Vooraf

(een ruime tijd heb ik deze blog op non actief gezet. Tot heden, 25 nov 2008, hebben toch al een 3000 mensen deze site bezocht. De teksten werden steeds dezelfde dag nog opgemaakt, en zijn zo gebleven. Mijn naam is André Lenaerts en ik woon in Limburg - België))
 

Op vrijdag 30 juni 2006 vertrek ik met de trein vanuit Genk (5.15 uur) naar Brussel. Daar neem ik de rechtstreekse verbinding naar Bordeaux. Vervolgens stap ik over op een trein richting Bayonne.
Tot slot neem ik de trein richting Saint-Jean Pied de Port, een zestigtal km verder en gelegen aan de voet van de Pyreneeën.
Wellicht zal ik diezelfde dag nog de weg naar Roncesvalles (Roncevaux) inslaan. Saint-Jean ligt op 180 meter hoogte, het klooster van Roncesvalles (reeds in Spanje) op 952 meter. Tussen beide plaatsen ligt de Pyreneeën-rug: ik trek er over via de Pas van Cisa (col  Lepoeder) op 1430 meter.  

Wijze mensen van het Vlaams Genootschap raden me aan reeds de dag van aankomst de eerste acht km tot de auberge Orisson op ongeveer 750 meter hoogte aan te vatten, kwestie van de inspanningen over twee dagen te spreiden en de officiële eerste stapdag doenbaar in Roncesvalles af te ronden. Weet dat ik het gezelschap heb van een 17 kg wegende rugzak. Er bestaat wel een sherpadienst om bagage over de Pyreneeën heen via de wagen te laten bestellen in het klooster, doch dat comfort is aan mij niet besteed: de inspanning moet 'zuiver' blijven.

Een verslag van een pelgrimstocht naar Santiago begint natuurlijk altijd met de vraag naar het waarom. Waarom ga je vijf weken lang door weer en wind met een flink gewicht op je rug bijna 800 kilometer lopen? Meestal is het antwoord niet zonder meer te geven.

Jarenlang heb ik met vrienden regelmatig de Ardennen ‘bewandeld’ en jaarlijks achtdaagse tochten ondernomen over de Pennine Way in Engeland, de Stevenson route in de Cévennen, de West Weg in het Schwarzwald, de Alpen in Berchtesgaden, het prachtige natuurgebied hoog in de Vercors, enz….

Tweemaal hebben we op de Santiagoroute (GR65) van Le Puy-en-Velay tot Saint-Jean een tiental dagen gelopen en er zeer interessante mensen ontmoet, allen op weg naar……jawel Compostella.

Voor mij als jarenlang een regelmatig wandelaar in de Ardennen, betekent de Camino het hoogtepunt van een ‘wandelcarrière’.

Ik denk dat het belangrijkste motief voor mij is iets proberen te ervaren wat ook de middeleeuwse pelgrims ervoeren toen zij op weg waren naar Santiago. Weliswaar zijn de omstandigheden voor onze generatie een stuk comfortabeler, maar toch hoop ik op deze manier daar iets van mee te krijgen. Het religieuze/spirituele motief speelt voor mij wel minder mee, wel meer het neerzetten van een sportieve prestatie. 

Een tocht vanuit mijn huis in Opglabbeek naar Santiago zat er voor mij niet in, omdat ik onmogelijk zo lang van mijn werk weg kan blijven en ik ook mijn gezin niet zo lang alleen wilde laten, maar een periode van ruim vijf weken bleek haalbaar.

Zoals waarschijnlijk de meeste Vlaamse pelgrims zal ik de Camino in Saint Jean Pied de Port aanvangen, omdat ik de klim over de Pyreneeën toch wel graag wil doen, ook al betekent dat meteen de zwaarste etappe om mee te beginnen: namelijk 28 kilometer en de meeste fiks bergop. Ik heb er wel voor getraind in de Vogezen met een drietal goede vrienden.

