Het is ooh zo makkelijk om jonge meisjes (zoals ikzelf) belachelijk te maken met voetbal. Voor mensen die het nog niet doorhebben, ik ben boos! (Tip: lees Padre's blog!) Bij ons thuis is er namelijk bijna nooit een conflict, buiten tijdens voetbal. Geen nationaal voetbal, dat interesseert niemand, maar internationaal...
Er is namelijk één grote vete tussen Puber (ikzelf) en haar vader (Padre), beiden houden van een totaal andere ploeg, Padre is voor het prutserige Engeland en ikzelf ben voor het -niet te verslagen- Portugal. Dit niet te verslagen moet u met een korrel zout nemen, want ze zijn maar tot de halve finales geraakt in het WK 2006, mààr ze hebben wel Engeland verslagen in de kwartfinale!!
U had er bij moeten zijn, de match was ongeloofelijk spannend, en Portugal was duidelijk de beste, alleen hadden de spelers van Portugal het zelf soms niet direct door... Ik hoef u zeker niet te vertellen wat het resultaat was zeker?? Portugal won, uiteraard. Dit tot groot (als ik zeg groot, vermenigvuldig dit dan met 10) ongenoegen van padre's kant. Hij was niet alleen kwaad, hij was teleurgesteld, furieus, maar bovenal, machteloos. Het kwaad was geschied, en er was niks meer aan te doen. Ik heb toen nog geprobeerd van Padre om te keren naar de goeie kant (Portugezen), u moet overtuigen wanneer ze zwak zijn, maar het heeft niet mogen baten. Waaaaant: het toppunt, het was allemaal mijn schuld.
Vanaf die dag ken ik niks, maar dan echt niks van voetbal, kijk ik enkel voor de mooie jongens, en supporter ik daarom voor de foute ploegen ( oké, dat kan, maar die jongens shotten heeel goe! Dat ze knap zijn, is mooi meegenomen natuurlijk). Als ik zeg dat Rooney (Engelse bokser, die toevallig in het Engelse elftal zit) een smerige fout maakte, heb ik dat verkeerd gezien, en is het uitgelokt door de anderen (meestal een ploeg waar ik voor ben). Wanneer diezelfde Rooney dan een rode kaart krijgt, is mijn glorie groots, maar mijn gezicht ijzig en vol medeleven. (ik zou nog graag buitengaan na zo'n match)
Vanaf nu houd ik wijs mijn mond, en probeer ik m'n boosaardig lachje in te houden als een Engelsman van het veld vliegt, en juich ik binnenin wanneer mijn Portugezen alweer een fantastisch doelpunt maken.. Ik ben trouwens niet alleen in mijn strijd. Madre durft al eens voor de verkeerde kant te kiezenin Padre's ogen), Portugal bedoel ik, niks vies denken. Spijtig is wel dat het boegbeeld van de Portugezen vandaag 34 wordt, en niet meer mee voetbalt, en moet nu lukken dat dat Madre's (en mijn, maar iets te oud voor mij) favoriet was... Ach ja, Padre zal er maar mee varen...dan heb ik de portugezen wel voor mij alleen, ... samen met heel portugal!!
Ik groet u, en dat u nooit meer twijfelt dat uw dochter niet weet wat buitenspel is, of kiest voor de mooie jongens. Op eerste vlak lijkt dat wel, maar schijn bedriegt! Ze willen gewoon nog een uitgaansleven, c'est tout!
Annelies.......
P.s: Ik voeg nog een foto toe van Cristiano Ronado, nadat hij de laatste penalty tegen Engeland binnentrapte. In your face Padre...!
