Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Hey bloggers, Het gaat heel goed met Rien nu hij thuis is. Hij eet als een schooier en is blij dat zijn gat weer werkt en goed. Toch onvoorstelbaar na amper 5 dagen. Vandaag weer boodschappen gedaan als vanouds en bij mijn moeder thee gedronken. Heerlijk weer en we genieten volop daarvan. Nou jullie zijn weer op de hoogte en tot schrijfs.
Dag 2 na de operatie Na twee dagen van vloeibaar eten krijgt Rien vast voedsel enwel s middags 3 sneetjes brood en s avonds warm eten. Groetensoep, bloemkool ,runderlapje, gekookte aardappelen, appelmoes en caramelvla. Goed voor de ontlasting. Met de boodschap dat hij morgen naar huis mag. Dus vrijdag 9 september is Rien weer thuis. Herstellen van een operatie kan thuis goed.
Dag 1 na de operatie Het gaat alweer een stuk beter. Rien had gelijk na een goede nachtrust(morfine) gaat het vandaag inderdaad vrij goed. De maagsonde, cateter en de zuurstof zijn eraf gehaald en dat lucht op. De wondpijn is nog aanwezig en de paracetamol moet zijn werk doen. De eerste ontlasting is ook al geweest en Rien heeft nu nog last van buikkrampen. De darmen krijgen nu weer mondjesmaat drinken te verwerken en dat veroorzaakt krampen. Ook Dr. Gerritsen is vanmorgen op bezoek geweest en deze was zeer tevreden over de gang van zaken, hij zei:de pijn hoort erbij maar die zal snel afnemen. Vanavond misschien al vla en als de darmen dat goed verwerken morgen wat vaster eten, afwachten dus.
Operatiedag Om 6.30 uur s morgens wordt Rien wakker gemaakt en vriendelijk verzocht zich te douchen om even later naar het operatiegebeuren te vertrekken. Zo, dat was even een verrassing maar beter vroeg dan nog een halve dag tegen de ingreep te moeten hikken. Bij het middagbezoek is Rien al goed uit de narcose maar heeft veel wondpijn en krijgt regelmatig medicijnen. Eten en drinken is er voorlopig(2dagen) niet bij.s Avonds met het bezoek heeft hij het nog steeds slecht maar hij zegt wel: morgen zal het een stuk beter gaan. Geen pijnbestrijding omdat de ingreep, volgens de narcotiseur, niet de moeite was. Maar ik vind elke pijn de moeite en niet nodig. Voor vannacht krijgt hij toch een injectie met morfine nadat de paracetamol niet geholpen heeft. Ik hoop dat het na een goede nachtrust er morgen beter uitziet.
Dag voor de operatie Om 11.00uur bij de opname en een gastvrouw brengt ons naar afd.3a kamer 355. Het is een heel ritueel de opname,wel rustgevend. Mayke vraagt allerlei dingen wat betreft allergieen en voor geschiedenis, bloed prikken(natuurlijk) en de uitleg van het laxeren. Nou daar is Rien snel genoeg achter. Na een paar glazen van dat spul, dat vreselijk vies smaakt, kun je niet meer dan 2 meter van het toilet zijn. Hij moet 4 liter drinken om helemaal gelaxeerd te zijn. Na 3 liter is het voldoende en komt er alleen maar water. Morgenvroeg wordt Rien geopereerd rond 11.00 uur.is de planning.
Als je goed rond kijkt in de natuur zie je dat de herfst eraan komt. Overal zie je verschillende soorten besjes: rode, blauwe, grote trossen, kleine trosjes en hazelnoten allemaal voer voor de beesten om de winter door te komen. Hamsteren maar.
Vandaag 4 september is Rien opgenomen in het ziekenhuis voor het opheffen van de stoma, gelukkig. Morgen gaan ze hem opereren, maar voordat gebeurd moet hij wel gelaxeerd worden en dat is geen pretje. Je krijgt ong. 4 liter water met een laxeermiddel, dat heel smerig smaakt, te drinken. Meteen daarna begint dat spul al te werken en kun je geen 2 meter van de wc vandaan gaan. Maar dat is op dit moment alweer voorbij en is hij klaar voor de operatie van morgen. We gaan ervoor.
Operatie stoma Op 2 augustus hebben we Dr. Gerritsen bezocht en deze heeft beloofd de stoma terug te plaatsen. Eerst wil hij de darm bekijken met een scopie en dat is 30 augustus gebeurd. Na deze scopie heeft hij groen licht gegeven voor de operatie en die is gepland op 4 september a.s. Dus na volgende week ziet het er weer een beetje normaal voor Rien uit. Na een verblijf van ong. 1 week in het ziekenhuis kan hij thuis verder herstellen en kunnen we iets van vakantie gaan plannen(zon).
Vandaag wil ik jullie eens kennis laten maken met een markante Friese schilder,Jopie Huisman.Hij woonde in Workum en daar is ook een museum met zijn werk.De schilderijen zien eruit alsof ze gefotografeerd zijn. Jopie was een voddeman en een natuur talent. Hij schilderde wat op zijn voddekar lag Hieronder een van zijn werken: de kleren van Jelmer Huisman, zijn broer.
