(((Ik had mijn werkzaamheden onderbroken omdat ik niet langer kon zitten)))
Florence
Er zijn verschillende soorten verpleegkundigen:
1. de echte Florence (Nightingale) die erg begaan is met haar taak, zorg draagt voor elk welzijn van haar patient en die het verblijf in een hospitaal dragelijk maakt. Zij moet opboksen tegen de flauwe grapjes van een zieke Padre maar neemt die er met graagte bij. Ze weet immers dat ze ontstaan in een door opiaten omfloerst brein en gestoeld zijn op ongemak en gebrek aan zorg van haar collega's (zie verder).
Deze real nurse krijgt mijn volle waardering, ze was er!
2. De wood-be Florence: ze doet alles wat ze kan, ze is echter beperkt in haar mogelijkheden. Ze snapt niet dat als je een urinereservoir vraagt (de Fles!) je dat ook vult met een inhoud die compatibel is met het recipient en dus dient geledigd. Ze denkt dat het goedje vanzelf verdampt. Deze dame is over het algemeen wat jonger en steeds bereid tot een lekkere sociale babbel (met haar collega's) en verbreekt dagelijks enkele records, zoals o.m. - snel eten brengen aan een tafel bij een patient die niet uit bed kan - snel een thee wisselen voor koffie en citroen en suiker achterlaten, melk en suiker vergeten (maar dan in hoog tempo) - zeer snel de bedden verschonen (zo snel dat het lijkt alsof ze nooit in de kamer geweest is - nadien bleek het ook zo te zijn) - ...
Deze mensen verdienen te weinig! daarom hebben ze voor hen de witte woede bedacht, iets waar een door opiaten beneveld patient enkel begrip voor moet opbrengen.
3. de Florence van Marokko
Lekker geïntegreerd maar met voldoende bewaarde eigenheid. Ze sluipt onderdanig de kamer binnen van de bange blanke man. Ze biedt spontaan en ongevraagd een extra potje koffie aan "omdat ik weet dat u dat graag lust". Ze kent niet veel van de westerse geneeskunde "ik zal het eens gaan vragen" MAAR ze compenseert dit schijnbare gebrek met een onaardse glimlach uit haar donkere oogjes. Een blik die veel betekent: ik dien en ben daar blij mee, ik neem wat pijn weg en daarom slaap ik lekker... O Fatima, zoals jij mogen er meer rondlopen...
4. het schaap
Schaap, zegt u? Ja, schaap! Ze kijkt u zo aan telkens ge een vraag formuleert. Ze overdenkt geen mogelijkheden maar holt nietszeggend weg om hulp te halen. Ze hoort wel, maar luistert niet. Ze is behulpzaam maar nooit té. Ze rookt niet in de ziekenkamer, wat onmiskenbaar een pluspunt is. Gelukkig ben ik met dit lagere zoogdier weinig geconfronteerd. Het ziekenhuis voert wel een positief diversiteitsbeleid, ze hebben er van elke soort minstens één!
5. Helga ! ! !
Deze spontane meesteres in de edele kunsten van de SM laten ze enkel los op patienten die net uit hun kunstmatige coma komen (de verdoving). Ze houden u wakker terwijl u liefst slaapt. Ze zetten uw tv af omdat ge even uw ogen sloot. Ze zetten uw drinken veel te ver weg en tot overmatige ergernis: ze geven geen eten als je erom vraagt. Ik denk er dan ook stevig over om een klacht in te dienen bij 11.11.11 omdat een patient in hongersnood voedsel geweigerd wordt. Ze werkt natuurlijk volstrekt in dienst van haar oversten: ik ken dat, ze rekenen een volle dag aan, aan de volle pot maar ze geven niets eten en drinken om zo het gat in de begroting van het Riziv aan te vullen. Daarvoor nemen ze Helga in dienst.
6. Madre
De mantelzorgster, thuisverpleging van de bovenste plank, ziekenbezoekster (top of the shelf) Zij heeft het niet begrepen op de Helga's van deze wereld, ze smeert boterhammen met kaas, neemt koekjes van eigen deeg mee en verstopt een fles whisky in een thermos koffie die ze speciaal daarvoor heeft uitgeboord. Ze wordt in deze wereld vakkundig bijgestaan door haar opleidster en steun en toeverlaat: de Moma, die ook aan de vleselijke problemen ener patient denkt en een volstrekt nieuwe kalender van een vooraanstaand konijnenfabriek meebrengt. Later bleek dat ze haar verjaardag al had aangeduid op de kalender - dank! (Overigens vond de Rambo die kalender ook een mooi en leuk idee. Na de vakantie zal hij in zijn biggetjesklas een studieweek rond de biologische differentiatie van naakte konijnen voorleggen aan zijn juf. - De kalender krijgt hij echter niet mee, anders verliest ondegetekende misschien de verjaardag zijns schoonma uit het oog!)
Voor deze mensen mijn allerhoogste appreciaties....
Zoals u ziet valt er heel wat te beleven in een hospitaal. Over de dokters vertel ik een andere keer wel.
Nieuws
De op-weg-zijnde-waarvan-we-het-geslacht-reeds-kennen STAMPT tegen de ingewanden zijns/haars moeder. Nogal fors, zo blijkt want deze nacht werd ik bijna uit het echtelijke (nou ja) bed gesjot. Er is discussie over het feit dat het een Antwerp- dan wel Beerschotsupporter zal worden. Gelet op het feit dat ik in bed bleef en er dus niet gescoord werd, ga ik voor de juiste ploeg: (de enige van 't stad, dus)
Zo ik heb mijn rug weeral naar de testikelen gewerkt, voor u lieve lezer, en ga nu uitgebreid wat liggen denken aan de konijnen van de Moma. (eat your hart out - Rambo)
Dag lieve kijkbuisvrienden (naar de oude Den Uil),
Het eerste wat ik doe als ik iets beter ben, is communiceren met de buitenwereld via deze blog. Wees vereerd! Hoe het gaat? Traag, moeizaam, veel pijn en ... jammer genoeg opnieuw dezelfde pijn als voor de operatie. Op 14/11 moet ik op consult bij de wonderdokter. Dan pas zal ik weten hoe het er werkelijk voorstaat. Gelukkiger ben ik er niet om geworden. Maar ach, we hebben al zoveel doorgemaakt, waarom dit niet?
Ander en beter!
We kennen het geslacht, ttz de ingewijden. De buitenwereld die ons enkel kent of wil kennen via dit blogje, moet nog wat wachten. Op de teller naast deze tekst, rechts, kan u aflezen hoe lang precies nog! Het feit dat we het weten of er tussen de kriele beentjes van de op-weg-zijnde een spleetje dan wel piemeltje zit, is in feite een verschrikkelijke denkfout van het labo. Hoewel deze mensen zo goed waren zelf telefonisch contact op te nemen met de Madre, verklapten ze zonder omwegen het geslacht. Het is overigens geen wonder, want ik hoor u denken, dat Madre de telefoon überhaubt afnam. Ooorzaak hiervan is dat bij het opgeven van het contactnummer ik voor alle zekerheid mijn nummer naarvoordouwde (Madre kennende) en ik toen ik lusteloos en platgespoten in mijn ziekenhotel was, zij min of meer 'verplicht' werd deze gsm op een andere wijze te behandelen dan de hare. Zelfs de pestberichten van onze huisstalkster kwamen nu vlotter binnen, alsook dit bericht.
