Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Dit is dag 8 en houdt in dat het infuus weer wordt aangesloten. s Morgens om 10.15uur moeten we aanwezig zijn op afd. Oncologie en er liggen al 3 mensen op de bedden. Rien wordt eerst gewogen en is 2,5 kilo afgevallen, dat is wel een beetje teveel. Als hij bij de volgende kuur weer zoveel gewichtverlies heeft wordt de dieetiste geraadpleegd. Om 11.00uur is Rien ook aangesloten en krijgt te horen dat het verkeerde medicijn is gemaakt op het laboratorium. Er moet een nieuw medicijn gemaakt worden en dat gaat ong. 1uur duren. Het programma van vandaag duurt gelukkig niet zo lang als op dag 1. Eerst spoelen, dan 1 soort medicijn dat 1 uur loopt, nog een keer spoelen, 1uur wachten en deze dag zit er op. Om 12.00uur gaat het infuus,nu is het inorde, lopen. Om 14.00 uur staan we weer buiten. Het advies luidt, Primperan blijven gebruiken om het braken onder het eten tegen te gaan, die raad volgen we dus ook op en het eten gaat daarna ook inderdaad beter.
Vanmorgen vroeg uit de veren want we moeten naar Dr.S.H.Goey spannend weer. Eerst bloed prikken en plassen daarna om 10.35uur naar dokter Goey. Na wat wachten zijn we aan de beurt en wordt Rien eerst gewogen, niet afgevallen . Dan vraagt de dokter hoe het is gegaan met de infuusdag en her verloop van deze week. Rien zegt:De infuusdag duurde wel wat lang, 13 uur, maar verder gaat het wel goed als ik tenminste mijn Primeran neem. Mijn benen zijn soms wat zwaar en tintelen mijn vingers en wangen als ik buiten kom in de kou. Dat hoort er bij zegt de arts. Heb je last van haaruitval of kapotte mond, gelukkig niet zegt Rien maar ik heb nog wel een vraag, is de dosering van de Xeloda niet te hoog? Maar de dokter stelt hem gerust en zegt dat de dosering goed is.De bloeduitslagen zijn goed en dus kan morgen het infuus opnieuw aan gebracht worden. s Avonds smaakt het eten ook beter. Ik denk dat de hoge dosering van de Xeloda hem toch heel die tijd niet lekker heeft gezeten en nu is hij gerust gesteld. Vanavond krijgen we bezoek van Hans en Nell waar we al heel lang bevriend mee zijn, dat heb je toch nodig en is een mooie afleiding voor de dag van morgen.
Vanmorgen gaat het goed ook met eten en we gaan dan ook koffie drinken. Riet en Henk verwachten ons al en de koffie smaakt goed. s Middags biljarten en zo verzet Rien zijn gedachten samen met zijn biljartkornuiten. Nog niet overtuigd van de goede dosis Xeloda(te veel) voelt Rien zich toch niet helemaal kiplekker. s Avonds een glas tomatensap en weer naar bed voor een nacht vol slaap.
Deze morgen neemt Rien een Primeran en eet nu toch makkelijker zijn brood op. Koffie drinken in Goirle bij onze vrienden Piet en Maud. s Middags weer dat medicijn, ik maak een bord pap van 7-granen en dat vult goed. De diaree is ook gestopt na de stoppers van zaterdagavond.Zijn lichaam voelt toch niet aan zoals voorheen en vandaar de verminderde eetlust naar mijn mening. Toch eet hij wel warm eten.
Deze dag wordt een sjit dag. Bij het ontbijt gaat het al fout. Braken en met moeite een boterham daarna de medicijnen en veel koffie. Diaree en nu is het echt waterdun we wachten maar af. Na het douchen gaat het wat beter maar bij het eten van s middags gaat het wederom fout. Nu grijp ik in en zeg dat hij vanavond voor het eten Primperan moet nemen. Heel de middag voelt hij zich niet lekker. Na de Premperan genomen te hebben gaat het eten aanzienlijk beter en het braken blijft uit(gelukkig). Nu dient zich een ander probleem aan, nog steeds water diaree dus bellen naar de afd. Oncologie. Corinne weet de oplossing door een stopmiddel voor te schrijven dat we op kunnen halen bij de huisartsenpost. Rien neemt de medicijnen en hopen maar dat het helpt.
