Bel niet dadelijk naar Child Focus, begin geen affiches op te hangen in Rotterdam, Erps-Kwerps en Milaan-San Remo. We weten waar hij uithangt....
Maar toch missen we de jonge kapoen!
Het is merkwaardig stil in de burcht. De 'samenstelling' is niet compleet. Het lijkt wel alsof de aanwezigen treuren om de afwezige. Wat missen we: - geanimeerde discussies over het al dan niet opeten van groenten. (Koffie Anaan heeft een weekje vrijaf kunnen nemen) - kilometers treinsporen door de living (de NMBS maakt kans op een herstel) - klaagzangen over de afwezige mama (lees MAAAAAAMMMAAAAAAAA!) die net ging plassen of zoiets (De Vlaamsche slagers maken weer kans) - werken met gejoel op de achtergrond (misschien maken wij wel een kans?)
Maar we missen ook: - de ontwapenende glimlach - de lieve kusjes als Padre pijn heeft aan zijn rug - de onverwachte knuffels (al komen die soms hard aan - Rambo weet nog niet dat bij een volwassen man, ter hoogte van het kruis, aan de voorzijde een paar toestellen hangen die verrekt veel pijn kunnen doen als ge ze benut als imitatie-boksbal) - de inspirerende tekeningen - de ... de Rambo kortom.
Dat gaat zo in het leven, soms ben je boos op iemand, maar als die er niet is, mis je hem vreselijk. Ik merk dat geregeld aan de kiddies in onze burcht. Vooral Lebbeke en Rambooke spelen graag samen. Vaak gaat dat uitstekend. Ze joelen, rennen, springen, lopen, dansen en vallen en ... dan begint de miserie. Dat vallen is ALTIJD de schuld van iemand anders. Bopa trok onlangs zijn kemelharen sloefen aan, dronk wat rood stierenbloed en rechtte zijn rug en sprak de wijze woorden: "onlangs liep de Ram (Bopa kort graag namen in, dat maakt hem jonger, denkt hij) tegen de tafel en hij riep dat Stin (weerom die afkorting) het gedaan had, terwijl hij helemaal niet thuis was."
Het voorval werd uitgebreid geanalyseerd. De uitkomst weet ik niet meer, ik liet me meevoeren in het vuur van de strijd en nuttigde mee het stierenbloed, teneinde me beter te integreren in mijn schoonfamilie. Die integratie lukt aardig, moet ik bekennen. Alleen, weet ik nadien niet altijd meer wat er precies allemaal afgesproken of bedisseld werd. Dat neem ik er evenwel graag bij.
Tussen haakjes () Bopa: Ik heb nog eens goesting in Chinees! Komen jullie nog eens? Dinsdag of zo?
De Rambo is dus weg!
Dan maar wat over de binnenkant van de Madre schrijven, zeker? Weet u, lieve en aandachtige lezer, dat de op-weg-zijnde-waarvan-we-het-geslacht-al-kennen nu nageltjes heeft aan tenen en vingers. Dan kan hij/zij zich krabben. Maar! Maar hij/zij krabt ook aan de Madre haaren binnenkant.Regelmatig zitten we samen iets te doen, te schaken, te jatsen, TV te kijken of wie weet misschien nog wat anders en dan zegt Madre plots, aha!
Ik denk dan dat ze een nieuwe opening wil voorstellen (in 't schaken, viespeuken) of dat ze ter zake eindelijk begrepen heeft (ahaha). Neen, driewerf neen! Ze voelde de kleine krabben aan haar ingewanden. Bovendien durft hij/zij ook wel eens de beentjes strekken, dat herkennen we aan de uitspraak "'tstampt". Dat Zij/hij er vroeg bij is, mag duidelijk zijn. Ze/hij (trek geen conclusies uit de volgorde) is dan ook de zoon/dochter van zijn/haar vader. Die is er ook vroeg bij. (geweest)
Als dat maar goedkomt, hoor ik u denken...
Maar ja! Zo'n kind krijgt alle kansen. Alles wordt hem/haar vergeven. Eén ding is zeker: Madre en Padre zijn gedoemd om eeuwig bij elkaar te blijven. We zijn het immers grondig beu onze kinderen een periode te moeten missen. Let wel: Mogen missen is wel leuk/ vanavond hebben Madre en Padre het kot vrij. Alle burchtprinsen en -prinsessen zijn weg: als daar maar geen kindjes van komen.
KNIPOOG
Zo tot binnenkort. Ik ga me voorbereiden op de vrije avond die komt...
Kussen voor Madre en een handgebaar in uw richting....
