Het is hoogzomer in Landéda en in les Abers. Hoogtijd dus om een stukje vlees op de gasbarbecue te leggen! Er ligt volk aan het strand en Rémy moet dus een geschikte plaats zoeken om te baden en te zwemmen, weg van de badgasten. Het hoort ook zo te zijn, want in de Finistère heerst een zwemverbod voor honden op plaatsen waar mensen baden.
We waren in Locronan. Vlaamse vrienden van ons waren in Zuid Finistère en zo hebben we elkaar ontmoet ergens halfweg, dus in het bekende oord Locronan. Naast de vele toeristen was er nog een show van oldtimers. De zon was er, de oldtimers blonken en wij konden op zoek naar de historische schatten van Locronan. Vele jaren geleden had ik er de Grand Troménie mee gedaan, een processie van zowat 12 kilometer door veld en bos. Bisschop, pastoors, banieren en vele mooi uitgedoste Bretoense processiergangers liepen voorop, lang geleden...
Vanaf mijn jeugd heb ik geleerd dat een paard en een vrouw nooit niet stille mogen staan. Daarom hebben Bea en Elisabeth vandaag hun natte schoenen aangetrokken om kleine schelpmosseltjes te zoeken. Ze zullen ze koken in een sopje met groenten.
Vandaag waren de wolken van de partij. Dan moeten we beslist ergens gaan eten. Nergens kan je beter een pot vol vis eten als in L'écalier in Aber Wrac'h. Met onze vrienden, zelfs buren, uit Beveren hebben we een paar uur getafeld. Rémy mocht braaf onder de tafel blijven liggen en kon nadien nog even uitrusten in mijn zetel. En hij heeft als puber al twee vriendinnetjes: Malou en Waylah, twee lieve hondjes met een degelijke Duitse opvoeding.
Wie 's morgens voor zes uur opstaat, kan mooie beelden nemen van de zonsopgang. Rémy wil niet liever dan rond 5 uur met de dag beginnen en maakt me wakker door enthousiast elke dag als een feestdag aan te zien. En dan hebben we weer een prachtige muziekavond gehad met een jazz orkest. De klanken van de klarinet, trombone, drum, contrabas en piano blijven in mijn oren zinderen.
Vandaag is onze goede vriend Kasper gestorven. Hij had een vredig leven in de kwekerij van Prat Ar Coum om uit te groeien tot een volwassen krab. Wij hadden voor hem beslist op het tijdelijke voor het eeuwige om te wisselen, in de kookpot. Ziehier de evolutie van zijn levenslot.
Het weer is wisselvallig. In Bretagne zegt men dat het altijd mooi weer is, soms meermaals per dag. De wandeling naar de jachthaven van Aber Wrac'h konden we droog doorstaan. Vele kampgasten konden genieten van de muzicale avond met de professionele Pierrelos, aangevuld met enkele artisten uit diverse landen. Rémy geniet van zijn stevig bot, waar hij al enkele maanden op zit te kauwen.
Al bij al blijft het weer goed. Er staat een stevig windje, maar de zon is er. Rémy is verzot op het zeewater en rolt zich voluit op het strand. Hond gelukkig, man en vrouw dan ook. Onze vrienden uit Vlaanderen, Beveren, zijn vandaag aangekomen. Hopelijk beleven zij ook een mooie tijd hier.
Rémy begint het leven aan zee goed gewoon te worden. En Bea heeft aan een schappelijke prijs een kreeft gekocht. Wij noemen hem Heinrich, of beter we “noemden” hem, want bij het koken werd hij rood en veel leven zat er niet meer in wanneer hij op de tafel kwam. En lap, de tweede muziekavond is er al. Een plaatselijk koor zong Franse liederen en we kregen een voorproefje van het concert van zaterdag. Dan komen twee virtuozen uit Duitsland, de Pierrolos.
Hier zijn dan eerste beelden van de oceaan. Bij elk tij krijg je een ander beeld. Gisteravond was het muziekavond, zoals vele avonden hier. Xavier Quemet gaf een rockfestival op zijn eentje. Met zijn gitaar speelde hij denderende rocknummers uit onze tijd van de jaren ’70. Hubert, de campingeigenaar, mocht ook nog een nummer meezingen. En dan zie je nog Angel, de mascotte van de camping.
Nee, nog steeds geen foto's van de zee. Later komen die nog in overvloed. De zon geeft warmte. Rémy heeft zijn eerste ervaringen opgedaan in de oceaan. Ik liet hem vrij loslopen op het strand tussen de andere hondjes. Zo beleeft hij de tijd van zijn leven. De Bretoense vlag wappert aan onze caravan en Bea maakt de eerste oesters open. Meer moet dat niet zijn.
Door de gustende regen zijn we naar Landéda gereden. Maar we zijn er en blijven er een hele tijd. Meteen na aankomst werden we verwelkomd door onze vrienden uit Bayern en Rémy heeft al kennis gemaakt met zijn Duitse vriendje Felix. We hopen op een beetje droog weer, maar het weer is zo onvoorspelbaar hier aan de oceaan in Bretagne.
