De ouderavond was afgelopen. Enkele ouders waren nog gezellig blijven kletsen.  
De meester liet ze nog even uit en kwam toen terug naar de klas om de gordijnen open te maken.  
Maar wat was dat? Een grote waterplas op de vloer ! Zou het aquarium lekken? Nee, het water kwam uit de lappendoos van Sjengske.  
Die zal toch niet in zijn…………? 
Vlug trok de meester de dekentjes weg en……..daar lag Sjengske te huilen. 
“Maar Sjengske ! Wat is er?” riep de meester verschrikt. 
“Ach meester, “ snikte Sjengske, “Ik weet niet of ik moet huilen of dat ik moet lachen. Ik ben zo verdrietig. Iedere dag zit ik hier op school. Ik zie de andere kinderen leren en kan niet meedoen, want ik ben betoverd. Na school kan ik niet met mijn vriendjes spelen, want ik ben betoverd. Ik kan niks meer ! Alleen maar hier blijven en zitten, zitten, zitten !!” 
“Maar Sjengske…..daar….daar kan ik toch iets aan doen.” 
“Welles, welles. Je kunt er wel wat aan doen !” riep Sjengske uit. “Je moet naar Krikkra gaan en haar straf geven. Zorg ervoor dat ik weer een echte haas word en kan spelen.” 
Sjengske begon weer te huilen. 
“Dat gaat toch niet. Heksen bestaan niet, “ merkte de meester op. 
“Ach jij ! Je praat als alle grote mensen. Hoe komt het dan dat ik betoverd ben, hè?” Ja, wat moest de meester daarop zeggen. Hij keek naar het beteuterde gezichtje van Sjengske. Dikke tranen rolden over de wangen van het haasje. 
“Nou, vertel maar hoe ik je kan helpen, “ zei de meester. 
“Wil je me echt helpen?” vroeg Sjengske ongelovig. “Je hoeft niet naar haar toe te gaan. Dat is veel te gevaarlijk. Leg dit briefje bij de grote eik in het bos. Al mijn vriendjes komen dan hier naar toe. Samen zullen we het die heks wel betaald zetten.” 
“Maar Sjengske, “ zei de meester, “ik weet niet waar die eik staat. Je kunt dat briefje toch zelf brengen. Ik heb toch een deurtje voor je gemaakt.” 
“Ik durf nog niet naar het bos te gaan, “ zei Sjengske met een angstig stemmetje. “Stel je voor dat ik die heks weer tegenkom. Ik mag er niet aan denken.” 
“Nou, dan doe ik het wel,” stelde de meester hem gerust. “Maar nu moet ik weg. Het is al laat. Ga maar lekker slapen. Het komt wel goed hoor. 
Morgen praten we verder.” 

