 maanden oud, en ze kan al dingen die een kind van een jaar nog niet kan, dokters zijn verbaasd, en willen verschillende wetenschappelijke studies doen ... Het geheim is echter simpel: training. Henriette wordt dag en nacht getraind door haar broers en zussen. Bijvoorbeeld: als men de baby eten geeft, houdt men het flesje vast, tot de baby gedaan heeft, en laat je hem/haar achteraf een boertje. Dit is bij gewone gezinnen, bij ons: Men zet de broer of zus voor de tv, zij zorgen ervoor dat Henriette op hun schoot ligt met haar hoofd op een kussen, men zorgt dat ze met beide handjes haar papfles min of meer rechthoudt, en men kan gedurende het tv kijken makkelijk aan z'n glas cola. Dat er af en toe wat melk verspreid wordt over heel Henriette is bijkomstig, ze zal het ooit moeten leren, nietwaar? Lopen, nog zoiets, als een baby net geboren wordt, heeft het een stapreflex, wij hebben dit getest en zijn dit blijven testen, Henriette kan al bijna lopen. U ziet, het is allemaal een kwestie van doorzetten en af en toe hard zijn..
U denkt nu dat Henriette hier he-le-maal niet graag is door al die zware trainingen? Integendeel, waar Henriette ook veel sneller mee was dan alle andere baby's, is lachen. U heeft een kind nog nooit zo hard en oprecht zien lachen als zij! Want Henriette wordt hier ook geoefend en bedolven onder vele knuffels en kusjes. Want als iedereen van ons gezin Henriette 1 kusje per uur geeft, dan krijgt het arme kind er ongeveer 6 per uur, ware het niet dat dit er meestal een paar 100 zijn. Daarmee en vele andere dingen rekening houdend heeft ze af en toe wel eens wat rust nodig, vandaar dat ze vorige week naar de zee is geweest met haar moma en bopa. (waarschijnlijk heeft ze daar ook niet zoveel rust gekregen, Rambo was mee, maar toch meer dan bij ons)
Jaja, ons leven is drastisch verandert op een zeer positieve manier... Het leven in huis is op slag al een stuk vrolijker! Henriette zal de gelukkigste baby worden die god in zijn rijk geschapen heeft! Al moet ik er zelf voor zorgen ...
Ik heb lange tijd stilgelegen, ik weet het: shame on me. Maar vanavond voelde ik opeens weer de kriebels in m'n vingers. Ik heb de wereld opnieuw iets te vertellen! Althans: dat denk ik altijd, feit is dat niemand écht geïnteresseerd is in hoe ik mijn leven leid, maar mensen lachen graag. Moesten mensen niet meer lachen, het zou een droevige wereld zijn, nietwaar? Althans, zo denk ik erover. Maar, allé genoeg gezeverd over al dan niet gelach, ik ga me weer eens concentreren op mijn schrijfwerk. Het gaat nu zelfs zo vlot dat ik m'n vingers amper kan stoppen, het lijkt alsof mijn vingers weer een heleboel verhalen te vertellen hebben...
Heb vandaag trouwens een overdosis positieve mensen gekregen.. ik ben naar Nederland geweest. Vraag me niet wat ik daar gaan doen ben, dat is een lang verhaal dat ik misschien wel een andere keer vertel, maar nu even niet, schat. Hoe zit het eigenlijk met dat andere addergebroed, hoor ik u denken, wel ik zal ze voor u even kort overlopen van jong naar oud: * Rambo is nog steeds alive and vooral kicking! * Lebbeke is volop aan het trainen voor de hoofdrol in haar musical, ze speelt een geit. * Stino bereidt zich volop voor om zijn examens met glans af te leggen. * Madre's buik heeft nu buitenaardse proporties aangenomen, ik meen het: zo'n buik heeft u nog nooit gezien. * Padre verdrinkt in het werk, en komt af en toe boven water om eens over Madre's buik te wrijven. En dan vergeet ik natuurlijk de allerkleinste nog: de-op-weg-zijnde is er binnen (als hij/zij op de juiste dag komt) 26 dagen. Jaja, de tijd heeft gevlogen, maar het is toch tijd dat hij/zij eindelijk zijn/haar gezichtje laat zien. Ga trouwens morgen naar de kapper, het kind mag toch een zus heben met leuke haren, niet? Ja, dat is tegenwoordig een prima excuus voor allerlei dingen. -"Madre, ik ga nieuwe kleren kopen." -"Ik weet toch niet zo goed, je hebt gisteren al iets gekocht." -"Maar het nieuwe kindje moet toch een zus hebben die modieus gekleed gaat?" -"Allé, vooruit dan maar, hier is Padre's bankkaart, ga je gang!(Padre verdient toch voor iet zijn kost!)" Natuurlijk is dit allemaal niet waar, want ik ben immers een voorbeeldige dochter, vraag maar na! Mijn moeder heeft het zelf gezegd: "Ze is braaf, ze studeert goed..." Na al dit nutteloze geleuter verveel ik jullie NO MORE. Ik zie jullie bij de volgende, en liefst iets sneller nu :)!!
