zij die opbloeit

uit het niets

kleur in mijn leven legt

alsof het nooit

winter is geweest

waarom zou ik

haar zijn plukken

zien als kortstondigheid

wanneer ze dag na dag

als wondere waarheid

tijd in handen neemt

hoe verlang ik

naar zachte deining

die het zielsdiepe

weerspiegelt

te midden van een hoogtij

golvende beweging

welke me op zuchten

doet roeien

over hen valt schittering
wanneer ze
als licht uit licht
onze bewogenheid
helpen mee uitdragen

in je schaduw

ontdek ik de zin

om schepping

als uniek te zien

zelfs wanneer de maan zich beweegt

als niet meer dan een rimpeling

naar zijn vroegere ondergang

en de stilte mij in een donkere

bestemming dwingt

dan nog raak ik

niet overmand door angst

acht ik het hele gebeuren

als een voorlopigheid

denk ik de zon dichterbij

net zo lang tot de dag

weerbarstig en ongeschonden

midden tomeloos licht opstaat

zacht

weerloos naakt

hebben wij elkaar

meegemaakt

bereikbaar

bereidt

om ademloos

liefde te verhalen

midden vertedering

naar leven tastend

onze passie

nooit moe gestreeld raakt

alleen

helemaal alleen

zijn wij uiteindelijk

allemaal

ergens

nergens

met een blik

naar oneindigheid

wanneer de wind

zijn adem mengt

in een regen van verlangen

en een zee van sterren

de nachtelijke hemel

spiegelend overheerst

dan laat ik mij dromend

meedrijven in de saamhorigheid

van een mooie werkelijkheid

tussen twijgen en afgevallen takken

rottende bladeren

geknetter van uiteenspattende

holle stammen

blijf ik wachten tot schemering

plaatsmaakt voor stille helderheid

waar vlinders als beroering fladderen

lijk in een door hen gewilde eenzaamheid

waarbij ze me de zin van

leven op aarde openbaren

niet langer blind en onwetend

maar volop het licht beleven

Met pijn in ons hart

morgen zullen onze gedachten

reeds aan je zwijgen wennen

wetende dat zij jou

bij de hand heeft genomen

niet heeft laten verdwalen

op weg naar een oud verhaal

dat jullie samen hebben gedeeld

onnavolgbaar blijven delen

één en al glimlach

te vroeg om op te geven

te laat om iets anders te doen

klampen we ons vast

aan dromen

gaan we vliegen

tot net voorbij de horizon

om met lente weer te keren

het is de titel van het boek

die me uitdaagt om

me te verdiepen

in het verhaal

langs bladzijden heen

me toelaat dat ik

hoofdstuk na hoofdstuk

mijn eigen gedachten

laat uitgroeien tot een hartstocht

die betovering over mijn wereld schept

in een open einde

de kunst van het mogelijke

en jou naast mij

vol genot het boek sluit

bewust van de schittering

in zijn ogen

beantwoordt zij zijn blik

met een verkoesteren

zo intiem

dat warme hartstocht

door hun lijven vloeit

waarbij toenemende hevigheid

hen tot nog dichterbij

dwingt

zonder ook maar een gebaar

van verlegenheid

elkaar uitnodigen

tot zoveel  meer

alhoewel de lucht

nog gloeide van avondrood

bereikte schemering

haar pad

als zachte rouwfloers

in algehele stilte

nam ze de duisternis

moe

in zich op

het bracht haar

naar een leegte

van onvervuld verlangen

het besef dat er zonder hem

enkel eenzaamheid was

wanneer de ondergaande zon

de hemel omtovert

tot een orgie van

flitsend rood en oranje

verliezen ze zichzelf

in het dromen

van eindeloze avonturen

niet van plan

ze haastig te verliezen

sluiten ze de ogen

om de stilte van verwachting

intens verlangend te omarmen

waarbij liefde

het hoogste woord voert

pas toen de maan

heel kwetsbaar

en breekbaar

boven de toppen

van de bomen

stille uren aangeeft

ontdek ik

onder jouw aanrakingen

het geven en nemen

liefde en leven

de roes van

algehele overgave

mijn gelukkig wezen

in jouw ademhaling

hoe tracht ik er naar

dat jij je ziet zoals ik je zie

iemand die heeft beleefd

herinneringen overleefd

vol van ongedurig leven

mijn liefde toezwaait

bereikbaar

bereid tot stoeien

schaduwen

achter zich latend

wanneer dat

wat zich heeft geopenbaard

sporen van verfijning achterlaat

hoe wil ik

vanuit de diepte

haar eenvoud ontrafelen

strevende vorm

wetenswaardig

in toekomst zien

als zichtbaar

geworden schoonheid

die liefde gestalte geeft

tot in der eeuwigheid

stoeis warrelend

met de wind mee

komen ze uit de hemel vallen

om de aarde

als witte fascinatie

toe te bedekken

welke me met stilte

aan het zwijgen

leert wennen

te genieten

van een sfeer

die ik vredig heet

in aanwezigheid

van beweging

ontdoe ik mij

van wat is geweest

om met

wat zal zijn

aarzelend naakt

begerig speels

schaamteloos

verwachting te beleven

wijl liefde

zich gegrondvest weet