In de oudheid stond de asperge vooral bekend als een geneeskrachtig kruid, de toevoeging “officinalis” in de Latijnse naam duidt hierop.

De plant diende als geneesmiddel tegen heel wat kwalen en ziekten, van bijensteken tot hartklachten en van waterzucht tot kiespijn. In de piramide van Sakkara (Egypte) zijn afbeeldingen gevonden van asperges als offergaven, vermoedelijk van 3000 jaar vóór Christus.

Van de Grieken gebruikten al asperges als groenten. De Romeinen brachten de asperges al veel eerder in cultuur. Uit de tweede eeuw vóór Christus zijn teeltnotities van Cato bekend, die sterk overeenkomen met de huidige. In plaats van te steken, trok men de asperges uit de grond.

De Franse koningen en verschillende hofhoudingen waren verzot op deze delicatesse. Ze lieten moestuinen en groentekassen aanleggen voor deze groente. Men sprak dan al van asperges blanches. Het was feitelijk een groene aspergesoort met een wit onderstuk.

Het witte goud ontstond uiteindelijk in 1885 in Kalfort, in Hof van Coolhem. Het was Henri Meersman (bijgenaamd “de Kap”), een vrachtvervoerder, die op het einde van de 19de eeuw de eerste asperges plantte op het Hof Van Coolhem op vraag van de toenmalige eigenaars van het domein, de Mechelse familie Van de Wiele.

Vooral madame Van de Wiele, die de plaatselijke bevolking liet werken op haar velden, was hiermee de grote bezielster van de aspergekweek in de streek. Henri Meersman bezorgde de landbouwers in Kalfort aspergezaad van Argenteuil (een oud Frans handelsras) dat hij kocht in Parijs. De boeren waren hier erg gelukkig mee, want tegen het einde van de 19de eeuw was de vlasteelt uitgestorven en de bevolking in de streek kende armoede. Andere gewassen waren moeilijk te telen door de zanderige bodem.