U kan zeggen dat het in de familie zit. Nee, mijn opa is niet Jan Decleir, mijn moeder niet Dora Van der Groen, maar we komen toch in de buurt. Bij ons wordt er dagelijks toneelgespeeld (niet alleen officieel tijdens het toneelavondje, maar ook in het dagelijkse leven!). En zeggen ze niet : 'Oefening baart kunst?'
Als dat zo is, dan zijn we semi-professioneel! Zelfs de kleinsten krijgen de smaak te pakken. Ons Lebbe gaat auditie doen voor een musical, ze heeft wel op voorhand al gezegd dat ze de prins niet zal kussen... Zelfs Rambo wou meedoen in het stuk, toen hij hoorde dat ze ook dwergjes nodig hadden. Toen ze Rambo zagen hebben ze zelfs overwogen van dit jaar maar 1 dwerg te pakken, kwestie van de regisseur wat te sparen, Rambo speelt toch voor 7. We wachten nu in spanning af hoe de auditie zal verlopen, en of Lebbeke de hoofdrol te pakken krijgt, Rambo hebben we moeten ontgoochelen, zijn leeftijd leek nog een hindernis om mee te mogen doen. 'Volgend jaar beter,' zeiden ze. Waarop Rambo het decor in stukken sloeg, zo is hij, ze hadden beter 2 keer nagedacht..
Enkel Stijn en Madre zijn niet zo happig op het hele toneel gebeuren, ze kijken wel graag in stilte, ergens ver weg (liggend in het geval van Stino). Alleen denk ik dat het bij Madre een beetje schijn is, ze speelt volgens mij een hele dag meesterlijk toneel. Ze is zelfs al 4 maanden aan het spelen dat ze zwanger is, zo geloofwaardig!
Mijn enige vraag, die onbeantwoord zal blijven (althans nog even) is of de-op-weg-zijnde-waarvan-we-het-geslacht-al-weten- ook zo gebeten zal zijn door toneel? Ik zal het u weten te zeggen, als hij/zij uit de buik komt met de woorden : To be or not to be, is het wel duidelijk. Laat ons hopen...
Het is ooh zo makkelijk om jonge meisjes (zoals ikzelf) belachelijk te maken met voetbal. Voor mensen die het nog niet doorhebben, ik ben boos! (Tip: lees Padre's blog!) Bij ons thuis is er namelijk bijna nooit een conflict, buiten tijdens voetbal. Geen nationaal voetbal, dat interesseert niemand, maar internationaal...
Er is namelijk één grote vete tussen Puber (ikzelf) en haar vader (Padre), beiden houden van een totaal andere ploeg, Padre is voor het prutserige Engeland en ikzelf ben voor het -niet te verslagen- Portugal. Dit niet te verslagen moet u met een korrel zout nemen, want ze zijn maar tot de halve finales geraakt in het WK 2006, mààr ze hebben wel Engeland verslagen in de kwartfinale!!
U had er bij moeten zijn, de match was ongeloofelijk spannend, en Portugal was duidelijk de beste, alleen hadden de spelers van Portugal het zelf soms niet direct door... Ik hoef u zeker niet te vertellen wat het resultaat was zeker?? Portugal won, uiteraard. Dit tot groot (als ik zeg groot, vermenigvuldig dit dan met 10) ongenoegen van padre's kant. Hij was niet alleen kwaad, hij was teleurgesteld, furieus, maar bovenal, machteloos. Het kwaad was geschied, en er was niks meer aan te doen. Ik heb toen nog geprobeerd van Padre om te keren naar de goeie kant (Portugezen), u moet overtuigen wanneer ze zwak zijn, maar het heeft niet mogen baten. Waaaaant: het toppunt, het was allemaal mijn schuld.