Een beetje lome dag. Na het stofzuigen heeft Rien twee vermoeide benen en gaat even plat op de bank, dat helpt. Bij het buitenkomen gaan zijn vingers tintelen evenals zijn wangen. Verder gaat het wel. Zijn eetlust wordt minder en tijdens het eten heeft hij braakneigingen . De Primperan heeft hij nog niet gebruikt maar komt wel terspraken. Ook krijgt hij last van diaree en deze is best wel waterig. Boodschappen doen en even thee drinken bij mijn moeder en dan weer naar huis. Het avondeten gaat niet zoals het hoort maar blijft wel binnen. s Avonds op bezoek naar de buurman in het ziekenhuis en om 21.45uur is het weer tijd voor de Xeloda maar liefst 4 tabletten van 500mg. Nog even televisie kijken en naar bed.
Na een goede nacht kwam Rien erachter dat wassen met koud water taboe is. Om tintelingen te voorkomen wast hij zich met warm water. Het ontbijt gaat erin als koek maar met de medicijnen voor s morgens en s avonds gaat het wat minder er wordt wat gebraakt maar meer ook niet. Naar de markt en dan koffie drinken bij onze vrienden Henk en Riet.s Middags, na een dutje gaat Rien biljarten. Een biertje smaakt wel zegt hij en vermaakt zich goed. Alle biljarters staan versteld van zijn conditie. Het avondeten smaakt volgens mij wat minder maar hij eet het wel op. Toch nog even een braak neiging, niet van betekenis zegt hij. Even lekker op de bank om wat te luieren. Deze dag sluiten wij af met televisie kijken , nog wat drinken en dan naar bed. Op naar de volgende dag.
Om 9.00uur zijn we op de afdeling oncologie en heet Lisanne ons welkom. Er zitten nog een paar mensen en we drinken samen een kopje koffie. Bij Rien wordt bloed afgenomen en hij moet plassen, dan wordt hij gewogen en het infuus wordt met wat moeite ingebracht, dat is dat, het begin is gemaakt. Na een tijdje, als de verpleging alle infuus zakken hebben gesorteerd, het is de eerste keer deze kuur, wordt het infuus aangesloten en loopt het eerste medicijn. Er komt een mevroew vragen wat Rien moet eten vanavond en heel verbaasd zegt hij: ik hoef niets want ik ga om 17.00uur naar huis. Dat was dus niet en heeft hij toch maar eten besteld. s Middags heeft hij 4 sneden brood op en hij heeft nog steeds geen vervelende gevoelens, iets verhoging wel. De bloeddruk en hartslag blijven keurig. Ondertussen komen er nog twee mensen op de zaal die moeten spoelen en het infuus bijstellen, deze zojn rond 16.00uur weer weg en heeft Rien het rijk alleen. Hij leest en luisterd wat naar de radio en het gaat nog steeds heel goed. Na het avondeten kom ik bij hem zitten want we zijn er achter dat het nog lang gaat, duren minstens tot 21.30uur. Dus gewoon wachten tot alles klaar is. Lisanna heeft ons verlaten en Corinne komt Rien verzorgen. Het wordt later en om 20.30 zit alles wat er in moet erin, het gaat nog steeds goed met hem en na een klein uurtje wachten mogen we naar huis het is dan 21.45 uur en een hele lange dag is voorbij. Het is Rien enorm mee gevallen alleen wel wat langer als verwacht. Toch wil ik, zijn vrouw, even kwijt dat als je zo lang op de afdeling moet blijven het kijken naar televisie de dag wel wat aangenamer kan maken. Verder niets dan lof over de verzorging en zeker voor de verpleging. Naar de auto lopend heeft Rien wel last van tintelingen aan handen en gezicht. Thuis gekomen hebben we nog wat gedronken(fris) en hebben heerlijk geslapen.
