voor ik doodga

laat me wakker blijven

niet dagen, maanden

jaren maar momenten

herinneren die zo

inspirerend waren

verrukkelijke uitzichten

vanwaar ik ging zwerven

schoonheid op onverwachte

plekken ontdekken

de tijd nam om te kijken

met oneindig vermogen

dicht bij mezelf

verder ben gegaan

beseffende dat leven

het mooiste is dat er bestaat

vooraleer de andere kant

te bereiken

met zachte woorden

tedere gebaren

kom jij mijn verlangens tegemoet

raken wij aan elkaar gehecht

beleef ik jouw dromen

jij de mijne

als volmaakte waarheid

die ’t duister belicht

onze liefde zich

grenzeloos verzucht

weg uit de schaduw

terug in het leven

brengt me tederheid

zachte vreugde

ochtendblauw

zonder deining

zonnige rust

en bloemen

enkel bloemen

in mijn schoot

met een stille glimlach

die het vertrouwen in mij weergeeft

heb je jouw handje

in mijn hand gelegd

weggeleid

van wereldse waanzinnigheid

botsende ego’s waarbij

idealen met grootsprakerigheid

worden uitvergroot

macht en onmacht speelt

laten verstaan dat ik

helemaal niet complex

maar simpelweg gewoon

in sprookjes mag blijven geloven

vermoeid helt hij

steeds verder over de randen

van het bestaan

een hulpkreet

om hem te helpen vallen

voor hij breekt

zijn hartslag

mijn hartslag

doet er niet meer toe

enkel het afscheid nemen

beheerst onze wereld

vertrouwen

op elkaar

onder alle omstandigheden

altijd

van binnenuit

vanzelfsprekend

meegaan

met wat de ander ziet

hartslag

die een glimlach biedt

gefascineerd

sta ik te kijken

naar de hemel

waar een wind

op zachte vleugels

bladeren als dwarrelend goud

zo eindeloos vrij optilt

dat het me

tot volle bloei gekomen

dromen biedt

zonder ook maar

een rimpeling te veroorzaken

zijn zij boven

al dat menselijke gedoe

samen veranderd

uitgegroeid

tot een en dezelfde ziel

die de hemel groet

langs wegen

die nooit iets van

hun schoonheid kwijtraken

een eindeloze hemel

die bomen

wit kleurt

nevel die zich

dansend losmaakt

van de aarde

vroege vogels

die als sprankeltjes leven

naar de zon toe klimmen

ren ik

met verlangen mee

naar jou

er zullen altijd woorden zijn

al hebben zij zich

zin voor zin

geborgen verborgen

onder aanhoudend streven

zullen zij zich vereeuwigen

tot een verhaal dat

tot in dromen doordringt

als één ieders waarheid

met hoogst menselijke uiting

ween ik

de hemel terug blauw

schuif sterfelijkheid

ver voor mij uit

omdat ik zo graag leef

tussen goud en geel

gespreid zonlicht

om me heen

waar kwistig met

aardse kleuren

wordt gestrooid

met zo’n sprankeling

dat ik bewegend leven

vol overgave tegen glim

mijn leven te leven

nog een keer

zoals voorheen

werkelijkheid en fantasie

met verbeeldingskracht

verweven

als dromer

naar onbestemd

mijn schaduw meedragen

voorbij gevlogen zijn de jaren

vol wondere momenten

vol levenskracht

nu schudt hij stil de wereld af

kijkt met een laatste glimlach

de verte in

naar waar zijn ziel

zich naar het licht

zal verheffen

eeuwige liefde huist

wijl wij niet uitgestaard raken

naar wat de hemel ons als

verstilde waarachtigheid meegeeft

stranden wij op

een uitgewaaide witte vlakte

gedachten bij elkaar

gegrepen door geluk

in tal van

vreugdevolle ogenblikken

verwelkomen wij

liefde tot eeuwigheid

verdroom me

tot een illusie die

zijn vleugels uitslaat

voorbij begrenzing

doorheen verdwaling

omgeven door geheimzinnigheid

met afgekeerd gezicht

vol kille wind mijn lot

in handen van de maan leg

hoef niet

langer achterom

te kijken

waar de zon ondergaat

langgerekte

schaduwen werpt

over onwaarheden

die stil in de grond zinken

liefde wacht mij

met alle kleuren van leven

en een lach vol levenslust

midden eeuwigdurende betovering

met verder

niemand anders

dan mezelf

kijk

beleef ik

hoe leven zich uit

geef me over

aan wat mij

zo lief is

tot schaduwen

een duistere droefheid

werpen over late najaarsdagen

aangedaan op zoek ga

naar waar

de aarde de hemel raakt

onder een nieuwe maan

het oude

laat gaan

gingen wij ooit

hand in hand

door ’t leven

nu zwerf ik alleen

de lege velden over

geremd door droefheid

om het verleden

vind onder ieder afgevallen blad

gewezen dromen

waarop ik mij

niet langer durf te verlaten

een zoekende ziel

op zoek naar afsluiting

waarbij het onbekende

zich manifesteert

de dood voor ogen

pas wanneer ik

ging observeren

schoonheid

liet praten

verwonderd

vol bewondering

het mysterieuze dat

zich zo moeilijk laat kennen

als één en al groene

werkelijkheid tot mij nam

werd mijn diepe gepeins

verzacht

na golven

vol emoties

te hebben

doorzwommen

laat ik mij drijven

midden het immense

van mijn zijn

een oceaan van eeuwigheid

schaduw op het water

die zich uitspreidt

tot leven

verrijzenis

zuiver

naakt

broos

het wondere omvat