Vanaf die dag ken ik niks, maar dan echt niks van voetbal, kijk ik enkel voor de mooie jongens, en supporter ik daarom voor de foute ploegen ( oké, dat kan, maar die jongens shotten heeel goe! Dat ze knap zijn, is mooi meegenomen natuurlijk). Als ik zeg dat Rooney (Engelse bokser, die toevallig in het Engelse elftal zit) een smerige fout maakte, heb ik dat verkeerd gezien, en is het uitgelokt door de anderen (meestal een ploeg waar ik voor ben). Wanneer diezelfde Rooney dan een rode kaart krijgt, is mijn glorie groots, maar mijn gezicht ijzig en vol medeleven. (ik zou nog graag buitengaan na zo'n match)
Vanaf nu houd ik wijs mijn mond, en probeer ik m'n boosaardig lachje in te houden als een Engelsman van het veld vliegt, en juich ik binnenin wanneer mijn Portugezen alweer een fantastisch doelpunt maken.. Ik ben trouwens niet alleen in mijn strijd. Madre durft al eens voor de verkeerde kant te kiezenin Padre's ogen), Portugal bedoel ik, niks vies denken. Spijtig is wel dat het boegbeeld van de Portugezen vandaag 34 wordt, en niet meer mee voetbalt, en moet nu lukken dat dat Madre's (en mijn, maar iets te oud voor mij) favoriet was... Ach ja, Padre zal er maar mee varen...dan heb ik de portugezen wel voor mij alleen, ... samen met heel portugal!!
Ik groet u, en dat u nooit meer twijfelt dat uw dochter niet weet wat buitenspel is, of kiest voor de mooie jongens. Op eerste vlak lijkt dat wel, maar schijn bedriegt! Ze willen gewoon nog een uitgaansleven, c'est tout!
Annelies.......
P.s: Ik voeg nog een foto toe van Cristiano Ronado, nadat hij de laatste penalty tegen Engeland binnentrapte. In your face Padre...!
Als u Padre's blog leest, weet u dat wij ook afscheid moesten nemen van de baas in huis..Padre. In plaats van vrolijk voor tv te hangen, of kwaad te zijn op ons (en daarbij een beetje te roepen) ligt hij nu ergens te verkommeren in een ziekenhuisbedje. Waar de verpleegsters zo lelijk zijn als de nacht, het eten op niks trekt, en de kamergenoten stinken. Toegegeven, zo veel verschilt er nu ook niet (hij heeft tv, en de wc is 100m verder) maar het is niet fijn natuurlijk. Maar denkt u nu vooral niet dat Padre zich daar ook maar iets van aantrekt! Integendeel, ons gezin is een goed ge-oliede machine, die voor elkaar zorgt, oké, we zijn geen dokters, maar we weten het wel allemaal beter... Elke dokter raadt namelijk af om na een operatie niks te eten, pas veel daarna een slokje te drinken, probleem natuurlijk voor padre, die scheurde van de honger na zijn operatie. Wat gebeurt er nu? Klagen bij de verpleegster (het arme kind ocharme was amper ouder dan ik, en mag zichzelf gelukkig prijzen dat padre nog lichtelijk verdoofd was toen ze hem eten weigerde)? Maar neen, Madre gaat gewoon naar huis, smeert daar een aantal boterhammen, neemt een drinkenbus mee, en zorgt voor Padre's proviand. Niet moeilijk toch? Die dokters weten toch niet wat ze zeggen...
Maar uiteraard.. Wanneer de kat van huis is, dansen de muizen op tafel! Nu is er al eens tijd voor fast-food in huis omdat madre niet echt kan koken nu (gebeurt haast nooit), het eten wordt af en toe voor tv opgegeten (lekker amerikaans!) en we kunnen met een gerust hart (ik dan) onze muziek eens volle petrol zetten, niet dat dat anders niet gebeurt.
Maar laten we toch nog even een minuut stil staan bij Padre die nu ligt te creperen, alleen... ....
Dank u, namens padre!
Om af te sluiten, een prachtig gedicht van de Nobelprijswinnaar Seamus Heaney (van waar zou die zijn?) en het past wel een beetje in deze sfeer.
When all the others were away at Mass
I was all hers as we peeled potatoes.
