Het is me wat, de eerste weken tussen de pedaalridders!

Na de zomer van 2012 had ik bewust de fietsinspanningen wat laten slabakken, van half november tot half december kwam er wegens 'te druk' toch niets van, en met de feestdagen voor de deur kon ik het evenmin opbrengen om in de donkere en overdreven natte avonden het jaagpad op te hotsen.

Na het nieuwjaarsgespetter dan maar, 2 januari, het leken eeuwen geleden dat ik m’n pedalen nog vastklikte. Tot Grobbendonk en terug, geen rode lichten, het zadel terug gewoon worden en trappen, meer zat er toch niet in!

De nieuwe Ridley TempoX geraakt stilaan ingereden. Voor de rit naar Santiago had ik bewust niet voor het één of andere Randonneur-model gekozen, neen, een gewone degelijke aluminium tweewieler, afgemonteerd met een triple mountainbike-versnelling en schijfremmen. We hebben er sinds de aanschaf al een 1200 km mee opzitten en het ding rijdt als een trein. Je kan er rustig mee ‘cruisen’ en de hybride kan tegen een stootje.

Tot Grobbendonk-kazerne ging het al bij al redelijk; de bips voelden wat onwennig aan, het tempo werd wat moeizaam constant gehouden en de ademhaling gebeurde wat hortend en stotend. De fysieke conditie was ver, heel ver weg. Op de terugweg ging het van kwaad naar erger. De wind, waarvan ik tot dan toe weinig of geen last had, stond nu pal op de neus. Kleine schuimkraagjes vormden zich op het Albertkanaal, de vlaggen die hier en daar wapperden stonden strak, geen bomen die me beschermden, amper een brug waar je voor luttele seconden eens ‘normaal’ kon ademen. Het werd een helse tocht, de laatste 5 kilometer tegen amper 18 km/u. Verkleumd liet ik me van de fiets glijden, pffff, 43 kilometer en dood, doodop.

3 Januari. Thierry heeft ons uitgenodigd om samen te spinnen. Fietsen zonder echte fiets, een uur lang op het tempo van opzwepende muziek. Na 5 minuten hangt onze tong al tussen het grote vliegwiel, Thierry legt de pees er op, Ria, Philippe en ik kijken elkaar aan, dit houden we nooit vol. Stilaan betert het wel. We zijn wat voorzichtig met weerstand bijdraaien en proberen het tempo en de kadans vast te houden. Dat lukt buiten de verwachting redelijk. Toch is het zwaar en zijn we blij dat het uurtje voorbij is.

8 Januari, vandaag, ’s morgens 7u zit ik op de fiets richting werk. Het is iets frisser dan de laatste dagen, maar droog en dat is belangrijk. De pijn in de lies is te verdragen, ik zal het toch gewoon moeten worden en er mee leren leven en rijden, weggaan zal het wel nooit meer, daar maak ik me al lang geen illusies meer over.

Verleden zomer, toen ik 50% kracht mistte in mijn rechterbeen leken alle plannen te smelten voor de zon, maar nu, sinds de laatste facetinfiltratie gaat het beter. Ik draai een soepel verzet, zeker niet te zwaar trappen houd ik me voor. Op de enige brug waar ik over moet ziet het er waarschijnlijk niet uit, maar alles gaat de volgende maanden naar souplesse!

Het is alweer even geleden dat de zoektocht naar bruikbare informatie over Compostela begon. Tonnen papier is erover geschreven, duizenden dagboeken en wie weet wel miljoenen velletjes onsamenhangend papier. Tja, hoe begin je er aan, in de wetenschap dat je geen pak en zak hoeft te transporteren door de aanwezigheid van een motorhome, maar eveneens in de wetenschap dat je niet her en der kan kamperen, en dus aangewezen bent om gebruik te maken van iets of wat camping of camperplaats…

En welke route neem je best? Vanuit Antwerpen kan je m.i. best richting kust of Ardennen, anders zit je vanaf je eerste kilometer in het drukke verkeer. Reken daar nog Brussel en Charleroi bij en de kans is groot dat je na de eerste week al zonder rubber rijdt en je kartonnetje tranquillizer al aardig begint te slinken…De kustweg of Westelijke route leek misschien het meest aangewezen, maar toch verkoos ik de Oostelijke weg. Goed, vanaf dag 2 gaat het bergop, en nog niet zo’n klein beetje ook, maar mooi zou het in ieder geval zijn. En misschien wat rustiger, als je tenminste de wegen ernaar uitkiest! Tot Bastogne bergop dus en dan de lange afzink tot de Champagnestreek. Met een grote lus rond de centrale noordzuid-as dus.

Tja, en hoeveel kilometer kan je zo al aan? 75 leek mij niet helemaal onoverkomelijk, gemiddeld uiteraard. Rekening houdend met een overnachtingsplaats en als het kon met het reliëf moest dit kunnen als uitgangspunt. De Sweerman-boekjes werden erbij gehaald, de computer opgestart, Mapsource ingeladen en een uurtje later stond de route keurig afgebeeld op het scherm. Dit zou het worden. Verbijsterd keek ik naar de hoeveelheid bekende plaatsen die langs de route lagen, dit kon al helemaal niet beter.

