Gisteren was ik in Amerika, op dit moment verblijf ik in Engeland en, deze namiddag maak ik een korte trip naar de democratische republiek van Congo. Zomaar in een wip van faldera falderie hopsakee. Waar mijn I.P ligt daar ben ik.
Ik wou vandaag iets doordringend op het scherm. Ik wou een grandiose uiteenzetting die donderend de dag zou wakker schudden. Maar, de regen beukt ongevraagd tegen het zolderraam en dit beuken leid me af van wat ik in woorden wilde brengen. Ik kijk verrast wanneer het plots ophoud met regenen en het laatste hemelswater even rimpels achterlaat op het zolderraam.
Het gaat goed, het gaat niet goed, als een octopus reiken m'n tentakels naar alles wat in mijn buurt komt, maar berijken kan ik niet. Niet dat ik levens bedrijgend ziek zou zijn, niet dat m'n geest het niet meer zou doen integendeel (ik ben niet gek), maar alles wat ik momenteel geestdriftig onderneem gaat verkeerd,verkeerd en nog eens (driemaal is scheepsrecht) verkeerd. Het gaat dus niet goed met mij.
Traag zit ik hier te wezen, traag in gedachten en, traag van begrip.Ik zend je dit bericht vanuit Durbuy per sateliet, vanuit het verre ardennen, vanop een terrasje waarop ik zit te nietsnutten en na te denken. Het gaat dus traag heel erg traag vandaag zoals ik reeds zei. Snel heel snel noodgewongen sluit ik dit bericht,vantussen een weelderige ardeens groen, vanuit mijn hemelsblauwrustpunt.
Ik ben een roestig scheepswrak. Ooit was ik een fiere onderzeeer dat zeven zeeen bevoer, nu slechts een roestbui dat verder ontbind op dit strand, rust roest......roest rust.
Zij, van hier rechtover zijn op reis. Naar Amerika hoorde ik zeggen door mijn rechternaast buurman tegen zijn rechtsnaast buurvrouw. Een rondreis van wekenlang moet het worden, helemaal Amerika en een stukje Mexico en, vooral een (bewaard) toeristisch deel van het vroegere wilde westen, bisson inbegrepen. Het is dus stil in mijn anders zo rumoerige straat, want die van rechtover zijn geen doetjes met hun daverende feestjes tot in de vroege uurtje. Ik weet niet precies wanneer ze terugkomen en of ze terugkomen, want met vliegtuigen weet je maar nooit.
Er zijn geen echte kleermakers meer, ze beperken zich tot het inkorten van broekspijpen en zomen. De tijd toen kleermakers in kleermakerszit op hun kleermakerstafels kledij maakten, is lang voorbij, confektie, alles zweert confektie waar de knopen van afspringen , waar zomen uithangen na één draagbeurt, met andere woorden vodden, vodden en, nog meer vodden.
Vier zilvergrijze auto's staan achter elkaar voor mijn huis geparkeerd. Vier maal stank op wielen en ze zijn alle vier van mij. Geen luxe paarden zijn het, niet Mercedes dus, niet Alfa romeo, niet BMW maar alle vier uitmuntende en betrouwbare Nissan's want een auto moet rijden wanneer ik het wil.
Ik pijnig mezelf, ik zoek naar een verklaring of ik sla er naar zoals ik met een mepper vliegen te lijf ga. Ik zoek in boeken maar, vind geen zinnige verklaring, wat moet een mens met een naam als Braakhekke vraag ik me af. Welke oorsprong zou deze naam hebben, braaksel, braakliggend land, of gewoon nietszeggend, ikzelf zou het niet weten. Maar, ik blijf me mezelf pijnigen, ik blijf koortsachtig zoeken in woordenboeken en in hoeken of, ik blijf (bij gebrek aan iets beters) er naar slaan, zoals ik met een mepper naar vliegen sla.
Een paard heeft een paardenkop, das normaal zei ze. En een staart en manen en twee oren en ogen en een mond vol paardentanden en iets dat het verschil maakt tussen een hengst en een merrie.... zei ze.
Neem me mee stond er op het papiertje dat lag bovenop een stapel aan de rand van de weg. Neem me hartsgrondig mee AUB en houd me want ik ben het beu. En ja, ik heb alles meegenomen, de hele zwik hardware en een hele doos software, een vette kluif dus, een koffer vol.