They broke the silence, let fall one by one
Like solder weeping off the soldering iron:
Cold comforts set between us, things to share
Gleaming in a bucket of clean water.
And again let fall. Little pleasant splashes
From each other's work would bring us to our senses.
So while the parish priest at her bedside
Went hammer and tongs at the prayers for the dying
Hij moest eens weten, onze padre, dat ik nu op zijne pc een blog aan het maken ben. Ach ja, als ik straks dood ben, dan weet u waarom.. De enige échte reden is dat onze computer (van de kindjes(allemaal)(als padre dit mag, ik ook)) kapot is. Spijtig nochtans dat er geen webcam aan zo'n blog verbonden is, anders was u waarschijnlijk nu een zeer bedenkelijk gezicht aan het trekken! Ik zit hoer (pardon, ik bedoel hier) namelijk met een roze pruik aan (ooit nog eens van Madre geweest, in een veeeer verleden), een groene scoutsrok, met daaronder een kousenbroek die in stukken geknipt is, een blauw topje en mijn favoriete (ik heb er veel) rode schoentjes. Reden? Ik ben mijn zak al aan het pakken voor het scoutsweekend, en ik moest verkleed komen als 'Kelly osbourne'. Tip voor de mensen die dit lelijke schepsel niet kennen, 'Google: Kelly Osbourne' Dat zal genoeg zeggen. Maar ik kijk er wel al naar uit.. Wie ook naar dit scoutsweekend uitkijkt, is de Madre en de padre. Voor een heel simpele reden, dan zijn er al 2 bengels minder natuurlijk.. Ze hebben het zelf zo geregeld dat Lebbeke bij een vriendinneke moest blijven slapen (wat een gedrag van mijn ouders ), en ramboke was zoiezo niet thuis, want die moet dit weekend naar de boze meneer (gewoon geen vragen stellen...)
Er zijn wat problemen in huis, maar één daarvan is wel echt erg. Dat is: wat eten we vanavond? Omdat er telkens wel iemand iets niet goed vindt, en omdat madre soms inspiratieloos is, is er meestal geen directe oplossing. Er is maar één moment wanneer er nooit aan getwijfeld moet worden wat we eten, ik stel de vraag zelfs niet meer, dat is wanneer Moma en Bopa blijven eten. Dan is het steevast: 'Chinees'! Spijtig wel dat ze zo weinig komen, ik lust elke week wel chinees, ben benieuwd hoe lang we dat volhouden.. Het is zelfs zo (een tikkeltje beschamend) dat de mevrouw van de Chinees mij gisteren vroeg of het verband rond mijn vinger er nog lang aan moest? Het is er ocharme nog geen 2 weken aan... Mja, shit happens, vraag dat maar aan Rambo, die kent daar alles van!
Wat een gekke dagen... Verkiezingen, baby's in huis, huiswerk, veeeeel huiswerk, Spanky... Ow sorry, heb ik u overvallen? Ik zie de grijns op uw gezicht al, verkiezingen, huh wanneer?? Haha, nee, alle gekheid op een stokje, Spanky is onze nieuwste familievriend, alleen madre heeft er nog wat moeite mee. Maar ik zal stoppen met vaag te zijn, Spanky is een hondje (wat anders?) en wat voor eentje! Een braveke, ik heb hem nog nooit horen blaffen (ik heb hem ook maar 1 keer gezien, maar soit) en hij logeert momenteel ten huize Moma en Bopa, waar momenteel ook Rambooke verBLIJft. God wat een rust in huis.... Nadeel is wel, op wie moeten we nu de schuld steken natuurlijk? Ach pech, Lebbeke is de jongste, zij verliest. Wie heeft het nu gedaan? Lebbeke natuurlijk... Zoiets noemen ze hierarchie, ofte wet van de sterkste! Ik word trouwens ook betaald om reclame te maken voor het nieuwe programma op kanaaltwee: 'Prison Break'. Ik krijg 1000 euro per dag om aan elk meisje te zeggen dat er een super hete hunk meespeelt (woewie, echt knap!), en dat je makkelijk kunt volgen, + dat het verhaal super spannend is (ben er op slag terug van beginnen nagelbijten)... Zalig, nietwaar!!! En toen werd ik wakker...