Om de 75 km plaatste ik een markering op de map en zocht via het net naar campings o.d. in de onmiddellijke omgeving. Lang leve het internet !!!

Enkele avonden later lag het plan zo goed als vast en er is in al die tijd nog zeer weinig aan aangepast. Van de lijn die begin- en eindpunt verbond schoot nog weinig over. In de plaats stonden 38 tracks of dagritten tot in detail uitgestippeld.

Voor de campers nam ik van elke dagrit de begin- en eindpunten en liet de software de snelste weg berekenen. Het berekeningsalgoritme houdt in zo’n geval weinig of geen rekening met kleinere departementale wegen en kiest nogal eens resoluut voor nationale wegen of autostrades! Weeral dankzij de computer is dit geklaard in minuten, daar waar je anders wel even zoet mee bent. De route die de motorhomes gaan volgen ligt uiteindelijk in de handen van Jef en Christiane, maar er is een back-up.

Als het zover is, hoef ik alleen maar de Garmin handheld GPS op het fietsstuur te plaatsen en een grote zorg in Antwerpen achter te laten, namelijk ‘het zoeken naar de juiste weg’.

Velen zullen er weeral tegen zijn, maar ik vind het bijzonder makkelijk. De tijd dat je anders over je kaart zit gebogen kan je beter gebruiken om te genieten van hetgeen je aan het doen bent. Een dikke kopzorg minder als je midden in een stad rijdt en je weet dat alle wegen naar Rome en niet naar Compostela leiden…

Wat vooraf ging

Hoe het in me is opgekomen of wie me met het beeld opzadelde weet ik niet, maar ineens was het er. Op zekere dag las ik in een of andere krant een artikel over een pelgrimstocht. De schrijver had op honderd en zoveel dagen de hele tocht van ergens in België naar een Noord Spaanse bedevaartstad afgelegd. Hij had het over de eindeloze hoogvlaktes van de Spaanse Meseta. Wandelaars en fietsers als nietige stipjes over aarden wegen, als een lint kronkelend door de Tierra de Campos. Vermoeide zielen met slechts één doel: Santiago de Compostela.

Ik heb er totaal geen verklaring voor, maar vanaf die dag leeft Santiago de Compostela in mijn gedachten, als een bijlage aan mijn denkwijze, als een kwab tussen mijn twee hersenhelften. Het is er, het zit daar en ik kan niet meer zonder.

Karakterieel heb je nood aan uitdagingen, op fysiek vlak was de beklimming van de Mont Ventoux met de fiets niet de minste. Zeker niet wanneer je lichaamsgewicht met drie getallen wordt geschreven en je een heel eind in de veertig bent. Bloed, zweet en tranen heeft het gekost. De euforie op de top van de berg was onbeschrijfelijk. Emotioneel ben je door uitputting een wrak, alleen rechtop gehouden door hele stromen adrenaline. De eerste momenten ben je niet bij machte om ook maar één woord tussen je lippen te krijgen en toch kan je de wereld aan, de wereld ligt aan je voeten, voor één moment ben je God, voor één moment zweef je op de allerhoogste wolk, genietend van een geestelijk orgasme.

Mijn geest heeft het voor mij allang uitgemaakt, Compostela de volgende fysiek en mentaal te doorbreken barrière. Medisch gezien zal het met de fiets moeten gebeuren, daar heeft een lelijke sportfractuur in het verleden wel voor gezorgd. Toch wil ik meer dan alleen maar fietsen. Ik wil een stukje levensverhaal neerschrijven, van de droom tot de laatste pedaalslag, over bergen en dalen, bruggen en water, over lucht en aarde, vreugde en misschien wel verdriet, over het verhaal van iemand die zonder speciale reden de weg naar Compostela is ingeslagen en misschien, heel misschien dat ook zal bereiken!

'Niet het einddoel deze keer, maar de weg er naar toe is het belangrijkste'!

Het 'Waarom'

Ik mocht dan al wel overtuigd zijn, daarom was mijn eega dat nog niet! Ria vond het hele idee maar niets.

Fysiek haalde ik volgens haar Frankrijk nog niet eens en logistiek ziet ze me niet met pak en zak vertrekken. Ik kreeg direct de volle laag, nochtans had ik het subtiel aangebracht, maar neen, vrouwen hebben daar een zesde zintuig voor. Ze doorzien je onmiddellijk, doorprikken elke, met zachtheid opgeblazen luchtballon, tot er vlak voor je, op de grond, een hoop verfrommelde en gescheurde ideeën liggen. Einde droom!

Bij mannen echter…werkt dit averechts, als een rode lap op een stier. Ik moest haar kunnen overtuigen, het moest! Toch liet ik het enkele dagen sudderen.

’s Avonds las ik honderden reisverhalen van Peregrinos, de ene al wat boeiender dan de andere, van wandelaars en fietsers tot georkestreerde buspelgrimages naar Lourdes en Santiago. Mensen die het sportief bekeken, of historisch, of als een Godsdienstige plicht. Avonturiers, zij die de eenzaamheid opzochten of net het multicultureel contact. Elk verhaal had een eigenheid, misschien wel een boodschap, als een ode aan het leven.

