Het is me wat, de eerste weken tussen de pedaalridders!

Na de zomer van 2012 had ik bewust de fietsinspanningen wat laten slabakken, van half november tot half december kwam er wegens 'te druk' toch niets van, en met de feestdagen voor de deur kon ik het evenmin opbrengen om in de donkere en overdreven natte avonden het jaagpad op te hotsen.

Na het nieuwjaarsgespetter dan maar, 2 januari, het leken eeuwen geleden dat ik m’n pedalen nog vastklikte. Tot Grobbendonk en terug, geen rode lichten, het zadel terug gewoon worden en trappen, meer zat er toch niet in!

De nieuwe Ridley TempoX geraakt stilaan ingereden. Voor de rit naar Santiago had ik bewust niet voor het één of andere Randonneur-model gekozen, neen, een gewone degelijke aluminium tweewieler, afgemonteerd met een triple mountainbike-versnelling en schijfremmen. We hebben er sinds de aanschaf al een 1200 km mee opzitten en het ding rijdt als een trein. Je kan er rustig mee ‘cruisen’ en de hybride kan tegen een stootje.

Tot Grobbendonk-kazerne ging het al bij al redelijk; de bips voelden wat onwennig aan, het tempo werd wat moeizaam constant gehouden en de ademhaling gebeurde wat hortend en stotend. De fysieke conditie was ver, heel ver weg. Op de terugweg ging het van kwaad naar erger. De wind, waarvan ik tot dan toe weinig of geen last had, stond nu pal op de neus. Kleine schuimkraagjes vormden zich op het Albertkanaal, de vlaggen die hier en daar wapperden stonden strak, geen bomen die me beschermden, amper een brug waar je voor luttele seconden eens ‘normaal’ kon ademen. Het werd een helse tocht, de laatste 5 kilometer tegen amper 18 km/u. Verkleumd liet ik me van de fiets glijden, pffff, 43 kilometer en dood, doodop.

3 Januari. Thierry heeft ons uitgenodigd om samen te spinnen. Fietsen zonder echte fiets, een uur lang op het tempo van opzwepende muziek. Na 5 minuten hangt onze tong al tussen het grote vliegwiel, Thierry legt de pees er op, Ria, Philippe en ik kijken elkaar aan, dit houden we nooit vol. Stilaan betert het wel. We zijn wat voorzichtig met weerstand bijdraaien en proberen het tempo en de kadans vast te houden. Dat lukt buiten de verwachting redelijk. Toch is het zwaar en zijn we blij dat het uurtje voorbij is.

8 Januari, vandaag, ’s morgens 7u zit ik op de fiets richting werk. Het is iets frisser dan de laatste dagen, maar droog en dat is belangrijk. De pijn in de lies is te verdragen, ik zal het toch gewoon moeten worden en er mee leren leven en rijden, weggaan zal het wel nooit meer, daar maak ik me al lang geen illusies meer over.

Verleden zomer, toen ik 50% kracht mistte in mijn rechterbeen leken alle plannen te smelten voor de zon, maar nu, sinds de laatste facetinfiltratie gaat het beter. Ik draai een soepel verzet, zeker niet te zwaar trappen houd ik me voor. Op de enige brug waar ik over moet ziet het er waarschijnlijk niet uit, maar alles gaat de volgende maanden naar souplesse!