Als u Padre's blog leest, weet u dat wij ook afscheid moesten nemen van de baas in huis..Padre. In plaats van vrolijk voor tv te hangen, of kwaad te zijn op ons (en daarbij een beetje te roepen) ligt hij nu ergens te verkommeren in een ziekenhuisbedje. Waar de verpleegsters zo lelijk zijn als de nacht, het eten op niks trekt, en de kamergenoten stinken. Toegegeven, zo veel verschilt er nu ook niet (hij heeft tv, en de wc is 100m verder) maar het is niet fijn natuurlijk. Maar denkt u nu vooral niet dat Padre zich daar ook maar iets van aantrekt! Integendeel, ons gezin is een goed ge-oliede machine, die voor elkaar zorgt, oké, we zijn geen dokters, maar we weten het wel allemaal beter... Elke dokter raadt namelijk af om na een operatie niks te eten, pas veel daarna een slokje te drinken, probleem natuurlijk voor padre, die scheurde van de honger na zijn operatie. Wat gebeurt er nu? Klagen bij de verpleegster (het arme kind ocharme was amper ouder dan ik, en mag zichzelf gelukkig prijzen dat padre nog lichtelijk verdoofd was toen ze hem eten weigerde)? Maar neen, Madre gaat gewoon naar huis, smeert daar een aantal boterhammen, neemt een drinkenbus mee, en zorgt voor Padre's proviand. Niet moeilijk toch? Die dokters weten toch niet wat ze zeggen...
Maar uiteraard.. Wanneer de kat van huis is, dansen de muizen op tafel! Nu is er al eens tijd voor fast-food in huis omdat madre niet echt kan koken nu (gebeurt haast nooit), het eten wordt af en toe voor tv opgegeten (lekker amerikaans!) en we kunnen met een gerust hart (ik dan) onze muziek eens volle petrol zetten, niet dat dat anders niet gebeurt.
Maar laten we toch nog even een minuut stil staan bij Padre die nu ligt te creperen, alleen... ....
Dank u, namens padre!
Om af te sluiten, een prachtig gedicht van de Nobelprijswinnaar Seamus Heaney (van waar zou die zijn?) en het past wel een beetje in deze sfeer.
When all the others were away at Mass
I was all hers as we peeled potatoes.
They broke the silence, let fall one by one
Like solder weeping off the soldering iron:
Cold comforts set between us, things to share
Gleaming in a bucket of clean water.
And again let fall. Little pleasant splashes
From each other's work would bring us to our senses.
So while the parish priest at her bedside
Went hammer and tongs at the prayers for the dying
Hij moest eens weten, onze padre, dat ik nu op zijne pc een blog aan het maken ben. Ach ja, als ik straks dood ben, dan weet u waarom.. De enige échte reden is dat onze computer (van de kindjes(allemaal)(als padre dit mag, ik ook)) kapot is. Spijtig nochtans dat er geen webcam aan zo'n blog verbonden is, anders was u waarschijnlijk nu een zeer bedenkelijk gezicht aan het trekken! Ik zit hoer (pardon, ik bedoel hier) namelijk met een roze pruik aan (ooit nog eens van Madre geweest, in een veeeer verleden), een groene scoutsrok, met daaronder een kousenbroek die in stukken geknipt is, een blauw topje en mijn favoriete (ik heb er veel) rode schoentjes. Reden? Ik ben mijn zak al aan het pakken voor het scoutsweekend, en ik moest verkleed komen als 'Kelly osbourne'. Tip voor de mensen die dit lelijke schepsel niet kennen, 'Google: Kelly Osbourne' Dat zal genoeg zeggen. Maar ik kijk er wel al naar uit.. Wie ook naar dit scoutsweekend uitkijkt, is de Madre en de padre. Voor een heel simpele reden, dan zijn er al 2 bengels minder natuurlijk.. Ze hebben het zelf zo geregeld dat Lebbeke bij een vriendinneke moest blijven slapen (wat een gedrag van mijn ouders ), en ramboke was zoiezo niet thuis, want die moet dit weekend naar de boze meneer (gewoon geen vragen stellen...)