Maar toch, de serie is echt goed, u kan misschien eens kijken en als de kijkcijfers dan massaal stijgen, een briefje sturen naar Kanaaltwee en heel subtiel mijn naam vermelden, als de grote publiekstrekker.. U zou me er een enorm plezier mee doen!!:D
Ondertussen zal ik maar wat ajuinen gaan verkopen voor school zeker? Ach, u hoort er nog wel van. Ik denk dat u voor vandaag genoeg gekke dingen hebt gehoord, straks slaapt u niet meer, en dan steken ze het weer op De Lijn (zie padre), die arme stakkers...
Dikke zoen aan allen, en een poot en lebber van Spanky en Rambo (u mag kiezen van wie u wat krijgt!)
Ik weet het, shame on me, ik had al laaaaaang iets moeten schrijven. Maar ja, hoe gaat dat in het leven? Eén ding weet ik zeker: ik ben er weer klaar voor (mede dankzij Moma), een mens heeft al eens een duwtje in de rug nodig, natuurlijk. Terwijl ik dit schrijf had ik al lang in bed moeten liggen, maar belofte maakt schuld natuurlijk, en het helpt als 1 van je ouders zelf ook nog eens een blog schrijft (dan wordt er al eens gemakkelijker een oogje dicht geknepen, ziet u?) En trouwens, morgen is het toch maar woensdag...heb ik nog een hele namiddag om uit te rusten. Normaal zou ik dan wat klusjes moeten doen, maar vanaf nu niet meer, oh nee, want ik had het u nog niet verteld, maar: We hebben een poetsvrouw! En wat voor 1, ik herkende m'n eigen huis niet meer, nochtans hadden ze mij wel met een half oog dichtgeknepen verteld dat ze niet zo heel proper werkt.. Snapt u er nu iets van? Ik zou u graag haar naam vertellen, maar ja, u weet hoe dat gaat, anonimiteit enzo....Dus in overleg met Padre vinden we wel een bijnaam!! Suggesties zijn natuurlijk altijd welkom...
Als het allemaal al niet erg genoeg was, stink ik ook nog eens uren uit m'n mond, dankzij de overheerlijke ribbekes van de chinees...mmm! Ne mens moet er iets voor over hebben om lekker te kunnen eten, en z'n mede-bewoners ook...
Met warme groeten(of is dat geen Nederlands?), Annelies.
Goh! De tijd vliegt als je je amuseert zeker? Ik ben dan ook eventjes vergeten om te bloggen, mijn excuses hiervoor, maar in ruil voor mijn nalatigheid heb ik dan weer heel veel te vertellen! Zo was het zaaalig in Turkije, zonder meer, een zalige vakantie!! Met fantastische garcons en zalige barmannen (of was dat hetzelfde??) U zult er later ongetwijfeld het fijne van weten (zie blog padre). Maaaar de eerste september was er ook weer, ja, het ging snel, veel te snel, maar ik wacht al tot binnen 2 jaar, dan heb ik 3 maanden, zalig, en als alles meezit natuurlijk...(alhoewel, ik ben niet van plan om te blijven zitten)!!! Ja, het was weer hectisch die eerste ochtend, met dingen die we per ongeluk vergeten waren die 2 maanden, boeken die natuurlijk nog niet klaarlagen, en nog van dat lekkers, een hoop ellende voor niks. Want eerlijk toegegeven, die eerste september mogen ze van mij afschaffen, er wordt toch niks gedaan, kan je beter ineens de 2de beginnen, nietwaar? Maar ja, wie ben ik?
Who am I to tell them that they're wrong while it's me who has been standing there al day long.
Dit gezegd zijnde, tot de volgende, met meer Turkije nieuws en dergelijke...
Humor is belangerijk, altijd. Als ik een jongen leuk vind, dan moet hij humor hebben, niet, hij is knap, maar heeft geen humor, ook goed? Nee, humor is van het grootste belang! Maar humor hebben, kan je niet leren. Er zijn in het leven 2 soorten mensen: zij die humor hebben, en zij die het niet hebben. Niks daartussenin... Er zijn er die pogingen doen, en die op hun pootjes terechtkomen, maar er zijn er ook die zichzelf alleen maar belachelijk maken. Ik heb ook moeite om te lachen met situatiehumor (man valt over banaan op de grond), ik vind het veel leuker om te luisteren naar iemand die met spitsvondigheden over de actualiteit afkomt..(denk aan Geert Hoste)
Bij ons thuis zijn er wel wat mensen met humor, en als er dan één iemand begint met een mop, dan wil ik er voor wedden dat we een hele avond moppen tappen, elk om te beurten een mop. Maar, eerlijk waar, Padre is niet te stoppen, het lijkt wel of hij een levende moppentapper is. Nog zoiets: er zijn mensen die een mop kunnen vertellen, en er zijn der andere die ook een mop kunnen vertellen, maar waarbij niemand moet lachen.