We vinden het jammer, zoveel is zeker! We hadden liever gewacht toto op het laatste om het geslacht te kennen maar ach, het goede nieuws is wel dat het er tot nu toe nog allemaal erg goed uitziet, wat dons dan weer verheugt!
Als opperhoofd van dit riante samengestelde gezin heb ik al een offerte gevraagd aan busbouwer Van Hool, wat zo'n schoon gelede bus moet kosten? Bovendien heb ik dan altijd parkeerplaats voor mijn deur, want voor mijn deur is toevallig zo'n bushalte.
We zoeken nog een gepast 'lijnnummer'. Ik dacht aan '36', het maatje van Madre na de bevalling! Het schijnt dat deze 'lijn' al in gebuik is, dus hebben we de keuze: of Madre neemt een ander maatje (opgelet 34 en 38 bestaan ook al) of we vragen De Lijn gewoon een aanpassing door te voeren in hun net.
Florence
Neen, geen tip ivm het geslacht, ook geen nieuwe potentiële roepnaam voor de op-weg-zijnde, wel een geschreven ode aan de dames en heer die mij de afgelopen week 'verzorgden' in het ziekenhuis. Ik begrijp nu waarom de witte sector de naam 'gasthuis' heeft laten schrappen, gast ben je er zeker niet. Maar hierover later meer!
Een zware titel past bij mijn stemming van het moment. Een mens moet weten wanneer het tijd is om afscheid te nemen. Welnu die tijd is nu gekomen... Zoals u wellicht nog weet moet ik me morgenochtend zeer vroeg aanmelden bij de vriendelijke hostessen van het ziekenhuis. Niet voor een rondleiding maar voor een hospitalisatie met operatie inbegrepen. Dat is niet zoiets als kamer met zicht op zee. Dat is geen bezoek aan de zoo met een blik achter de schermen... Neen, dit is pure ernst!
Tijd dus voor afscheid, want u gaat me een tijdje missen. En... ik u!
Afscheid nemen valt altijd zwaar. Ik heb in mijn leven al vaak afscheid moeten nemen en ik ken dus dat gevoel maar al te goed.
Ik neem afscheid van mijn eigen warm bedje, waar een zacht ronkende Madre geregeld naar me toe kruipt en zich embryonaal tegen me aan vleidt. De warmte van deze twee zacht kloppende hartjes zal ik voorwaar erg missen in mijn kille ziekenhuisbed.
Ik neem afscheid van de geanimeerde tafelgesprekken, over van alles en nog wat. Altijd actief, altijd met veel, nooit volstrekt eensgezind... Dit afscheid valt me zwaar, ik ruil dit dagelijks terugkerend evenement voor een koele plaat met een of andere goedkope boterham met een plak onbeduidende ham, aangevuld met een kop koffie, waarvan de sterkte overeenkomt met die van een slappe vaatdoek.
Ik neem afscheid van mijn computer, mijn bureau, mijn uitzicht. Dagelijks breng ik vele uurtjes door in deze leefwereld, met mijn blik op de straat, mensen die voorbijgaan, mooie, lelijke, dikke en dunne, allen met een voor mij onbekemde bestemming, een onbekend doel nastrevend. Ik neem afscheid van de trams, die klokvast door hun nieuwe rails schuren en me er immer doen bij stilstaan dat weerom zeven minuten van ons aardse leven weggetikt zijn. Ik neem afscheid van mijn blik op de wereld, het toestel waar ik nu op rammel om er letters in te geven en deze een vorm te geven die voor sommigen onder u genietbaar is, voor anderen misschien niet maar daar maal ik niet om. Ik ruil dit alles voor een uitzicht op een witgekalkte venster, een uitzicht op een witte muur met vegen, een uitzicht op een bekrompen tv-station waar zich taferelen afspelen waar ik mij gewoonlijk ver van weg hou maar de mede kamergenoten hebben nu eenmaal meer recht dan ik om te kiezen, waarom? daarom.
Ik neem afscheid ...
Ik neem afscheid van die afschuwelijke pijn in mijn rug, in mijn benen en in mijn hals. Die pijn die me 's nachts wakker houdt en de pillen die mij 's middags doen slapen. De pijn die me nors maakt, zegt Madre en ik geloof haar graag... (sorry Madre) De pijn die nu al weken mijn leven beïnvloedt. Ik neem graag afscheid van die rotzooi en neem er al de rest dan maar graag bij. ... Hoewel...
Genoeg getreurd! Gedaan!
Binnen een paar dagen ben ik er weer (met een andere pijn, wellicht) om u te berichten over mijn wedervaren in dit prachtige samengestelde gezin. Over de laaiende emoties, de sprankelende woordgevechten, de buizen van Annelies (vijf als ik me goed herinner), de teruggevonden boekentassen, de vriendjes van Lebbeke, de rampen die Rambo aanricht...
Binnen een paar dagen sta ik (figuurlijk) te springen om jullie van dit alles verslag te maken. Jullie zijn dus van mij niet af!
Dat is hij/zij in de buik van de Madre. Na enig zoekwerk (de buik van de Madre is een waar hotel voor de op-weg-zijnde) heeft de dokter met zijn ingewikkeld toestel de spruit-in-aantocht gevonden. Hij/zij lag op de rug, duidelijk te genieten van de portie porto van gisteren (komt binnen via de Madre in een rechtstreekse leiding). Plots zijn de schijnwerpers gericht op het boeleke en hij/zij schiet in aktie. Er werd zelfs duidelijk gewuifd naar de camera...
Nu zijn we wel wat gewoon. Als de lens van een camera op Lebbeke gericht wordt neemt ze poses aan waar madam Parijs Hilton nog veel van kan bijleren. De Rambo moet nog maar een zakske van een fototoestel ontwaren of zijn gezicht gaat in een plooi die de tronie van menig Hollywoodlegende evenaart...
Onze nieuwe ster aan het firmament (de hemel, Lebbeke, de hemel) is not born maar maakt zich duidelijk op voor zijn/haar eerste fotoshoot, enkele seconden na de geboorte.
Op een gegeven moment prikte de dokter een naald door de buik van Madre (ze is geen fascistoïde type, noch een liefhebster van sadisme) Neen, de dokter voerde gewoon een punctie uit. Dat is om na te zien of ons fotomodel-in-spe geen problemen heeft die we zo niet kunnen zien. Mijn oog (piep voor Madre)! Die kleine blaakt van de kernenergie. Hij/zij is kerngezond! Maar ja, ge kent die doktoors, ze kunnen wat bijverdienen en dat laten ze niet liggen...
Toen die naald binnendrong in kamer 47 van het hotel der op-weg-zijnde, schrok hij/zij zich een hoedje. Hij/zij wuifde de naald weg... Zou ik ook gedaan hebben. Nadat de verpleegster twee volle pinten vruchtwater (dieprode kleur?!) had weggenomen mocht de camera uit en de Madre mocht nog wat rusten.
Wat blijkt nu: de Madre mag de eerste dagen NIETS doen! NIETS! Dus de huidige situatie is als volgt: - Madre doet NIETS (ze luistert altijd goed naar de doktoors) - Puberken zit met heure vinger naar den plafond te wijzen (hoewel het verband eraf mocht - den doktoor (nen andere dan die van de Madre) heeft echt niets meer gevonden (lap 30,- EUR voor niks te vinden)) - Stinooke doet nooit niks (grapje Stinooke- het moest gewoon voor mijn tekst) - Lebbeke en Rambo doen vanalles maar niks dat goed is en ik, lezer dezes, ik verbijt de pijn!