Eerste uitleg van de therapie dit is duidelijk en heftig als je hoort wat de eventuele bijwerkingen kunnen zijn. Tevens wordt duidelijk dat de eerste dag van de behandeling maar liefst 8 uur gaat duren. Ook komen we er achter dat Rien elke week een dag, woensdag, naar het ziekenhuis moet voor het infuus. Bovendien moet hij elke dag 8 tabletten slikken. Dat was de eerste kennismaking met het fenomeen immuumtherapie. Woensdag 15 februari 06 wordt gestart met de kuur en zal 7 keer 3 weken gaan duren.
Gisteren zaterdag 11 februari zijn we weer naar Kleve geweest en mijn achterneef bezocht. Mijn moeder was mee, ook zij had Paul niet meer gezien sinds lange tijd en ze was dan ook zeer verrast. We hebben gezellig oude koeien uit de sloot gehaald samen met Conny, Birgit(zijn dochter) en Marco zijn schoonzoon. Na een flink stuk torte en wat gedronken te hebben zijn we weer terug gereden naar Tilburg. Volgende week begint mijn man aan de chemokuur en we hopen maar dat die niet teveel bijwerking heeft. Denken jullie een beetje aan ons want het is fijn te weten dat er mensen aan ons denken.
Op een mooie winterdag, de zon stond hoog aan de hemel, zaten de gekleurde vogeltjes bij elkaar en dartelden wat in de rondte.Het wordt lente tsjilpten ze doorelkaar. We moeten opschieten om nestjes te bouwen anders hebben we straks eitjes en geen onderkomen voor onze jongen zeiden ze tegen elkaar. Ben nu eens niet zo haastig zeiden de oudere vogeltjes we hebben nog tijd genoeg het is pas januari en de nestjes moeten in april pas klaar zijn. Maar de jongere generatie kon niet wachten, ze geloofde de oudere niet en begonnen te bouwen. Laat ze maar doen spraken de oudjes ze moeten het zelf ondervinden en daar leren ze alleen maar van. Zo kwam het, toen de nestjes klaar waren, dat er een pak sneeuw viel waar je onder begraven werd en alle huisjes weer kapot waren. De oude wijze vogels lachten in hun vuistjes en zeiden:Jullie wilden niet luisteren , nu zie je het resultaat al het werk voor niets. De jonge vogeltes moesten wel bekennen dat de oudjes gelijk hadden en dat een winterzonnetje nog geen lente betekend.
Zaterdag even er tussen uit geweest. Kleve was het doel.Bij Kleve ligt Kranenburg en daar woont een achterneef van mij die ik vorig jaar weer terug gezien heb na ong. 45 jaar. Wij, mijn broer en ik, logeerde vroeger op de boerderij van zijn ouders en na die tijd hadden we elkaar niet meer gezien.Maar zaterdag was hij niet thuis en hebben we afgesproken voor over twee weken. Dus zijn we toch maar naar Kleve gereden om wat te winkelen en braadworst te eten het is even iets anders en uit de sleur. In Kleve staat een mooie toren genaamd de Zwanentoren waarvan hier een foto.
Er was paniek in het bos. De mieren waren allemaal nerveus en in paniek. Heb je het gehoordzei een van de mieren. Ons bos wordt omgekapt en dan verdwijnen natuurlijk onze huizen ook. Maar dat zal toch niet waar zijn zeker, want dan moeten we zorgen dat het niet gebeurd, maar hoe? Als we nu allemaal eens massaal onze krachten inzetten dan valt het misschien nog mee en luisteren ze naar onze wensen. Dat was afgesproken en de mieren gingen aan het werk. Nou vraagt iedereen zich af wat kunnen mieren nu beginnen tegen de grote mensen maar dat valt nog vies tegen als je maar weet wat voor wensen de mieren hadden.In de eerste plaats moesten er nieuwe huizen komen of in ieder geval onderkomens waar de mieren konden slapen. Daar hadden ze een andere plaats voor gevonden en wel aan de rand van het om te kappen bos op een beschermd stukje grond. Ze maakte spandoeken met teksten zoals: Wij willen wonen en geef ons een nieuw stukje grond. En geloof of niet maar de mensen vonden het goed dat het stukje grond voor de mieren gereserveerd werd. Nu nog onderkomenszeiden de mieren. Voortaan willen wij in paddestoelen wonen want die kun je kapot maken maar die komen elk jaar weer terug en zijn wij zeker van en huisje. Zo zie je dat je best veel kunt bereiken al ben je niet groot.
