|
Thema week
Juwelen van de Benahoaritas - Deel 1
***
De pre-Spaanse bewoners van het eiland La Palma waren de Benahoaritas, Auaritas of Awares.
Guanchen is de naam die men geeft aan al de oerbewoners van de Canarische Archipel. Men
gelooft dat de Benahoaritas reeds zo'n 2000 jaar leefden op La Palma alvorens in 1493 Alonso
Fernández de Lugo het eiland veroverde en de oerbewoners zich mengden met de nieuwe
immigranten.
Vele bladzijden uit de geschiedenis van La Palma zijn nog onbeschreven en zullen dit misschien
wel altijd blijven. We weten niet 'precies' hoe de eerste bewoners er uit zagen, noch het tijdstip
waarop ze voor het eerst op het eiland verschenen en vanwaar zij kwamen (er zijn wel allerlei
theorieën over). Wat we wel weten, is dat hun esthetische capaciteiten een graad van
ontwikkeling hadden bereikt die hen in staat stelden juwelen en kralen voort te brengen.
Fantasie is niet altijd voldoende om de Guanchen halssnoeren na te maken, research is ook
nodig. Daarom toog ik naar het MAB (Museo Arqueológico Benahoare) in Los Llanos
"on a fact finding mission" :wink: om te bestuderen hoe zij hun halssnoeren maakten.
Zonder twijfel hadden de Benahoaritas reeds grassen, zaden, veren, huiden en ander vergankelijk
materiaal samengevoegd tot kunstige combinaties die te teer waren om het langer dan korte tijd
uit te houden. In het museum zijn wel enkele voorbeelden van gevlochten sisaltouw te zien.
Wat wel de tand des tijds doorstond zijn kralen van gebakken klei, waarvan men er velen heeft
gevonden.
Om parels te bakken, lijkt het dat men kuilen in de grond maakten waarin ze gelegd werden,
samen met andere gebruiksvoorwerpen en met aarde toegedekt. Hierover werd dan voldoende
brandhout gelegd om ze te bakken.
Ik liep door het museum met de woorden van Audrey Hepburn indachtig;
...." Living is like tearing through a museum. Not until later do you really start absorbing what
you saw, thinking about it, looking it up in a book, and remembering - Because you can't take
it all at once".... en zij kende het internet nog niet.
Zoals te verwachten was van een samenleving gericht op levensonderhoud was er niet veel
literatuur over halssnoeren, maar toch voldoende om replica's te maken.
Na wat zoeken vond ik een ferreteria (een winkel waar men bijna alles verkoopt wat ge denkt
nodig te hebben) een bol natuurlijke sisal touw. Het was wel een grote bol, maar kom...
misschien begin ik nog wel eens met macramé en dan heb ik het materiaal in huis.
Nog wat voorbereidingen en het uitproberen van enkele "try-outs" alvorens aan het echte werk
te beginnen.
Parels van gebakken klei in een open kuilvuur.
Wordt vervlogd ...
|
Ik ben Wim del Arte
