Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
Ik ben een vrouw en woon in Tilburg (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw/bejaarde verzorgster moeder.
Ik ben geboren op 02/07/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Fotografie en schrijven van verhaaltjes.
Ik probeer een leuk en interresant blog te maken.Het gastenboek vind ik fijn. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie"s.
Ik ben weer terug van een paar dagen camping. Het weer was niet echt bijzonder, op woensdag na dan. Die dag ben ik lekker lui geweest en heb heel de morgen in de zon gelegen, heerlijk. Met als gevolg dat er weer een laagje bruin op gekomen is. 's Middags ben ik naar Tiel gefietst. Over de Waaldijk is het prachtig fietsten,maar toch zie ik de schoonheid van de natuur niet zoals voorheen. Het is natuurlijk nog even mooi maar zoals ik al eens zei, je kunt het met niemand delen. Aan de Waal in Tiel, bij het pontje van Wamel, is een fijn terrasje en daar heb ik dan ook gezeten en maar mijmeren en dromen. In het centrum weer eens een blouse gekocht en toen weer naar de camping. Toch denk ik erover om de karavan te verkopen als het op de camping zijn niet beter gaat voelen. Nogmaals ik doe het graag maar het alleen zijn daar maakt mij soms heel verdrietig. Zondag gaan we, mijn moeder en ik, even op en neer. Dan wordt de boerin 80 jaar en gaan we feliciteren. Nu komt het weekend er weer aan maar het wordt mooi weer en dan ziet alles er weer anders uit.
Zondag en een vies weer maar dat kan mijn humeur niet bederven. Gisteren ben ik naar de kermis geweest met twee vriendinnen en het was hartstikke leuk. De sfeer op de kermis maakt je blij en de geuren van oliebollen en paling doen mij altijd aan vroeger denken. Zoals ik al zei ,op de kermis kom je altijd bekende tegen en zo ook gisterenavond. De meeste hadden een beetje schroom, Rien was er niet meer bij, om mij aan te spreken maar dat doe ik dan zelf wel en dan is de verlegenheid snel over. Allemaal waren ze toch blij mij weer eens te zien en vroegen dan ook hoe het nu ging. Nou ik moet zeggen het gaat best wel goed met nog wel huildagen maar dat wordt toch minder. Dus de kermis; met de bus er naar toe en maar slenteren en kijken. Eten hoort daar natuurlijk ook bij, lekker vet, oliebollen en wafels met slagroom. De terrassen waren overvol maar we vonden toch telkens weer een plaatje, zo gezellig. Op het laatste terras heb ik lekker een frambozenbiertje gedronken,een goed slaapmutsje. Met de bus weer naar huis en waren rond 1.00 uur thuis. Dat was de kermis 2007 en ik dacht hem niet te zien dit jaar, fijn toch.
Vandaag maar weer even op het blog. Veel nieuwtjes heb ik niet. Het is echt komkommertijd zeggen ze hier(vakantietijd). Morgenavond ga ik met twee vriendinnen naar de kermis. Voorheen ging ik samen met Rien. We fietsten, als het mooi weer was, naar het centrum om dan een paar uur over de kermis te slenteren. Daarna op een van de vele terrassen iets drinken en mensen kijken natuurlijk, er was altijd wel iets te zien. Kennissen en vrienden kom je ook tegen op de kermis en dan kletsten we wat bij. Op de fiets weer naar huis en dat waren fijne en leuke avonden. Nu is het toch anders maar ik probeer er wel het beste van te maken. De twee vriendinnen zijn hartstikke gezellig en ik kan het heel goed met ze vinden dus het zal best iets worden en god weet wie we allemaal tegenkomen, want op de kermis zie je vaak je vrienden. Als het dan volgende week een beetje weer is ga ik nog een paar dagen naar de camping, ook dat vind ik fijn om te doen. Even een andere omgeving en vind ik misschien wat rust, want dat lukt nog niet al te best.
