Johan Verminnen zong "ik wil de wereld zien". Is er eigenlijk een woord voor dit onbevredigd verlangen, voor deze drang naar datgene dat achter de horizon ligt, voor de verlokking van het reizen naar een land ver weg? Ik weet niet of er daar een juist woord voor bestaat. Omgekeerd bestaat wel het woord "heimwee", het verlangen naar de streek van herkomst, naar waar je thuis is. Vakantiefoto's en vakantievideo's zijn er genoeg. Blijkbaar Is de vakantie een vruchtbaar seizoen om de wereld vast te leggen voor het nageslacht. In ontelbare kasten en laden liggen er stapels fotoalbums met vakantiekiekjes, dozen vol dia's van allerlei reizen, en VHS videocassettes met vakantiefilms uit de goede oude tijd, pure nostalgie.
Maar als ik nu op internet zo een goed gemaakte promotiefilm zie voor een verre bestemming zoals Canada dan bekruipt me inderdaad de goesting om de wereld te zien. Bekijk zelf de schitterende beelden, de slow motions, de closeups, de pano's, de montage van de clips en vooral de muziek. Een mens zou van minder goesting krijgen om te reizen naar Canada. https://www.youtube.com/watch?v=PUFDcnE6Gjk
Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.
De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.
Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA
Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze in de zomer enkele maanden logeren in Blankenberge bij mijn grootouders. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die samen intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee. De zomervakantie was heel plezant.
Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Ook in de familie werd er nooit gesproken over de dood van die nonkel. Naar het schijnt zou hij een "zwarte" geweest zijn. Wist ik veel wat dat betekende.
Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot om te gaan vechten met de Duitse SS tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora vertrokken van dat vervloekte college 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd, de meeste van die jongens zijn gesneuveld in Rusland. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten gaan. Tante Rachel zou hem de schuld gegeven hebben. Mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Mijn grootvader steunde zijn schoonzus. Mijn bompa was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen.
De geschiedenis herhaalt zich. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen het zelfde als die katholieke priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar sturen die jongeren naar de heilige oorlog.