Een beetje zelfkennis
Door de enorme pijn ben ik genoodzaakt pillen te pakken. Volgens de hypotheker (Moma denkt dat ze een apotheek op een huis heeft) zijn het de zwaarste die er zijn (en ik mag al niks heffen). De doktoor (nen andere dan die van de Madre en dien van puberken (ja ze hebben er ineens een heel serie gemaakt)) heeft gezegd: "ge kunt er wel wat dizzie van zijn"
Het schijnt dat ik er regelmatig neffenklop! (zoek maar op in Van Dale Neffenkloppen, neffengeklopt, klopteneffen). Voorbeeld (niet voor gevoelige lezers): Toen gisterenavond rond elf uur Puberken ineens volledig gekleed in ons slaapkamer staat, zeg ik: "waarom ligt gij niet in uw bed?" Zegt zij: "omdat ik juist van toneel kom, pa" Voila ik klopteerneffest (vervoeging in de verleden tijd)
Kzal blij zijn als ik er vanaf ben, van al die miserie.
Bericht voor de lezers van andere blogs, zoals die scherprechterskrant van puber_Annelies: Lebbeke heeft er zelf voor gezorgd dat ze kan gaan slapen en niet de Madre of de Padre. Al moet ik bekennen dat het wel goed uitkomt? Wilt u ook weten bij wie ze gaat slapen? Inderdaad bij wie!
Ik ga er mee stoppen en er nog wa neffeskloppen... En de Madre aansporen om vooral NIETS te doen.
Een blogger verwacht reacties op zijn blog. Toegegeven. Niet alle reacties gebeuren via het gastenboek. Vaak (meestal) zijn reacties mondeling gegeven, aan tafel (de kinderen), bij een glas porto (moma en bopa), op straat (vrouw facteuse, laat me gerust uw avances gaan niet op), in de winkel (mag het een beetje meer zijn) of per sms (het interesseert ons niet...).
Wat ik gisteren meemaakte tartte echter mijn toch niet zo beperkte verbeelding: mijn allerliefste Madre sprak niet tegen me. Ik had zoals menig Antwerps havenarbeider wel eens schalt: "wel beeld gene klank".
Na lang aandringen kreeg ik van Rambo een enveloppe met daarop de boodschap: "voor da bloggerke van niks". Ik zei nog tegen de bijtgrage Rambo: "dat is niet voor mij jongen maar voor je stiefzusje Annelies" Maar een stem bereikte me vanuit de kelders van onze burcht: "neeje veur aa, joenge, veur aa"
De omslag opende ik met trillende hand en er stond volgende boodschap in, ik geef ze u letterlijk: " als ge nu denkt dat ge me plezier gedaan hebt met uw blogske over de fantastische madre, dan ben je verkeerd. Je lult over vanalles en nog wat en je zegt niets over mij." Bleek weggetrokken zakte ik in elkaar. Mijn rug deed plots geen pijn meer, mijn endorfines joegen door mijn lichaam tegen het tempo van een raket op kruissnelheid. De PS was nog krachtiger: "ik ben uwen eigendom niet!"
Ai, ai, ai!
Ik heb madre verwaarloosd. Totaal ten onrechte... Ze verdient absoluut beter. Verwacht vandaag geen reclameboodschappen, geen ode aan overheidsinstanties, geen weet ik veel... Vandaag uitsluitend the madre in the picture!
Waarom zie ik madre zo graag, ik zal daar mee beginnen: ze is buitengewoon lief en attent, ze regelt het huishouden als een ervaren agent het kruispunt op het Schumanplein in Brussel. Ze volgt het huiswerk op, runt de volledige administratie van ons bedrijf en zet zich bovendien belangeloos in voor de commerciële kant ervan. Madre is een genie in het oplossen van materiële problemen, ze volgt kledingstukken op van wasmand tot kast. Een enkele keer verliest ze de opvolging (van een scoutshemd) maar dat lag aan anderen die het in een verkeerde kast gelegd hadden.
Madre slaapt nooit overdag, zoals vele lallebellen tegenwoordig wel doen en zeker als ze zwanger zijn. Hoogstens zal Madre eens 5 minuutjes gaan liggen om op krachten te komen.
Madre speelt nooit, ze is daarvoor een veel te bezige bij. Een enkele keer vult ze een sudoku in om haar afstompend huishoudelijk werk te onderbreken en zodoende haar intelligentieniveau (zeer hoog) op peil te houden. Wie daar geen begrip voor kan opbrengen is zelf zo dom als koperlood.
Madre doet onmogelijke dingen. Heden ochtend lost ze even een taak op voor puber_Annelies; hou us vast: de prijselasticiteit van het aanbod in een unitaire verhouding van de oligopolistische economie in een colchose. U begrijpt er niets van: Annelies en ikzelf ook niet.
Sommigen denken dat Madre een ochtendhumeur heeft. Fout! Madre is zo intens geconcentreerd haar dag aan het inplannen dat ze gewoon niet hoort dat iemand iets vraagt. Tegelijk lost ze wereldproblemen op, zoals 'er is geen melk meer'.
Toen ik heden in een krant (ik ga dus geen reclame maken) las dat een fotograaf (weer geen reclame) schreef dat de mooiste vrouiwen pas de mooiste zijn als ze 's ochtends wakker worden, heb ik dat artikel voorgelezen. Madre bekeek me alsof ik van een secte afkomstig was en haar voorstelde om lid te worden (zo argwanend, dus) Maar ik voegde er dadelijk aan toe. Ik ben daar volstrekt mee akkoord. Ze bekeek me nog argwanenderderder. "En jij, lieve schat" scoort op dat vlak het hoogst" voegde ik er nog aan toe. Al mijn vooroverleden grootouders nog aan toe, ik meende het heel erg.
Madre haar blik klaarde op, ze sprong recht en gaf me een tedere kus op mijn wang. Naar oeroude Christelijke traditie bood ik spontaan en snel mijn andere wang aan. Ze negeerde ze en kuste me innig en lief op de mond.
Zo komen er dus kindjes van...
En dat is natuurlijk een van de topredenen waarom de Madre de fantastische Madre is: ze draagt ons kindje... Dat is gewoon een wonder.
Ze is niet mijn eigendom, dat wil ik nog even rechtzetten. Maar wees gewaarschuwd: den dienen die van plan zou zijn om zet te komen afpakken: die zal in Italiaanse stijl worden afgemaakt, met de blote colt.
Voila Madre... Dat is mijn antwoord op uw briefken van gisteren.
Ik zie u graag, i love you, te quiro, ich liebe dich, je t'aime ... EN HEEL DE WERELD MAG HET WETEN ! ! ! !
Ja hoor, jullie zijn regelmatig onlaain om naar mijn saait te komen gluren... Doet me dat een plezier, zeg...
De titel suggereert van alles. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat bij gebrek aan de klassieke inspiratie, noodzakelijk om zo een blog levend te houden, ik vroeg aan Madre waarover zal ik vandaag eens schrijven? Haar antwoord deed me plots een liedje neurieën: 't is moeilijk bescheiden te blijven..." u kent deze rockenrollhit wellicht nog? Ze zei immers, zonder dralen, gestotter of ingetogenheid: "over Madre de fantastische".
Bouche bée zeggen de fransen. Mound full of teeth denken de Engelsen. Wir haben es nicht gewusst zeggen de Duitsers (zeggen ze al jaaaaaren) Ik had geen pasklaar antwoord klaar. Ik was als van de hand God's geslagen, deemoedig begon ik dan maar aan dit epistel. Ik zal het dus hebben over Madre de fantastische.
