waarom in wurggreep

van takken zitten wachten

tot de zon opkomt

wanneer schichtig grijs

je reeds de weg biedt

naar openheid

onder het zilver

van dauw

vleit zich een droom

naar werkelijkheid

bloeit zacht

begeerte

in ‘t verblindend spel

van tederzachte beelden

toen ze zag

hoe opvliegend

zwart geschreeuw

in ochtendnevel

kracht en diepte

ging toevoegen

aan ruimte

warmte vasthield

liet ze zich

meedrijven door

de schaduw voorbij

naar herboren

vooraleer

het verklevend

gele

uitgedregen

gaat neerliggen

bertracht hij met

diepere inworteling

de essentie

van oorspronkelijkheid

vast te houden

hoe graag geef ik

mezelf de vleugels

van lang geleden weer

om als fee

droomzwevend

tussen lichtkleuren

met spelende magie

tovenaars en spoken

op afstand te houden

ondanks dat grijze bewolking

de windstille kruinen

in voortvarende verbeelding

warm tracht toe te dekken

spreekt vervreemding

koud op ons in

in een over elkaar gelegd landschap

glundert hij zijn standvastigheid

door ’t zonlicht te breken

met herfstig geel loofkleed

in het grenzenstellend grijze

worden gehechtheden losgelaten

dwalen ze zwaarzuchtend

in onstuimige draaikolken

naar omwentelend leven

in een ommezien

neemt ze stil

het beleven mee

om zoveel later

met verbeelding

de spinrag weghalend

naar eigen vermogen

te voorzien

van kleuren

rebellerend weliswaar

maar oneindig meer

genietend dan eerst

er zit verwachting

in hun pluizig pronken

wanneer ze met de wind

gaan meebewegen

los verder dwepen

tot ze zijdezacht

tussen afgevallen blad

thuisvoelend de rust zoeken

om als gouden kracht

te kunnen openbloeien

zo lang verstrengeld

en gevangen

het eindeloos verlangen

dat voor bloei

telkens werd terug gesnoeid

tot jij het prille

zo diep in mijn schoot

de ruimte gaf

zich in alle openheid

te ontplooien

de liefdesbron

zo teder zacht aangeboord

maakte dat ik kan geloven

dat koestering ook

in mijn wereld hoort

het is door de kilte

die zich verbeten uitstrekt

langsheen rijen lotsbestemming

dat ik ze als

grimmig erfdeel ga zien

het is passie die spreekt

wanneer ze zich als

opvallende volkomenheid

in het prille kille

weten in te nestelen

door hun donkere veren

laag na laag op te schikken

elk neergevallen blad

dat ik schoorvoetend aanveeg

spreekt stille vervreemding

van wat ooit gaande is geweest

sibillijns spreidende vleugels

namen mij mee tot net boven

de schemering van lover

een vlinderend hoge beloning

tot aardse levenshaast

de droom versmoorde

wanneer najaarslicht de zeggingskracht

van troosteloosheid overweldigt

weiden en velden begin november

doet geuren en glanzen

waarom nestelt leven

zich dan steeds dieper in

als een net uitgerolde rode loper

noopt de trambaan mij

langsheen mooiigheid van bestaan

zielenwezend op weg te gaan

in radeloze uren

wachten

naar verwachting

maakt me

behoeftig naar

een zelfgeschapen kamer

waar ik droomdood

de dag durf

voorbij slapen

voor rode wijdte

zich verdiept

naar alle verten

droefavond zwerkt

dwing me

zonder enige schaduw

te gaan slapen

en verleidt me

pas tot opstaan

wanneer zonnebanen

als warme vanen stralen

in ruis en gefluister zwaai je

groene onveranderlijkheid

geel van je af

toon je ’t verlangen

om in verstild witte droom

te gaan rusten

tot je dichter bij de hemel

dan voorheen de drang

naar openbloeien weervindt