als schoonheid

bestaan ademt

en zekerheid tekent

tot ze wordt uitgekleed

sindsdien wordt gezien

lijk een levende herinnering

die in dromend schemer leeft

en nooit meer weerkeert

sluit me de ogen

neem me

in je zacht golvende beweging

doorheen de stilte mee

tot voorbij

golvende nevelsluiers

naar goudomrande wolken

omdat ik in het licht wil zijn

daar waar de oude eik

een lange schaduw

over de grond werpt

zetten zij zich neer

luisteren stil

eenzaam bij elkaar

naar wie zijn vleugels

uitslaat

een keerpunt in hun leven

Zonder afstand

het is mijn gevoel

van vrij zijn

dat me laat stilstaan

kijken

naar wat ik graag zie

zonder het te willen bezitten

als tijdloze herinnering

midden toekomstverwachtingen

meeneem

zonder afstand

wil door jou

gevonden worden

meevliegen

niet langer

met mijn ogen dicht

om de wereld buiten te houden

maar met een glimlach

en geschitter in mijn blik

genieten van een verhaal

waarin heel veel dromerij

onafgebroken licht over

mijn werkelijkheid verspreidt

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukkende neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

want jij

bent liefde

houdt van mij

zoals ik ben

laat mij

zorgeloos leven

zonder wanklank

scherpe kantjes

zonder schroom

hartstochtelijk liefhebben

genieten van de vlinders

in mijn buik

hou van mij

glimlach om mijn onwetendheid

leer me reizen

naar eigen waarheid kijken

laat me mijn lichaam weten

vergeten in de tijd

In een oase

van wonderlijke verwezenlijking

waar de ziel

het hart over reikt

met de verste verte

van leven

binnen handbereik

ontdekt men zijn regenboog

vindt me

midden een vlucht

onvatbare vlinders

de geur van bloemen

een blauwe stille lucht

waarin vogels een blijvend duren sjilpen

gun me je dromen

dan geef ik jou

de mijne

kunnen we samen

een werkelijkheid ontdekken

die vleugels geeft

Alleen

de nacht bracht

de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden

verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me

tegen een muur van vergetelheid

Blijf me zien

zelfs al is de dood

me nu nader

dan het leven

zal ik morgen

niet meer aards

wezen

blijf me zien als

de schakel die jullie

met elkaar verbindt

verstil met mij

de wereld

verhef me

in jullie armen

naar de hemel

mijn leven

is dankzij jullie

mooi geweest

woorden

zinnen speelden

zich uit

tot doordroomde gedachten

onmooi bloeiende

wervelingen

die nooit

de aarde zullen raken

midden juichend

wit bloeiende uitbundigheid

weet ik eindigheid

te ontkennen

laat ik toe

dat ware weelde

me de adem

beneemt

gelukkig en niet bang

mijn hemel op aarde verken

blijf gedurig kijken

zien

hoe zij zich

als compleet

zichtbare waarheid

naar ’t licht uitplooit

een schoonheid

die me aanspoort om

binnen het raakvlak

van beleven

op zoek te gaan

naar haar geur

vol van innerlijke innigheid

volkomenheid

weet neer te schrijven

wanneer stilte stiller lijkt dan
de herinnering die ik van haar heb
dan duik ik dieper weg in mezelf
om morgen te horen kloppen

Diepe woede kwam dromen
in mijn vaagheid
deed wijd geeuwende gevoelens stromen
midden ledigheid

ik lijk er niet aan te ontkomen
ze ebt, vloedt en leidt 
is niet meer in te tomen
mijn wrange onstuimigheid

ze wil voorkomen
dat ik klagend neer zeig
voor ik wraak heb genomen
op mijn eerdere roerloosheid 

Verbondenheid

ik eigen me je wereld toe

treed in je voetsporen

om te ontdekken

wat je boeit

tracht het vol passie

neer te schrijven

tot ik jouw dromen

ook de mijne noem