Maar eerst even een blok reclame:
Bruin zeep kan uw leven redden (of toch zoiets). Onze emminente poetshulp: Lady Confetti (zal later een extra editie weiden aan deze dame) is het meer dan zat om met allerhande merkprodukten die verwijzen naar Antwerpse Schepenen of Hollandse voetbalploegen, te werken dat ze ons aanroed (ik twijfel altijd aan het voltooid deelwoord van aanraden - dit neologisme is humorvole en cacheert (verbergt Lebbeke, verbergt) mijn onvermogen) (dubbele haakjes zijn oervervelend in een tekst (behalve als ik ze aanwend (wat ik wel eens meer durf doen(om u te treiteren(maar dat wist u al))))) Bruin zeep, dus. Te koop in de betere Aldi of andere Colruyt, zal het uw leven veranderen. Lady C. haar grootmoe kuischte al met dezen grooten product, dus wat toen goed was, is het nog. Alle nieuwlichters ten spijt! Ze vraagt, ze krijgt!
Gazet van Antwerpen (elk reclameblok heeft een aantal verschillende spotjes - dit dus evenzozeer) GVA helpt in de opvoeding van ons keitof, sprankelend samengesteld gezin, waarvoor ongemeende dank. In de zaterdageditie stond een artikel over op te voeden pubers. Ze schijnen een vreemde taal te bezigen waar wij ouderlingen soms moeilijk hoogte van krijgen. Evenzozeer krijgen we wel een bepaalde hoogte van woorden als: en ik citeer: "kutwijf, slet, Annelies, klootzak, hoerenjong, Antwerpsupporter en sos" Er zijn er nog veel meer, maar in dezelfde krant van heden staat dat dikke mensen een minder groot geheugen hebben als hun plankachtige soortgenoten - vergeef me ik kan er niet meer opkomen. GVA heeft echter een gouden tip (ze hebben er geen andere): vraag aan de puber in kwesti: "waar haalt u dat verhaal vandaan" en later zeg je bij enig recidivisme (het opnieuw doen, Lebbeke, het opnieuw doen) "ik zal nu even niet meer luisteren, naar jou" let op het klankvolle jou dat in een ruziesfeertje ongelooflijk bekakt en dus zeer onwaarachtig klinkt. Maar Maar dus, laat ons eerlijk zijn: dankzij GVA, deze zondag geen zwarte zondag, geen rode zondag maar een stille zondag. Dank u.
Gedaan met de commerciële boodschappen. Wat gebeurde er na het lezen dezer opvoedkundigen artikelenblok? Padre steeds bereid wat bij te leren, bespeurde aan de zaterdagtafel plots volgende conversatie: "eej geft de chocolat is deur!" "zoe vrogde da ni ee slet" "joenge, zieverer geft na diej chocolat of kslog oep a bakkes" "seg trut..."
Hier was de maat vol.
"Zeg jongeren" verbrak ik het gewouwel, "waar halen jullie dat verhaal vandaan?" "Goddoe ni aan en moeidoe me oeweige zoke, ouwe" was het antwoord. Ik heb toen al mijn moed verzameld en zei met trillende stem (mijn kinderen zijn groot geworden) "ik ga nu even niet meer luisteren" (toen heb ik dat dus gedaan - mijn MP3speler ingestoken en op volle kracht naar de twaalfde van Beethoven geluisterd) Voor mij was het dus stille zaterdag en stille zondag (ja die twaalfde duurt erg lang)
Oei, mijn blog is vol en ik heb nog niets geschreven over de fantastische Madre. Wel dat doe ik nu: ZE IS GEWOON FANTASTISCH en neen, ik leen ze niet uit, ze is niet te koop en ik doe ze ook niet weg wegens dubbel gebruik. Ze is van mij! Na
Het ga u goed volhoudertjes,
Oh ja, ik zou u graag willen oproepen een petitie te starten vi het blog van puber_Annelies om deze liefdevolle meid terug aan 't schrijven te zetten. Dus graag allen daarheen en zet in haar gastenboek: SCHRIJF PUBER SCHRIJF. U kan dan tekenen, al dan niet met uw echte naam.
:( Ik ben diepbedroefd, een groep vrienden ging gezamelijk om het hoekje....
Het zit zo: Iemand waarmee je 's nachts wakker bent is een vriend. De mensen van de Lijn houden me 's nachts wakker en zijn dus vrienden. De sporen voor de deur zijn gelegd en ze zijn nu om de hoek bezig. Ik ben dus verdrietig dat mijn vrienden om het hoekje zijn gegaan. Hoewel... deze nacht heb ik ze eerlijk gezegd niet gemist. Maar ja, met een vriend ben je ook niet elke nacht samen. Tenzij je homo bent, wat als vader van een vijfde-op-komst bezwaarlijk te veronderstellen is.
:D Eigenlijk ben ik dus opgetogen. Ik wilde de lezer dezes op het verkeerde been zetten. De Lijn heeft afgedaan. Ander en beter:
De Post!
Johny Thys (geen vriend, maar een vurig supporter van dit blog) heeft zich dusdanig geërgerd aan het wangedrag van zijn facteur in onze straat (lees de vorige edities van dit blog er maar eens op na) dat hij deze persoon uit zijn functie ontzette. Hij werd geroyeerd, gedesavoueerd, geëxcommuniceerd, gesalueerd en tenslotte getorpedeerd. Thys gaat nooit over één nacht ijs. Dat is bekend! Daarom bedacht hij slinks een GEO-ROUTE om de verplaatsing van de facteur zonder veel opzien te baren (snapt u em? t zit em in 'baren'). Het wordt evenwel gevaarlijker dan voordien want wie is de nieuwe brievendrager?
Mijn God: een VROUW!!!!
Nu ben ik Thys van harte dankbaar voor zijn inzet en empathisch vermogen maar hij brengt me dusdanig in zeer grote moeilijkheden.
Wat moet ik nu doen als Madre parei gaan kopen is op de markt en de bel gaat? Vluchten? Opendoen? Neen, driewerf neen...
Het kind opvoeden ener lelijken facteur, tot daar aan toe. Morgen een zwangere facteuse op de stoep met een vraag voor zorg en behulpzaamheid, daar zal Madre niet mee kunnen lachen.
Aangezien de GEO-routes op zijn en Thys geen uitweg meer weet, heb ik de oplossing (weeral) zelf moeten bedenken:
ER WORDT BIJ ONS GEEN PAREI MEER GEGETEN!
Zo ziet u maar, waarde lezer dezes, dat een pad van een samengestelde vader vaak over moeilijke en puntige doornen loopt, tenzij... hij natuurlijk slim is en uitweg na uitweg verzint...
Gisteren geëindigd met een boos gezichtje, vandaag begonnen met een blij! That's life my friends!
Blij en waarom niet?
- 't zonneke schijnt en verwarmt ons hartje - Stinooke heeft zijnen boekentas teruggevonden - Madre rust wat uit om 't boeleke beter te laten groeien - 't boeleke trekt zich daar juist geen (deelgemeente van rumst) van aan - de mannen van de Lijn fluiten een vrolijk wijsje (ge hoort het wel niet want hun machines maken te veel lawaai) en...
ik mag waarschijnlijk onder 't mes op 24/10.
Daarover laat ik u natuurlijk nog meer weten (ik ben er wel wat bang van, zo een beetje)
Ach we blijven positief ingesteld (:P) zoals u kan vaststellen...