Er zijn wat problemen in huis, maar één daarvan is wel echt erg. Dat is: wat eten we vanavond? Omdat er telkens wel iemand iets niet goed vindt, en omdat madre soms inspiratieloos is, is er meestal geen directe oplossing. Er is maar één moment wanneer er nooit aan getwijfeld moet worden wat we eten, ik stel de vraag zelfs niet meer, dat is wanneer Moma en Bopa blijven eten. Dan is het steevast: 'Chinees'! Spijtig wel dat ze zo weinig komen, ik lust elke week wel chinees, ben benieuwd hoe lang we dat volhouden.. Het is zelfs zo (een tikkeltje beschamend) dat de mevrouw van de Chinees mij gisteren vroeg of het verband rond mijn vinger er nog lang aan moest? Het is er ocharme nog geen 2 weken aan... Mja, shit happens, vraag dat maar aan Rambo, die kent daar alles van!
Wat een gekke dagen... Verkiezingen, baby's in huis, huiswerk, veeeeel huiswerk, Spanky... Ow sorry, heb ik u overvallen? Ik zie de grijns op uw gezicht al, verkiezingen, huh wanneer?? Haha, nee, alle gekheid op een stokje, Spanky is onze nieuwste familievriend, alleen madre heeft er nog wat moeite mee. Maar ik zal stoppen met vaag te zijn, Spanky is een hondje (wat anders?) en wat voor eentje! Een braveke, ik heb hem nog nooit horen blaffen (ik heb hem ook maar 1 keer gezien, maar soit) en hij logeert momenteel ten huize Moma en Bopa, waar momenteel ook Rambooke verBLIJft. God wat een rust in huis.... Nadeel is wel, op wie moeten we nu de schuld steken natuurlijk? Ach pech, Lebbeke is de jongste, zij verliest. Wie heeft het nu gedaan? Lebbeke natuurlijk... Zoiets noemen ze hierarchie, ofte wet van de sterkste! Ik word trouwens ook betaald om reclame te maken voor het nieuwe programma op kanaaltwee: 'Prison Break'. Ik krijg 1000 euro per dag om aan elk meisje te zeggen dat er een super hete hunk meespeelt (woewie, echt knap!), en dat je makkelijk kunt volgen, + dat het verhaal super spannend is (ben er op slag terug van beginnen nagelbijten)... Zalig, nietwaar!!! En toen werd ik wakker...
Maar toch, de serie is echt goed, u kan misschien eens kijken en als de kijkcijfers dan massaal stijgen, een briefje sturen naar Kanaaltwee en heel subtiel mijn naam vermelden, als de grote publiekstrekker.. U zou me er een enorm plezier mee doen!!:D
Ondertussen zal ik maar wat ajuinen gaan verkopen voor school zeker? Ach, u hoort er nog wel van. Ik denk dat u voor vandaag genoeg gekke dingen hebt gehoord, straks slaapt u niet meer, en dan steken ze het weer op De Lijn (zie padre), die arme stakkers...
Dikke zoen aan allen, en een poot en lebber van Spanky en Rambo (u mag kiezen van wie u wat krijgt!)
Ik weet het, shame on me, ik had al laaaaaang iets moeten schrijven. Maar ja, hoe gaat dat in het leven? Eén ding weet ik zeker: ik ben er weer klaar voor (mede dankzij Moma), een mens heeft al eens een duwtje in de rug nodig, natuurlijk. Terwijl ik dit schrijf had ik al lang in bed moeten liggen, maar belofte maakt schuld natuurlijk, en het helpt als 1 van je ouders zelf ook nog eens een blog schrijft (dan wordt er al eens gemakkelijker een oogje dicht geknepen, ziet u?) En trouwens, morgen is het toch maar woensdag...heb ik nog een hele namiddag om uit te rusten. Normaal zou ik dan wat klusjes moeten doen, maar vanaf nu niet meer, oh nee, want ik had het u nog niet verteld, maar: We hebben een poetsvrouw! En wat voor 1, ik herkende m'n eigen huis niet meer, nochtans hadden ze mij wel met een half oog dichtgeknepen verteld dat ze niet zo heel proper werkt.. Snapt u er nu iets van? Ik zou u graag haar naam vertellen, maar ja, u weet hoe dat gaat, anonimiteit enzo....Dus in overleg met Padre vinden we wel een bijnaam!! Suggesties zijn natuurlijk altijd welkom...
