18de Polder- en krekentocht (30-50-60 km) van WTC
Bentille te Sint-Jan-in-Eremo (Bentille-Kaprijke).
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Op zaterdag 23 juli naar hier gekomen om deze toer te rijden
vanuit het Café Tramstatie. Inschrijving
in een zaaltje achter het café, je fiets kon je plaatsen naast een duivenhok
uit grootvaders tijd! Ik had bij het
binnenkomen iets meer bekijks dan gewoonlijk, want een biker met een
levensgrote papegaai op zn truitje hadden ze hier waarschijnlijk nog nooit
gezien in deze vergeten uithoek van Vlaanderen.
Vertrokken omstreeks 12.45 u.
Het begin van de toer zag er veelbelovend uit, want we reden
naast het Leopoldkanaal, langs beide zijden omzoomd door twee rijen uit de
kluiten gewassen canadabomen. Het was
wel duwen tegen een stevige wind in, en dat zou een constante worden in deze
toertocht. Daar waar we een brugje over
het kanaal over moesten werd mijn aandacht getrokken door een vreemd bouwsel
aan de linkerkant van de weg. Dus even
daar naartoe. Mijn vermoeden werd
bevestigd, het was een kunstwerk dat op een dijk stond. De houten trapjes er naartoe waren glad en
schuingezakt, zodat het geen sinecure was van er op je fietsschoenen met stijve
zolen zonder glijden naar boven te geraken.
Het kunstwerk luisterde naar de naam Het Geheim. En die naam had het niet gestolen, want het
blijft een geheim wat het ding in godsnaam moest voorstellen. Een soort ronde constructie die deed denken
aan het rad van een watermolen en waarop in alle richtingen planken waren
getimmerd!
Het bleef moede stompen tegen de wind in. Het landschap bood hier en daar
schilderachtige plekjes, kleine huizen die naast de dijk stonden, waterpartijen
en waterlopen. Verder een onbeperkt
vergezicht in dit zuinig bebouwde uiterst vlakke land. De vele witte en grijze wolken tekenden zich
grillig af tegen de blauwe hemel. De weg
naast het kanaal maakte plaats voor veldwegen, begroeid met gras of bezaaid met
grind. We naderden een gehucht van
Sint-Laureins dat luisterde naar de bizarre naam van Waterland-Oudeman! Meteen vroeg ik me af hoe de inwoners zich
hier dan wel noemden! Zijn het
Waterlanders of Oudemannen? Of oude
Waterlanders of waterlandse Oudemannen?
Joost mag het weten!
In ieder geval was ik van mening dat de keuze van zon naam
eerder iets was voor Nederlanders, en eigenlijk was ik er nog niet zo ver naast,
want bij de terugkeer bleek dat dit gehuchtje inderdaad op de grens met onze
noorderburen gelegen is. De
straatnaamborden verrieden op een bepaald ogenblik effectief dat het traject de
grens had overschreden. De bevoorrading
kwam na 20 km en was opgesteld onder een tentje. Je kon er sportdrank en water drinken, er
waren koeken en wafels om te eten. Voor
de lange afstanden volgde nu een lus en de manier waarop de pijlen en borden
waren gehangen liet zien dat we straks een tweede keer via deze bevoorrading
zouden passeren. Twee mannen die me
daarstraks hadden ingehaald en in wiens zog ik was blijven rijden, stonden hier
ook. Ze hadden me ingehaald ter hoogte
van de tiendenpaal, die de grens aanduidde tussen de gebieden van Sint-Baafs
en Doornik. Van de tienden of pacht die
de boeren dienden af te dragen was één derde voor het loon van de pastoor, één
derde voor het onderhoud van de kerk en waarvoor het overige derde nog diende
ben ik intussen vergeten, ik veronderstel voor het bisdom. Even opgezocht: in de wijde omgeving van Sint-Margriete kom
je 4 grenspalen of tiendenpalen tegen. Dit
waren afbakeningen tussen de bezittingen van de Gentse Sint-Baafsabdij
(initialen SB), de Sint-Pietersabdij en de gronden van het bisdom Doornik. Het zijn overblijfselen uit de 15de en de 16de
eeuw. Ik ben iets vroeger vertrokken in
de hoop dat ik in hun buurt zou kunnen blijven rijden, wat ook gelukt is. Want bij de tweede passage kreeg ik hen weer
te zien, ik ben hen de hele tijd iets voor kunnen blijven. Verder heb ik tijdens de hele tocht hooguit
een 20 bikers gezien.
Het gedeelte van de toer na de eerste bevoorrading voerde
ons naar Sint-Margriete (NL). We
passeerden het domein Spreeuwenburg. Toen
we een kort stukje over een aan de linkerkant van een grotere baan gelegen
fietspad werden gestuurd, werd mijn aandacht getrokken door de activiteiten in
een aanpalende weide. Dat grasveld
bulkte daar namelijk van de konijnen! Ze
zaten zelfs tot tegen de haag aan de kant van weg! Verder werden we een soort dijk opgestuurd en
zag ik in een gemaaid veld twee reigers zitten.