(geen wilde diersoort, doch mensen die alle dagen de tram of de bus naar hun werk nemen)
Hallo forenzen, dus. Ik heb jullie altijd lief gehad. De liefde is bekoeld. Ik heb jullie niet meer zo graag. Om eerlijk te zijn zou ik 't liefst hebben dat jullie een fiets kopen of gewoon te voet naar 't werk gaan. Of zoek ander werk. Of stop gewoon met werken, zoals zo velen voor u al deden...
De reden van mijn ergernis is te zoeken in gebrek aan nachtrust, door u, forenzen, veroorzaakt. Omdat u comfortabel met de tram zou kunnen reizen, op zachte sporen, die uw poep zacht houden en niet te veel lawaai veroorzaken, opdat u uw walkman voldoende goed zou kunnen horen, heeft De Lijn (uw afgod, o forens) besloten om voor onze deur nieuwe spoortjes te leggen.
Toegegeven, vanuit de slaapkamer bekeken lijkt het wel een speelgoedspoorbaan die we herleggen. Vooral 's nachts is het mooi om de werkmensen van De Lijn te zien staan babbelen met elkaar, zo in die lichtjes van hun straffe schijnwerpers.
Maar het lawaai van de draaiende generatoren en van de draaiende vrachtwagens moet deze mensen hun gesprekken toch storen? O, forens, het is allemaal voor u dat dit gedaan wordt... Geweldig toch!
MAAR IK KAN NIET SLAPEN!
Dus forens, neem de fiets of ga te voet. Laat die verrekte oude roestsporen liggen. Ze liggen er nu al zo lang. Werknemers van De Lijn, babbel in een warm lokaal met elkaar, da's toch veel gezelliger...
ZET DIE GENERATOREN AF EN LAAT DIE KAMIONS NIET DRAAIEN ALS GE ER NIKS MEE DOET!
Als protestaktie zal ik deze nacht een slaappil nemen en op mijn rug liggen. Ik hoop dat mijn gesnurk uw werkloos kabaal overstemt, zodat u elkaar in uw nachtelijke gesprekken niet meer verstaat. Nah!
Oh, oh, oh, wat een dag! Net terug van het ziekenhuis: spoed. Puber_Annelies ligt met de vinger in het verband. Ze heeft hem gewoon versplinterd... Arm meisje. Nu moet ze constant met haar vinger omhoog zitten. Enig nadeel, ze zal in de klas dus op alle vragen antwoorden!
Stinoke heeft zich van zijnen beste kant laten zien: meneer is zijnen boekentas kwijt. Bon de omstandigheden en den ambras daar gelaten is dat een serieus probleem. Al zijn nota's zaten erin... en zeg nu zelf wie zou daar iets mee kunnen doen. Hij kan ze zelf amper lezen....
Beter nieuws - zeg maar uitstekend nieuws: De op-weg-zijnde heeft gesprongen; we hebben het zelf kunnen vaststellen! Gisteren naar de bergen geweest, daar een echo gedaan en onze kleine sprong van blijdschap een centimeter of wat in de vruchtzak. Omringd door een smurrige substantie gedraagt hij/zij zich als een vis in het water, een God in Frankrijk, een op-weg-zijnde in een vruchtzakje, dus! Zijn foto is knap. Zo te zien heeft hij veel van Madre. Het grote hoofd doet me weer denken aan onze facteur (zie lager) maar dat zal wel toeval zijn, zeker? In elk geval is alles ok! Miskramen zijn quasi niet meer mogelijk, zegt den dokter en die heeft daar naar het schijnt voor gestudeerd (volgende keer toch eens zijn diploma vragen - dat soort job wil elke man wel doen - zo'n groen frakske kunt ge in elke carrefour kopen).
Misschien moet Madre wel een vruchtwaterpunctie laten doen, kwestie van alle-valle-voor uit te sluiten.
In mijn diepste hartkamer weet ik dat alles goed is! Ik kijk erg uit naar ons babytje. Waarschijnlijk zal ik hem na een week of wat wel eens verwensen als hij/zij huilt op een moment dat het me minder uitkomt maar als ze dan groter worden heb je er zoveel plezier aan: ze verliezen boekentassen, versplinteren hun vingers, kakken op alles wat beweegt enz...
Je ziet, lieve mensen, het leven is een wonder... Zo een waar ze in Lourdes niet van terughebben...
Al klinkt dit communistisch en de titel een beetje politiek en ik in de beginselverklaring van mijn blog gezegd ende geschreven heb dat ik politiek zou mijden als de pest, moet er mij toch iets van het hart.
Ons samengesteld gezin is een perfecte weerspiegeling van het huidige politieke landschap. Al heb ik soms het gevoel burgemeester te zijn in een minderheidscoalitie met twee van de zes zetels.
1. ten eerste moet een raad samengesteld zijn uit een oneven aantal (wordt aan gewerkt, zal vanaf april ok zijn) 2. voor de nakende verkiezingen is er één zelfverklaard opvolger van de huidige burgemeester: Padre. Zijn actieprogramma voor de volgende zes jaar wordt niet meegedeeld om de oppositie niet de kans te geven nu al in het verweer te gaan. 3 Eerste en enige schepen, tevens voorzitter van het OCMW is de Madre. Zij behandelt o.m. aanvragen voor lokale subsidies. Zo werd na een keiharde onderhandelingsstrijd, met zittingen tot in de late uurtjes een toelage beslist voor kledingonkosten aan de oudste, gekend als puber_annelies. Haar beleid wordt evenmin prijsgegeven. Tenzij dan dat ze de last op haar schouders neemt om voor het zevende raadslid te zorgen. 4. Oppositielid van het eerste uur en fel gekant tegen gescheiden afvalsortering: de voormelde puber. Aangezien ze ook fel gekant is tegen opruiming en vaak uithuizig is, zal ze de functie van buitenlands waarnemer op zich nemen. Ze zal hierbij vooral de verkiezingen in Turkije volgen en misschien zelfs ter plaatse gaan kijken of ze menselijk en warm verlopen en of haar lievelingsgarçon op de lijst staat. 5. Fel oppositielid van het tweede uur: Stinooke. Hij is schaduwburgemeester en leidt de debatten bij de oppositie. Hij trekt zich graag het lot der grootste koffiekoeken aan, ook als die minder bereikbaar zijn de de kleinste. Hij houdt het koekenbestand zorgvuldig op peil (nul dus) en zorgt voor de commerciële details zoals voldoende consumptie van cola light. Hij wordt dus verantwoordelijk voor de consumptie van voedingswaren. 6. De minister van cultuur in ons minipolis is Lebbeke: zij organiseert op tijd en stond danscursussen, zoektochten, spelletjes en houdt de burgers van minipolis allert door op geregelde tijdstippen stof van het vierde leerjaar voor te leggen, zodat ze hun kennis op peil kunnen houden (of brengen). Als cultuurfunctionaris distantieert ze zich uiteraard van minderwaardige taken, zoals opruimen, schoonmaken, sorteren, was naar boven of naar beneden brengen enz. 7. De Rambo, lid van AEL, PVDA, Vlaams Belang en nog uit te vinden extreme partijen, neemt geen deel aan het beleid. Hij kakt er op! (letterlijk) Hij is autoritair, erg mededeelzaam, belet informatieverspreiding (roept en tiert als het nieuws op staat) en wordt later minister van verkeer, gelet op zijn fascinatie voor auto en bus. Hij oefent op ons intern circuit dagelijks met het rode gevaar (zijn auto).
