Het was middag. Maar in het donkere bos van Krikkra kon je dat niet
merken. Het leek wel avond.
Het bos was dicht gegroeid met bomen en struiken. In het midden was een open plek.
Daar stonden, voor iedereen verborgen, dertien grote, zwarte paddenstoelen: De Heksenkring.
Een kampvuurtje en duizenden gloeiwormpjes zorgden voor genoeg licht.
Niet te veel natuurlijk, want daar hielden de heksen niet van.
Uit het hele land waren ze hier naar toe gekomen.
De grootste paddenstoel was voor Mozamboetre, de Moeder van de Heksen.
De heksen droegen hoge, zwarte punthoeden. Het licht van het kampvuur zorgde ervoor dat ze vreselijk uitzagen. Om bang van te worden.
Opeens stond Mozamboetre op. Alle heksen hielden direct op met praten.
“Zo lieve vriendinnen. Fijn jullie weer allemaal te zien. Het is nu al weer een jaar geleden dat we de laatste keer bij elkaar waren. Nu wil ik wel eens graag weten wat jullie in die tijd zoal hebben uitgespookt.”
Een voor een vertelden de heksen hun verhaal. Het ene verhaal was nog gemener dan het andere.
De heksen schaterden het telkens uit. Ze vonden het geweldig.
Als laatste was Krikkra aan de beurt. Ze zat naast Mozamboetre, maar op een kleinere paddenstoel.
“Zo Krikkra, we zijn erg benieuwd. Wat heb jij uitgespookt?”
De heksen grinnikten. De zwarte heks Boeroena gaf Mozamboetre een knipoogje. Wat zou dat betekenen?
“Ja,” zei Krikkra, “ik heb jonge vogeltjes uit hun nestjes gegooid en veel mensen laten schrikken…………53 dieren betoverd….en…..oh ja, ik heb ook een nieuwe heksenmeid!”
Even was het stil.
Toen vloog Mozamboetre overeind. Haar ogen schoten vuur.
Woedend schreeuwde ze tegen Krikkra: “Ze heeft een nieuwe heksenmeid!
Ze heeft een nieuwe heksenmeid! Krikkra, je begint oud te worden.
Is dat alles wat je hebt gedaan? En dan die heksenmeid, weet je wel wie dat is?”
“Ja, Wielliemientje,” antwoordde Krikkra geschrokken.
“Ach wat, Wielliemientje! Wiellie de Pestkop zul je bedoelen. Sufferd!” riep Mozamboetre kwaad.
“Wat? Wiellie de Pestkop?”
Krikkra werd helemaal bleek.
“Mmmm, dat kan toch niet. Dat is onmogelijk! “stotterde ze.
“Jawel! Hij is je te slim af geweest. Een haas slimmer dan een heks.
Bah, wat een schande,” krijste Mozamboetre.
De heksen begonnen allemaal te joelen.
Mozamboetre stak haar hand op. Onmiddellijk was het muisstil.
“Waar is je heksenmeid nu?” vroeg Mozamboetre met ingehouden woede.
“Opgesloten in de kelder. Die kan niet ontsnappen,” antwoordde Krikkra.
“Ja, bij de tovermiddelen, stommerik!” schreeuwde Mozamboetre.
“Oh jee, dat ben ik helemaal vergeten,” antwoordde Krikkra geschrokken.
“Maar wacht, ik zal Wiellie direct halen. Ik heb de kelderdeur op slot
gedaan.”
Krikkra sprong op haar bezem en – hoei - ……..
Daar vloog ze vloekend en tierend en schreeuwend van woede naar huis.
Hoe had ze zo dom kunnen zijn?
De heksen lachten gemeen. Ze gooiden van plezier toverballen in het vuur, die gaven harde knallen en zorgden voor veel rook en allerlei kleuren.
Met een bonzend hart vloog Krikkra terug
In een wip was ze op haar snelle bezem thuis.
Maar wat was dat?
De voordeur van haar huisje stond open.
Die had ze toch dicht gemaakt. Verdraaid, die Wiellie zou toch niet ontsnapt zijn? Krikkra rende vlug naar binnen.
“Duizend gebakken uilenballen nog aan toe,” tierde ze.
De kelderdeur stond open en de kelder was leeg.
Wiellie de Pestkop was ontsnapt!
“Oh, wat zal Mozamboetre kwaad zijn. Wat zullen de andere heksen mij uitlachen,” dacht Krikkra vol schrik.
Krikkra doorzocht nog het hele huis. Maar geen spoor van Wiellie.
Langzaam klom ze weer op haar bezem. Ze durfde bijna niet terug te gaan.
Maar het moest, het moest……

Ondertussen was Jakko met het potje bij Sjengske aangekomen.
Sjengske stond al met zijn vriendjes te wachten. Ze hadden gehoord dat Jakko van Wiellie een potje met toverpillen had gekregen.
Vlug haalden ze de waslijn van het potje. De dop eraf en daar zagen ze tientallen rode pilletjes.
De dieren keken elkaar met grote ogen aan.
“Als je 1 pilletje neemt, is de betovering twaalf uur lang verbroken heeft Wiellie mij verteld,” zei Jakko
“Morgenvroeg voordat de betovering weer werkt, moet je er eens een
proberen,” fluisterde Bartje Stekel.
“Kijk, hier zit nog een briefje,” zei Hugo.
“Vlug maak open en lees voor wat er staat,” riep Kobus Blaffer ongeduldig.
Dappere Hugo maakte vlug het briefje open en las voor:

Beste Sjengske,
Krik en de heksen zijn heel gevaarlijk.
Ze zijn niet veel goeds van plan.
Ik heb gehoord dat ze bang zijn voor tovenaar Kasper.
Ga naar hem toe. Hij kan van jou weer een echte haas maken.
Zorg dat je daar bent voordat de pillen op zijn.
Je hoeft niet op mij te wachten.
Ik kom later wel.

Groetjes Wiellie de Pestkop en een kusje van Krikkra.

Nou, dat kusje mag ze wel houden, hoor,” zei Sjengske en hij trok daarbij een vies gezicht.
“Sjengske dan moet je morgen direct op weg naar tovenaar Kasper, “
zei de wijze uil Boeda.
“Ik heb gehoord dat hij in het land achter de zeven bergen woont.
Maar waar dat precies is, weet ik ook niet.
Om bij die zeven bergen te komen, moet je in oostelijke richting gaan en zeker een paar dagen reizen.
De heksen zullen alles doen om je tegen te houden.”
“Ja,” zei Kobus Blaffer, “Boeda heeft gelijk. Ik zal met je meegaan.
Alleen is veel te gevaarlijk.”
“Goed,” riep Bartje Stekel, “dan wachten wij op Wiellie de Pestkop”.
De dieren bleven nog een hele tijd babbelen.
Maar ze hadden niet gezien dat achter een struik iemand alles had
afgeluisterd: De Zwarte Kabouter.

klik op de linkerpijl om naar het volgende hoofdstuk te gaan