mijn toekomst staat niet vast 

wordt door mezelf bepaalt 

als een gewicht drukt ze op me

ik vlucht naar ergens

nergens

ik ben niet kwaad

laat woede en wanhoop

niet het laatste gevoel zijn

dat ik ervaar

maar omhels me teder

zodat ik nog een laatste keer

het verlangen naar

meer tijd samen mag beleven

zelfs al heb jij

onbegrijpelijke haast

om van de nacht

wakker te komen

vlij ik me graag

nog even tussen

onze dromen

die zo lieflijk zoet

met een overvloed

van hemels spelen

mij doorasemen

in tedere ontmoeting
sterken gevoelens geleidelijk aan
hunkeren verlangen

mijn leven gisteren nog banaal
vandaag rijkelijk behangen
met een mooi verhaal

bloei van leven zit vol gezangen
verrijkt door eigen taal
een schat van emoties bij die eerste begroeting

in het geven en ontvangen
zit kracht van liefde immer gevangen

na je te hebben toegedekt
met schaduwgeruis
dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken
niks je kan deren
in teder open bloeien

 tot jij je helemaal vrij
voor niks beducht
losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie
met mijn ogen
rijk kan oogsten

zie hem

rond de bloemen

in mijn tuin kringelen

neemt hen teder kussend

zachtjes sussend mee

van knop tot bloem

wijl ik dolend gelukkig

in de rand van het gebeuren

er mijn naam levenslustig bijteken

midden tanend licht

en de laatste zuchten

van een bloem

die zich stil sluit

spreek ik met leven

over verwachting

of die enig en

eeuwig zal heropbloeien

binnen handbereik

me blijvende verlichting

zal schenken

waar dan ook

het is de stilte die

mijn verwarring verdiept

laat dralen

midden onzekerheid

naakt

ten gronde draagt

vleugels

onthecht spreidt

vrije vlucht

als vlinder benijdt

blijven gedachten stromen

voel ik nog warmte

de kracht van liefde

als er zovele wolkenplukken

het blauwe overschaduwen

duik onder in verwachting

tot ik haar waarheid ontmoet

een hunkerende bloei die mijn hart

zo met liefde bezielt

dat ik met een innig omvangen

haar in gedachten vereeuwig

een bitse regenbui

jaagt me op

tot mijn hijgen stokt

een schaduw diep

mij wroetend

verschuil

met bodemloze ogen

mijn dromen

tevergeefs grijp

er is geen uitweg meer

die de zon tevoorschijn prevelt

zoals voorheen

ik ben alleen

omdat ik enkel

in je hoofd

mag wonen

beschimp

je mij

als ik uit wil breken

maar weet je

mijn verlangen

sluit zich niet langer op

het wil een stem

die de wereld

ronduit vertelt

dat ik van je houd

zelfs al regent het vandaag

staar ik naar deemster

dat schaduwen draagt

toch verwacht ik

als het kleine kind indertijd

de hemel terug blauw

het groeiende verheven groen

waartussen ik mijn eigen werkelijkheid

weer speels open bloei

onder een uitgestrekte nacht
leidt de stilte
tot een nergens toe bewegen

met een naar binnen
gekeerde blik
en het hart zo moe

wil hij de slaap
van een onschuldig
kind dromen

dat het verdergaan
niet wordt ontnomen

telkens als iemand

zijn zielsverwant

ontmoet

is het een sprookje

alles wat volgt

een avontuur

dat neigt

naar romantiek

om intens samen

in het kielzog

van liefde te komen

kom naar me toe

maak je

met mij eigen

geniet van de fluisteringen

der wolken

waartussen ik me thuis voel

declameer hen stil

tot licht

erdoor heen klieft

jouw waarheid

mijn liefde spreekt

met geluk aan onze kant

fluisteren we

elkaars woorden

durven te geloven

in een landschap waar lente

laat zien dat liefde nooit sterft

verlangen steeds de weg

naar samenzijn

weer vindt

hebben illusies geplant

water gegeven

met heel veel liefde

tot waarheid verheven

wij die leven

met een droom

als iedere stap

voorbestemd zou zijn

wat zou leven

mijn leven

dan betekenen

laat me ieder moment

overkomen

ervan genieten

delen met jou

van wie ik houd

in het belang van vrijheid

de toekomst veranderen

elke keer ik je zie

mijn lief

belicht

in een nimmer vergeten

ons beleven op de trambaan

gezicht van geluk

kleuren van leven

één en al volkomenheid

in een innig omvangen

met ontvlamd verlangen

samen liefde

waarmakend