Als burgemeester dit alles in goede banen is geen sinecure (ik voel mee met de Patrick) maar het blijft een uitdaging die de schepen en ikzelf graag ter harte nemen. Mijn wraak zal zoet zijn als de oppositie ooit verplicht wordt zelf burgemeester te worden. Ik wens ze een keiharde, meedogenloze oppositie toe. (tis eigenlijk plezant)
Mijn slogan tenslotte:
stem voor mij (ge kunt niet anders)
Het geplande concert 0110 ten huize minipolis over interne verdaagzaamheid is wegens gebrek aan belangstelling verschoven naar een latere datum.
Pijnlijk is de titel van een blog, wanneer het pijnlijk is om een blog te schrijven. Niet o.w.v. de inhoud, het gevoel of de weemoed die de donkere septembermaand met zich brengt. Ook niet omdat Ramboke er in slaagt elke nacht een vochtige bedstede achter te laten, niet omdat Madre vandaag nog exact 200 dagen moet groeien (daar is ze heel goed in...)...
Neen, pijnlijk, omdat de Hernia zich roert.
Spijts de inspuiting (lumbale epidurale) blijft mijn kwelgeest zich roeren.
Ach het zal wel overgaan met ouder worden, zeker.
Toneel
Leuk nieuws van het toneelfront. We zijn gisteren voor de tweede keer samengekomen, we groeiden aan met één meisje, zodat we nu beschikken over drie vrouwelijke en drie mannelijke acteurs in de dop (let op niet AAN de dop - want die mogen alleen bij VTM beginnen, niet bij ons...)
Weet je wat ze vinden? Dat een productie het leukste zou zijn als we een tekst zouden hebben die op het lijf dezer kornuiten geschreven is. Padre zal dat wel even regelen, zeker? Hou zeg! Ik ben geen machien van teksten, zekerst... Maar eerlijk is eerlijk, het zegt me wel wat!
Het is enorm boeiend en nog leuk ook om met die jonge teenagers aan het werk te gaan. Ze te leren (aan)voelen en dat ook nog te vertalen in beweging, fysiek en taalgebruik. Ik zoek een klein witgeweest handdoekje voor over mijn schouder te hangen, schat, begrepte wak wil zegge, schat.
Zoals dochterlief ook welgemeende excuses aan de meeste lezers van dit internetforum...
Er is heel wat gebeurd, heel wat te vertellen, ik weet gewoon niet goed waar eerst te beginnen... Ok dan, hier gaan we:
Morgen word ik behandeld in het ziekenhuis voor een fameuze hernia. Het is nog geen operatie maar zoals de neurochirurg het aankondigde lijkt me veraf van een plezieruitstap. Blij ben ik dus niet, integendeel maar het lichtpunt is dat de helse pijnen waar ik nu al enkele weken mee rondloop misschien zullen verminderen en of verdwijnen.
Een hernia is een uitstulping van de tussenwervel die drukt op de zenuwbanen die naar de benen lopen. Mijn links been (het zijn bijna verkiezingen) doet het minder goed dan mijn rechts.
Ik ben samen met madre al een kleur van een schoon kist gaan kiezen maar zij dacht dat het zo een vaart niet zou lopen. Die vrouwen zijn er altijd gerust in.... Tot ze eens moeten bevallen of zo dan schreeuwen ze moord en brand (enig sexisme moet u volledig wijten aan de pijn en de dito verdovende middelen die ik tot mij neem).
Rambo
Ik moet u nog een rits verhalen kwijt over Turkije... Ik begin met één, op speciaal verzoek van Moma en Bopa de trotse grootouders van Rambo en de op-weg-zijnde...
Op een zonnige middag (er waren geen andere) zit het samengestelde en dus zeer uitgebreide gezin, de swimmingpool van het hotel onveilig en onrustig te maken. Meerdere mensen waren al geëvacueerd naar speciaal daarvoor opgerichte UNO-vluchtelingenkampen. Het kan ook zijn dat ze gewoon op hun kamer een uiltje knapten, want uilen zijn in Turkije niet beschermd. Situatie:
Madre op de buik met een Sudoku Annelies heupwiegend en paraderend voor een Turkse ober die nu met een tongverslapping in revalidatie is (steeds met de tong ver uit de mond lopen kan ernstige gevolgen hebben) Stinoke met één oog boven water en één oog dichtgeknepen (zijn favorieten houding) in het zwembad Lebbeke kirrend van spontane vreugde over een golfje dat aanspoelt of iets in die aard Padre zijn krant van drie dagen ervoor lezend (in Turkije komt die nu eenmaal veeeeeel later) en Ramboke... met zijn nieuw verkregen zwembandjes dobberend op zijn Stille Oceaan in het midden van de blauwe pool... TOT ! Ja tot Ramboke plots langs het leerke (ladderke voor autochtonen) uit het bad kruipt, iets mompelt tegen mij van '...bosjes zien...' wat ik vanzelfsprekend aanmoedig. Enige natuurkennis is nooit te veel. Tot dus Ramboke in het midden van de ligweide, inderdaad naast een struik van wel 30 cm groot, zijn zwembroekje afsteekt en tot eenieders verbazing twee serieuze worsten draait van heb ik me daar. Trots om zijn productie (hoe kan dat uit zo'n klein gaatje komen???) roept hij als vanzelfsprekend: 'kaka gedaan, mama poep afkuisen....'
Het vervolg is een chaotische bedoening met over en weer lopende gezinsleden, enkelen verbaasd, stijgende paniek en Padre die rustig naar toilet gaat om papier te halen en alles op te ruimen. Eind goed al goed???
Ja hoor! Een uur later zaten we in de bar van het zwembad en Ramboke riep dat hij pipi moest doen. Omdat de helden moe waren en niemand dadelijk opsprong (een reactietijd beneden de 0,10" wordt afgestraft) loosde onze Rambo alles maar op de vloer, daarbij gekke bekken trekkend en fier wijzend naar zijn vochtige nalatenschap...
Beide 'ongelukken' zijn uiteraard te wijten aan het warme weer, het koude water en het dolenthousiasme van onze kleinste om in het zwembad te spartelen... en dan vergeet zo'n kind de wetten van de natuur al eens. Het weze hem vergeven!
Toneel
Nog een weetje dat ik u niet mag onthouden: we zijn tenhuize Padre gestart met een toneelgroep: 'Rambo-productions' is de werknaam. De groep bestaat uit een aantal misnoegde leerlingen van de plaatselijke academie voor woord en kunst, afdeling toneel. Reden van hun misnoegdheid: ze mogen geen stuk spelen. Zonder aan politiek te willen doen (kan dat nog in dit land?) moet mij van het hart dat onze buitenschoolse opleidingen niet veel soeps zijn. Heb je eens een bende jongeren die niet willen rondhangen, sakochen, trekken, lijm snuiven of pleesteesjonnen... Ze willen verdomme acteren! Mogen ze niet! Waarom niet? Onduidelijk en vaag antwoord.
Antwoord van Padre: 'dan doen we het toch gewoon zelf...' Mijn woorden waren nog niet koud geblazen of er zaten in onze living een gang (heb je hem?) van grieten en gasten allen +/- 16 jaar, die in meerdere of mindere mate ervaring hebben met teksten en toneel. Eén gemeenschappelijke factor werd gedeeld: goesting!
Die delen ze dan met mij.
Zoals Sinterklaas hulpsinterklazen heeft, heeft Socrates ook hulpsocratessen... ik dus aan de slag met mijn leerlingen. Ik moet zeggen, enkelen hebben me werkelijk verbaasd. Meer hierover zeker later...