We zijn terug gestart deze morgen rond 7 uur. Langs Kortrijk, Doornik, Lille, Arras, Amiens en Le Havre staken we de Seine over. Bijna de ganse rit bleef het regenen. Het is eens wat anders. Zo zijn we aangekomen in Normandië, in Torigny-sur-Vire, ergens tussen Caen en de Mont Saint-Michel. We zijn 530 kilometer ver. Morgen doen we er nog een paar honderd bij en komen we aan in Lanéda, Bretagne, ten noordwesten van Brest.
Gisteren hebben we een rit gemaakt van 500 kilometer, zowat het maximum van wat ik doe op een dag. Met een span van 12 meter moet je super geconcentreerd blijven rijden en de fouten van andere weggebruikers inschatten. Zo rijd ik in Frankrijk 80 km/uur op een tweevaksbaan, de maximum toegelaten snelheid. En toch willen de meeste automobilisten me voorbij steken en halen gevaarlijke manoevers uit. Ze zien een caravan en denken dat ze absoluut moeten inhalen, omdat ze ervan uitgaan dat ik traag en amechtig ben op de baan. Zo moet ik permanent afstand houden, cruise control nooit gebruiken!
Vandaag en morgen moeten auto en caravan klaargemaakt worden voor de rit naar Landéda aanstaande maandag. Wordt vervolgd.
Vandaag is het onze laatste dag in Gérardmer op camping Les Sapins. Morgen rijden we naar Vlaanderen. We blijven je op de hoogte houden, want heel binnenkort vertrekken we terug. Maandag trekken we naar het westen, naar de Bretoense kust. De rit van 900 kilometer zal in twee dagen gedaan worden. Houd je vingers dus op de knoppen van je laptop, PC of smartphone!
Het is bloedheet in de Vogezen en in Gérardmer. Daarom moet ik redelijk vroeg mijn foto's nemen. Bij een felle hoogstaande zon worden de beelden flets. Het meer blijft aantrekkelijk en straks komen er vele honderden toeristen en dagjesmensen hun namiddag doorbrengen aan de rand van het water. Rémy heeft voor de eerste keer in zijn leven ondervonden dat hij kan zwemmen. Vanaf nu zoekt hij elke vorm van water op om af te koelen en om zijn nieuwe ervaring verder te beoefenen.
Er is een groot probleem in de Fauststad Staufen. Om een of andere reden zijn er grondboringen gebeurd en de historische huizen zijn aan het verzakken. De bewoners hebben nu een grote zorg om hun waardevol patrimonium in stand te houden. Gisteren hebben Rémy en ik onze beer uitgelaten en een stevige voettocht gemaakt door het woud van Etzenbach. We zitten nu in Frankrijk, in de Vogezen, in Gérardmer. We kennen Gérardmer door en door. We staan weer op camping des Sapins. De camping is goed vol, mede door het prachtige weer.
De camping is vol. Wie niet gereserveerd of telefonisch een plaats besproken heeft, raakt niet meer binnen. Deze namiddag dacht een Nederlander de camping binnen te rijden zonder in te checken. Meteen werd hem de uitgang aangewezen. Het weer blijft goed en het is gezellig druk op de camping met alle comfort: individuele douchecabines, verwarmd en met toilet, eenvoudig restaurant, 16 Ampère stroom, wifi, hondendouche, elke morgen broodjes en heet afwaswater. We blijven nog één dag, want zaterdag trekken we westwaarts.
Vandaag zijn we naar Münstertal gestapt. Münstertal is een bergdorp in de richting van de grote berg Belchen. Na het nuttigen van de verplichte Schwarzwälderkirschtorte en een bad van Rémy in de fontein van het gemeentehuis hebben we de trein genomen voor de terugrit naar Staufen. Het weer is terug perfect!
Vandaag geen foto's. Ten eerste omdat het weer omgeslagen is en regen is nu niet bepaald een favoriet voor mijn reflex camera. Ik ben dinsdag op stap geweest met de trein: eerst naar Bad Krozingen, dan naar Freiburg en dan via de Höllentalbahn en Dreiseenbahn naar Seebrugg. Bij de terugreis werd ik uitgenodigd om in de stuurcabine met de machinist mee te rijden. Foto's nemen en filmen mocht niet. De toelating was niet volgens het boekje en daarom mocht er niets verschijnen op de sociale media. Ik mocht van de sympathieke treinbestuurder als grap de seinbeelden voorzeggen en ik zag hoe de kruisingen op het enkelbaansvak geregeld werden via radioverbinding met de verkeersleiding. Ik zag ik hoe mijn Höllentalbahn thuis er in het echt uitzag. Zo werd deze dag nog mooier dan mijn trouwdag en plechtige communie samen.