Even een berichtje van Surfmary.Ik zit wel op het Belgische seniorennet maar toch wil ik jullie er even aan herinneren dat ik uit Nederland kom.In Nederland is het niet zo gezellig op het net dus ben ik hartsikke blij met jullie seniorennet. Om mijn afkomst te laten blijken een echt Nederlands plaatje.
Een nieuw jaar, zeg dat wel. Wat zal het allemaal brengen. Laat ons hopen dat het een goed jaar wordt met veel gezondheid. Want ik ben er nu wel achter dat een goede gezondheid het belangrijkste is wat je je kunt wensen. Met mijn man gaat het best goed en hij heeft er zelf ook zin in. Dat is natuurlijk heel belangrijk. Toch zal hij nog een chemokuur moeten ondergaan om niets het herstel in de weg te staan. Een nieuw jaar dus zoals ik al zei.We gaan ervoor. Dit plaatje heeft wel iets rustgevend vind ik.
De laatste dag van het jaar en mijn man is weer thuis uit het ziekenhuis. Na 9 dagen intensieve verpleging gaat het nu wel goed met hem. Hij gaat nog wel een paar uurtjes naar bed maar dat is alleen maar goed. We luiden het oude jaar snel uit en beginnen met een schone lei in 2006. Ik wens alle bezoekers van mijn blog een gezond en fijn 2006 toe. Ook de niet bezoekers een goed 2006 natuurlijk.
Kerstmis 2005, voor mij vreemde dagen. Alleen eten, alleen drinken en alleen slapen. Mijn man ligt met kerst in het ziekenhuis maar hij gaat de goede richting op. Zijn eten is weer vast en hij mag alles hebben dat is een goed teken. Deze week wordt hij ontslagen en is met oudjaar thuis en dat kunnen we weer samen vieren. Hopelijk wordt 2006 een gezond en goed jaar. Jullie zijn weer op de hoogte en ik wens iedereen die mijn site bezoekt ook een goed 2006.
Beste Bloggers, Een tijdje geleden heb ik jullie laten weten dat mijn man aan zijn darmen geopereerd moest worden, nu dat is gisteren gebeurd. De operatie is voorbeeldig verlopen en vanmorgen heeft hij mij alweer gebeld, dat is toch onvoorstelbaar maar gelukig wel waar. Het zijn hektische weken geweest met veel spanningen maar nu gaan we voor betere tijden
Het was december en in het bos werden de mooiste bomen uitgezocht om met kerstmis te kappen. In een van die bomen hadden een paar vogeltjes een nestje gebouwd. Ze zagen de bui al hangen en zeiden tegen elkaar:We moeten zorgen dat we weten waar deze boom naartoe gaat en dan kunnen we misschien ons nest wel blijven gebruiken.Ze verstopte allemaal snippers van hout in de boom en wachten maar af. De boom werd gekapt en verkocht aan mensen die het een mooie boom vonden. Ze namen de boom mee naar huis, maar deze boom verloor wel veel rommel dachten de mensen .Het bleef maar doorgaan en ze besloten om de boom buiten te zetten en de lichtjes er maar in te hangen zodat ze van binnen de boom konden bekijken. De vogels vonden dit wel goed, hun plan was gelukt en ze konden het nest blijven gebruiken. Bovendien hadden ze deze kerst de lampjes erbij.
In een tuin in de stad werden mooie bloemen gezet. Deze bloemen waren geen lang leven beschoren. In die tuin vierden namelijk jonge konijntjes de tijd van hun leven. Telkens als er nieuwe bloemen in de tuin werden gezet aten ze er lustig op los en zo werden telkens de violen en de blauwe druifjes op gegeten. De mevrouw uit deze tuin werd het beu en dacht na over wat de oplossing zou zijn in haar tuin en warempel ze dacht als ik de plantjes in een bloembak zet kunnen de konijntjes er niet meer bij en zo gebeurde het ook . Pech voor de konijntjes maar de bloemen bleven nu wel gespaard. De konijntjes gaan nu op zoek naar een andere tuin waar de plantjes nog wel in de grond staan.
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
