We gaan graag naar de cinema. De magie van een donkere zaal, een groot scherm met haarscherp beeld, goede klank enz. geeft een meerwaarde aan dezelfde film in je vertrouwde huiskamer. Wij hebben een goede televisie aangesloten aan een versterker met prima boxen, een prima DVD-speler en comfortabele zetels, maar in een filmzaal beleef je het allemaal intenser. Je moet al moeite doen om je knus huis te verlaten en op tijd naar de bioscoop te gaan, een ticket betalen en wachten tot de film begint. Het vraagt meer moeite dan om thuis een dvd-film of Blue Ray te starten wanneer het jou uitkomt en dan vanuit je luie zetel te genieten van de film. Misschien dat die magie van de filmzaal wel te maken heeft met jeugdnostalgie. De zondagnamiddag dat ik naar de cinema ging, met eerst wat voorfilmpjes en dan een pauze met een frisco en dan de grote succesfilm in cinemascoop.
Ja, we gaan nu terug naar de cinema na jarenlange afwezigheid. En we hebben dit jaar een tiental films gezien in de Lumière, de stadscinema in Brugge. Ik ga veel liever naar de Lumière dan naar de megazalen van Kinepolis. Het is er kleiner, de digitale projectie is haarscherp op een scherm dat nog te overzien valt en de audio is niet zo oorverdovend.
Ik ga hier niet een filmkroniek beginnen over wat we allemaal gezien hebben en wat er goed of minder goed bevallen is. Maar de films die me best bijgebleven zijn in 2014 zijn:
Boyhood, 12 jaar film van jongetje tot volwassen man.
Marina, met Mateo Simoni die een perfecte Rocco Granata is
Het Vonnis, Koen De Bouw die het onrecht niet aankan
12 Years a slave, een film die onder je (blanke) huis kruipt
Brabançonne, een pretentieloze plezante good-feeling komedie