Wat je hen nooit mag zeggen is dat ik hier van geniet. Mijn rug deed plots wat minder pijn, mijn concentratie is nog niet dikwijls zo groot geweest, ik zuig de jeugdige energie uit die mannen en geef ze mijn (zij het zeer beperkte) talenten terug. Dat mijne heren en dames politiekers is dé oplossing voor de toekomst van ons land! jong en oud (of minder jong) hand in hand...
Nu doet het zo'n pijn dat ik moet ophouden. Als ik morgen nog leef (ik vrees voor sommigen onder u van wel) dan blog ik weer. Ik heb nog zo veel te vertellen en te doen in mijn leven... en ik wil dit allemaal met jullie delen. (bijna alles toch)
Bericht aan Moma en Bopa: met de op-weg-zijnde is alles in orde! Hij zwemt als een ooievaar in de steppen...
We zijn eindelijk terug op post. Het heeft wel wat voeten in de aarde gehad, onze terugkeer, zodat jullie even moeten wachten op de escapades van de samenstelling in Turkije. Het was de moeite! Een prachtige reis! Maar ...
Wat een thuiskomst!
Toen we de deur opentrokken stroomde het water van de muren en de vloer was kleddernat. Onze bolier (150 L) die op de tweede verdieping in de badkamer staat is tijdens onze afwezigheid opengescheurd en blijven lopen. Kokend water heeft zijn weg gezocht doorheen muren, plafonds, deurstijlen, traplopers en nog veel meer van dat leuks. Een groot deel van de electriciteit lag uit en we moesten het water dadelijk afsluiten. Gelukkig heeft ons bedrijf een zeer goede klant, die loodgieterij en dakwerken doet en ze waren vrij snel ter plaatse. Deze mensen hebben het onmogelijke gedaan en vandaag hebben we:
een nieuwe boiler water warm water terug electriciteit
Als jullie eens een serieuze loodgieter dakwerker moeten hebben, mail dan even... Ik beveel ze van harte aan.
Bedankt Glenn, Kevin en Peter!
De andere schade zal eerst moeten uitdrogen en dan kunnen we beginnen met bestekken voor de verzekeraars en een aanvang maken van de herstelling. Madre en de kindjes (en eerlijk is eerlijk, ik ook) waren er het hart van in.
Maar dan denk ik zo vaak aan misierie die anderen overkomt (ziekte, ongeval, erger) en dan relativeer je alles vrij vlot. 't is maar dit, denk ik dan. ACH!
We werden door nog andere dingen dadelijk met onze neus op de feiten gedrukt. Holiday is definitly OVER!
Terug naar school, dus. De kids zijn dolenthousiast over hun leerkrachten, boeken en schriften en diens meer. Hopelijk blijft het zo!
Madre is intussen in week 8 aanbeland en de baby roert zich nog niet. Nog 3 dagen en we kennen de eerste echotest. We zijn razend benieuwd.
Intussen zoeken verschillende mensen razend naar geschikte, minder geschikte en onmogelijke namen. Toppers van de onmogelijke zijn Bert en Ernie voor als het een tweeling is. Padre heeft gelukkig een vetorecht!
Overigens gaat in de burcht het gerucht dat het een tweeling zal zijn. We kunnen dit bericht niet bevestigen of ontkennen...
Morgen wellicht een paar saillante details van het verlof. Zoals o.m.: - de stoot van Ramboke - de garçon van puber-Annelies - de verdwijntruc van Madre - ...
Merrabah, beste vrienden, Dat betekent goeiedag in 't Turks. Dat gaan we de volgende paar dagen hard nodig hebben.
Situatie in de burcht: Stinooke 'werkt' op zijn PC (hij chat dus) Al de rest maft. Madre en ikzelf zijn nog trouw op post, naast openliggende koffers, lijstjes van dingen die we hadden moeten doen maar niet gedaan hebben, lijstjes van dingen dien we niet mogen vergeten en dus ginder zullen kopen...
Madre heeft haar zwangerschapsbadpak al klaar gelegd. Ze heeft nog absoluut geen buikje maar dat weten die Turken toch niet...
Rambooke gaat zich morge in 't vliegtuig goed vasthouden (tis zijn eerste keer...)
Als de jongelingen terug naar school gaan is de samenstelling terug van een welverdiende vakantie.
Ik wens julllie namens ons allen (en dat wil wat zeggen) een rustige en voortvarende week toe...
News: A well-known Bognor restaurant-owner disappeared early this morning. Last seen in a mouse-brown overcoat, suitably camouflaged, they saw him catch a train.
Man-in-the-street: "Father of three its disgusting" "Such a horrible thing to do"
Harold the Barrel cut off his toes and he served them all for tea "Can't go far", "He can't go far". "Hasn't got a leg to stand on" "He can't go far".
Man-on-the-spot: I'm standing in a doorway on the main square tension is mounting There's a restless crowd of angry people
Man-on-the-council: "More than we've ever seen. - had to tighten up security"
Over to the scene at the town hall The Lord Mayor's ready to speak
Lord Mayor: "Man of suspicion, you can't last long, the British Public is on our side"
British Public: "Can't last long", "You can't last long". "Said you couldn't trust him, his brother was just the same" "You can't last long".
Harold: If I was many miles from here, I'd be sailing in an open boat on the sea Instead I'm on this window ledge, With the whole world below Up at the window Look at the window...
Mr.Plod: "We can help you"
Plod's Chorus: "We can help you"
Mr. Plod: "We're all your friends, if you come on down and talk to us son"
Harold: You must be joking Take a running jump
The crowd was getting stronger and our Harold getting weaker; Forwards, backwards, swaying side to side Fearing the very worst They called his mother to the sight Upon the ledge beside him His mother made a last request.
67-yr-old Mrs Barrel: "Come off the ledge if your father were alive he'd be very, very, very upset. "Just can't jump, you just can't jump" "Your shirt's all dirty, there's a man here from the B.B.C." "You just can't jump"
Mr. Plod: "We can help you"
Plod's Chorus: "We can help you"
Mr. Plod: "We're all your friends, if you come on down and talk to us Harry"
Harold: You must be joking. Take a running jump......
Zonder bijbedoelingen, niets achter zoeken, gewoon knap!
Het zijn spannende dagen. De politiekers scherpen hun pen en smeren hun stem want de verkiezingen komen eraan. Professionele voetballers en Belgische voetballers smeren hun kuiten in, de voetbalcompetitie is pas begonnen. Kim en Tia bereiden zich voor op een te slagen 30 ste Memorial. Fidel Castro en Joe Harris bereiden hun 48ste comeback voor en wij... Wij bereiden ons op vanalles voor: - de eerste schooldag, elk jaar weer een pakkend en ingrijpend moment. Anneliesje gaat naar een nieuwe richting, Stinooke parle le Français, Lebbeke is nog hevig op zoek naar wie meester of juf wordt en onze Rambo is momenteel in afzondering om zijn bisjaar in 1ste kleuter terug in te zetten met niet verdoken moed. - een nieuw werkjaar voor ons bedrijfke. We zijn vorig jaar gestart op 1/9, dus starten we het tweede jaar. Dit moet de grote doorbraak worden... We'll see! - een groeiend kindje, daar hebt u al veel over gelezen en er volgt nog meer - een actief blogjaar voor Padre en puber_Annelies - en ... een reisje naar de Turkse kust (volia tisseruit)
We gaan er inderdaad nog even tussenuit. Onze Kevin zal op de burcht letten. Hij is zich hier ook al op aan 't voorbereiden. Hij kiest een plaatsje aan 't venster. Vandaar kan hij zonnen en alles goed in 't oog houden.
