|
Het was een heerlijke, heldere avond toen Wiellie de Pestkop en Jakko op weg gingen naar het huisje, dat Jakko ontdekt had.
Jakko vertelde nog eens in geuren en kleuren van het oude vrouwtje, het vervallen huisje en wat hij nog meer gezien had.
Toen hij uitverteld was, leek het wel alsof er achter iedere boom een heks op de loer lag.
Telkens als een takje kraakte, dachten ze: Daar is ze ! Maar het waren dieren, die op pad waren. Of een vogel, die verschrikt opvloog.
Opeens schrokken ze zich een hoedje, want daar hoorden ze echt iemand aankomen.
Vlug, achter die boom, fluisterde Wiellie.
Gespannen tuurden ze het bospad af. En ja hoor
daar kwam iemand aanlopen. Je kon moeilijk zien wie het was, maar bij elke stap hoorden ze een diepe zucht.
Wiellie, dat is ze ! Krikkra, het vrouwtje van het huisje, fluisterde Jakko opgewonden
Wiellie keek nog eens goed.
Och jij, flarus. Dat is moeder Jaspers ! zei Wiellie kwaad
Moeder Jaspers ? vroeg Jakko verbaasd.
Maar ken je die niet ? vroeg Wiellie verbaasd.
Maar nee, kraste Jakko.
Moeder Jaspers is een arm vrouwtje, dat in een hutje in de bossen woont. Haar man is lang geleden gestorven. Ze heeft geen kinderen. Kinderen uit Haelen mogen niet bij haar spelen. Niemand durft bij haar in de buurt te komen. Iedereen denkt dat het een heks is. Maar het is een lief, arm vrouwtje. Jammer dat de mensen zo over haar denken. Nou, ik vind dat ze er maar griezelig uitziet. Ze lijkt ook wel op een heks als je het mij vraagt, zei Jakko eigenwijs. Maar ik heb jou niets gevraagd, Jakko, antwoordde Wiellie. Je moest je schamen. Het beetje eten dat ze heeft, deelt ze ook nog met zieke dieren. We kunnen altijd bij haar terecht. Ook dieren, die ziek zijn, probeert ze weer beter te maken. Schaam je Jakko om zo over haar te praten. Maar ik vraag me af waar zij zo laat nog naar toe gaat. Kom mee ! We gaan haar stilletjes achterna.
De kerkklok van Haelen sloeg negen uur.
Wiellie de Pestkop en Jakko slopen achter moeder Jaspers het erf van boer Krelis op. Ze verstopten zich vlug achter de waterput. Nieuwsgierig keken ze naar moeder Jaspers.
Wat moet die nog zo laat bij boer Krelis ? Dat zou ik wel eens willen weten, fluisterde Jakko.
Bello, de waakhond van boer Krelis, blafte en gromde gevaarlijk. Door dat geblaf kwam boer Krelis met een lantaarn aan de deur kijken.
Bello koest !
De hond bleef echter blaffen en boer Krelis kon in het donker niets zien.
Bello, koest! riep hij weer.
Maar Bello hield niet op. Hij wilde zijn baas waarschuwen dat er iemand aankwam. Boer Krelis pakte een klomp en smeet die Bello naar zijn kop.
Jankend verdween het dier in zijn hok. Bello snapte er niets meer van.
Wilde hij zijn baasje waarschuwen, kreeg hij als dank ook nog een klomp tegen zijn kop gesmeten.
Krelis wilde juist de deur dicht doen, toen hij moeder Jaspers zag aankomen.
Ha Jaspers. Kom je eindelijk de huur voor je huisje betalen, bromde de boer. Goedenavond, boer Krelis. Ik wilde even met U over mijn huisje praten. Zou het mogelijk zijn dat ik pas zaterdag de huur betaal
..? vroeg moeder Jaspers verlegen.
Wat zaterdag ! Alweer uitstel ? schreeuwde de boer. Je moest mij die huur gisteren al betalen. Ik krijg 50,- van je, anders kun je vertrekken, lelijke heks. Met smoesjes moet je mij niet aankomen. Je kunt toch toveren. Tover je dan maar geld. Ach beste boer Krelis
smeekte het vrouwtje.
Niks ervan. Ik wil die 50,- nu zien en daarmee baste, was het antwoord van de boer.
Toe boer Krelis, luister toch even. Ziet U deze korf met eieren? Ik heb ze twee weken gespaard. Zaterdag wil deze korf met eieren op de markt verkopen. Misschien krijg ik genoeg geld bij elkaar om de huur te betalen.
Wat zaterdag ? Praatjes, smoesjes ! Niks ervan. Ik wil nu die 50,- anders slaap je vannacht maar in het bos op het mos, antwoordde de boer zonder medelijden. Moeder Jaspers begon luid te snikken.
Och boer Krelis, ik heb U nog nooit om iets gevraagd. Geef me toch de tijd tot zaterdag, huilde ze.
Lelijke heks verdwijn ! Morgen breng je mij die 50,- anders
.
Moeder Jaspers viel voor boer Krelis op de knieën.
U bent een rijke boer. Heb toch medelijden, riep ze wanhopig.
Ga weg, zeg ik je, riep de boer kwaad. Boer Krelis pakte moeders Jaspers bij de arm en sleurde haar van het erf af.
Daarbij stootte hij tegen de korf. Bijna alle eieren vielen op de grond en waren stuk. Bij de poort liet hij haar los.
Durf niet zonder geld op mijn erf te komen. Ik stuur de hond op je af, riep hij dreigend.
Daarop draaide de boer zich om en ging terug naar de boerderij.
Wiellie en Jakko zagen hoe hij woedend de deur dicht gooide.
Bijna alle eieren, die moeder Jaspers gespaard had, lagen op de grond. Stuk !
Het oude vrouwtje sjokte huilend terug naar haar vervallen huisje in het bos.
Het huisje dat ze morgen zou moeten verlaten en wat dan?
|