Pelgrimstochten zijn ‘in’, net geen rage, maar waarom? Is het iets waar je graag mee uitpakt: ‘Hoi, ik ben even te voet naar Santiago geweest’ of zit er meer achter dan die egostrelende gedachte. Hebben mensen nood aan die weken of maanden van afzondering, zonder verantwoordelijkheid behalve tegenover zichzelf…?

‘En, waarom zou je naar Compostela willen gaan?’ kwam Ria na enkele dagen schoorvoetend af. Ik wist het, bingo!

‘Hoh, waarom niet’ antwoordde ik glunderend vanachter de pc. Nu was het kwestie van de lijn gespannen te houden. Ik liet haar een verhaal zien van een koppel met twee jeugdige tieners die, met pak en zak beladen, het doel al fietsend bereikten. ‘Knap hé’, voegde ik er aan toe. ‘En als die dat kunnen…’

‘Tja, maar toch onderschat je het’ voegde ze eraan toe ‘Mij krijg je niet zover’.

Dat antwoord was duidelijk. Als ik de tocht al wilde ondernemen zou het alleen moeten, tenzij…!

De volgende dagen hield ik me enkel bezig met een eigen planning op te maken, heel rudimentair maar met een lijn, woog pro’s en contra’s af. Via het internet werden de begeleidende routeboekjes van Sweerman besteld en een week later had ik al een heus concept opgemaakt, dit moest haar kunnen overtuigen.

Heel het voorstel viel of stond met het feit of Ria wilde rijden met onze eigen motorhome. Zo zou ze op eigen tempo dezelfde etappes kunnen rijden, maar dan via de grotere wegen. Ik hield de dagkilometers bewust aan de lage kant zodat we nog genoeg tijd zouden hebben om te genieten van de reis.

Ria leek voor het idee gewonnen, hoewel de queeste voor haar even groot zou zijn dan voor mij. De eerste stap was gezet, nu kunnen we ernstig aan de slag...!

1 januari is voorbij, de dag dat honderden, zo niet duizenden voornemens en wensen worden uitgesproken.

Onze wens voor dit jaar was echter al veel eerder uitgesproken, een wens die de nodige voorbereiding vroeg, op fysiek maar ook op organisatorisch vlak, een wens die ik nooit eerder en misschien ook nooit meer zou formuleren, een wens die ik alleen, maar ook met anderen kon dragen, de wens om eens in mijn leven naar Santiago de Compostela te rijden met de fiets.

Bij deze is de blog waar jullie zo naar hunkerden opgestart. Met mondjesmaat zal de nodige informatie gepost worden om jullie deel te maken van misschien wel de grootste fysieke uitdaging uit mijn hele bestaan. We plannen het vertrek halverwege mei 2013 en, hoe ver die datum ook nog moge zijn, de hoogste tijd om in deze winterse, natte, koude, maar vooral mistroostende periode de fietsbroek aan te trekken en de beenspieren op enig niveau te brengen.

Wie zijn 'WE' nu eigenlijk. Vooreerst zijn er twee fietsers; Thierry en ikzelf. De meesten kennen Thierry van zijn onmiskenbare en unieke humor waarmee hij iedereen aan het lachen kan brengen. Wanneer hij zijn atletisch torso echter over het fietsstuur buigt is van die humor nog weinig te merken. Als een vlammend zwaard doorklieft hij berg en dal of ontfermt zich, als ideale sparring-partner over tempo en kadans. Een waar trainingsbeest die binnen enkele weken op hoogtestage vertrekt om zich nog te ontdoen van de laatste grammen vet en nieuwjaarsalcohol.

Ikzelf ben iets minder sportief, niet dat het zoveel scheelt met mijn compagnon, maar toch… Het ietsepietsie overgewicht zal waarschijnlijk vroeg of laat wat parten spelen, maar dat zijn zorgen voor later. Mijn grootste troef is karakter, daar ontbreekt het niet aan, als lijf en leden maar meewillen en daar wil het de laatste tijd met aanhoudende rug- en liespijn wel eens verkeerd lopen, maar er is hoop!

Onze vrouwtjes, respectievelijk Malvina en Ria rijden als chauffeur elk, in de eigen motorhome, richting Compostela. Voor hen zal de 'queeste' bijna even groot zijn als die van de fietsers. Malvina heeft zonet haar rijbewijs C1 gehaald en Ria heeft nog nooit meer dan 1 1/2 uur aan één stuk over binnenbanen gereden.... voor beiden dus een uitdaging van formaat.

Hoogste tijd om u te laten kennismaken met de volgende twee teamgenoten; Jef & Christiane. Met de eigen motorhome rijden ze voorop en zorgen voor de volgweg, chaperonneren onze madammen en zorgen voor de nodige logistieke en technische steun waar nodig. Jef was onmiddellijk te vinden om met 3 dames door België, Frankrijk en Spanje te laveren en de nodige tijd op het terras te mogen doorbrengen.

Vanaf de Spaanse grens zal Eddy ons vervoegen en de laatste honderden kilometers meerijden.