weet je wat er erger zou zijn…….

dat ik nooit zou hebben liefgehad

als het licht krimpt

zoek ik blind

naar de naaktheid

van jouw lijf

tot wakkere geur

jou herkent

tastende ervaring

mij passie vertelt

als geschiedenis zich laat kennen

in transparant versteende extensie

waar dood geen kans krijgt

de tijd te laten barsten

dan licht leven op

in onthullende eeuwigheid

mijn droom

is geen droom

is een weg

die ik moet gaan

midden een landschap

dat zich als wondere

waarachtigheid naar

alle kanten uitstrekt

beweegt ze zich

van rups naar vlinder

op snelle vleugels

bezig

haar als blijvende

herinnering te verzuchten

geen fantasie

geen toevlucht

of uitweg

enkel een grijs gebied

vol van

onafgewerkte zinnen

een onbegrijpen

een vaagheid

die om opheldering vraagt

omdat loslaten

pijn doet

verkoesterde ik het

in mijn handen

vergat dat juist

beroering ons

een verademing gaf

nieuw leven bracht

Zweef en speel een wolkenspel

wentel mij
in zilveren stralen

reik naar
bleke sterrenpracht

geniet ongrijpbare
maanvulkanen

voel en zie
in ijle vlucht

hoe mooi het leven is

nog steeds

verlaat ik me

op de schaduwen

van de populieren

die mij

onder hun hoede

namen

mijn verlangen

bevangen ontvlamden

tot een voortduren

waaruit liefde

werd geboren

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het gele bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

als binnen mijn armen
windvlagen
vuur heeft verwaaid

ril ik de storm
met een koud hart
tot bedaren

het gehavende
vast in mijn hand

door die ene droom

vlucht het verlangen

langs een doorweend landschap

met haar mee

naar daar waar passie

de drang om te beminnen

op de meest poëtische wijze

tegemoet komt

liefde zich als

een wilde hartenklop

in het hart roert

als regen plaats maakt
voor een hard toeslaande noordwester

krimp ik niet weg
in een verwaaien

draag met sterke schouders
de last van afscheid mee
zodat ik ook liefde kan behouden

want hoe minder voelt
doodgaan dan aan

omdat de harde woorden

die ze elkaar

hebben toegeschreeuwd

nooit meer teruggenomen

kunnen worden

zoeken ze nu verweesd

midden weerbarstig duister

elk met eigen waarheid

naar vergaan geluk

een tantaluskwelling

volkomen onafhankelijk

van het duister

vlamt het gloeiend op

sluit geen enkele emotie uit

om zich te verankeren

in het leven

waar het met onbegrensde mogelijkheden

de hoogste toppen en diepste

dalen weet te overwinnen

donkere wolken

haasten zich

vandaag voorbij

naar een open morgen

waar wij tussen de

dicht over elkaar

afgevallen bladeren

durven verdwalen

als een verheven

ritseling

naar ’t licht

van latere dagen

hoe we ook leven

of sterven

we eindigen allemaal

in stilte

die we aanvoelen

als een eindigheid

maar die nooit

verloren gaat

omdat ze vol zit

met waarachtigheden

over ons leven

eigentijds ietwat eigenwijs

heeft ze zich van binnenuit

vastgehecht aan haar wezen

een herfstige schoonheid

die beroert ontzettend mooi

en echt is

een overkomen

waar haar leefwereld

intens van mee geniet

zelfs al kennen wij

dezelfde bestemming

kijken samen

omhoog naar de hemel

delen het gemeenschappelijk lot

van ouder worden ooit te sterven

toch houd ik vast

aan mijn eigen droom

die komt

wanneer ik ga slapen

zoek me jong
in de dageraad
en leer me spelen
in volle zon

tot de avond
me gedreven 
een ander verhaal 
binnendraagt