Er was paniek in het bos. De mieren waren allemaal nerveus en in paniek. Heb je het gehoordzei een van de mieren. Ons bos wordt omgekapt en dan verdwijnen natuurlijk onze huizen ook. Maar dat zal toch niet waar zijn zeker, want dan moeten we zorgen dat het niet gebeurd, maar hoe? Als we nu allemaal eens massaal onze krachten inzetten dan valt het misschien nog mee en luisteren ze naar onze wensen. Dat was afgesproken en de mieren gingen aan het werk. Nou vraagt iedereen zich af wat kunnen mieren nu beginnen tegen de grote mensen maar dat valt nog vies tegen als je maar weet wat voor wensen de mieren hadden.In de eerste plaats moesten er nieuwe huizen komen of in ieder geval onderkomens waar de mieren konden slapen. Daar hadden ze een andere plaats voor gevonden en wel aan de rand van het om te kappen bos op een beschermd stukje grond. Ze maakte spandoeken met teksten zoals: Wij willen wonen en geef ons een nieuw stukje grond. En geloof of niet maar de mensen vonden het goed dat het stukje grond voor de mieren gereserveerd werd. Nu nog onderkomenszeiden de mieren. Voortaan willen wij in paddestoelen wonen want die kun je kapot maken maar die komen elk jaar weer terug en zijn wij zeker van en huisje. Zo zie je dat je best veel kunt bereiken al ben je niet groot.
De kermis was weer in de stad en de moeder van Ilse en Brian had beloofd dat ze er heen gingen als de kinderen zoet waren, en dat waren ze dat dachten ze tenminste.Ze hadden al de stoep geveegd en de blaadjes niet op geruimd, ze hadden in de tuin gewerkt en bijna alle bloemen gesnoeid en ook nog hadden ze boodschappen gedaan maar de melk vergeten.
Wat hebben jullie allemaal gedaan vroeg de moeder en Ilse en Brian vertelde wat ze gedaan hadden.Goed gewerkt zei ze ik zal eens kijken of het wel klopt wat jullie zeggen en ze ontdekte al snel dat er wat aan mankeerde. Jullie hebben wel goed je best gedaan maar zijn jullie niet wat vergeten in de tuin? Snel ruimden ze de blaadjes op en zeiden dat ze wel nieuwe plantjes zouden kopen nu nog snel naar we winkel waar zede melk haalden en alle problemen waren op gelost.Zo zei moeder nu kunnen we naar de kermis en Ilse en Brian vonden het geweldig om te draaien en te schommelen.
In het grote bos dicht bij de stad leefde een familie konijnen, vader, moeder en een boel broertjes en zusjes. De familie had het goed naar haar zin in dat grote bos. Veel ruimte voor de kinderen om te ravotten en genoeg eten voor allemaal. Maar toch twee van de vele broertjes waren een beetje dwars en wilde met alle geweld op avontuur. De ouders zagen wel dat er wat aan de hand was maar zeiden heel wijs niets. Tot dat een van de avonturiers de stoute schoenen aan trok en toestemming ging vragen om naar de grote stad te vertrekken. Goed zeiden de ouders jullie kunnen gaan maar op een voorwaarde, dat als jullie in gevaar dreigen te komen of het niet meer zien zitten, jullie ook naar huis terug komen. Dat is goed zeiden de twee en dachten: dat is toch niet nodig wij runnen het wel.Zo vertrokken ze naar de stad en net uit het bos werden ze al verrast door een jager.Het geluk was aan hun kant omdat de jager ook een hert zag en dat was natuurlijk veel interresanter. We hebben toch gelukzeiden ze tegen elkaar anders waren we nu al het haasje geweest we moeten beter opletten en dat gebeurde dan ook. In de grote stad hadden ze niet gerekend op zoveel verkeer autos, bussen, bromfietsen, motoren en dan al die fietsen. Ze moesten hun ogen en oren zo de kost geven dat ze niet eens wisten waar ze waren en zo kwam het dat ze algauw doodmoe in een tuintje in slaap vielen. Maar dat duurde niet lang ze zaten gevangen in een net en kinderen wilde ze in een kooi zetten. De ouders zagen wel dat het wilde konijnen waren en zeiden nee, dat kan niet deze beestjes moeten vrijlopen maar niet in de stad. Dus werden ze in een doos gezet en terug gebracht naar het bos waar ze snel de benen namen en regelrecht in de armen van hun vader en moeder.Nu al terug zeiden die. Ja, maar het is wel goed gegaan alleen zijn we niet gewend om zoveel verkeer om ons heen te hebben en dus blijven we maar lekker in het bos.Na een stevige maaltijd vielen ze opnieuw in slaap maar deze keer op het zachte gras in een veilig holletje. Zo zeiden de ouders die hoeven voorlopig niet meer op avontuur.
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