Deze voorbereiding is in een samengesteld gezin geen sinecure. We moeten naar de gemeente om pasjes te halen voor de allerjongsten. We hebben onze ticketten nog niet (last-minute) en we hebben nog geen enkel stuk klaargelegd (de massageolie voor Madre te buiten gelaten).
Madre is in alle staten (behalve Wyoming en Alaska) want ze moet onze burchtwasserij en ons lokaal naaiatelier nog integraal runnen en tot een goed einde brengen. Ik kan u verzekeren dat zo een bende heel wat wasgoed bij elkaar verzamelt. Dan moet ik er voor de volledigheid nog bij vermelden dat enkele van onze gezinsleden braaf hun kamer opruimden, zodat een aantal kledingstukken extra verzameld werden (van onder het bed, van over de luster, van op de kast en van tussen de schoolboeken van vorig jaar)
Wedden dat we op 1/9 toch één iemand zullen hebben die roept op 8.00 uur: "Madre, waar is mijn turnbroek?"
Ach ge wordt dat gewoon zeker? We kijken er niet meer van op.
Over ons reisje bericht ik in een volgend bericht.
Nu gaat Padre nog snel één en ander afwerken of het bedrijfke haalt het einde van het eerste jaar zelfs niet...
De titel van dit berichtje lijkt gegerepen uit de persartikels betreffende een onopgeloste moordzaak uit de krant. De meute sensatiejagers zal ik moeten teleurstellen: het betrof gewoon een avondje uit van Madre en Padre. Gewoon een pintje drinken in de Keaton, een wat ongewoon cafeetje om de hoek. Brullende rockmuziek uit 'onzen' tijd, bollekes en dansende lieden, variererend in teewaterniveau van dronken tot zat. Wij niet, we zijn pas laat vertrokken, toen de allerjongsten de bedstee hadden opgezocht en de oudsten ons eindelijk buitenjoegen. We hebben rustig gebabbeld aan den toog, wat gelachen en herinneringen opgehaald aan vroeger, voor de samenstelling hadden we immers ook een leven...
Verhalen leren een mens beter kennen zegt men wel eens... Misschien is het gewoner dan we denken. We praten met mekaar, we lachen, we treuren, we genieten van elkaar.
Het was prof. em. Jaques Claes, geen grote vriend van mij, maar dat terzijde, die in zijn boek "de dubbele geboorte" herhaaldelijk aanduidt dat iets maar betekenis krijgt als je het kan delen met iemand die je lief is. Of zoals het kleine kind voortdurend zegt: "kijk eens, mama, een koe..."
Zonder de goedkeurende blik van mama is die koe geen koe. Ze krijgt pas betekenis als we ze kunnen aanwijzen, tonen...
Verhalen vertellen is net hetzelfde. Wat ben je ermee van in jezelf te denken hoe je vroeger plezier maakte door bellekentrek te doen bij een bekend voetballer waar je stiekem verliefd op was? Dat vertellen, op een geestige manier en nagenieten van je 'tour-de-force' is zalig in het bijzijn van een appreciërende metgezel.
Ik las vanmorgen in de krant dat de Leuvense stoof weer in opgang komt: zegt GVA: "het komt door de olieprijzen..." Zeg ik: "het komt omdat mensen beginnen te beseffen dat ze van mekaar vervreemden en ze willen terug dichter bij elkaar kruipen..."
Ik wilde dat ik plaats had voor zo'n stoof. Ik zou ze mijn huisgenoten ten geschenke geven. Geld is geen probleem: ik verkoop gewoon drie van onze tv's en we hebben een stoof. Eens we die hebben, hebben we geen tv meer nodig... tenzij misschien om er wekelijks het stof af te halen...
Als ik president was, zou ik 4 september uitroepen tot gewone mensen vertel eens wat dag!
Zo stilaan druppelt het door... Onze Kevin is stralend bij de gedachte. Rambooke klapt er 'ne kier' of 'gonderd' per dag hover (erg die allochtonen) Iedereen in het samengestelde rijk der zwangeren hebben het over de-op-weg-zijnde...
Maar wie er niet zo heel vaak over spreekt (denk ik toch) is ondergetekende... Misschien is het besef nog aan het groeien. En toch... ik kan er ook niet over zwijgen. Ik vertel het aan klanten; ik zie de mensen dan denken van amaai die is er rap bij om het te zeggen... Madre is verdorie al zes weken ver. Wanneer moet ik het dan wel zeggen? Als de kleine trouwt???
Ik deed vanmorgen iets geks: ik ging op de stoep staan rond 11.00 uur. Mijn burchtgenoten vroegen me naar mijn drijfveren om me deze inspanning te getroosten, ik liet hen in het ongewisse. Eindelijk, 10 minuten geleden was hij er: de postbode. Hij is gemakkelijk te herkennen aan zijn fiets. Ik herkende hem gemakkelijk en zei: "dag postman". Hij keek me erg verbaasd aan en na enige aarzeling zijnerzijds zegde hij stilletjes: "dag meneer". Sinds de post als overheidsbedrijf gerede inspanningen doet om GEO en andere routes in te leggen is de zelfzekerheid bij vele van hun personeelsleden licht aangetast. Geen erg, ik wilde hem toch niet interpelleren over de nieuwe aanpak en voor de nieuwjaarsfooi is het wat vroeg. "ik heb u een uiterst belangwekkende mededeling te doen" zei ik, nadat ik me nog wat rechter zette en mijn buik wat introk (zover als enigzins mogelijk was). Hij keek me nog verbaasder aan en stamelde: "ah ja..." Zijn intonatie verborg het vraagteken. Het deed me overkomen alsof hij al lang wist wat ik hem ging vertellen. Dit deed mij op mijn beurt erg schrikken. Ik bekeek 's mans postuur van kop tot teen en verbaasde me innerlijk over enig welbehagen dat deze mens aan mijn vrouw had kunnen toebedelen, zowat een maand en een half geleden... Ik zette deze wrange gedachte op de grond, net als de postbode trouwens, die ik spontaan enige tientallen centimeters had opgetild. "u zal binnenkort extra werklast krijgen" zegde ik, zijn kraag opnieuw fatsoenerend. Het rode biesje hing wat los. "hoe zo?" deze keer vergat hij geenzins het vraagteken, de laatste keer dat hij zulks vergeten was groeide hij een halve meter per seconde en die herinnering was hem nog steeds dichtbij. "Er komt een nieuw lid in dit gezin, mijn vrouw is namelijk drachtig..." Om zo formeel mogelijk te spreken verkoos ik iets anders te zeggen dan het platte zwanger of het volkse in verwachting. Ik besefte te laat dat deze al te formele uitdrukking niet echt flatterend was... "Zo ..." zei hij. "vraagteken" voegde hij er snel aan toe... "De kleine zal zeker veel post krijgen, u kan ze best in de daartoe voorziene brievenbus deponeren... De naam staat nog niet op de bel, dat regel ik ten spoedigste..." De postman fleurde helemaal op. "Komt voor mekaar en euh ... proficiat". Fluitend ging hij zijn 's weegs verder, allang blij dat het dat maar was. Tevreden over deze communictatie ga ik nu al op de brievenbus toevoegen: "ook voor de op-weg-zijnde".
U ziet dat een goede, efficiënte en vooral vlugge communicatie echt belangrijk is in het leven.