Als het allemaal al niet erg genoeg was, stink ik ook nog eens uren uit m'n mond, dankzij de overheerlijke ribbekes van de chinees...mmm! Ne mens moet er iets voor over hebben om lekker te kunnen eten, en z'n mede-bewoners ook...
Met warme groeten(of is dat geen Nederlands?), Annelies.
Goh! De tijd vliegt als je je amuseert zeker? Ik ben dan ook eventjes vergeten om te bloggen, mijn excuses hiervoor, maar in ruil voor mijn nalatigheid heb ik dan weer heel veel te vertellen! Zo was het zaaalig in Turkije, zonder meer, een zalige vakantie!! Met fantastische garcons en zalige barmannen (of was dat hetzelfde??) U zult er later ongetwijfeld het fijne van weten (zie blog padre). Maaaar de eerste september was er ook weer, ja, het ging snel, veel te snel, maar ik wacht al tot binnen 2 jaar, dan heb ik 3 maanden, zalig, en als alles meezit natuurlijk...(alhoewel, ik ben niet van plan om te blijven zitten)!!! Ja, het was weer hectisch die eerste ochtend, met dingen die we per ongeluk vergeten waren die 2 maanden, boeken die natuurlijk nog niet klaarlagen, en nog van dat lekkers, een hoop ellende voor niks. Want eerlijk toegegeven, die eerste september mogen ze van mij afschaffen, er wordt toch niks gedaan, kan je beter ineens de 2de beginnen, nietwaar? Maar ja, wie ben ik?
Who am I to tell them that they're wrong while it's me who has been standing there al day long.
Dit gezegd zijnde, tot de volgende, met meer Turkije nieuws en dergelijke...
Humor is belangerijk, altijd. Als ik een jongen leuk vind, dan moet hij humor hebben, niet, hij is knap, maar heeft geen humor, ook goed? Nee, humor is van het grootste belang! Maar humor hebben, kan je niet leren. Er zijn in het leven 2 soorten mensen: zij die humor hebben, en zij die het niet hebben. Niks daartussenin... Er zijn er die pogingen doen, en die op hun pootjes terechtkomen, maar er zijn er ook die zichzelf alleen maar belachelijk maken. Ik heb ook moeite om te lachen met situatiehumor (man valt over banaan op de grond), ik vind het veel leuker om te luisteren naar iemand die met spitsvondigheden over de actualiteit afkomt..(denk aan Geert Hoste)
Bij ons thuis zijn er wel wat mensen met humor, en als er dan één iemand begint met een mop, dan wil ik er voor wedden dat we een hele avond moppen tappen, elk om te beurten een mop. Maar, eerlijk waar, Padre is niet te stoppen, het lijkt wel of hij een levende moppentapper is. Nog zoiets: er zijn mensen die een mop kunnen vertellen, en er zijn der andere die ook een mop kunnen vertellen, maar waarbij niemand moet lachen.
Het is niet makkelijk, maar als je je best doet, dan komt dat allemaal wel in orde.. Voor diegenen die willen oefenen, hier een mopje:
*2 mannen zijn op safari in Afrika, en lopen daar rond, op jacht naar wat moois. Tot 1 van de 2 gebeten wordt door een slang in zijn penis. De andere man belt helemaal in paniek naar een ziekenhuis en vraagt wat hij moet doen. De vrouw aan de telefoon antwoordt dat hij het gif er uit moet zuigen, ofdat de man anders binnen 5 minuten sterft. 'En?' vraagt de man, die ondertussen op de grond ligt. 'Je sterft binnen 5 minuten,' antwoordt de ander.