Het is niet makkelijk, maar als je je best doet, dan komt dat allemaal wel in orde.. Voor diegenen die willen oefenen, hier een mopje:
*2 mannen zijn op safari in Afrika, en lopen daar rond, op jacht naar wat moois. Tot 1 van de 2 gebeten wordt door een slang in zijn penis. De andere man belt helemaal in paniek naar een ziekenhuis en vraagt wat hij moet doen. De vrouw aan de telefoon antwoordt dat hij het gif er uit moet zuigen, ofdat de man anders binnen 5 minuten sterft. 'En?' vraagt de man, die ondertussen op de grond ligt. 'Je sterft binnen 5 minuten,' antwoordt de ander.
Ik zit nu (waarschijnlijk) in Turkije. En omdat ik al vaker met het gezin op vakantie ben geweest, wil ik u wel even het beeld schetsen van mijn gezin op vakantie... Om te beginnen: ik ben nog nooit met Rambo en madre op verlof geweest, dus ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik ken ze nu wel al even, en heb een gezonde portie mensenkennis, vandaar mijn schets. Ik zal beginnen bij de jongste: de op-weg-zijnde in madre's buik. Da's niet moeilijk, die zit waarschijnlijk al aan een porto in de bar, even uit de zon, omdat het daar te warm was, en omdat hij toch wat dorst had. Rambo is ook niet moeilijk, die ligt heel het zwembad bij één te gillen omdat hij niet in het water wil, maar continu geduwd wordt door zijn grote zus Lebbe. Lebbe dan, zit Rambotje de hele tijd in het water te duwen, om toch iemand te hebben met wie ze kan spelen. Stino is ofwel meiden aan het versieren (wat weinig waarschijnlijk is, maar de zon doet veel me ne mens!) of hij ligt met zijn kop onder water, en herhaalt dit fenomeen een hele dag. Madre en Padre is één pakket, omdat zij altijd samen zijn, en zij zitten met z'n 2 aan de Turkse bar iets te drinken (geen water, dat kan ik u zeggen). Niet omdat ze dorst hebben, maar omdat de ongeborene dorst heeft, en omdat deze nog niet zelf kan drinken, offert madre zich met alle plezier op. Padre doet mee om madre te steunen.. En tenslotte hebben we dan nog Annelies, ik zelf dus. Ik lig waarschijnlijk aan de rand van het zwembad (daar bruin je het best) met een cocktail in de hand en een goed boek. Met ondertussen tientallen knappe turken, die mij een massage aan het geven zijn, en mijn cocktails aanvoeren, en als het kan nog even met een waaier zwaaien!
U ziet, op zo'n vakantie vindt ieder zijn ding. Maaar op het einde van de dag zijn we allemaal weer samen om te eten, en gezellig bij te praten, tot ik en Stino naar de discotheek vertrekken natuurlijk..
Ja, ik weet het, ik ben enooorm verwend. Ik mag weer op reis, maar deze keer wel met mijn gezinnetje (helemaal volledig). Ik blijf weer 8 dagen weg...om te bakken en braden in de hete Turkse zon, en om wat Turken te verleiden. Het is mét All-inclusive, dus ik zal zo vet als een varken terugkomen van al dat eten. Maar door al de stress van het komende schooljaar zullen die kilotjes er wel snel terug af zijn! Althans, dat is te hopen! Maar omdat ik vind dat ik dit verlof jullie toch echt te veel op jullie honger heb laten zitten door weken niet te schrijven, zal ik nu voorgeprogrameerde berichten sturen. Ze zijn dan wel niet vers van de pers, maar hey, je kan niet alles hebben in het leven. Ik zou zeggen, probeer er toch van te genieten, en denk aan mij als u naar buiten kijkt naar dat miezerige weer.. Tot binnen 8 dagen!!
ANnelies (die nu waarschijnlijk op het vliegtuig zit)
), en ramboke was zoiezo niet thuis, want die moet dit weekend naar de boze meneer (gewoon geen vragen stellen...)
