Ik begin het langzaam te acsepteren dat ik mijn moeder nooit meer zal zien en haar nooit meer ergens mee naar toe te nemen en dat doet pijn .Ze hield zo van de lente en de ontluikende bloemen en bomen ,jammer dat ze dat niet meer heeft mogen meemaken . Ik probeer door veel tijd in de tuin door te brengen mijn zinnen te verzetten en dat helpt soms toch een beetje maar het blijft moeilijk .Vele groetjes aan de lezers Roosje 2
Ik ben even uit de running geweest ,mijn allerliefste moeder is overleden .Het was een zware slag alhoewel wij ons er konden aan verwachten ,ze was in het ziekenhuis opgenomen op mijn verjaardag 22november en is helaas overleden 1 februari .Wij hadden nogthans nog hoop gekregen van de dokters dat ze nog beter zou worden ,helaas het heeft niet mogen zijn .Heb nog steeds heel veel verdriet en kan het nog niet geloven dat ik haar nooit meer zal zien ,wij zijn al die tijd dat ze in het ziekenhuis verbleef bijna elke dag bij haar geweest en dit is zo'n 25km rijden en soms was ze zo moe dat ze niet kon praten . Wel ben ik heelblij dat wij haar nu twee jaren geleden samen met haar partner (sinds 25 jaar) praktisch elke zondag zijn gaan halen om ergens naar toe te gaan ,zo heeft ze toch nog een fijne tijd gehad .Maar vorig jaar kon ze niet meer ,wij hadden nogthans gezorgd voor een rolstoel maar zij was te fier en wilde daar niet in ,want dan zei ze wat moeten de mensen niet denken .Droevige groetjes roosje2
Dit verhaal heeft zich vorig jaar rond Kerstmis afgespeeld,er was een sneeuwstorm toen .Hoe wij aan chipke geraakt zijn .Ik wilde eens even buiten aan de achterdeur gaan kijken naar de storm en wat stak zijn kopje boven een hoopje sneeuw uit ,een poes ,totaal verkleumd ,heb haar binnengehaald en droog gewreven daarna eten gegeven (was uitgehongerd) .Ik wist dat het een poeswas van een paar huizen verder want het is een Britse korthaar .Daarna ben ik met haar naar die buren gegaan en haar baasje zei gewoon ,als ge wilt dan moogt ge ze houden ,wij moeten haar niet meer ,je kan ze toch niet pakken (iets waar ik niets van ondervonden heb) .Dus terug mee naar huis ,ze hadden mij gezegd dat haar naam sheba was doch als wij haar naam noemde beefde ze en ging zich verstoppen ,toen hebben wij haar naam varanders in chipke en na een paar dagen ging het al veel beter en was ze niet meer zo bang ,ze speelde zelfs met ons moepke .nu kan ze bijna niet wachten tot ik s'avonds in de zetel ga zitten dan komt ze kopjes geven en knuffelen ,kruipt heel kort tegen mij aan .Als ze zo een tijdje gefletst heeft gaat ze in haar zetel liggen en krijgt Cleo de kans om te knuffelen en na een tijdje komt ze weer even langs .Toen ons moepke nog leefde kreeg die ook zijn knuffelbeurt .Ook heeft zij erg getreurd en gezocht toen moepke weg was .Dierenverdriet ,het bestaat daar ben ik van overtuigd en onbewust gaat ons grote verdriet na het verlies van ons moepke stilaan minder omdat de andere twee dat precies goed maken door nog meer aandacht te vragen .Nog een fototje van chipke en vele groetjes Roosje De kleinkinderen hadden met dublo een trein gemaakt en chipke ging er midden in zitten ,zo zie je dat ze helemaal niet meer bang is maar overal graag bij
Nu loopt hier in onze tuin een grote grijs blauwe kip rond sinds november ,waarschijnlijk ook van de mensen die ons chipke gegeven hebben ,maar ik heb nog geen fot zodra ik die heb zet ik hem op het blog .Ze loopt in de tuin en wij voederen haar en ze legt alle dagen een ei onder het afdakje waar ook de buitenpoes haar eten staat .Ik ben niet meer naar die mensen geweest maar sluit dekip ook niet op in onze ren waar kleine krielkippetjes zitten .Ze loopt al langs ons als we buiten zijn en uitleggen amai .Toen we de kip lieten zien aan de kleinkinderen zei ons Evi "bomma dat is geen kip dat is een struisvogel (zij zijn onze kleine krieltjes gewoon) en ja nu heeft onze kip een naam struis en ze kent hem al .Zodra ik een mooie foto gemaakt hem zien jullie "struis" Vele groetjes
Ons moepke is overleden vlak voor Kerstmis ,hij huilde bij het plassen gaan op de bak .Wij onmiddelijk met hem naar de dierenarts die zei dat hij verstopte urineleiders had ,hij zou die open maken en onmiddelijk zijn blaas ledigen ,het was vrijdag en we mochten hem zaterdag terug komen halen .Wij zaterdag met zijn korfje naar daar maar de dierenarts zei ,ik kan hem niet meegeven want hij kan nog niet plassen er zit gruis in de blaas en in de urineleiders ,hij ging alles opnieuw ledigen maar onder lichte verdoving want hij was in shock gegaan .S'zondags terug getelefoneerd om te vragen hoe het met hem was en of wij hem mochten komen halen .De dierenarts vond het beter om hem nog een nachtje daar te houden maar zei wel dat hij beter was ,wij gerust natuurlijk.Doch s'maandags kregen wij om 9uur s'morgens telefoon van de dierenarts die vroeg of hij nogmaals alles mocht ledigen ,want hij was sterk verzwakt zei hij ,wij hebben gezegd doe alles wat je kan om hem terug beter te maken .Maar om 1uur s'middags kregen wij telefoon dat hij overleden was ,wij waren hevig geschrokken en hebben dan ook geweend ,ons moepke twee jaar oud ,vijf kg zevenhonderd en vier dagen geleden spring levend .Mijn man is hem gaan halen en heeft hem begraven in zijn lievelingsdekentje achter in de tuin ,ik ga er vergeet mij nietjes op planten .Maar de pijn en het gemis is nog niet weg alhoewel wij nog twee andere poezen hebben en die hebben lopen zoeken en klaaglijk miauwden .Ongelofelijk hoe je hem zo kan missen ,het is ook zo vlug gegaan en de dierenarts zei dat dit een veel voorkomend probleem was bij gecastreerde katers en heeft ons ook aqangeraden om speciale brokjes te geven aan onze cleo en chipke want ze zijn alletwee gestereliseerde poezen ,dit is voeder speciaal voor de urinewegen ,maar je moet het maar weten ,helaas voor ons moepke te laat ,hierbij een foto van hem