Ik zit nu (waarschijnlijk) in Turkije. En omdat ik al vaker met het gezin op vakantie ben geweest, wil ik u wel even het beeld schetsen van mijn gezin op vakantie... Om te beginnen: ik ben nog nooit met Rambo en madre op verlof geweest, dus ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik ken ze nu wel al even, en heb een gezonde portie mensenkennis, vandaar mijn schets. Ik zal beginnen bij de jongste: de op-weg-zijnde in madre's buik. Da's niet moeilijk, die zit waarschijnlijk al aan een porto in de bar, even uit de zon, omdat het daar te warm was, en omdat hij toch wat dorst had. Rambo is ook niet moeilijk, die ligt heel het zwembad bij één te gillen omdat hij niet in het water wil, maar continu geduwd wordt door zijn grote zus Lebbe. Lebbe dan, zit Rambotje de hele tijd in het water te duwen, om toch iemand te hebben met wie ze kan spelen. Stino is ofwel meiden aan het versieren (wat weinig waarschijnlijk is, maar de zon doet veel me ne mens!) of hij ligt met zijn kop onder water, en herhaalt dit fenomeen een hele dag. Madre en Padre is één pakket, omdat zij altijd samen zijn, en zij zitten met z'n 2 aan de Turkse bar iets te drinken (geen water, dat kan ik u zeggen). Niet omdat ze dorst hebben, maar omdat de ongeborene dorst heeft, en omdat deze nog niet zelf kan drinken, offert madre zich met alle plezier op. Padre doet mee om madre te steunen.. En tenslotte hebben we dan nog Annelies, ik zelf dus. Ik lig waarschijnlijk aan de rand van het zwembad (daar bruin je het best) met een cocktail in de hand en een goed boek. Met ondertussen tientallen knappe turken, die mij een massage aan het geven zijn, en mijn cocktails aanvoeren, en als het kan nog even met een waaier zwaaien!
U ziet, op zo'n vakantie vindt ieder zijn ding. Maaar op het einde van de dag zijn we allemaal weer samen om te eten, en gezellig bij te praten, tot ik en Stino naar de discotheek vertrekken natuurlijk..
Ja, ik weet het, ik ben enooorm verwend. Ik mag weer op reis, maar deze keer wel met mijn gezinnetje (helemaal volledig). Ik blijf weer 8 dagen weg...om te bakken en braden in de hete Turkse zon, en om wat Turken te verleiden. Het is mét All-inclusive, dus ik zal zo vet als een varken terugkomen van al dat eten. Maar door al de stress van het komende schooljaar zullen die kilotjes er wel snel terug af zijn! Althans, dat is te hopen! Maar omdat ik vind dat ik dit verlof jullie toch echt te veel op jullie honger heb laten zitten door weken niet te schrijven, zal ik nu voorgeprogrameerde berichten sturen. Ze zijn dan wel niet vers van de pers, maar hey, je kan niet alles hebben in het leven. Ik zou zeggen, probeer er toch van te genieten, en denk aan mij als u naar buiten kijkt naar dat miezerige weer.. Tot binnen 8 dagen!!
ANnelies (die nu waarschijnlijk op het vliegtuig zit)
Hebt u ook die documentaire gezien over 9/11? Vooral die van de non-believers vond ik één om kippenvel van te krijgen! Het was niet alleen heel boeiend in elkaar gestoken, maar het leek in mijn ogen allemaal niet ver van de waarheid. Dat er iets schortte met 9/11 wisten we allemaal al langer, maar dat het zo erg was? Wat ik vooral merkwaardig vond, was dat de eerste video van de non-believers (loose change 2) alleen maar vragen stelde, die wetenschappelijk klopte. De video van vandaag van de believers (in mijn ogen volgelingen van Bush) kraakten de non-believers enkel af, en maakten hierbij zich zelf belachelijk... In elk geval, mijn mening is toch eerder de complottheorie van loose change 2. Hoe kan het bijvoorbeeld dat een boeing 747 het penthouse invliegt en hierbij een piepklein (in vgl met een boeing 747) nalaat. Niet erg logisch, vindt u ook niet? Of dat de gebouwen van WTC 7 net een week voor de aanval verzekerd zijn, speciaal tegen terrorisme, of dat de burgemeester gewaarschuwd was net voor 9/11 om die dag geen vliegtuig te nemen? Sorry, toeval bestaat, en fantasie ook, maar het blijft Amerika waar alles mogelijk is. En Bush heeft al laten zien dat hij niet van de slimste is. Oké, nog in het midden gelaten of het nu waar is of niet. Maar stel nu dat het wel zo zou zijn, denkt u dan eens aan al die mensen die door hun eigen regering opgeofferd zijn voor de goede zaak! Niet eens voor de goede zaak, maar voor Bush en zijn regering. Want, moest het waar zijn, wat was dan de reden? Afghanistan invallen? Met welke reden? Om massavernietigingswapens weg te halen? De welke, vraag ik u dan. Want ze vonden er toch geen? Of hebben ze niet goed genoeg gezocht? Allemaal vragen waar we nooit een antwoord op zullen weten.