De laatste 3 dagen ben ik op de camping geweest. Het is me wel goed bevallen ofschoon ik zulke dagen ook graag deel met iemand die bij je hoort. Er stonden hele aardige en meelevende mensen, friezen, altijd goed. Koffie leuten en flink geklets. Ook heb ik een klein fietstochtje gemaakt.Om te beginnen naar Rhenen, daar op een terras een ijsje genomen en met de wind in de rug weer naar de camping. Terug op de vertrouwde stek, toch wennen hoor alleen op pad. Maar het is niet anders dus doe ik het maar. Op de camping heb ik flink geluierd en mijn slaaptekort ingehaald. Want dat schort er nog weleens aan thuis, slapen. In mijn caravan kan ik, na een hele dag buiten te zijn geweest, goed slapen. Gelukkig maar anders kwam ik nergens tot rust. De zon heeft mij een mooie bruine kleur gegeven en ik heb weer de nodige vitaminen op gedaan. Ook ben ik naar het terras aan de Waal, waar wij altijd samen koffie of iets anders dronken, geweest. Maar daar heb ik echt veel moeite om mijn tranen te bedwingen en dat doe ik dan ook niet. Hans, de eigenaar, komt dan wel even kijken maar zegt dan maar niets. Heel verstandig, als ik dan weer ga zegt hij: kom je nog een keer terug? en ik zeg natuurlijk net zo dikwijls tot ik geen moeite meer heb hier te komen,óke zegt hij en zwaait nog als ik langs fiets met natuurlijk weer tranen. Toch ben ik blij dat ik de caravan niet meteen verkocht heb. Ik sukkel dit seizoen wel door met horten en stoten en volgend jaar zie ik nog maar wat ik doe.
12 juli, een beladen datum want op 12 maart is Rien overleden. Waarom de ene 12de moeilijker is dan de andere weet je niet. Het ligt natuurlijk hoe je je voelt die dag en vandaag voel ik me echt niet goed. Er zijn mensen die dat snappen en er zijn er die dat niet zien. Als je je bij iemand fijn voelt, omdat je daar je verhaal kwijt kunt, gaat het een stuk beter. Maar dat zijn er maar enkele en er vallen ook mensen af. Misschien zijn er vandaag wel meer mensen die aan deze datum denken. Ieder heeft zo zijn eigen datum. Vandaag blijf ik maar wat in mezelf gekeerd en morgen gaat het misschien weer beter.
Vakantietijd,
Wat een lange maand,
Vroeger niet lang genoeg,
Weg met auto of caravan,
Nu voel ik me droef.
Vakantietijd een fijne tijd,
Iedereen rijdt,
Ze hebben een doel,
Voor mij geen goed gevoel.
Misschien weer ooit,
Zeg nooit nooit,
Wanneer dat zal zijn,
Dan voel ook ik me weer fijn.
Weer zondag en vandaag ben ik voor de eerste keer alleen naar vrienden in Goirle gefietst. Zwaar maar ik heb het wel gedaan. Voorheen fietste we natuurlijk dat stuk,12 km., samen. Alle route's had ik al een keer gefietst maar deze nog niet. Gisteren op visite geweest en weer eens foto's van Friesland met uitleg gekeken. Telkens opnieuw wordt het opgerakeld en telkens volgt dan en lange avond en nacht. Ofschoon het mooie foto's zijn is het gevoel erbij toch dubbel. Maar het zijn allemaal kleine stapjes in het verwerkingsproces. Vandaag is, net als elke 12de van de maand voor mij, ook een beladen dag voor menig ander. Morgen weer een nieuwe week en maar kijken wat die brengt. Hopelijk een beetje zon want dan is het humeur van de mensen ook vrolijker.
Hallo Bloggers, Gisteren 4juli weer een beladen dag. Het cremarorium heeft gebeld 3juli dat het reliek dat ik besteld had is klaar. Een glas geblazen vorm van een traan met luchtbelletjes die lijken op zilveren bolletjes. Vanaf een fluwelen kussentje(glas) komt een dunne rangel met as van Rien omhoog. Een geel lint draait om de as en als je het draait zie je telkens een andere vorm. Ik heb het oneindigheid genoemd.Het is een prachtig sieraad. Toch kleeft er een nadeel aan. Als je een reliek besteld wordt er as achter gehouden en wat ze niet gebruiken krijg je terug. Ik ben heel blij met het reliek maar ook weer twee zware dagen met veel tranen. Gelukkig waren er wel mensen bereikbaar waar ik mijn onrust, die ik steeds weer voel, en verdriet mee kan delen.Wat de rest van het as betreft heb ik wel een idee maar dat moet nog even een plaats krijgen bij mij. Ik wil dat graag ergens leggen samen met iemand die Rien ook goed gekend heeft maar die bereidheid moet ik nog vragen. Ik heb een afbeelding van de reliek dan hebben jullie een beetje een idee. Van de drie objecten is het de middelste.