Het was nacht in Haelen. Het zandmannetje had alle mensen naar dromenland gebracht. In de huizen waren de lichten uit en overal……nee….niet overal. 
Ergens in Haelen brandden zes kleine kaarsjes en daar zaten ze: Sjengske en zijn vriendjes. 
Op de lessenaar van de klas zat een haas met een ondeugend gezicht en een grote wortel in zijn hand. Zijn oogjes keken plagerig in het rond. Hij was het beste vriendje van Sjengske: Wiellie de Pestkop. 
Op het tafeltje van Marla zat een zwart hondje met een grote baard: Kobus Blaffer. Op de plaats van Angelino zat nu een klein kaboutertje: Dappere Hugo. 
Niet dat hij zo dapper was en alles durfde. Nee, als hij iets moest doen, werd hij op het laatste ogenblik altijd weer bang. Dan liep alles verkeerd af. 
Tussen de boeken zaten Ibbeltje, Lukas en Amalia. 
Op het bord zat Jakko de Raaf. Verder waren daar nog Boeda de Uil, Karel de Das en Bartje Stekel, de egel. 
Sjengske had zijn vriendjes laten komen. Zij moesten hem helpen weer een echte haas te worden. 
Sjengske vertelde zijn verhaal nog een keer. Toen werd het doodstil in de klas. 
Je hoorde alleen het gesmak van Wiellie de Pestkop. Die zat nog altijd aan een levensgrote wortel te knabbelen. 
“Nou,” verbrak Boeda de Uil de stilte, “dan moeten we bij Krikkra een tegenmiddel halen.” 
“Een tegenmiddel? Wat is dat?” vroeg Bartje Stekel. 
“Dat is een tovermiddel dat van Sjengske weer een echte haas maakt,” antwoordde Boeda. 
“Oh, laat mij dat tovermiddel maar halen. Dan sla ik Krikkra als een paaltje in de grond.” zei dappere Hugo stoer. 
“Ho, ho!” riep Wiellie, “ho, ho, die Hugo. Jij wordt zo stijf als een paaltje van angst als je haar ziet.” 
Hij beet nog eens in zijn wortel en stopte toen het loof in de bovenste la van de lessenaar. 
“Nee,” zei Boeda, “laten we nu geen ruzie maken. We moeten eerst eens we-ten waar Krikka woont.” 
Alle dieren keken naar Sjengske, maar die schudde droevig met zijn kop. 
“Ik weet het echt niet meer. Echt, ik weet het niet meer, “ zei hij hulpeloos. 
“Maar Sjengske, denk eens na,” drong Kobus aan. 
“Nee, ik weet niet meer hoe ik gelopen ben. En ik ben toch door de lucht terug gevlogen.” 
“Nou,” zei Wiellie, “dan moeten wij haar huisjes vinden. Iedereen moet in het bos gaan zoeken. Over drie dagen komen we ’s avonds bij de grote eik weer bij elkaar.” “Maar ben voorzichtig,” waarschuwde Boeda de Uil. “Krikkra is heel gevaarlijk. 
Ze heeft al veel dieren betoverd.” 
Goed, dat was dan afgesproken. Nog lang bleven de dieren kletsen. 
De volgende morgen kwamen de kinderen weer naar school. 
Maar niemand kon nog zien dat de dieren daar vergaderd hadden. 
Alleen de meester. Die zat met een la vol loof en afgeknabbelde wortels te kijken. Tussen de wortels lag een briefje. Op dat briefje had iemand met kleine letters geschreven: 

                    Hier zit een smeerpoes. Kastje opruimen, anders.........

                                       Wiellie de Pestkop              

Ondertussen waren de dieren ijverig op zoek gegaan naar het huisje van Krikkra. 
In de lucht zweefde Jakko rond. Zijn scherpe ogen zochten bossen en velden af. 
Hij had de hele morgen al gezocht. Maar nergens ook maar een spoor van het huisje van die gemene heks. 
Ook de vogels, die hij gevraagd had, konden hem niet helpen. 
Jakko wilde juist terugkeren naar de eikenboom, toen hij ginds boven de boomtoppen een grote boom zag, die een stuk boven de andere bomen uitstak. “Daar heb ik een goed uitzicht. Ik ga daar nog eens kijken en dan vlieg ik naar huis, “ mompelde Jakko in zichzelf. 
Met een paar flinke vleugelslagen was hij bij de grote boom. Daar had hij inderdaad een prachtig uitzicht. Hier kon hij alles goed bekijken. 
Maar wat was dat daar? Tussen bomen en struiken verscholen lag een huisje met een rieten dak. Het was een tamelijk oud huis. 
Vroeger moest het mooi wit zijn geweest. Maar daar was nu niet veel meer van te zien. Op de kozijnen en deuren zat bijna geen verf meer. In sommige ramen zat geen glas. Daar hingen oude lappen voor of stukken karton, zodat de wind en de regen niet naar binnen konden komen. 
Hier moest iemand wonen die heel arm was. Of iemand die niet veel om dat huisje gaf. Of misschien woonde er wel niemand meer. 
Opeens ging piepend een deurtje open. Jakko viel bijna van schrik van de tak af. Daar stond een oud vrouwtje. Ze had een vuile jurk aan, waar allemaal stukken op genaaid waren. Haar haren hingen slordig langs haar hoofd. Ze had bijna geen tanden meer in haar mond. 
Zou dat Krikkra zijn?
Het vrouwtje pakte buiten een bezem en ging toen weer naar binnen. 
Jakko wachtte tot het deurtje dicht was.
Toen vloog hij snel naar Sjengske en Wiellie om ze te waarschuwen.