Frustrerend..
Annelies
Bij foto: *Reason for George to invade Iraq: *Now we're gonna invade Afgans, Afgharstan, Iraq
Bij ons thuis bestaat de regel dat elke week 1 van de kindjes kookt voor het gezin. En ik maakte een keer een overheerlijke ovenschotel klaar, en die was verukkelijk! Al zeg ik het zelf.. (en de rest van m'n gezinnetje) En nu en dan gebeurt het dan (zoals vanavond) dat Padre mij bij zich roept en me vraagt of ik m'n ovenschoteltje nog eens wil klaarmaken. Natuurlijk zeg ik dan niet nee! Nog geen minuut later zie je mij al huppelen naar de winkel. Ik wil u dan ook laten delen in mijn vreugde, en ik zal u dit receptje eens geven, zo kan u uw gezinnetje eens gelukkig maken. Maar al mijn geheimen ga ik natuurlijk niet prijsgeven...
Annelies-schotel
Nodig voor 4 personen:
*1 kg gehakt * 2 potten (naar gelang uw behoefte eraan) sperziebonen * 1 zak rösti (heeeel lekker, dit maakt/kraakt je gerecht!) * 300 gram geraspte kaas
Bereiding: Je bakt het gehakt tot het net niet meer rood ziet, en de rösti tot hij goudbruin ziet. Je giet ondertussen de boontjes goed af, er mag geen vocht meer overblijven. Als alles gebakken is, pak je een ovenschotel en leg je een deel van het gehakt hier in (liefhebbers kunnen eerst een laagje kaas leggen, dan hebt u wel meer kaas nodig), daarboven op leg je de boontjes, en dan vervolgens de rösti. Dan legt u er ongeveer 100 gram kaas op. Vervolgens doet u dit proces opnieuw, met op het einde de rest van uw kaas om het af te maken. Mensen die een vrij groot gezin hebben kunnen dit alles ook maar 1 keer doen, en dan ineens al het gehakt etc in de ovenschotel leggen.
Let op! Mensen die gauw last hebben van hun cholesterol moeten een beetje oppassen dat ze hun vlees en rôsti niet in veel boter bakken, anders kan het een beetje vettig worden. Voor de rest is dit een bangelijk gerechtje bij dit barslechte weer, en het is zowat het enige gerecht dat iedereen lust bij ons thuis (en dat wil wat zeggen!)
We leven nu al een tijdje in een een Joe (door Rambo uitgevonden woord, betekent: groot) huis met ons 6 (binnenkort met 7, maar dat wist u al), en naarmate je er langer in woont ontdek je toch een aantal voordelen, maar ook nadelen. Voordelen zijn niet moeilijk natuurlijk, het is groot, je hebt plaats zat, en iedereen kan er wel even op zichzelf zijn. Nog een voordeel, en ook niet te onderschatten is het aantal wc's in huis (4)!