Mijn verjaardag is voorbij,godzijdank. Toch hebben mijn familie en vrienden me rijkelijk bedacht. Eerst zondagmiddag gezellig bij elkaar geweest. Dan op maandag 2 juli 's morgens koffievisite, buren, familie, vrienden en kennissen. Bloemen, handen, kussen kaarten en wensen. 's Avonds had ik een vriend uitgenodigd, om na al die drukte, even te ontspannen door samen een hapje te eten en gezellig wat te drinken. Ook daar hebben we van genoten en dat mag. Hartstikke fijn.Ik mag dus niet klagen en dat doe ik dan ook niet. Dat wil niet zeggen dat ik Rien ontzettend gemist heb die dag. Maar de mensen hebben het ruimschoots goed gemaakt. Ik kwam deze afbeelding tegen en ik vond hem wel iets hebben. Geitjes zo rustig, lief en vredig.
Dit toverstokje heb ik gehad van mijn blogvriend Franske. Ik ben er erg blij mee want ik heb het op dit moment wel nodig, niet zozzer het stokje maar wel de gedachten dat er mensen aan mij denken.
Het stokje geeft hopelijk wat rust en tederheid aan alle mensen die ik dat toe wens. Ze weten zelf wel wie dat zijn, bloggers en niet bloggers die noem ik dan ook wel lezers. Speciaal aan Hugo en Rita wil ik dit toverstokje doorgeven en ik hoop dat ze nog heel lang bij elkaar mogen zijn want er is niets mooier dan bij iemand te horen die je dan ook nog graag ziet(zeggen ze in België toch).
Groeten Surfmary,
Vandaag gaat het iets beter maar gisteren heb ik zo'n enorme slechte dag gehad. Zo'n dag hoop ik echt voorlopig niet meer te hebben. En dat alleen, omdat het koren niet eerder rijp is door aan de halmen te trekken, een mooie spreuk die veel wijsheid in zich heeft. Het wil zeggen dat ik geduld moet hebben met de verwerking en niet alles in een paar maanden kan. Toch kun je enorm veel verdriet hebben en de huilbuien worden dan steeds heftiger. Gisteren heb ik ook nog een bezoek gebracht aan ook een biljartvriend van Rien. Hij ligt in het ziekenhuis en heeft de zelfde ziekte die Rien ook had. Misschien heeft hij wat meer geluk en komt hij er "goed"doorheen. Vanmorgen ben ik al vroeg naar de camping gereden. De luifel zat er nog aan en de mensen die op zouden letten gaan zondag naar huis. Dus moest hij eraf en dat is vanmorgen gebeurd. Morgen een verjaardag, van mijn broer. En maandag ben ik aan de beurt. Ik zie er zo tegenop, mijn eerste verjaardag zonder Rien, dat ik er nog maar niet teveel aandenk. Toch komt die dag en kan ik hem niet overslaan. Met wat familie zondag en maandag met hopelijk wat vrienden zal ik proberen niet al te emotioneel te zijn en het wel te vieren.
Weer een weekend voorbij. Het feest; ik heb het wel volgehouden maar was o zo blij thuis te zijn. Na een tevergeefs telefoontje ben ik maar naar bed gegaan en van vermoeidheid in slaap gevallen. Ik hoop echt dat mijn depri gevoel deze week een beetje minder wordt. Altijd in het weekend het is echt waar en geen cliché. Zaterdag even met mijn moeder naar een festival met smartlappenkoren geweest, maar van die muziek wordt ik heel emotioneel. Zondagmorgen ben ik op koffievisite geweest en voor de rest van de dag geprobeerd niet al te emotioneel te zijn. s'Middags nog even tanken aan de Belgische grens waar we vroeger ook altijd kwamen. Daar was het weer raak. De kassier van de pomp was Rien aan het zoeken terwijl ik afrekende"waar is hij bezig met tanken" vroeg hij, zocht de plaats af waar de auto's stonden."Hij is er niet meer"zei ik en de man schrok enorm. Daar heb ik het verhaal nog maar eens verteld en dan is de rest van je dag echt shit. Maar dat was zondag en vandaag begint er een nieuwe week. Ik heb weer even kunnen stoom afblazen en jullie horen het wel weer.
