zij in een witte jurk

hij op de vlucht

elk op een wolk met

uiteendrijvende gedachten

immuun voor wat

levensbelangrijk is

de ene als dromer

de ander als ontsnapte volwassene

weg van zonsopgang

weg van de weg

bezaaid met

avontuur samen

de hoop en het vertrouwen

een leven met elkaar op te bouwen

sluiten ze de luiken

liefde buiten

gitzwart

langs onderbroken lijnen

stoepranden veel te hoog

om in rust te verblijden

vlucht ze haastig

bang te worden ingehaald

voor wat leven tekent

naar die splitsing

van enige eenzaamheid zoekend

naar barende stervensnood

waar haar verleden en waarheid

samen wordten begraven

fragiel met gele blaadjes

zo heb ik de roze

rozenstruik geplant

ergens toen het warm was

iedere dag water gegeven

met hem mijn leven gedeeld

net zo lang hij ging bloeien

tot diep in herfst

als volkomenheid ons lot

in winterse handen gelegd

één en al vertrouwen

tussen waanzin en pijn

doet leven stranden

op een eiland belanden

laten we maar waaien

emoties oplaaien

steeds verder reizen

richting volle zee

door golven bedolven

in een passie

die eindeloze

liefde weet

waarom wil jij

je door hoogste hemelen

laten omvatten

net nu ik me

weet te beredderen

midden afgevallen blad

omkleed met herfstige waarheid

zacht naar winter

toe neigen

blijf me nabij

verlies de grip met

‘t aardse nooit

kan niet leven

zonder jou

liefste dagboek

laat mijn gedachten

terug dat landschap zien

waar geen wegen

doorheen getrokken zijn

de horizon nooit

of te nimmer vervaagt

los van de tijd

leven kan grijpen

groter dan werkelijkheid

het wezen der liefde echt

zo echt is dat ze me

tot in mijn diepste raakt

zonder ik haar kan verklaren

op juist die plek

in één moment

om één verkeerde beweging

mijn wereld vergaat

nimmer kan teruggaan

naar het moment

waar alles is mislopen

in mijn voortgaan

telkens weer verdwaal

vraag ik

hoe laat het is

mijn blik

naar boven gericht

zelfs in hun laatste

zuchtjes bloei

vind ik bekoring

doch ook reeds

mijn drang

naar voortgang

om hun herboren worden

vooralsnog te

mogen meemaken

mijn verlangen tijdig

te beantwoorden

waarom zouden we ons

door de tijd laten meenemen

waar herfst hoge takken scheert

wanneer we dicht bij elkaar

innerlijk open ons

aan elkaar kunnen blootgeven

een warmte voelen dat

zelfs een zonnige voorjaarsdag

in de schaduw zet

samen hoogzomer ervaren

laat me roeien

met de riemen

die ik heb

tussen tijdsfragmenten

grenzen verleggen

tot ik voorbij het moment

in het mysterie dat leven heet

het vrije hartgevoel

dat gaat heersen door

niemand meer laat afnemen

verschans me

in eigen hartenklop

omdat ik er jouw

aanwezigheid voel

hoe diep liefde

zich kan nestelen

in cadans samen

je beloof

dat ik je nooit

laat sterven

opgejaagd door ‘t morgenlicht

trachten mistslierten

zich vooralsnog als lijkwade

tussen de bomen vast te hangen

alsof ze hun feitelijkheid

in de vroegte niet aanvaarden

de zon als een zekerheid

van overdag ontkennen

niet willen dat ik

volkomen aanwezig

op weg ga

gekscherend

naar beneden

haar landen

zacht en teder

laat me herleven

midden droomkleuren

die de wereld

overheersen

een licht

ontvlammend

ogenblik

zo bijzonder was ze

dat de zon zelfs haar

schaduw in het licht zette

toen ze tevoorschijn kwam

een werkelijkheid

die ik eerder

onder droom verstond

ommekeer in mijn manier

van kijken teweegbracht

al was ze slechts

een kortstondigheid

binnen ’s werelds bewegen

gevangen in een wereld

tussen werelden

waar weedom

hoge toppen scheert

realiteit

in alle hevigheid explodeert

weiger ik op zoek te gaan

naar nieuwe horizonten

verschans mezelf in dagdromerij

waar tijd stilstaat

vrede is met mij

om pas te ontwaken

wanneer ik me niet meer

hoef te verdedigen

gedragen door liefde

me helemaal over te geven

aan volheid van bestaan

in de schaduw van de berk

glimt het licht

verhulde spiegelingen

van die ene begeerde droom

troost voor een liefhebbend hart

tot de zon mijn blik verblindt

met gesloten ogen het beleven

vol weemoed achterlaat

geen onveranderlijke

onwerkelijkheid

schimmende schaduw

die geen zekerheid geeft

maar een standvastigheid

midden ’s werelds

trekbenende realiteit die

eigenheid verademt

mijn hoop en liefde

meedraagt

meidoornhagen

aan de randen

van bestaan

geen doornig lijden

belichamen zij

maar een weerspiegeling

van passie

verleiding

waaraan ik

telkens weer bezwijk

sensationele gewaarwording

van overgave

aan herfst

toelichting van

mijn levenswandel

ik had de wereld kunnen zien

mijn reisgierig hart volgen

maar bleef dichtbij de plaats

waar mijn grootouders enkel

oog voor elkaar en omgeving

veel mooie dagen beleefden

om vanuit een diep onrustige zee

bladzijden vol te schrijven

over zeldzaam volmaakte bloesems

rijke zomeroogsten

herfstig rood

mijn witte winternood

niet bang van de dood

met mijn rug tegen de oude berk

met één enkele regel

het einde van een mensenleven

zal opschrijven

“het is mooi geweest”

in een oneindige zee van spijt

gebaren golven de pijn van het kwijtgeraakte

tot ze op het strand worden geworpen

in een tijdskoestering

rouw rust brengt

voorgoed samen