In Galicië, het Keltenland ten noorden van Portugal, ligt niet ver van de Atlantische kust de oude pelgrimsstad Santiago de Compostela. Van oudsher wordt hier de leerling van Christus, Jacobus de Meerdere, vereerd. Uit de vondst van Friese munten is komen vast te staan, dat in de negende en de tiende eeuw pelgrims uit onze landen zijn getrokken naar het vermeende graf van Sint Jacob (in het Spaans: Sant Iago). Sindsdien is de stroom pelgrims nooit meer opgehouden, ondanks reformatie en revolutie, opstand en oorlog. Op het hoogte punt van de faam van Santiago, in de twaalfde eeuw van onze jaartelling, trokken jaarlijks een half miljoen pelgrims naar de stad. Op een West-Europese bevolking van zo'n vijftig miljoen betekende dat één procent! In de loop der eeuwen raakte het pelgrimeren naar Santiago de Compostela heel geleidelijk in onbruik...Het dieptepunt lag in de eerste helft van de 20e eeuw, toen nog maar een enkeling van buiten Spanje de tocht ondernam. Na de tweede wereldoorlog is het tij langzaam gekeerd. In 1993 kwamen bijna 100.000 mensen in Santiago aan, na minimaal 100 km te voet of 300 km per fiets te hebben afgelegd. Dat jaar was een zogenoemd "Heilig Jaar", omdat het naamfeest van Sint Jacob (25 juli), op een zondag viel. In 1999, het volgende Heilig Jaar, waren dat ruim 150.000 mensen. 2004 is ook een Heilig Jaar. Er zijn in 2004 in totaal 179,944 pelgrims in Santiago de Compostela aangekomen!!

Het is nu echt wel aftellen geblazen.
Vooreerst afscheid nemen op het werk met een progrèske van bakker Lehaen uit Bree !
Nog even een barbeque meepikken bij rotary in het prachtige Openluchtmuseum van Bokrijk. Wat kan het daar 's avonds toch heerlijk rustig zijn aan het kerkske van Erpekom.
Vervolgens mijn goede buren: Frits en Marieke, nog even bezoeken: ze vieren zaterdag 1 juli 2006 hun gouden bruiloft. Spijtig dat ik er niet kan bij zijn. Als meest onhandige hoef ik nu niet mee te doen aan de timmer- en versieringswerken doch moest ik daarentegen wel tijdens het avondfeest de speech geven. Mijn vrouw zal deze nu  in mijn plaats geven......... en dat zal zeker beter zijn: zij kan als echte Opglabbekenaar immers in 't dialect vele zinnen meer gevoel en inhoud geven.
Verder heb ik het onverwachte bezoek van mijn Ardeense stapvrienden mogen ondergaan: echt tof van deze gozers; ze hadden zelfs hun vrouwen, tevens mijn vriendinnen, mee opgetrommeld. Ze hadden een 'coquille saint-jacques' mee met een passende tekst: 'voyager à pied par simple amour du vent et de la terre'. Ik zal de schelp koesteren en meenemen. Ook een scapulierke met een lievevrouwke en een lintmeter dien ik mee te torsen !
Tot slot heb ik mijn rugzak volgens de regels volgeladen: ik eindig op 19 kg, drie liter water en 500 gr koekskes en reepkes en madeleinekes inbegrepen. Het zwaartepunt zit heerlijk hoog tussen de schouderplaten !
Morgen vrijdag 30 juni 2006 vertrek ik om 5.16 uur in het station van Genk, richting Brussel Zuid.

Voorspoedige reis gehad. Tussen Brussel Zuid en Bordeaux heeft de TGV slechts een vertraging van 10 min gekend. Merkwaardig toch na meer dan 1000 km.
Vrij spoedig ontmoet ik  twee pelgrims van Limburgse bloede: Hilde uit Kuringen en Marleen uit Zutendaal. In St.-Jean arriveren we om 16 uur. We beslissen van niet te blijven rondhangen in St.-Jean maar reeds een efforke te doen door bergwaarts te togen. Vanaf St.-Jean hebben we samen de steile klim naar de Auberge Orisson gedaan: van 180 meter naar 800 meter hoogte op 8 km. De auberge is zeer zindelijk en we hebben er goed gegeten en wijn gedronken. Het gezelschap is internationaal: een moeder met dochter van 20 jaar uit de States - New York-Albany; vijf Fransen uit Bretagne-Rennes et Avranches; een vegetarische vrouw uit Danmark; een Antwerpenaar die reeds negen jaar fulltime pelgris is. ene zekere Tim, ook genaamd the Forrest Gump, en een vriendelijk Deens meisje van 34 jaar: Henriette.
Wel goed op te merken is dat de Association de Santiago de Compostelle -blijkbaar- een camionette heeft die alle pelgrims -op weg naar Orisson- ontdoet van hun backpack. Je kunt het gewoon niet weigeren: die man is zo overrompelend dat tegensputteren niet helpt en iedereen onderging zo hetzelfde lot.
Het uitzicht is adembenemend, het is er muisstil en´s nachts is het er echt pikdonker: dat kennen wij niet meer in België.

20-06-2006 om 00:00 geschreven door André Lenaerts