Het is zaterdag en ik ben weer terug van een paar fijne dagen op de camping. De vrienden uit Drenthe waren er ook en ze vonden het fijn dat ik er was. De ontmoeting na bijna een jaar was best emotioneel en ik moest dan ook weer eens flink huilen, maar dat lucht wel op natuurlijk. Voor hun was het ook best moeilijk; voorheen was Rien er altijd bij en nu was ik toch alleen. Ze hebben het ziektebeeld van Rien wel meegemaakt en ze wisten dus ook dat hij erg ziek was, maar dan nog. Toch hebben we het gezellig gehad zo bij elkaar. Het weer zat weer eens niet mee maar we hebben toch nog een fijn tochtje met de fiets gemaakt. s'Avonds hebben we lekker gekletst met de nodige koffie en goede herinneringen opgehaald. Ook hebben ze de CD van de crematie afgeluisterd, die had ik mee genomen. Ze vonden hem heel mooi en dat is het ook dat vindt ik ook. Vrijdag ben ik weer naar huis gegaan want vanavond ben ik uitgenodigd op een 50 jarige bruiloft van een biljartvriend van Rien. Het zal wel weer even slikken zijn maar ik ga er wel heen. Hopelijk gaat het goed en kan ik gewoon genieten van dit feest.
Hallo Bloggers, Vandaag ben ik naar de longarts terug geweest en hij had goede berichten. De ontsteking die er zit is kleiner geworden en het luisterd weer zo goed als normaal. Er valt een zware last van mij af want ik was op her ergste voorbereid al hebben dat niet alle mensen door. Over 6 weken moet ik nog wel op controle maar ik ben er nu toch een stuk geruster op. Morgen ga ik naar de camoing om een beetje bij te komen van alle spanningen. De voorspellingen van het weet zijn wel niet zo goed maar alle zon die er is is meegenomen. Dus een paar dagen geen nieuws van mij. Tot blogs
Hallo Bloggers, Na een hele nare maandagavond moet ik vandaag terug naar de longarts. Gisteren avond ben ik heel angstig geweest, iest wat ik voorheen niet heb gekend. Laat naar bed 00.30 uur omdat ik zo onrustig was dat ik toch niet kon slapen. Misschien voor de uitslag van vandaag. Iemand bellen helpt dan meestal ook niet, dus probeer je het alleen te rooien. Al met al voel je dan pas goed dat je alleen bent. Als alles mee zit(uitslag arts en weer) ga ik woensdag toch een paar dagen naar de camping. Kijk ik maar of ik daar de rust kan vinden die ik zo broodnodig hebt. Jullie horen wel weer hoe het allemaal afloopt.
Het is zondag en dat is voor veel mensen die alleen zijn een rot dag. Je moet je maar bezig zien te houden en zo doe ik dat met mijn computer en probeer mooie dingen te maken. Ik weet niet wat jullie ervan vinden maar ik vindt dat hier wel waarheid in zit.
Gelukkig gaat het vanmorgen een stuk beter. Na een goede nacht, wel kort, gaat de ademhaling weer normaal en is de pijn ook weg. Nu maar hopen dat het bij deze ontsteking blijft. Dinsdag moet ik terug naar de longarts en dan zal ik hoogstwaarschijnlijk wat meer weten.
De pijn in mij flank is een stuk minder en het ademen gaat weer een stuk beter. Na een avond alleen met veel akelige gedachten hebben de emotie's daar flink van geprofiteerd. De ene huilbui naar de andere. Gelukkig hebben er toch nog wat mensen, die mij niet vergeten zijn, gebeld. Ze hadden Surfmary gelezen of via via gehoord wat er aan de hand was. Nu na een slechte nacht(wakker) gaat het wel weer redelijk en ik hoop van harte dat het hier bij blijft. Dat wilde ik even schrijven want dat lucht op als er geen gesprekspartner is.
Nu ik toch aan het zeuren ben wil ik ook nog wel even kwijt. Je doet zo je best om mensen erboven op te helpen.... maar als je zelf iemand nodig hebt valt het vaak tegen. Is het dan zo moeilijk om iets om iemand te geven. De beloftes zijn er wel maar om ze na te komen valt nog niet mee. Even luchten!!!!
Ik ben Krooswijk Marian, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Surfmary.
