|
“Boem !”
Daar lag Sjengske midden op de speelplaats van een school in Haelen.
De speelplaats was leeg. Er was niemand meer te zien. Alle kinderen waren naar huis.
Er waaide een gure wind en het regende een beetje. Sjengske moest aan zijn vader en moeder denken. Die zouden nu wel heel ongerust zijn. Zij wisten niet dat hij ongehoorzaam was geweest. Ach, had hij maar beter naar vader geluisterd. Dan was dat allemaal niet gebeurd. Dacht hij al groot en sterk te zijn. Zie je wel. Maar wat was dat?
Licht!
Twee grote koplampen kwamen dichterbij. Dat was een auto. Hij stopte bij de speelplaats en een meneer stapte uit In zijn hand droeg hij een tas. Hij liep naar de school. Daar ! Daar had hij Sjengske gezien.
“Wat een mooi haasje. Wat zou die hier doen? Zou een van de kinderen die verloren hebben? Weet je wat, ik neem hem mee naar de klas.Dan leg ik hem daar in de lappendoos en dan vraag ik morgen wie een speelgoedhaas kwijt is.”
De meneer nam Sjengske mee naar binnen en legde hem in een doos met lapjes, die achter in de klas stond.
Toen ging de meneer in de klas aan het werk. Hij moest nog wat klaarmaken, want morgen zouden de kinderen weer naar school komen.
Hij was zo ijverig aan het werk, dat hij niet hoorde dat de kerkklok 12 uur in de nacht sloeg.
Opeens voelde hij iets aan zijn hand likken.
Verschrikt keek de meneer om. Daar zat een echte haas !
De meneer keek verbaasd van de haas naar de lappenmand en weer terug.
“Een haas? Hoe kan dat nou?” riep de meneer ongelovig. “Ik dacht dat jij van speelgoed was ?”
“Nee,” zei Sjengske en hij vertelde van het verstoppertje spelen, van de wortels en van de lelijke heks.
Toen Sjengske de meneer alles verteld had, was het lang stil in de klas.
“Weten je vader en moeder het al?” vroeg de meneer eindelijk. “Die zullen wel ongerust zijn.”
Sjengske zuchtte eens diep. “Nee, zij weten het nog niet. Ik ga het ze nog vertellen. Maar ik denk niet dat ze het leuk vinden.” “Nee, dat denk ik ook niet, “ zei de meneer nadenkend. “Wat moet er nu met jou gebeuren?” “Ik weet het niet,” zei Sjengske. “De hele dag thuis stokstijf blijven zitten, is ook maar saai. Een speelgoedhaas kan niet lopen of spelen. Bah, wat gemeen van die heks. Hier op school kan van alles gebeuren. Ik zou overdag best hier willen blijven. Dan verveel ik mij niet zo. Hier is genoeg te zien.”
“Oh, je mag gerust hier blijven,” zei de meneer. “Dat vinden de kinderen best leuk.” “Oh, heerlijk!” riep Sjengske uit. “Heb je lieve kinderen?"
“Dat weet ik niet. Ze komen morgen pas voor de eerste keer naar school.”
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg Sjengske.
“Meester Silkens."
“Meester?”
“Ja, zo noemen de kinderen mij. En hoe heet jij?” vroeg de meester.
“Sjengske.”
“Zeg Sjengske….hoe gaat dat met eten? Moet ik iedere dag iets voor je meenemen?”
“Nee, daar hoef je niet voor te zorgen,” zei Sjengske. “ ’s Nachts ben ik weer een echte haas. Dan zoek ik wel wortels en knollen of kool op het veld.”
“Dat gaat niet,” merkte de meester op. “ ’s Nachts zijn de deuren hier gesloten. Maar weet je wat? Ik zal een klein deurtje voor je maken. En tot die tijd neem ik eten voor je mee.”
Zo had Sjengske een nieuw tehuis gevonden. Was het nu maar “morgen”. Dan kon hij de kinderen zien.
De meester stopte hem lekker toe en zong zachtjes een slaapliedje.
Langzaam vielen de oogjes van Sjengske dicht. Niet lang daarna was hij in dromenland. Hij hoorde niet, dat de meester op zijn tenen de klas uitsloop en deur dicht maakte.
De volgende morgen werd Sjengske wakker gemaakt door stemmen in de klas.
Wat was dat?
Voorzichtig loerden zijn oogjes in het rond. Overal zag hij kinderen lopen.
Och ja, natuurlijk, de school was weer begonnen.
Hij werd een beetje bang voor zoveel mensenkinderen.
Maar gelukkig was hij van speelgoed en konden de kinderen hem niet zien.
Sjengske hoorde kinderen vertellen over hun vakantie en hij zag hoe ze daarna gingen rekenen en lezen. Maar een jongetje werkte niet door.
Hij keek telkens naar buiten of speelde met zijn potlood.
Hij zat met zijn gedachten heel ergens anders.
Misschien dacht wel hij aan zijn fijne vakantie.
De meester zei al een paar keer: “Doorwerken, Patrick !”
Maar dat hielp niet veel.
Onder de taalles hoorde Sjengske de meester opeens weer roepen: “Patrick, als je nu niet doorwerkt, haal ik Sjengske. Dan komt die eens kijken hoe jij werkt.”
“Sjengske? Wie is Sjengske?” riepen de kinderen.
“Maar kennen jullie Sjengske niet?” vroeg de meester.
“Nee !!” riep de klas in koor.
“Sjengske is een haas. Hij woont hier in de lappendoos.”
De meester liep naar de doos en haalde Sjengske tevoorschijn.
Sjengske werd een beetje verlegen, toen al die kinderen hem zo aankeken.
Maar gelukkig had hij een rode kop “Dat is geen echte haas ! “ riep Gerben. “Die is van speelgoed !”
“Nee,” zei de meester, “dat lijkt maar zo. Het is een betoverde haas.”
Toen vertelde de meester het verhaal dat hij van Sjengske gehoord had.
De meeste kinderen geloofden dat niet. Maar een paar kinderen kregen medelijden met Sjengske.
Zo kreeg hij van Carla een lekkere zak met kool.
Van Margreet, Marla, Claire, Ina en nog veel andere kinderen heel lekkere dingen. Ina en Cecile brachten zelfs speelkameraadjes voor hem mee.
Maar ach, wat vond Sjengske het erg dat hij niet met ze kon spelen.
Hij was immers betoverd.
|
