Het verhaal van de zetel naast mijn bed

Ik had net een half uurtje zelfhypnose achter de rug om mijn onderbewuste toe te staan mij open te stellen voor “verandering”, toen ik mij rechtzette in mijn bed en aan de zetel links van mij naast het bed vroeg:”En maat, voel jij je ook geschapen naar het beeld en gelijkenis van God?”.

“Zè ma zeker” zei de zetel, ja, soms spreekt mijn zetel zoals die van “de Kempen”.

Leg eens uit vroeg ik verbaasd. “Wel”, zei hij, “ik besta uit atomen en als je nog verder kijkt dan je neus lang is dan ben ik eigenlijk alleen maar energie in de “vorm” van een zetel.”

“Eigenlijk ben jij hetzelfde als ik” ging hij (of zij) verder.

In het begin van mijn “zetel zijn” had ik het idee dat ik de ideale zetel was, enfin, ik deed tenminste mijn uiterste best om de beste zetel van de héééle wereld te zijn. Zelf vond ik wel dat mijn armleuningen “iets breder” uit elkaar hadden mogen staan en dat mijn kussen “iets langer” had mogen zijn, maar al bij al, er waren er andere die er slechter aan toe waren.

Toch deed het mij verdriet als de mensen uit mijn directe omgeving mijn leuning of kussen afkeurden en vaak weinig of niet in mij wilden plaatsnemen. Ik deed dan nog meer mijn best om er zacht, rustgevend en aantrekkelijk uit te zien, zonder resultaat.

Tot ik op zekere dag mezelf realiseerde dat ik “niet beter kon zijn als ik was” want ik had mezelf niet gemaakt (of geschapen zoals jullie dat zeggen), ik had geleerd van andere zetels dat je er zacht, rustgevend en aantrekkelijk moest uitzien. Maar dat kon niet kloppen, want je hebt harde zetels, zachte zetels, zetels met een hoge rugleuning, met een breed kussen of een smal, in leer of in stof, kortom weinig zetels zagen er hetzelfde uit. Meer nog, bij nader toezien was iedere zetel uniek hoe fel hij of zij ook maar op een andere zetel leek. Dat was een openbaring! Ik was gewoon zoals ik was, gewoon perfect, niets aan te veranderen.

Ik had enkel maar “geloofd” dat er aan mij “allerlei” moest veranderen, dat was een aangeleerde overtuiging, maar dat was niet “echt” zo. Als ik maar even kon loslaten wie nu eigenlijk in mij zou plaatsnemen en gewoon mezelf was, precies zoals ik was, wetende dat ik goed was zoals ik was, gewoon “zetel zijnde”, dan kwamen er plots mensen in mij zitten die zo genoten van “mijn zetel zijn” dat ik het er intens zalig warm van kreeg. Ik stroomde over van geluk en “van tranen” eindelijk mensen die mij aanvaardden zoals ik was! FOUT! Eindelijk aanvaardde ik mezelf zoals ik was en was ik “gewoon zetel”. Eindelijk kon ik loslaten. Alles laten wat het was.

Natuurlijk bleven er mensen in mij plaatsnemen die mij afkeurden, ik was dan blij dat ze geen tweede maal in mij kwamen zitten en ik was gelukkig voor hen dat zij na een tijdje de volgens hen “perfecte” zetel gevonden hadden. Sommigen bleven naar mij roepen “dat ik als zetel niet deugde”, maar gelukkig voor mij hadden enkel zij daar last van. Hopelijk zien ze binnenkort in dat ook zij mogen zijn zoals ze zijn en dan zijn ze van dat “afkeuringsproleem” ook verlost. Er waren er ook die mij onrespectvol bleven behandelen en met twee voeten tegelijk op mijn kussen probeerden te springen, ik wendde mij liefdevol naar links of rechts, zodat ze er naast donderden of ik ontspande één of meer veren zodat ze torenhoog wegvlogen. Ook ik heb als zetel het recht om met waardering, liefde en respect behandeld te worden. Om mijn gevoelens van verdriet en mijn gedachten aan afkeuring “onder controle” te houden liet ik ze hun recht op bestaan, zonder er een oordeel aan te verbinden. Ik gaf deze “gevoelens en gedachten” heel veel liefde en in bedankte hen voor de “boodschap”. Daarna ging ik in gedachten heel diep in mezelf om terug de eenheid en de liefde te ervaren met wie en wat ik ben.”

“Wie en wat ben je dan?” vroeg ik.
Je ziet er al wat minder uit dan toen je “gemaakt of geschapen” werd, weet je dat? Je moet je armleuning eens zien, die beginnen al wat slijtage te tonen, vind je niet?”

“Dat moet ook” zei de zetel.

“Leg uit.”

“Toen ik “volgens jou”, “er beter uit zag”, kreeg ik meestal vermoeide lichamen te dragen en bestond mijn taak hoofdzakelijk uit “dragen” en “opvangen”. Nu sta ik hier naast je bed en kom jij of je vrouw in mij zitten om zich “gesteund” te voelen en om “tot rust te komen”. Nu is mijn taak jullie “te omvatten” en “te verkwikken” door mee te gaan op jullie “reis naar binnen”. Snap je?”

“En als je helemaal versleten bent, dan ga je toch naar het recyclagepark of naar het stort?”

“Ja zeker, dan krijg ik misschien de taak om één of andere arme sloeber een “rijk” gevoel te bezorgen en hem te laten voelen dat er nog altijd “iemand” om hem geeft.”

“En als je helemaal uit elkaar wordt gehaald, of verrot, of verbrand, dan is de pret wel over!”

Of ze begint pas, wie zal het zeggen, als mijn huidige “zetelvorm” helemaal wordt afgebroken, zoals jij het zo netjes uitdrukt, dan word ik opnieuw wat ik altijd geweest ben, alles in alles. Snap je? Je hoeft het ook niet te snappen het is genoeg dat jij ook nu gewoon “zetel bent”. Kom maar een beetje in me zitten dat ik je vast hou.

Mijn zetel en ik.

Wil jij zo slim worden als mijn zetel, volg dan een gratis workshop “Spiegelogie met de focus op relaties”, op zaterdag 19 september van 10 tot 17 uur in de oranje zaal van het CC Het Loo, Vismarkt z/n Tessenderlo.

Je kunt deze gratis workshop “Spiegelogie met de focus op relaties” ook volgen in de Abdij van Tongerlo, ’t Westels atelier, op vrijdagen 25 september en 2 oktober van 13 tot 15.30 uur.

Andere modules “Spiegelogie met de focus op  vermageren en andere verslavingen”, en “Spiegelogie met de focus op spiritualiteit”.

Meer info  www.tessenderlospiegelogie.be

Inschrijven via  rolandvanderstukken@skynet.be  of bel 0476 809 119

Bijlagen:
Bijlage mail Spiegelogie met focus op relaties 19 september-1.doc (67.5 KB)