Alhoewel ik mezelf gisteren beloofde om alle ergernis uit mijn leven te bannen, spuide ergernis deze morgen tegen de zoldering toen ik m'n pc opstarte. Een onverlaat (vanaf nu huisgenoot genoemd) had de verbinding van het internet uitgetrokken zonder zich te bekommeren om de gevolgen hiervan. Het heeft me een halfuur gekost om in de wirwar van kabelverbindingen het euvel te detekteren en te herstellen. Ik roep hierbij, vanaf dit forum alle idioten en onverantwoordelijken op om de zuurtegraad van dit, mijn leven dus, tot een minimum te willen beperken.
Gisteren werd ik (weer) een jaartje ouder. Het is een jaarlijkse gewoonte dat ik een jaar ouder word, ouder met meer rimpels en stramheid. Ok ik geef toe, ik heb het uitbundig gevierd gisteren met een uitgebreid maal en met bijhorende wijnen in een onbekend restaurant in de Gentse binnenstad. Ik weet, het ik mocht niet van m'n huisarts, want ik ben nu reeds zo rond vind hij, maar voor deze ene keer mocht het nogeens kunnen vind ik.
Ik heb een pijnlijke vinger. Een vinger die geknelt raakte tussen een deur in m'n mijn huis, stom eigenlijk, maar wat gebeurt is gebeurt. Niet gebroken, wel geplet beweerd mijn huisarts een scan is niet nodig zo zij hij, maar ik, ik loop sinds twee dagen met een windsel rond mijn wijsvinger want benevens m'n artrose heb ik nu ook nog deze extra hinder, net nu m'n vakantie begon. Oh ja voor ik het vergeet, ik tijpte dit logje met m'n rechter pink, niet makkelijk maar het ging.
Ik word omringd door leegte. De kamer waarin ik me bevind staat barstensvol met tastbare herrineringen terwijl op de achtergrond een vrouwenstem me zachtjes doorheen deze leegte zingt. Ik besef dat ik mezelf vandaag tegenspreek, ik weet dat dit vandaaglog geprangd zit tussen realiteit en emotie, je sais.
Een meikever in de maand juli dat kan niet zo dacht ik, maar de meikever die ik gisteren vond tussen een haag in m'n tuin was levend en wel, de natuur op zijn kop.
Ik heb de laatste tijd een wat eigenaardige kijk op mensen. Ik schreef "de laatste tijd" maar bedoelde eigenlijk dat ik mensen altijd al op die wijze bekeek. Mensen zijn als lachwekkende wezens vind ik, als dieren met kleren aan, met schoenen en kousen en Pc's, massa's Pc's. Ik amuzeer me rot met deze observatie's en lach me een kriek met hun clowneske gedoe. Trip trap kijk eens naar m'n hoed, trip trap kijk eens ik loop op rode en hoge hakken, kijk kijk ik zing, he jij daar kijk eens hoe ik er uit zie in mijn nieuwste camouflage (kledij). Mensen hebben alleen betekenis mits hun toegevoegde waarde zo denk ik, mensen betekenen op zichzelf eigenlijk niets, helemaal niets.
Neen, een kookwonder ben ik niet, mijn home made tiramisu was (zoals men zegt) niet te vreten, ik gebruikte de verkeerde kaas, het moest mascarpone kaas zijn en het uitzicht was ook niet om naar huis te schrijven. Ik hoop op een beter resultaat een volgende maal ,want tiramisu moet er uitzien als tiramisu en smaken als tiramisu.
M'n ebbenhouten piano staat in de kamer hiernaast, jaren in onbruik en verstopt onder een oud en gaterig bedlaken. Waar is de tijd zo denk ik toen ik in het groot symfonische orkest speelde, toen vingers nog pianotoetsen beroerden, ontroerden zo je wil. Nu bespeel ik, typ ik, beroer ik alleen nog via dit pc toetsenbord, afwisselend met mijn rechter dan weer met m'n linker wijsvinger, want artrose is geen lachertje.
Ik zweet, ik zweet zowat mijn hele lijf uit. Neen niet door een hittegolf maar door een stormy koorstaanval. Alle spierenbundels staan strak en m'n hoofdharen zijn als messen die diep in m'n hersenpan doordringen, barstende hoofdpijn dus. Met mijn keel kurkdroog en mijn mond dichtgesnoerd, lig ik hier en staar naar het plafond net nu het mosselseizoen begon.
, waar zomen uithangen na één draagbeurt, met andere woorden vodden, vodden en, nog meer vodden.
