pas als lichtglanzende vergezichten

verlatenheid bedekken

een wereld van ervaring openleggen

zal ik trachten in te nemen

waaruit te zijn verdreven

doodstil

hoe scherft hij

het gele

kartelend

naar beneden

om het

als wak

in ’t geruis

uit te spreiden

doodstil is zij opgestaan

om door een open raam

uitgekeken leegte mee te geven

om en om de maan

tot aan gedaan met klaarte

haar terug binnen te halen

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

in open wij

die diepte liefheeft

vertelden zij

hoe hun groeien

ongemerkt door de ander

werd overgenomen

als schuimkoppen

grimmige sporen trekken

rond een rots die hem zo somber

als de zee zelf maken

ga ik ingebed tussen duinen

verlangen naar mijn landschap

waar zachtvloeiende siergrassen

de strakke lijnen verzachten

mijn stap houdt halt

alles bladstil

onbewogen vijvers

een erbarmend zwijgen

doortrokken van leegte

het moeilijkste loslaten

terwijl ik droom van leven

voor Johan, jeugdvriend

vandaag ten Grave gedragen

uitzwermende vogels

in hoge luchten

boven een open zee

laten me zien

dat leven

niet in te dammen is

samen
hand in hand
leven wij dromen

ontrukken
in geborgenheid
ons van de tijd

om in wederkerig geven
ons leven
te leven

wanneer wat is voorspeld

zal zijn

rotsschamende stilte

vrijt met ravijndiep grijs

wijl verdoemenis zelfverwijten

kwijlt uit slijk

zal zelfs ik vergeten zijn

in de greep

van wervelend donker

waar geluid

niet verder wordt gedragen

ruim ik  zonder misbaar

chaos op

bewaar wat er nog

van leven rest

tot het zich heropbouwt

deze engel

vanuit het hart gegeven

welgelukzalig

ontvangen en geaccepteerd

zet hogere vibraties

in beweging

waarin wit licht

zich zuiver inspint

wanneer openheid

hardop ligt te dromen

te worden opgebaard

als winterse waarheid

raakt levensvreemd

omzichtig de horizon

al verzet groen bergen

tijdens zomers mooie dagen

wanneer storm herfst braakt

kronkelt het zich

overkomend terug

in verhard zicht

nietig klein

schaduwlijdend

hoe indrukwekkend

 mee te deinen

in  zijn ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

mistroostig hoe ze

in hun onverdroten puur zijn

lichtdromend staan te kijken

naar een reeds verloren hemel

waaruit verdord bruin dagdievend

naar beneden valt

zich niet bewust dat ze tevens

met de wind mee

staan te dansen op eigen graf

als de nacht openbreekt

tracht ik te kunnen diepduiken

in de woorden van een wiegelied

die me de hoop

op een nieuwe morgen meegeven

hartbrekend toch

hoe een ondergaande zon

in een zee van tijd waar leven

nauwelijks durft te praten

zoveel meeneemt

een marmeren maan

te sterven staat

wijl tastend donker

in doodsverbreiding

zichzelf afvraagt

waarom

mezelf dwingen

verder te gaan

wanneer ik

in mistig zicht

en aardse volharding

eigen ruimte vindt

in een verloren droom

wieg ik bij dageraad

het laatste vleugje hemel

heen en weer

lukt het me even

schoonheid te beleven

tot ik in een spoor

van tranen

ervaring achterlaat