Maar ik heb ook momenten wanneer ik beneden kom, dat het lijkt alsof er niemand thuis is, en dan kan ik roepen zo veel ik wil, ik vind toch niemand. Het is zelfs zo ver gekomen dat ik op Padre's blog moet gaan zien om te lezen waar iedereen zit, én wat ze aan het doen zijn... Maar of dit nu een nadeel is? Het blijft een constant avontuur natuurlijk. Soms roep ik Rambotje even bij mij, en zeg ik: 'Rambo, jong, we gaan den hoop is allemaal zoeken hé!' Waarna ik eerst Rambo zijn broek mag verversen, omdat hij van de spanning in zijn broek gedaan heeft.. Dat gedaan, kleden we ons om als echte parra commando's en sluipen het huis rond (later op de dag staan we vol rode strepen op onze buik, door al de trappen..), tot we de laatste man/vrouw gevonden hebben.. Meestal wordt het wel een beetje saai op den duur omdat Rambo en ik zowat de enige zijn die zich voortdurend verplaatsen in de dag, de rest houdt zich nogal wat eenzijdig (buro, computer) Alleen Madre vind je bijna nooit. Nee, ze is zich niet gaan verstoppen, nee. Maar als ze niet aant kuisen is, dan speelt ze Sudoku (een spel voor intellectuelen, niks voor mij dus), u zou denken, dan zit ze toch gewoon aan tafel? Ah nee, speciaal voor ons verplaatst ze zich elke keer (soms zit ze zelfs onder tafel Sudoku te spelen!), zodat wij maar blijven zoeken!!
Zo verveelt geen mens zich in de grote vakantie, nietwaar? En s'avonds zijn Rambo en ik zo moe van al het sluipen, dat wij heel vroeg in ons bedje liggen, zodat de rest van de bende rustig tv kan kijken.
Laatst kreeg ik de vraag van Cyberoma wat een 'nerd'(spreek uit als neurt, niet nert) is, ze had dit ergens gelezen in een krant, en vroeg zich af wat dit nu juist betekende... Als puber moet je dit dan maar weten, want je bent toch niet van gisteren en je gebruikt die taal, dacht ze. En dit klopt, ik wist inderdaad wat een nerd was, want ik gebruik dat woord voortdurend, zo vaak dat ik zelfs niet helemaal meer weet wat het precies betekent. Ik gebruik het voor alles, als ik iemand met een brilletje zie, denk ik al aan een nerd, maar ik zeg het soms ook gewoon om te plagen. Of, zoals sommigen, gebruik ik het ook wel eens als stopwoord. Volgens die bewuste krant zou het deze beschrijving zijn: 'Iemand die meestal heel goede punten haalt op school, en waar anderen jaloers op zijn.' Nog een reden om nooit een krant te geloven! Een nerd heeft soms zelfs helemaal niks met punten op school te maken. Iemand die goeie punten haalt, is een strever, en daar ben je niet jaloers op, want die hebben geen leven, en meestal ook geen vrienden. Fout dus, maar wat is het dan wel? Ik kan u alleen zeggen wat ik denk, en ik denk dat het iemand is, die voortdurend studeert (maar daarom nog geen goede punten haalt!), seutig gekleed is, geen contact zoekt, en meestal lid is van de schaakclub.
Als u zichzelf herkent in mijn beschrijving, geen nood, er is misschien nog hoop voor u...
Hopelijk is dit nu voor eens en voor altijd opgeklaard.
Omdat Padre een boekbespreking houdt, dacht ik dat ik toch ook even mijn mening mocht zeggen over iets wat ik heeeel goed vind... Zoals die-hard lezers van beide blogs misschien al doorhadden: ik heb een cd gekocht/gekregen (daar zijn we nog niet helemaal uit) van Christina Aguilera- Back to Basics. En ik wil deze even vermelden, ten eerste: omdat het een prachtige cd is, met Christina, die een dijk van een stem heeft, en ten tweede: zeker bij jullie! Waarom? Omdat haar cd niet toevallig Back to basics heet, hij is echt in de stijl van de jaren '50, '60. En dit is ronduit prachtig. Oké, als ik dan toch een minpunt moet toegeven: soms is het een beetje hetzelfde, en het is helemaal anders dan haar vorige cd (waar ik ook een enorme fan van ben), maar ik ben zeker dat u er even hard van kunt genieten als ik!! Een aanrader voor opnieuw op te dansen, of om als achtergrond muziek op te zetten, hij kan voor alles dienen, bij mij zal hij in elk geval de hele dag opstaan (owee, diegenen die bij mij wonen, haha!)...