Groot was echter mijn verbazing toen ik nog wat verder reed! In datzelfde veld stonden op diverse plekken
tientallen reigers. Zo veel heb ik er
nog nooit bij elkaar gezien. Het was ook
al het enige wat hier te zien was, want het viel me op dat hier nog veel minder
bebouwing was dan aan de Vlaamse kant van de grens. Niets dan velden met een zicht tot op
oneindig met hier en daar een verloren gelopen hoeve. Weinig bomen ook. Een geluk dat het niet regende, want indien
je daar een stortbui over je zip zou krijgen, zou je nergens een plek kunnen
vinden om te schuilen. In dat geval ben
je nat tot op de huid!
Verder was er daar weinig te beleven. Het parcours verliep over veldwegen in de
open vlakte, afgewisseld met betonbaantjes.
De wind beukte genadeloos op je in.
Indien je in dit vlakke land zonder het minste hoogteverschil de
tegenwerking van de wind in equivalenten hoogtemeters had kunnen uitdrukken,
dan had je er heel wat gehad! Ik vermoed
trouwens dat deze rit bij slecht weer, bij regen en wind, een zware karwei zou
zijn! Ja, het gedeelte van de rit in
Nederland bood weinig verrassingen en de eentonige wegen en het optornen tegen
de wind in begon tegen de duur saai en vervelend te worden. De lus was rond en ik bereikte opnieuw de
plek van de bevoorrading na 41 km. Het
duo kwam ook toe en den deze snel weer weg teneinde weer niet als laatste te
arriveren.
Op de grens in Waterland-Oudeman stonden oude huisjes
waarvan je je afvraagt wie daar nog zijn tijd en geld in steekt om dat te
renoveren. Van dan af kregen we veel
betonbaantjes onder de wielen geschoven.
We passeerden een café dat luisterde naar de naam Roste Muis, wat nog
altijd beter is dan Rosse Muis! Alhoewel
het dat volgens de site wel betekent!
Het bleek wel een uitvalsbasis voor ritjes met de stadsfiets, want er
stonden diverse wagens met fietsdragers geparkeerd en er liepen gepensioneerden
rond. De waterlopen welke we passeerden
braken de eentonigheid van de omgeving.
Na een brug die we over moesten stonden een aantal piepkleine huizen,
sommigen mooi gerenoveerd en wit geschilderd, anderen vielen bijna uit elkaar
van ouderdom en gebrek aan onderhoud.
Een schilderachtige plek was het in ieder geval. Vlak in de buurt daarvan lag een reusachtige
appelboomgaard en stonden honderden zonnebloemen. Volgde weer een lang stuk naast het
Leopoldkanaal om dan te moeten vaststellen dat we naar de andere oever gestuurd
werden om dan weer helemaal terug te rijden.
Want ik passeerde nu een verlaten huisje dat ik daarstraks over het
water had zien staan. Deze keer weer
tegen de harde wind in! De twee mannen
van daarstraks wisten me weer in te halen, ondanks het feit dat ik daarnet
geprofiteerd had van de wind in de rug om snelheid te maken. Luttele vijf kilometer verder waren we weer
aan Café Tramstatie.
Het bonnetje met het noodnummer kon je inruilen tegen een
boterham. Daar nog twee glazen icetea
bij gedronken en even uitgerust. Er
zaten nog rijders binnen, maar de gezellige drukte van daarstraks bij de start
was intussen achter de rug. Bij de
plaatselijke bakker nog een brood en wat koffiekoeken gekocht. Morgen eet ik brood van Bentille-Kaprijke bij
het ontbijt. De rit naar huis via de expresweg
verliep vlot met weinig verkeer. Het
viel me op dat mijn GPS niet werkte in de Konijnenpijp, de Antwerpse
tunnel! Ik ben deze Oost-Vlaamse
toertochten niet gewend, maar ik weet op voorhand dat ik hier niet ga vinden
wat de tochten in de Kempen of Brabant te bieden hebben. Men kan geen bossen aanbieden als ze er niet
zijn. Maar men moet met alle streken
eens kennismaken en de fiets is daar ideaal voor. Er is daar trouwens een vaste route. Bepijling en organisatie waren in orde en ik
heb me geamuseerd.
Lees dit verslag ook op mountainbike.be!
Op de foto's: het Leopoldkanaal, het kunstwerk "Het
Geheim", een veldweg, Roste Muis en een tiendenpaal!
Leopoldkanaal
Het Geheim
Een veldweg
Café Roste Muis
Een tiendenpaal
|