Toen ik hard aan het werken was (huhum), hoorde ik ineens klein Rambotje naar zijn mama roepen.. Daar spendeer je verder geen aandacht aan omdat dat de helft van de dag zo is.. Maar nadat het een tijd wat stiller was in huis, begonnen we ons toch een ongerust te maken, u weet: stilte is nooit een goed teken, want dan zijn ze iets aant 'flikken'. Alleen wisten we toen nog niet wat... Tot we ineens een penetrante stront geur in onze neus kregen, en even later Rambo zagen binnenkomen, zonder broek, wisten we hoe laat het was! De arme jongen moest dringend kaka doen, en vond zijn mama niet, dus was alleen op stap gegaan, dit zonder succes, of moet ik zeggen, zeer succesvol?! Alleen was het mikken iets minder...(de gorte details laat ik zo, u zou geen honger meer hebben) Zo had Rambo zijn teken weer achtergelaten in huis (krijg sterk vermoeden dat Rambo iets van een hondje wegheeft, die laten ook vanalles achter om hun territorium af te bakenen.) Om een lang verhaal kort te maken: Madre heeft alles netjes opgekuist (Bravo, ik zou het niet kunnen) en Rambo is daarna gewoon verder gaan spelen...
Of zoals Padre eerder zei: 'Holy shit' Is het nu: 'Rambo shit!'
Wanneer het verlof is, en je niet met vakantie bent (lees: wanneer je ouders moeten werken), is het moeilijk om jezelf een hele tijd (nuttig?) bezig te houden. Zeker voor kleine Rambookes en Lebbekes, die met zichzelf geen blijf weten. En dan verlaat Lebbeke Rambo nog door naar een 'Wie' te gaan, een vriendinnetje in de buurt... Arme jongen! Hoe moet je zo'n kind dan wel gelukkig maken? Naar de speeltuin gaan met zo'n ******weer? Nee, dat gaat niet... Na allerlei voorstellen te hebben gedaan, gaande van: Teletubbies kijken (als u niet weet wat de Teletubbies zijn, prijs uzelf dan gelukkig, en ga er niet achter vragen, als u het wel weet, ik weet hoe u zich voelt!), tot: boeken lezen, ed...
Niets was goed genoeg om Rambo bezig te houden. Tot Madre zei: 'Als we van de Colruyt komen, dan ga ik met je spelen.'
Het spelen was al niet meer nodig, het woord 'Colruyt' was gevallen.. Vanaf die moment was het alleen nog maar: 'Wanneer vertrekken we? Gaan we nu eindelijk door?' Ach, een kinderhart is snel gelukkig zeker?
Aangekomen bij de eerder genoemde winkel, wilde Rambo algauw in het karretje zitten, en natuurlijk voortgeduwd worden door heel de winkel. Ik hoef u niet te vertellen dat de Colruyt daarna geplunderd was. Wonderbaar, maar niet door Rambo! Door zijn bestuurders!!
Er staat namelijk soms een potje met koekjes en snoepjes open, om te 'proeven'. En ik denk dat Madre en Padre daar wel een paar keer voorbij zijn gegaan, met gevolg dat een man van de winkel een nieuw pak moest open doen, zodat de rest van de bezoekers ook eens kon 'proeven'.
En met zo'n groot huishouden is het al meerdere malen voorgevallen dat we amper met 1 kar toekomen, ik kan u verzekeren dat wij dan beziens hebben als we de winkel uitgaan. Het gaat zelfs zo ver dat mensen denken dat we zelf een winkel bezitten, en ons komen bevoorraden bij Colruyt. Maar niets is minder waar...
Dus wanneer u ooit eens in de Colruyt zou komen, en u ziet mensen sjouwen met een kar, en een heleboel kinderen, denk dan aan ons, en lach even in uw binneste, en bedenk dan hoe dat huis er van binnenuitziet met zoveel bengels!!
), en ramboke was zoiezo niet thuis, want die moet dit weekend naar de boze meneer (gewoon geen vragen stellen...)
